Με αφορμή τη μειονοτική διάσταση – ως ακραία δυσκολία – για έναν συνολικό και ελεύθερο εγκοινωνισμό σε μια πολιτεία, δηλαδή με σεβασμό στην αρχή της θετικής διάκρισης, της discrimination positive, μια ομάδα εκπαιδευτικών σε συνεργασία με τους εκπαιδευομένους παρήγαγε ένα έργο αναφοράς.
Επιλέγοντας τη λογοτεχνία ως συζητητική αφετηρία – απέναντι στην οποία η περιέργεια και η απόλαυση παρακάμπτουν σε μεγάλο βαθμό το «roman national» – οι ερευνητές εφάρμοσαν τη συλλογική συμμετοχή στη διαδικασία της μάθησης και, κυρίως, προκάλεσαν την παραγωγή μοιραζόμενης ευτυχίας με όσα διεξάγονταν εντός αλλά και εκτός του σχολείου.
Πολλές ειδικότητες ενεπλάκησαν εδώ. Αλλοτε σε διακλαδικό και άλλοτε σε διεπιστημονικό επίπεδο – ακριβέστερα, σε μια ανοικτή συνάντηση – ώστε ό,τι θα προέκυπτε να είναι κοινωνιολογικά σε επαφή με την πραγματικότητα και επιστημολογικά ελέγξιμο.
Δεν έχω τον χώρο για να αναφέρω τα «πολύτιμα» ονόματα που συγκροτούν την ομάδα με την οποία μια άλλη ουμανιστική εκπαιδευτική πολιτική εφαρμόστηκε. Και με κύριο χαρακτηριστικό την σε κάθε επόμενη φάση αυτοδιόρθωση της προσέγγισης.
Το βιβλίο στις εκδόσεις Τόπος με τίτλο «Προσεχώς Εμείς Μεγαλώνουμε», τολμώ να πω πως θα πρέπει να θεωρηθεί διεθνές πρότυπο. Σε κάθε περίπτωση, το μοντέλο εκμοντερνίζει και την πρόθεση και τη σχεδίαση.
Γιάννης Μεταξάς, ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, τακτικό μέλος της Académie Européenne Interdisciplinaire des Sciences.
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 13.9.2016