Μετά, γιατί το ίδιο το αμερικανικό πολιτικό σύστημα διαθέτει μια θεσμική υπόσταση, πολιτειακή και κυρίως «Διοικητική», η οποία του επιτρέπει να απασφαλίζει διορθωτικές παρεμβάσεις για την αντιμετώπιση ατυχημάτων, ακόμα και προσωπικών στο πιο υψηλό επίπεδο.
Ο τρίτος λόγος έχει σχέση με την ιδιοτέλεια του ίδιου του Τραμπ. Ο κάθε πρόεδρος που θέλει να επανεκλεγεί πρέπει, από την επομένη, να κερδίζει από το αντίπαλο εκκλησίασμα. Και όταν κάποιος είναι «κακοεκλεγμένος» (mal élu) πρέπει να δείξει ότι δεν είναι ακριβώς αυτός που φοβήθηκαν. Και τις κυμαινόμενες ψήφους, το floating vote, να διεκδικήσει. Και που μπορεί εξ αντικειμένου να τον υποχρεώσει στη λείανση πολλών από τις θέσεις του. Ο Τραμπ θα είναι πιο επικίνδυνος σε δεύτερη θητεία (!).
Σε ό,τι αφορά τον εξωτερικό έλεγχο της εξουσίας του, που προβλέπεται πολλαπλός, ο πρώτος εκφράστηκε ήδη με τη λίστα που του εξαπέστειλε η Α. Μέρκελ. Εθεσε ως conditio της συνεργασίας της όρους συγκεκριμένους και διόλου σύγχορδους με όσα το νεοεκλεγέν άτομο έχει εξαγγείλει.
Ολα αυτά τα απαιτήματα, όσο και αν τον ενοχλούν, δεν μπορεί να τα αγνοήσει.
Αν κάπως, εξ ιδιοτελείας, τα συμμερισθεί, τότε η κανονική ζωή ίσως επιβάλλει τους δικούς της όρους σε όσους η φύση δεν υπήρξε γενναιόδωρη. Και η κοινωνία βέβαια άκρως απρόσεκτη.
Γιάννης Μεταξάς ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, τακτικό μέλος της Académie Européenne Interdisciplinaire des Sciences.
Eστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 21.11.2016