Κι ενώ η φωτιά έκρυβε τον ήλιο από την πατρίδα μου, στην αυλή μου άνθιζε η πλουμέρια. Να… αυτή εδώ. Κάπου ο θάνατος, το σκοτάδι. Κάπου η ζωή, το φως… κύκλοι αιώνιοι. Θλίψη κι αισιοδοξία σε χορό κυκλοτερή.
Και τα μέσα ενημέρωσης αναγγέλλουν “δηλώσεις” πολιτικών!
Επάνω στο κουφάρι της Εύβοιας, της Β. Αττικής, των χωριών της Ηλείας, της Γορτυνίας…
Είμαι περίεργη να ακούσω τι θα βρουν να πουν…
Όλοι… μηδεμιάς εξαιρέσεως. Πολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι. Και οι άλλοι. Οι προηγούμενοι. Αυτοί που πέρασαν από τους θώκους της εξουσίας από το 1987 (που, ως λένε οι ειδήμονες ήταν η πρώτη καταστροφική φωτιά. Γιατί δεν φρόντισαν τα δάση μας;) μέχρι και οι σημερινοί που έχουν ευθύνη για την θλίψη και την οργή μας που βάφτηκε κόκκινη και αντανακλά σε ουρανό, θάλασσα και στις ψυχές όλων μας.
Μπορεί, ως Κεφαλλονίτες, να μη χάσαμε -για την ώρα δηλαδή- τη δική μας περιουσία. Μπορεί το δάσος μας να μην έχει -για την ώρα δηλαδή- αφανιστεί. Ο αέρας και τα υπόγεια νερά μας να μην είναι δηλητηριασμένα –για την ώρα δηλαδή-…
Όμως και τώρα μετράμε ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν – τι σημασία έχει αν είναι 3 ή 103;-. Και μια είναι υπέρ αρκετή σε τούτο το θυσιαστήριο.
Μήπως μπορεί να υπολογιστεί η φυσική καταστροφή; Ό,τι κι αν πούν, δεν υπολογίζεται… Μόνον έκταση μπορεί να μετρηθεί… Μόνον αυτή…
Δένδρα, δένδρα, δένδρα κάθε λογής, φυτά και βότανα της Ελλάδας, μέλισσες, πουλιά, χελώνες, αλεπουδάκια, σκαντζόχοιροι, κι άλλα ζώα δεμένα ή μαντρωμένα που ούρλιαζαν φλεγόμενα… Πώς να μετρηθούν ετούτες οι ψυχές;
Πώς να μετρηθούν οι ώρες εργασίας–προσφοράς (όπως θέλετε πείτε το), η υπεράνθρωπη προσπάθεια των πυροσβεστών, των μόνιμων, των εποχικών, των εθελοντών, των πληρωμάτων των εναέριων μέσων (όσα ήταν, όπου εμφανίστηκαν κατόπιν –πάντα διαταγών και σχεδιασμού –με ή χωρίς εισαγωγικά η τελευταία λέξη)!
Κι οι μόνιμοι κάτοικοι, τα παιδιά των καφενείων των χωριών που «τεμπελιάζουν πίνοντας τη φραπεδιά τους», όλοι μαζί, εχθροί και φίλοι μια μπουνιά, παρακούοντας εντολές, μπήκαν στις φλόγες με τρακτέρ, υδροφόρες πάνω σε αγροτικά, με κλαδιά και κουβάδες, και περιφρούρησαν, σε τούτον τον άνισο πόλεμο, τον τόπο μας από την απληστία τού άλικου ολέθρου.
Κι η Ευρώπη, -της οποίας είμαστε μια μικρή επαρχία του Νότου- πού ήταν; Ποιος μηχανισμός της θα σώσει εμάς σήμερα κι αύριο και τα άλλα μέλη της;
Πόσο μελάνι έχει χυθεί σε πολύγλωσσο -λόγω ΕΕ- «σκέφτομαι και γράφω» επιπέδου Δημοτικού Σχολείου: Ευημερία πολιτών; Αλληλεγγύη; Κοινωνική πρόοδο; Προστασία περιβάλλοντος; Σεβασμός του πολιτισμού; Χα χα χα.
Αυτές είναι οι Αρχές που την διέπουν… Ρηματικές διακηρύξεις άνευ περιεχομένου.
Τις είδαμε όλοι αντάμα… όλο το πρώτο 5ήμερο της καταστροφής…
Απούσα και σε τούτον τον πόλεμο αυτή η ΕΕ. Όπως και στους παλιούς, όπως και σε όλους –μια και που λόγω 1821 μελετάμε βαθύτερα την Ιστορία-.
Στο παρά 5΄ φάνηκε…
Να δούμε λοιπόν, τι θα μας πούν όλοι οι πολιτικοί….
Του χθές… του σήμερα.. εντός κι εκτός της Ελλάδας, του τόπο μας που πρέπει να είναι περήφανος για να παιδιά του και τον Αγώνα που φέτος έδωσαν ΜΟΝΟΙ, τιμώντας για άλλη μια φορά αυτό το … ένδοξο 1821 – 2021.
Ευρυδίκη Λειβαδά