στο θάνατο ενός νέου ανθρώπου. Ήρωες φτιάχνουμε οι χέστηδες που μένουμε πίσω, για να ξορκίσουμε την τραγικότητα του χαμού, το ασύλληπτο της ανυπαρξίας και το βαρύ φορτίο της δικής μας ύπαρξης και πορείας. «Θέλω το παιδί μου πίσω» είναι η κραυγή της μάνας που ακόμα και οι πιο ατρόμητοι ακόμα και οι πιο γενναίοι θα φοβούνται μέχρι την τελευταία τους πνοή περισσότερο και από τον ίδιο το θάνατο. Δεν υπάρχει τίποτα ηρωικό στο θάνατο ενός εργάτη – ποιητή από το Κερατσίνι.
Το ηρωικό, το μεγαλειώδες και το αξιοθαύμαστο είναι η ζωή του. Ανήκει σε αυτή τη γενιά που έχει τη δύναμη μέσα σε τούτη εδώ την κόλαση να ζει, να δημιουργεί, να τραγουδάει και να ερωτεύεται. Βλέπετε, φτιάξαμε έναν κόσμο που θέλει μεγαλύτερο κουράγιο και δύναμη να ζεις από το να πεθάνεις. Στα λόγια των γονιών, της συντρόφου και των φίλων του, που δεν ψάχνουν για ηρωισμούς και μύθους, κρύβεται ο άνθρωπος που αξίζει να γνωρίσει και να θαυμάσει κανείς. Είναι ο ποιητής της φτωχογειτονιάς και του μεροκάματου.
Αν ο Παύλος σηκωνόταν τώρα, λέει ένας φίλος του «ακόμα και τον άνθρωπο που τον σκότωσε, δεν θα του έπαιρνε ούτε εκδίκηση. Θα έλεγε “Αφήστε τον κακομοίρη δεν ήξερε τι έκανε”. Πιο πολύ θα επιχειρούσε να του δώσει φως παρά να πάρει αίμα πίσω. Τέτοιος ήτανε…». Σε αντίθεση, λοιπόν, με τα συνθήματα που κάποιοι φώναξαν, το αίμα του Παύλου Φύσσα δεν ζητάει εκδίκηση, δεν ζητάει αίμα, θέλει να δώσει φως!
Αν υπάρχει, λοιπόν, κάτι ηρωικό σε όλα αυτά τα τραγικά και απάνθρωπα ανθρώπινα, κάτι που αξίζει να πιστέψει και να ακολουθήσει κανείς είναι ότι ο Παύλος και η γενιά που συμβολίζει και εκπροσωπεί ζει θέλοντας να δώσει φως ακόμα και όταν ματώνει.
Αυτό το φως κερδίζεται μόνο με ανοιχτές καρδιές, σφιγμένες γροθιές και αγώνα.
Από την Συντακτική Ομάδα του ἔστω – Τεύχος 2 της έντυπης έκδοσης του www.esto.gr
Φωτογραφία: Έργο του Μichael Bossom
Eστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 31.10.13