«Ένα παραμύθι με συντρίβει…»[2]. Ζούμε καιρούς θυελλώδεις σε «σκότος παγωμένης πολικής νύχτας»[3]. Η ελληνική κοινωνία παραπαίει. Ο κόσμος ανταριάζεται. Οι ελπίδες βυθίζονται σε άμμο κινητή. Ο ευτελισμός των ηθικών αξιών, ο εκμαυλισμός, η επιθετικότητα, η εγκληματικότητα, χαοτικό μείγμα παρανομιών και παραβάσεων, παρελαύνουν μπρός στα έκπληκτα μάτια μας χωρίς σταματημό. Παθητική αναγνώστης και θεατής δοκιμάζω έκπληξη οδυνηρή προ ειδήσεων παρακμής και εξαθλίωσης, και νοιώθω τους ανεμοστρόβιλους που ξέφυγαν από τον ασκό του Αιόλου μόλις η απληστία τον άνοιξε διάπλατα. Οι αχόρταγοι Λαιστρυγόνες βρίσκονται δίπλα στην ανάσα μας. Η μάγισσα Κίρκη γουρουνοποιεί ξανά και ξανά τον ανικανοποίητο. Με δυσκολία περνούν κάποιοι από την ορθάνοιχτη ρουφήχτρα Χάρυβδη και από την εξακέφαλη Σκύλλα, ενώ η απληστία δοξάζεται και πάλι στο νησί του Ήλιου όπου η δύναμη της πείνας οδηγεί σε παρακοή προς τους θεούς.
Οι αιώνες αντιγράφουν τους αιώνες. Κι αυτή ακόμη η Μυθολογία ενσαρκώνεται σήμερα: πολιτική υποχείρια αδηφάγων αρπακτικών που κυβερνούν την οικουμένη μέσω του αόρατου δικτύου και των χρηματαγορών, διαφθορά και σκάνδαλα, βαρβαρότητες μακράν ήθους, πρωτοφανείς αχρειότητες, ανείπωτες, χωρίς φραγή, χωρίς ίχνος αισχύνης. Και καθώς «το ήθος των πολιτών είναι ίδιο με αυτό των κυβερνώντων»[4], κοινωνία που κατολισθαίνει, παραστρατημένη, μεθυσμένη, παρηκμασμένη, ποτισμένη με ουσίες θανάτου, βουτά τα χέρια της στη δική της σάρκα, τρώει τα εντός της και αυτοκαταστρέφεται αρνούμενη να κλείσει τα αυτιά της στις Σειρήνες που την παρασέρνουν στον εξωραϊσμένο κόσμο τους. Απέναντί της ορθώνονται μονόφθαλμοι κι ανθρωποφάγοι Πολύφημοι, -φήμης διεθνούς εν προκειμένω-, που ακολουθούν ακόρεστα ένστικτα, σέρνοντας σε στενωπούς λαβυρίνθους λαούς κουρασμένους, αδύναμους, αποστερούμενους αυτονόητων διεκδικήσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων που οι αιώνες με αίμα και κόπο δώρισαν, αμφισβητίες και αρνητές εν τέλει του αξιακού συστήματος.
_________________
«Έστιν πόλεμος ουχ όπλων το πλέον, αλλά δαπάνης»[5]. Αρχέγονες οι ρίζες του πολέμου. Γεωπολιτικές ανισότητες και, ως εκ τούτου, τριγμοί επηρεάζουν τα οικονομικά κι αυτά με τη σειρά τους την πολιτική και ξετυλίγουν νήματα πολέμων. Συμβατικών με συμβατικές απειλές, υβριδικών με υβριδικές, κηρυγμένων κι ακήρυχτων. Στους συμβατικούς, διεθνείς νόρμες έχουν λόγο εν αντιθέσει με τους αόρατους, υβριδικούς, όπου κι οι βασικοί ανθρωπιστικοί κανόνες καταστρατηγούνται. Σε αυτούς τους δεύτερους, τους πολυπρόσωπους και πολυδιάστατους, αυτούς που στερούνται ευκρινούς ορισμού, ως φαίνεται, βασικό εργαλείο έχει ανακηρυχθεί η παγκόσμια άμεση επικοινωνία, την οποία εργαλειοποιούν για τους δικούς τους σκοτεινούς σκοπούς, την προπαγάνδα και την τρομοκρατία. Στρατοί υβριδικοί, παραστρατιωτικοί, εγκληματικές δράσεις, αναστάτωση κοινωνικής ισορροπίας, παράλυση κοινωνικών δομών, έκρηξη βίας, επιθέσεις στον κυβερνοχώρο, κλιμάκωση προσβολών, διατάραξη οικονομιών, κλυδωνισμός πολιτικής, κατάλυση κρατικών οντοτήτων, όλα επί σκηνής. Ετούτα ζούμε στον μικρό και μεγάλο κόσμο μας.
Οι κυβερνήτες των κρατών της Δύσης -εκόντες άκοντες- υπηρετούν την Οικονομία της Παγκόσμιας Αγοράς[6] –άλλωστε αυτή τους επιλέγει πλανώντας τους ψηφοφόρους κι αναγκάζοντάς τους να επιλέξουν μεταξύ δυο κακών συνήθως-. Οι κρατούντες έχουν βάλει στο παιγνίδι και το υπόλοιπο ημισφαίριο με όποιον τρόπο μπορούν. Άλλοι εν πλήρει συνειδήσει κι άλλοι παντελώς παραπλανημένοι με όχημα τη διαστρεβλωμένη ανάπτυξη και πρόοδο, παγιδεύουν τους λαούς τους με πλαδαρές κενολογίες και τυράκια προ φάκας. Σκοτεινές οικονομικές ενισχύσεις κομμάτων, φαυλεπίφαυλων κομματαρχών και διαβρωμένων παρατρεχάμενων, διπλωματικές και πολιτικές εύνοιες, επιβραβεύσεις εν μέσω προβολέων και χειροκροτημάτων, δωρεές δίκην αλληλεγγύης και κοινωνικής πρόνοιας, ατιμωτικά ανταλλάγματα, όλα εν παρατάξει, με σκοπό την ανάδειξη δίποδων υποχειρίων και την παράλληλη κατάργηση και περιθωριοποίηση των ικανών και σκεπτομένων πολιτών.
Σε διαρκή αναζήτηση τροφής ο Μίδας της Δύσης, επειδή ό,τι αγγίζει γίνεται χρυσό, χρησιμοποιεί δούλους για να τον ταΐζουν. Η μείωση του κόστους παραγωγής λόγω αύξησης κερδών οδήγησε στην αποβιομηχανοποίηση μεγάλου μέρους του δυτικού κόσμου, στη μείωση του αριθμού των εργαζομένων της Δύσης και στην εξαθλίωση των εργατών της Ανατολής. Και όλα αυτά με παράλληλη μείωση ή κατάργηση των κρατικών δαπανών για την υγεία, την κοινωνική ασφάλιση, την κοινωνική αλληλεγγύη. Έτσι έφθασε η Κίνα να παράγει όλα τα … χαρτιά υγείας των ΗΠΑ κι η Ταϊβάν –σε Ψυχρό Πόλεμο με την Κίνα και διαφιλονικούμενο έδαφος από αυτήν- το 85% των έξυπνων μικροτσιπ. Δύση και Ανατολή σε σπείρα παράνοιας και αυθαιρεσίας, αλληλομετακινούν μαζικά πληθυσμούς αδύναμους, μηδαμινού εισοδήματος, που ωθούνται από πολιτικο-οικονομική αστάθεια, υπόθαλψη ξενοφοβίας, εθνικούς ανταγωνισμούς, μίσος, πόλεμο.
Με την τιθάσευση του πολιτικού συστήματος διασφαλίζεται η χειραγώγησή του. Οι οικονομικοί γίγαντες εμφανίζονται ως οι μεγάλοι προστάτες του, οι σύγχρονες «Μεγάλες Δυνάμεις»[7]. Έτσι ελέγχεται ο δημόσιος τομέας: η παιδεία χαλαρώνει και εκτρέπεται του ιερού σκοπού της, η πρόνοια χάνει τον λαϊκό -επ’ αγαθώ- χαρακτήρα της, ο πολιτισμός υπονομεύεται, η κοινωνία ανακρούει, αποδιοργανώνεται, αποσαθρώνεται. Οι ιδιωτικοποιήσεις, ο εξοντωτικός κι ασύμμετρος ανταγωνισμός λεηλατούν τους κάθε λογής πόρους των λαών, και προσφέρουν νέες «γαίες» στον επεκτατισμό των διεθνών κολοσσών. Τεράστια ελλείμματα στους κρατικούς προϋπολογισμούς καλούνται να καλυφθούν από την αφαίμαξη των πολιτών (επάνω από το κεφάλι μας ως Δαμόκλειος σπάθη, υψώνεται το ελληνικό χρέος- άπατο πηγάδι Δαναΐδων- προς την Ευρώπη της υποτιθέμενης αλληλεγγύης των λαών, της ισονομίας, της ισοπολιτείας, της ισότητας).
Εκλογές, που το αποτέλεσμά τους μόνο τη διάφανη επιθυμία του μπερδεμένου πολίτη δεν εκπροσωπούν, προβάλλουν νίκες που βασίζονται στην υπερίσχυση του κόμματος της Αποχής, επιβεβαιώνοντας πως σαφέστατα δεν υπηρετούν τη γνήσια δημοκρατία όλων των πολιτών. Φορούν μανδύα δημοκρατίας και νομιμοποιούν μέσω επιβαλλόμενων -από τους παγκόσμιους ολιγάρχες- προκατασκευασμένων νόμων τα συμφέροντα των άπληστων του χρήματος που μεθυσμένοι καθώς είναι, έχουν μονίμως τρόπο σκέψης χαοτικό και στέκουν αποξενωμένοι σωφροσύνης και ευαισθησιών. Μέσω μιας, όχι τόσο πολύ χρονικά μακράς, εξειδίκευσης στην εκπαίδευση που οδήγησε στον μαρασμό των κλασικών ανθρωπιστικών σπουδών και στην μονομέρεια κι επικράτηση των οικονομικών και τεχνολογικών επιστημών, φτάσαμε στο να κυβερνώμεθα από εξειδικευμένους επί των οικονομικών και αδαείς παντελώς επί θεμάτων Πολιτικής και Διακυβέρνησης, Ιστορίας των Εθνών και βασικών γενικών γνώσεων!
Δεν απομακρύνομαι της ηπείρου. Στέκω στην Ευρώπη που στα ηνία της έχει τρανά ονόματα τεχνοκρατών αποφοίτων διάσημων πανεπιστημίων, και που δυστυχώς στερείται πλέον μεγάλων πολιτικών, με οράματα, αξίες, ορθή Πολιτεία, επίγνωση μέτρου, αίσθημα ευθύνης, ικανότητα του διοικείν δικαίως, του προλαμβάνειν, του σχεδιάζειν αποτελεσματικώς το μέλλον, του σέβεσθαι τον άνθρωπο. Ο Νότος της ήταν πάντα οικονομικά ασθενέστερος του προνομιούχου Βορρά της που τώρα που η ενεργειακή κρίση κορυφώνεται, ο πρώτος, ο οποίος αδιάφορα αντιμετώπιζε τη δυστυχία του Νότου, αρχίζει να απαιτεί και να ζητεί λυτρωτική αντιμετώπιση για τον εαυτό του. «Μας βύθισε σε εποχή ανασφάλειας» δήλωσε αιφνιδιασμένος ο γερμανός Πρόεδρος Στάινμάγιερ μιλώντας για τον πόλεμο στην Ουκρανία. –Αυτός ο πόλεμος, τάραξε, ως φαίνεται, τις ισορροπίες των ανέμελων της Δύσης κι επιτάχυνε μηχανισμούς και εξελίξεις που ωρίμαζαν καιρό ‘κάτω από χαλάκια’. Κι ενώ οι δυτικοί στρουθοκάμηλοι φανέρωσαν την πολύπτυχη, παντελή ανεπάρκειά τους , η Ρωσία έχασε οριστικά το δίκιο της αιματοβάφοντας τα χέρια της με αδελφοκτόνο αίμα-. Βία ενάντια στη βία, ένδεια, πείνα και δυστυχία λαϊκών τάξεων, πολλαπλασιασμός εγκληματικότητας ως αποτέλεσμα απελπισίας, αποτυχίας κι αβεβαιότητας, πολιτική παράνοια, ληστρική συμπεριφορά των παγκόσμιων αποικιοκρατικών δυνάμεων κι ολέθρια πραγματικότητα για τις κοινωνίες. Εδώ, στο χείλος βαθειάς ηθικής κρίσης και συναισθηματικής ερήμου, μας έφτασε ο πολιτισμός (sic) τού σήμερα!
Οι κοινωνίες των εθνών όλων απειλούνται και δηλητηριάζονται, αφού πρώτα με κάλυψη την κατ’ επίφαση αδελφοσύνη και ευημερία των λαών, οδηγήθηκαν στη Διεθνοποίηση και στην εξαφάνιση κρατών-εθνών. -Καταργήθηκε -ή παλεύουν να καταργηθεί- κάθε τι εθνικό. Ακόμη κι αυτή η λέξη έχει σβηστεί κι από κρατικές ονομασίες φορέων. Είναι πλέον ηλίου φαεινότερον ότι η αμαλγαματοποίηση – ως μέρος προσπάθειας διεθνούς ελέγχου που είτε έγινε κατόπιν σχεδιασμού (βλ. ‘συνωμοσιολόγους’), είτε ήρθε ως αποτέλεσμα αθέλητων/αυτόματων μηχανισμών- χάραξε με ακρίβεια εφιαλτική προοπτική για τους λαούς της υφηλίου. Απειλούνται από ακραία δυστυχία καθώς εξαρτώνται οικονομικά από αυτούς που με μια τους υπογραφή μπορούν να αγοράσουν ολόκληρα κράτη, όπως κάποτε οι μεσαιωνικοί φεουδάρχες αποκτούσαν –με παραχώρηση ή, αργότερα χρονικά, αγορά-, γη με όλα της τα εξαρτήματα: μύλους, λιοστάσια, πατητήρια, υποστατικά, φυτά, ζώα και ανθρώπους μαζί. Αυξάνονται οι επαίτες κι οι άστεγοι στις μεγαλουπόλεις –κι όχι μόνο-, οι μικροεπιχειρηματίες συμπιέζονται, εξαφανίζονται οι παραδοσιακοί αγρότες –τι μας δίδαξε ο πόλεμος στην Ουκρανία; Πόσο αντιληφθήκαμε άραγε τι σημαίνει διάλυση του δικού μας αγροτικού κόσμου-; Παράγονται προϊόντα με χρήση επικίνδυνων για την υγεία χημικών ουσιών, ελέγχονται οι σπόροι –βάσει νόμου απαγορεύονται να καλλιεργούνται φυτά στους κήπους κι ούτε να αποθηκεύονται σπόροι[8] – , πολλαπλασιάζονται και ‘διεθνοποιούνται’ κι αυτές ακόμη οι αρρώστιες: είτε ως φυσική απόρροια του τρόπου ζωής, είτε ως τεχνητή, εργαστηριακή επέμβαση ερευνητών-, ο άνθρωπος οδηγήθηκε σε νέες δοκιμασίες: ελεύθεροι φυλακισμένοι σε ιδιωτικά απομονωτήρια/σπίτια. Νέος τρόπος ελέγχου των μαζών: απαγόρευση κυκλοφορίας, διαδικτυακή προσφορά εργασίας, απομόνωση, βασανιστικός ψυχολογικός βιασμός, καταπίεση, αφανισμός των αδυνάτων, εξαθλίωση κάποιων κι αποστέρηση αυτονόητων διανθρώπινων δικαιωμάτων –πρόσφατες οι εικόνες καταστολής στην ισχυρή Κίνα του 2022-. Ακόμη κι αν ο ιός αποδειχθεί σε βάθος χρόνου πως ήταν γέννημα της φύσης, ακόμη και τότε, οι παγκόσμιοι μεγαλόσχημοι του πλούτου, εκμεταλλευόμενοι τη συγκυρία, συνέλεξαν γνώσεις πολλές για την διαχείριση και χειραγώγηση της ανθρωπότητας που μαντρωμένη δοκιμάστηκε όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία της στον πλανήτη.
Η εφιαλτική προοπτική τών υπόδουλων, οικονομικά εξαρτώμενων, λαών δεν στέκει μόνη της: συγχωνεύεται με την τρομακτική κλιματική αλλαγή -απόρροια κι αυτή της εμπορευματοποίησης των πάντων από τους υπερηγεμόνες και της άμμετρης βουλιμίας των παγκόσμιων δυναστών -. Οι βίαιες κερδοσκοπικές επεμβάσεις τους απειλούν με ανεπιστρεπτί καταστροφή το οικοσύστημα. Οι συνέπειες της κλιματικής κρίσης γίνονται όλο και πιο επώδυνες για τη ζωή όλου του πλανήτη: αύξηση της θερμοκρασίας –κατά 2 βαθμούς ως υπολογίζεται με τα σημερινά δεδομένα-, καταστροφικές πυρκαγιές κι ακραίοι καύσωνες, άνοδος της στάθμης της θάλασσας, απώλεια της βιοποικιλότητας, μείωση καλλιεργειών, πολλαπλασιασμός θανάτων. Όλεθρος: η ζώσα απειλή της υφηλίου. (Υπάρχουν άραγε θεσμοί ικανοί να αντιμετωπίσουν τις τρομακτικού μεγέθους συνέπειες;)
Τα οικονομικά μεγαθήρια με γοργούς ρυθμούς αυξάνονται κι επεκτείνονται κάνοντας τη ζυγαριά, όλο και περισσότερο, να γέρνει προς το μέρος τους. Μονοπώλια, γιγάντωση με πολύκλαδες συγχωνεύσεις, απόκτηση των φυσικών πόρων της υφηλίου –πρόσφατα απέτυχε η ιδιωτικοποίηση των υδάτων στη χώρα μας- κύμα αποκρατικοποιήσεων σε όλον τον δυτικό κόσμο, σημειώνονται με ταχείς ρυθμούς. Η ανεργία επεκτείνεται με τον σταδιακό παραμερισμό του εργατικού δυναμικού, συρρικνώνεται το εισόδημα της μέσης –κι όχι μόνο- τάξης, εισέρχεται στον ασύνορο κόσμο ο άκρατος καταναλωτισμός των καθρεφτών κι ο πληθωρισμός παίρνει διαστάσεις ανεξέλεγκτες βαθαίνοντας τις κοινωνικές αντιθέσεις. Ο δυτικός στρόβιλος του υλισμού, του ατομικισμού, της κερδοσκοπικής μανίας, γεμίζει τις οθόνες μας ακόμη και με ευπρεπείς κυρίες στη σκιά του …Λευκού Πύργου, με … βοσκούς sui generis από τα Άγραφα, με Κρητικούς βρακοφορεμένους –υβριστικότατο πάντρεμα της αιώνων ιερής παράδοσης με τους αβυσσαλέους διαδρόμους της αφθονίας-, να παίζουν όλοι αυτοί σε ιντερνετικά καζίνο[9]. Ντροπή και στον παίκτη εκατομμυρίων του μπάσκετ που καταδέχτηκε έναντι 30 αργυρίων να εμπαίζει τους ακολούθους του (followers κατά τα ειωθότα), ντροπή και στους αρμόδιους που επιτρέπουν τέτοιου είδους διαφημίσεις που καλλιεργούν τυχοδιωκτικές και επικίνδυνες προσδοκίες σε έναν κόσμο που για επιβίωση εκτελεί εργασίες ανάρμοστες αξιοπρέπειας και που οι υποθέσεις προχωρούν χάριν εδραιωμένου πελατειακού συστήματος. Καταχαρούμενοι οι βοσκοί, οι σιόρες, οι βρακοφορεμένοι, δοξάζουν την καλή τους τύχη που τους άνοιξε κρουνούς χρυσού, ενώ οι παγιδευμένοι αφελείς θεατές μεθούν με την ψευδαίσθηση του τάχα επικείμενου κι απροσδόκητου πλουτισμού. Κι όλα αυτά εν παραλλήλω με την ακόμη και σήμερα μη συνειδητοποιημένη από τους «υγιείς» δανειολήπτες παράλογη αύξηση επιτοκίων για διάσωση των τραπεζών εν καιρώ πρωτοφανούς ύφεσης, ενώ «οι κάλπικες λίρες» του διαδικτύου οδηγούν σε χορό δις και σε αυτοκτονίες παγιδευμένων. Μέσω όλου αυτού του συνονθυλεύματος της παράνοιας «η φύτρα του ολέθρου» για τη διασφάλιση επικερδούς αποτελεσματικότητας κατευθύνει με ακρίβεια χιλιοστού τούς λαούς σε κατάλυση κάθε ελευθερίας, σε περαιτέρω φτωχοποίηση και αριστεία δυστυχίας.
Η αποκοινωνικοποίηση λόγω και της ιντερνετικής απομόνωσης, η άγρια ατομικοποίηση, ανάγκασε τον δαίμονα των παθών να φουντώσει και να βρει διέξοδο στους ζοφερούς διαδρόμους των σκιών στο διαδίκτυο. Στα άδυτά του παραμονεύουν διαστροφικές μανίες, αποτρόπαιες κακουργίες, αποχαλινωμένοι κολασμοί, εκπόρνευση, κάθε λογής επιθέσεις της προσωπικότητας, οικονομικές δραστηριότητες αβύσσου, άγρια θεάματα κι ακούσματα μουσικής συνώνυμου πολιτιστικής παρακμής, και αναζητούν μανιωδώς και εμμονικώς εκτόνωση παγιδεύοντας δίκην θηρίων αθώα θύματα με τρόπο χυδαίο κι αποτελέσματα που μόνον φρίκη προκαλούν. Πρόσφατα αυτοστιγματίστηκε πολυβραβευμένος[10] συγγραφέας παιδικών βιβλίων που παρασυρμένος από τα πάθη του βρίσκεται σήμερα υπόδικος λόγω παιδοφιλίας και διακίνησης παιδοπορνογραφίας ως … –άκουσον άκουσον- αρχειακό υλικό προς μελέτη του παιδοψυχισμού!
Η τέχνη έχει χάσει το μέτρο και την αρμονία της. Έπαψε να υπηρετεί την Ψυχή, το ωραίο, και θολοπλέει μεταξύ ακατάληπτου και φρενικής διαταραχής –ως έκφραση της προσωπικότητας του δημιουργού(;). Κάθε δημιουργός δεν είναι και καλλιτέχνης-. Η λογοτεχνία έχει κι αυτή απολέσει τον προορισμό της. Ποιήματα αμφιβόλου ψυχοπνευματικής ισορροπίας και αποπροσανατολισμένου ήθους, κείμενα σοφιστείες άνευ ειρμού, πολλάκις κακές αντιγραφές μεγάλων νοημάτων, προσπαθούν μέσω οδών «γνωστών και ομοίων» να επικρατήσουν και να γίνουν κανονικότητα και μάλιστα … επαινετή και άξια… παραδειγματισμού συμπαρασύροντας τις εν αναζητήσει γενιές κορυβαντιόντων που βαίνουν στην ηλικιακή λαμπρότητά τους!
Μέσα σε αυτές τις γενικές αχρειότητες και ραδιουργίες της κραυγαλέα εκφυλιστικής παγκοσμιοποίησης -που μόνο παγκόσμια ειρήνη μέσω ενοποίησης της Οικουμένης, ως διεμήνυαν, δεν επέφερε-, της επικίνδυνης ομοιομορφίας, της περιβόητης σύγκλισης –που τόσο διαφήμισαν οι κυβερνήσεις-μαριονέττες-, ας επικεντρωθούμε στην πατρίδα μας όπου όλοι έχουμε βιώσει την προσπάθεια αμφισβήτησης της ιστορίας των πνευματικών προπατόρων όλης της Ευρώπης, της αλλοίωσης της μακραίωνης προσήλωσης των Ελλήνων στην Ορθοδοξία, στους ιερούς πολιτιστικούς μας θησαυρούς, στην πανάρχαια πλουσιότατη λαϊκή μας παράδοση. Όλοι ζούμε τον ακρωτηριασμό και βιασμό της γλώσσας μας, την επιβαλλόμενη με τόσους τρόπους απομάκρυνση από τον ορθόδοξο, λιτό, χριστιανικό τρόπο ζωής, την παραποίηση της ιστορίας μας χάριν της «ειρηνικής διαβίωσης» με τους γείτονες, με τους δυτικοευρωπαίους γεννήτορες αιματόβρεχτων πολιτικών τακτικών και μορφωμάτων – η νεολαία μας γνωρίζει άραγε τις δοκιμασίες του λαού μας στην πορεία των αιώνων, τους διωγμούς, τούς βασανισμούς, τις εκτελέσεις, την υποβάθμιση του εθνικού οικονομικού μας χώρου, τη γεωπολιτική εθνική μας αμφισβήτηση και από τους ‘εταίρους’-;
_________________
Και τι φταίει για τη χαώδη πραγματικότητα; Ποια η ρίζα των δεινών; Η νέα διεθνική Υπερδύναμη: οι Νεοφεουδάρχες, οι Νεοαποικιοκράτες. Οι τελευταίοι αιώνες έσβησαν τη γαλλική και τη βρετανική αποικιοκρατία –οι προηγούμενοι είχαν εξαλείψει αυτοκρατορίες: ρωσική, ισπανική, πορτογαλική, οθωμανική, βυζαντινή, ρωμαϊκή (οι πιο βασικές)-. Τον 21ο αι. γεννήθηκε ο οικονομικός διεθνισμός, η παγκόσμια οικονομική αυτοκρατορία με τη νεοαποικιοκρατία όπου τον ρόλο των κλασικών αποικιοκρατών παίζουν οι γίγαντες της ασύνορης οικονομίας με την κατά τόπους οικονομικο-πολιτική ελίτ. Στα χρηματιστήρια παίζεται η τύχη του κόσμου όλου με κανάλια τις δυτικές αρχικά κυβερνήσεις –ακολούθησε κι η Ανατολή- οι οποίες παγιδευμένες από την κερδοφορία, συμβάλλουν στην επέκταση του αόρατου ιστού που όλο κι εξαπλώνεται ως σύγχρονη καταβροχθίζουσα Αράχνη.
Η γνώση της ιστορίας είναι εκ των ουκ άνευ ιδιαιτέρως για όλους όσοι ασκούν εξουσία. Η γνώση των λαθών του παρελθόντος είναι βέβαιο πως βοηθά στην αποφυγή σφαλμάτων στο μέλλον. Σκεπτόμενη την πατρίδα μας, εάν οι πολιτικοί γνώριζαν καλά τις αιτίες και τις αφορμές που οδήγησαν στις έξι πτωχεύσεις[11], είναι ασφαλές ότι δεν θα οδηγείτο η χώρα στην έβδομη, αυτή του 2012. Μελετώντας την πολιτικοοικονομική ιστορία βλέπουμε πως οι πτωχεύσεις συγχρονίζονται και συσχετίζονται με κρίσεις και πολέμους- ή με απειλές πολέμων, ακόμη και εμφυλίων-. Η ημιμάθειά μας είναι αυτή που οδήγησε στο φαύλο κύκλο των επαναλήψεων κρίσεων, συγκρούσεων και πτωχεύσεων[12]. Ακμή και παρακμή κάνουν αιώνιους κύκλους δηλαδή. Μετά την καταστροφή, η Ψυχή της Πολιτείας αναγεννάται, οδηγείται και πάλι στο μεγαλείο και αποκτά και πάλι τη χαμένη δόξα. Κι ύστερα πάλι χαλάρωση, παράδοση σε αδράνεια, απάθεια, διαφθορά και καταστροφή.
Κατ’ επέκταση, εάν όλοι οι πολιτικοί του κόσμου μελετούσαν εις βάθος τα αίτια και τις αφορμές που οδήγησαν σε σύγκρουση τα κράτη, όμορα και μη, δεν θα βίωνε η ανθρωπότητα φρίκη και τρόμο σε ερείπια και στάχτες. Η ιστορία διδάσκει και επαναλαμβάνεται με δικά της σταθμά άρρηκτα συνδεδεμένα με τις νέες/σύγχρονες της εποχής παραμέτρους: πολιτικές, κοινωνικές, εθνικές, παγκόσμιες, περιβαλλοντικές.
Λίγοι ιστορικοί είναι προσηλωμένοι στην διακονία της ιστορικής αλήθειας. Η πληθώρα τους διαχρονικά διαστρεβλώνει –πολλάκις με εντολές άνωθεν- εκθειάζοντας την εκάστοτε πολιτική για να αποσπά εύνοια, και να προσαρμόζεται σε επιδιώξεις κάθε λογής ηγεμόνων αντίθετες εκ βάθρων με το συμφέρον των λαών. Έτσι οι κατοπινοί αιώνες τρέφονται με εξυμνητικές προς τους κυβερνώντες ψευδολογίες και παρασύρονται από προπαγάνδες οδηγώντας τον κόσμο σε μέλλον ψευδεπίγραφο κι ως εκ τούτου δυσοίωνο, θολό και ασταθές. Επανερχόμενη στο σήμερα, οι παγκόσμιοι ψηφιακοί αυτοκράτορες ξεχνούν πως στην πορεία της Ιστορίας τα γεγονότα / καταστάσεις δημιουργούν συγκεκριμένους μηχανισμούς που επαναλαμβάνονται, κι όταν ξεκινήσουν δεν σταματούν. Η αλληλουχία των γεγονότων / καταστάσεων ορισμένες φορές περιμένει το ωρίμασμα του χρόνου πέρα από τα ανθρώπινα θέλω, κι ακολουθεί δαιδαλώδη πορεία και σχεδόν πάντα απρόβλεπτη. Τελικά όμως φαίνεται πως επάνω από τα γεγονότα / καταστάσεις επαγρυπνά μια ανεξήγητη και κραταιά δύναμη που ορίζει τα πάντα, παρακάμπτει εμπόδια που δεν αποδέχεται, και χαράσσει πορεία στην Ιστορία που η ίδια είχε από πριν καθορίσει –ικανό παράδειγμα το πώς η πατρίδα μας πέτυχε να γίνει εν τέλει κράτος-!
Στην αλυσίδα των αιτίων της διεύρυνσης του κοινωνικού χάους και της άκρατης λαϊκής δυστυχίας διαπρεπή θέση κατέχουν οι τηλεοπτικοί κολοσσοί που ως σύγχρονοι αυλοκόλακες και αυλόδουλοι, με ρόλο διαβρωτικό, αποθεώνουν υποταγμένες στη δύναμη του πλούτου εξουσίες –άλλωστε, αυτός ο πλούτος είναι ο ιδιοκτήτης τους (βλ. CEO τους)-. Τηλεοπτικοί σταθμοί προσφέρουν θεάματα ρωμαϊκής αρένας σε προσπάθεια εξαφάνισης της προσωπικής κρίσης και κατάργησης της σκέψης. Καλλιεργούν τη διαφθορά διδάσκοντας τη βία, την έλλειψη σεβασμού, την αναξιοκρατία, την επικράτηση των μετριοτήτων, του μακράν της αρμονίας ασύδοτου γυμνού, προβάλλοντας ορισμένα όντα αμφιβόλου φύλου, ανεγκέφαλες κούκλες, μπρατσωμένους μαγείρους μαρκαρισμένους με μελάνη σινική, φανφαρόνους νάρκισσους που κομπάζουν, αδαείς, ημιμαθείς, προσπαθώντας να τους επιβάλλουν ως ομαλότητα κι ορθό μέτρο, γκρεμίζοντας παραδοσιακούς, φυσικούς κατά νόμο θεσμούς. Δημοσιογράφοι, διανοούμενοι, λόγιοι, μετριότατης χρήσης της γλώσσας, με εν κρανίω τρικυμία και μιμητισμό εν παρανοία, υπηρετούν έναντι ολίγων οβολών τον νεοϊμπεριαλισμό του όλβου, βεβηλώνουν τον πολιτισμό και αυτοεξευτελίζονται.
Η αδηφαγία κατασπίλωσε την τεχνολογική – ψηφιακή πρόοδο και την εξ αυτής ανάπτυξη και τις οδήγησε σε σκοτεινές διαδρομές. Οι θετικές –γιατί σαφέστατα υπάρχουν κι είναι αναρίθμητες- κατακτήσεις της επιστήμης των Η/Υ τείνουν να παραγκωνισθούν από τις αρνητικές επιπτώσεις που απειλούν με συμφορές ανυπολόγιστες και απρόβλεπτες τους λαούς της γης. Κι αυτό επειδή τα παγκόσμια μεγαθήρια έχουν ως μέσο του αόρατου δεσποτισμού και επιβολής τους την τεχνολογική εξέλιξη.
______________
Μήπως όμως, κάπου εκεί κρύβεται η λύση του προβλήματος που μαστίζει όλο και περισσότερο την ανθρωπότητα; Μήπως κάπου εκεί κρύβεται η πτώση της σύγχρονης ρωμαϊκής αυτοκρατορίας; Μήπως χρειάζεται σάλπισμα, αφύπνιση, συντονισμός και διαύγεια για την επανάδειξη της απλούστατης λύσης στο πρόβλημα της των κακών επαλληλίας;
Ο άνθρωπος, εγκαταλελειμμένος από κάθε είδους κοινωνική προστασία, είναι ένας μοναχικός αιχμάλωτος της παγκόσμιας αγοράς, του καταναλωτισμού, της τεχνολογικής εξέλιξης και απειλείται παντοιοτρόπως. Πώς θα ομαλοποιηθεί ο κοινωνικός βίος του; Πώς θα επανέλθει η ειρηνική συμβίωση, η αισιοδοξία, τα όνειρα, τα σχέδια, ο σεβασμός στην ύπαρξή του;
«…Μες στους γύρους των κύκλων τα πάντα
φεύγουν, έρχοντ’, αλλάζουν, είν’ ίδια·
και μια μέρα θα φτάσει
ραγισμού και σεισμού για τα πάντα,
και, ω παιδιά μου, εσείς μόνο θα μένετε
ορθοί στύλοι, κρατώντας την πλάση»[13]!
Απαιτείται αναμόρφωση της κοινωνίας. Ενεργοποίηση του πνευματικού κόσμου πέραν συνόρων. Απαιτείται εκστρατεία πνεύματος. Αυτή η ανακατωμένη παγκοσμιότητα τού σήμερα, τού άμεσου αύριο, θα βρει τον δρόμο της. Η ετσιθελική αλλαγή ροής ενός ποταμιού δεν έχει μεγάλη διάρκεια. Δεν έχει αντίπαλο η δύναμη της φύσης. Είναι ανίκητη. Θυελλώδης και παράφορη θα κυλήσει και θα συνεπάρει στο διάβα της ό,τι τολμήσει να της αντισταθεί. Κι αυτή η προφητική παλαμική «του θηριού η απονιά»[14] θα σβήσει, θα καταρρεύσει με μαθηματική ακρίβεια γιατί στηρίζεται σε εντυπωσιασμό, αναταραχή και φόβο που σκόρπισε για να επιβληθεί. Γιατί οι αιώνες και οι αναλλοίωτοι φυσικοί νόμοι έχουν καταδείξει πως όταν η ζυγαριά χάσει την ισορροπία της και γείρει επικίνδυνα, τότε βίαια και ξαφνικά επανέρχεται στην ομαλότητα, στη σταθερότητα, στην πρότερη αρμονία της, γιατί εν κατακλείδι την αρχαία Ύβρι ακολουθεί η Νέμεσις.
Το αύριο έρχεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα κατ’ επάνω τής ποτισμένης με απόγνωση και πόνο ανθρωπότητας. Χρέος καθενός η προστασία του δικού του εθνικού πολιτιστικού χώρου. -Αυτό και μόνο εμπεριέχει πολλές έννοιες, πολλές κατευθύνσεις-. Κι ύστερα του ευρύτερου. Αυτό, απαιτεί εγρήγορση –«το κακό προχωρεί, όταν το καλό κοιμάται»-, ασύνορη διαφωτιστική επικοινωνία, κοινές δράσεις με την αυθεντία που προσφέρει η πίστη στις διαχρονικές και πανανθρώπινες αξίες, ελευθερία, δικαιοσύνη, ήθος, γνήσια και άμεση δημοκρατία που δεν εξάγεται, αλλά φυτρώνει. Να μην δοθεί περαιτέρω έναυσμα και χώρος για να γεννηθούν μορφώματα που αιματοκύλισαν την ανθρωπότητα – φασισμός, ναζισμός, ρατσισμοί – που καταλύουν τον άνθρωπο και τις αξίες του εξομοιώνοντάς τον με κτήνος. Γιατί, είναι απόλυτα εξακριβωμένο, πως αυτές οι ιδεολογίες κι επικίνδυνες πολιτικές πρακτικές θα ακολουθήσουν τις αδικοπραγίες των ολίγιστων υπερκυρίαρχων τυράννων που γενικεύουν την αρπακτικότητα, τη βία, τον κοινωνικό εγκέλαδο.
Η μια κρίση ακολουθεί την άλλη: γεωπολιτική, πολιτική, οικονομική, ενεργειακή, περιβαλλοντική, υγειονομική, κοινωνική, ηθική. Η πίστη σείεται. Και επιβάλλεται να μείνει σταθερή. Στην ευρωπαϊκή κοινωνία δημιουργούνται περαιτέρω άπορα στρώματα τόσο στον αγροτικό χώρο, όσο και στον αστικό. Οι αποικιοποιημένοι λαοί, έρμαια κι αυτοί σαν τα κράτη στην οικουμενική αγορά, κάποια στιγμή θα πάρουν τη δική τους εκδίκηση. Αυτό είναι σαφές και αναμενόμενο. Οι κερδομανείς πολυεθνικές θα διασταυρώσουν τα ξίφη τους –ανταγωνισμός πατήρ γαρ πάντων-. Τα υπερ-κράτη –αναθεωρητικοί με φιλοδυτικούς- θα συγκρουσθούν μετωπικά ως αμφισβήτηση της ηγεμονίας του ενός από το άλλο (ΗΠΑ, ΕΕ, Κίνα, Ρωσία). Κι όλοι αυτοί θα αναμετρηθούν με τους λαούς που ασφυκτιούν όταν το χάσμα των πρώτων και των τελευταίων βαθύνει τόσο ώστε να μην υπάρχει ελπίδα εξεύρεσης λύσης. Η Ιστορία και η μνήμη του αίματος ακολουθούν τη δική τους ρότα και μέχρι σήμερα έχουν δείξει πως θα ενεργοποιηθεί και θα οπλισθεί ο νους τών ‘μικρών’ όλου του κόσμου την κατάλληλη στιγμή. Απροσδόκητα κι ορμητικά σαν κατακλυσμός. Αυτό το όπλο θα σημάνει το τέλος της σύγχρονης ρωμαϊκής αυτοκρατορίας όποτε αυτό έρθει. Γιατί είναι βέβαιο πως θα έρθει. Η λύση που θα δοθεί θα αφήσει πίσω της –με πολλούς τρόπους- εκατομμύρια θύματα, αλλά θα δώσει στην ανθρωπότητα την ώθηση προς τα επάνω και θα την οδηγήσει στη Δεύτερη Αναγέννηση μετά από τα Σκοτεινά χρόνια του Δεύτερου Μεσαίωνα που βιώνουμε σήμερα.
Αργοστόλι, 28/11/2022
[1] Κωστής Παλαμάς: «Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου», Εκδόσεις Ιδρύματος Κωστή Παλαμά, Λόγος ΙΑ΄, Το παραμύθι του Αδάκρυτου, 85, 428 όπου ‘εγώ’, στο προφητικό ποίημα εννοείται ο λαός. … «Είσ’ εσύ του ολέθρου η φύτρα / του γονιού σου ο χαλαστής, / και μου στέκεις καβαλάρης / με φορέματα γιορτής, και τα δάκρυα πάντα σπέρνεις, και ποτέ δεν τα ’χεις;».
[2] Ο.π., 6.
[3] Φράση του γερμανού φιλοσόφου Max Weber (1864-1920) που περιγράφει την εποχή μας από το «Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού», εκδόσεις Το Βήμα.
[4] Τὸ τῆς πόλεως ὅλης ἦθος ὁμοιοῦται τοῖς ἄρχουσιν, Ισοκράτης «Προς Νικοκλέα», 31.
[5] Θουκυδίδης Α 83,2. Ο πόλεμος δεν είναι υπόθεση των όπλων, όσο της οικονομίας.
[6] Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Παγκόσμια Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Τράπεζα Διεθνών Συναλλαγών κ.ο.κ.
[7] Αυτές που αποκαλούμε σήμερα Μεγάλες Δυνάμεις είναι στην πραγματικότητα ο καθρέφτης του διεθνοποιημένου εμπορίου κι όχι οι κρατικές οντότητες που νοούνταν κάποτε.
[8] Νόμος Συγκλήτου S 510. Εκσυγχρονισμός Ασφάλειας Τροφίμων.
[9] Πρόσφατες διαφημίσεις στην ελληνική τηλεόραση διαδικτυακών –παίγνιων- καζίνο, που έχουν επιστρατεύσει –ενν. οι διαφημιστές- ακόμη και υποτιθέμενες προσωπικότητες της μαγειρικής (έφτασε η Ελλάδα να καλλιεργεί είδωλα κι από αυτόν τον χώρο, εκτός από τα αμφιβόλου φύλου μοντέλα-παρουσιαστές που, εν είδει επιδημίας στις οθόνες μας, τείνουν να γίνουν καθεστώς, κάτι το συνηθισμένο, το αυτονόητο, το απόλυτα φυσιολογικό κι αυθύπαρκτο)!
[10] Γνωρίζουμε άλλωστε πώς εξαγοράζονται τα βραβεία, κι αυτά ακόμη τα Nobel όπου κάνουν βαρύγδουπη την παρουσία τους πολυεθνικές βιομηχανίες -και φαρμακοβιομηχανίες-.
[11] 1827 πρώτη πτώχευση, 1837 δεύτερη, 1893 τρίτη, 1922 τέταρτη, 1932 πέμπτη, 1944 έκτη, 2012 έβδομη, βλ. Δερτιλής Γεώργιος Β., Επτά πόλεμοι, τέσσερις εμφύλιοι, επτά πτωχεύσεις 1821-2016, Εκδόσεις Πόλις, 2016.
[12] Πόλεμοι – πολεμικές δαπάνες – ανεπαρκή φορολογικά έσοδα – δημόσια ελλείμματα – υπερχρέωση κράτους – δυσκολία δανεισμού – αύξηση επιτοκίων – υποτίμηση νομίσματος – ύφεση – πληθωρισμός – αναδιάρθρωση / διαγραφή χρέους – διεθνής οικονομικός έλεγχος. Και μετά οικονομική ανάκαμψη, χαλάρωση, νέα δάνεια, νέες δαπάνες, ελλείμματα, υπερχρέωση του Δημοσίου και πάλι από την αρχή.
[13] Παλαμάς Κ., Ο δωδεκάλογος του γύφτου, Το παραμύθι του Αδάκρυτου, Λόγος ΙΑ, 454-459.
[14] Παλαμάς Κ., ως άνω, 25-28.
…Κι ένιωσε όπου νιώθουν οι άλλοι
μια καρδούλα να χτυπά,
του θεού την καταφρόνια,
του θηριού την απονιά.