Η μονή Δραπάνου κτίσθηκε πάνω σε ερείπια μεσαιωνικών καθολικών μονών που είχαν εγερθεί τον 16ο αι.[1] Μια από τις παλαιότερες καθολικές μονές, πιθανόν και επί Τόκκι, στη νοτιοανατολική παραλία του Δραπάνου ήταν και η Madona di Trapano[2]. Στο δε Πρακτικό της Λατινικής
(Ευχαριστω τον Θεο που δεν με εκανε παλιανθρωπο, αλλα τον μεμφομαι που με εβαλε να ζω αναμεσα σε παλιανθρωπους.) Γραφει ο Ανδρεας Λασκαρατος στην αυτοβιογραφια του.Παραπονο για εκεινη την εποχη που ζουσε,την εποχη που στην Κεφαλονια, υπηρχαν ανθρωποι απαιδευτοι,βασιλευε η δεισιδαιμονια,οι προληψεις
Ένα έξυπνα γραμμένο μυθιστόρημα από την κ. Ρένα Πετροπούλου – Κουντούρη το οποίο άνετα κατατάσσεται στα ιστορικά καθώς το περιβάλλον στο οποίο κινούνται τα πρόσωπα είναι ιστορικά τεκμηριωμένο, και είναι φανερό όχι έχει καταναλωθεί χρόνος αρκετός για
Το τεύχος αυτό, πέραν των σημαντικών και προσεγμένων άρθρων του –τα οποία παραθέτουμε αμέσως μετά-, έχει και ορισμένες σελίδες τετραχρωμίας κι έτσι αποδίδονται σαφώς καλύτερα οι εικόνες. Το εξώφυλλό του κοσμεί το κεφαλλονίτικο φυτό Αγικούγκα του Αίνου,
Με αφορμή τα ερωτήματα τα οποία διετύπωσε δημοσίως ο εκλεγμένος Περιφερειάρχης και αγαπητός συνάδελφος κ Θ Γαλιατσάτος σχετικά με το Αρχαιολογικό Μουσείο Αργοστολίου, θέλω να παρατηρήσω τα ακόλουθα, προσυπογράφοντας βεβαίως χωρίς καμία επιφύλαξη, τα ερωτήματα που έθεσε.
Κατά τις κρατούσες ιστορικές αντιλήψεις – τις οποίες δεν συμμερίζομαι – οι Θράκες είναι αρχαίο ινδοευρωπαϊκό φύλο συγγενές προς τους Έλληνες, Φρύγες, Ιλλυριούς. Κατά την προσωπική μου άποψη, όλοι οι πληθυσμοί της χερσονήσου του Αίμου είναι γηγενείς
H Γυναικεία Χορωδία της Κοινωφελούς Επιχείρησης του Δήμου Κεφαλλονιάς συμμετείχε την Παρασκευή 4 Ιουλίου στο Ηρώδειο στην μεγάλη συναυλία που διοργανώθηκε από τα Επτανησιακά Πολιτιστικά Σωματεία της Αθήνας για τον εορτασμό της συμπλήρωσης των εκατόν πενήντα χρόνων
Στις 16 Ιουλίου στις 20:30 στο βιβλιοπωλείο HAPPY HOUSE στο Ληξούρι θα παρουσιασθεί το βιβλίο του Κώστα Κρομμύδα ΟΓΚΡΕΣΑ. Ειλημμένο μέσω facebook.
…κοντά ο καιρός που θα λάμψει αυγή πολυγύρευτης μέρας που δε θα βαραίνει τη Γης των δημίων το βήμα και σε χέρι ανθρώπινο ποτέ πια το όπλο…
Είναι παλιού καιρού τα ξεχασμένα σημάδια; Είναι γεγονότα θαμπά περασμένων εποχών που ξανάρθανε; Μια ιστορία γράφεται, ίσως, απ’ της δίκαιης οργής το ξεχείλισμα. Η αμαξοστοιχία κινείται με τρόπο που δηλώνει μια πορεία αβέβαιη. Κι ο οδηγός
