-Το κείμενο αυτό, είναι σε μεγάλο βαθμό αυτοβιογραφικό -πλην τής κλίσεως τού αυχένος- καί γράφτηκε το 2016, όταν, ο Βέλγος Fabre, που η κυβέρνηση διόρισε ως καλλιτεχνικό διευθυντή τού φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου, δήλωσε, με αναίδεια, προκλητικότητα, και αναισχυντεία, πως οι Έλληνες είμαστε πολύ
Σύντομο βιογραφικό κείμενο για τον Άγιο του Ληξουρίου Ο Άγιος Παναγής Τυπάλδος Μπασιάς ήταν γόνος αρχοντικής οικογένειας της Παλικής , γεννήθηκε δε το 1801 από γονείς ευσεβείς τον Μιχαήλ και την Ρεγγίνα , το γένος Δελλαπόρτα. Έλαβε καλή μόρφωση κοντά σε αξιόλογους
Περάσαμε την πρώτη δοκιμασία με υπομονή και πόνους, μα τελικά η μνημονιακή εποχή φαίνεται να μάς άφησε. Μετα μας ήλθε η πανδημία που έστειλε κόσμο και κοσμάκη, “ένθα απέδρα πάσα λύπη ή στεναγμός”, κλάψαμε και κλαίμε μια που δεν μας άφησε ακόμα
Καταβάλω φιλότιμες προσπάθειες να καταλάβω τον κόσμο που ζω αλλά δυστυχώς δεν τα καταφέρνω. Τα τελευταία μάλιστα 20 χρόνια έχω πελαγώσει. Νοιώθω σα να έχω έρθει από άλλο πλανήτη! Παλιά το φαινόμενο το έλεγαν «το χάσμα των γενεών», δηλαδή την αδυναμία των
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 29/5/2022 #ODUSSEIA #ODYSSEIA
ΟΙ ΑΓΓΛΟΙ ΗΛΘΑΝ ΚΑΙ ΕΦΥΓΑΝ ΣΑΝ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ ΑΠ’ ΤΑ ΕΠΤΑΝΗΣΑ Στις 14 Νοεμβρίου 1863 στο Λονδίνο υπογράφεται η Συνθήκη της Ένωσης της Επτανήσου με την Ελλάδα χωρίς την παραμικρή συμμετοχή των Επτανησίων, αλλά και της Ελλάδος . Η Συνθήκη για την Ένωση
Τα όσα τραγικά συμβαίνουν στους ελληνικούς δημόσιους χώρους και ιδιαίτερα στους δρόμους δεν έχουν τελειωμό! Όπως έγραψα και την περασμένη εβδομάδα, η κατάσταση είναι απελπιστική. Επικρατεί η απόλυτη αναρχία. Αυτό βέβαια δεν είναι κάτι καινούργιο. Το πρόβλημα είναι παλιό αλλά το θλιβερό
Προοίμιο Φίλοι Συνοδοιπόροι. Η Γλώσσα ενός λαού, ενός έθνους, ενσαρκώνει τη σκέψη και η σκέψη μετουσιώνεται σε Γλώσσα. Η ελληνική γλώσσα υπονομεύεται και απειλείται. Εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια, από τον Όμηρο μέχρι σήμερα. Η διαχρονική αξία της γλώσσας μας, ήταν ο
«Μαραμένα τα γιούλια κι οι βιόλες / μαραμένα και τα γιασεμιά / μαραμένες κι οι ελπίδες μας όλες / στων καρδιών μας τη μαύρη ερημιά». Στίχοι του αξέχαστου Αττίκ παραφρασμένοι για τις ανάγκες της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας – μιας πραγματικότητας που δίνει
Ήταν ένας τύπος του Ληξουρίου από εκείνους που δε συναντάς πλέον σήμερα. Έδρασε στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα, «κινούμενος» εργασιακά και πνευματικά τόσο στην Κεφαλλονιά, όσο και στην Ζάκυνθο. Η μορφή του έμεινε στη μνήμη των παλαιοτέρων για πολλά χρόνια, αλλά
Μια επέτειος, όπως αυτή των 100 χρόνων από την ίδρυση της Αδελφότητας Κεφαλλήνων και Ιθακησίων Πειραιά, θυμίζει ότι το παρελθόν αποτελεί θεμέλιο λίθο του παρόντος και ακόμη περισσότερο του μέλλοντος. Το αναγνωρίζεις, το τιμάς και πορεύεσαι προς το μέλλον. Αναμφίβολα η διαχείριση
