-Το κείμενο αυτό, είναι σε μεγάλο βαθμό αυτοβιογραφικό -πλην τής κλίσεως τού αυχένος- καί γράφτηκε το 2016, όταν, ο Βέλγος Fabre, που η κυβέρνηση διόρισε ως καλλιτεχνικό διευθυντή τού φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου, δήλωσε, με αναίδεια, προκλητικότητα, και αναισχυντεία, πως οι Έλληνες είμαστε πολύ
-Το κείμενο είναι μέρος από μεγαλύτερη μελέτη και αφιερώνεται στη μνήμη του πρωτοχορευτή Ευαγγέλου Σταύρου Φανού για την προσφορά του στην παράδοσή μας. Ο χορός για τον Καμινάρη είναι βασικό και πρωτεύον στοιχείο της ζωής του,
-Τι ζητάς σαν αντάλλαγμα άνθρωπε για να με αφήσεις να ζήσω -Τι ζητάς να με αφήσεις στην αγκαλιά της μανούλας που δεν χάρηκα, τη συντροφιά των αδελφών μου που δεν έπαιξα, τον ήλιο που δεν πρόλαβε
«εις μνημόσυνον αιώνιον) Από μικρό παιδί με την παρακίνηση τής γιαγιάς μου (που σύμφωνα με τη παράδοση ήθελε μπορώ να πω αξίωνε να την φωνάζω «νόνα» )έπρεπε να σπεύσω στο καλανάρχο τής Παναγίας να λάβω μέρος
...Ωραία ...την εικόνα την βλέπουμε... -κι αυτή επίπεδη, όχι τρισδιάστατη όπως πραγματικά είναι- το πόσο όμως μοσχοβολάει αυτό το κλαδί τής νερατζιάς... πως θα το μεταφέρει το μηχάνημα...;;; Ή, το φυσικό του άγγιγμά...;;; (Όσο κι
Έγραψα την περασμένη εβδομάδα ότι ο Έλληνας έχει μια τάση φυγής από την πατρώα γη. Οι λόγοι που τον οδηγούν «σε άλλη γη σε άλλα μέρη», πολλοί. Κυριότερος η δίψα του για ένα καλύτερο αύριο. Έτσι άφηνε
Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΗΤΤΗΘΕΙ Οι Αστοχίες της Εξωτερικής μας Πολιτικής ΕΠΙΚΡΑΤΟΥΣΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΙ Εδώ και περισσότερο από μία γενιά, η Ελλάδα βρίσκεται σε μια συνεχή αντιπαράθεση με την Τουρκία που κατά καιρούς, έχει
Δεδομένων των συνεχών αλλαγών στις εργασιακές συνθήκες, οι σημερινοί απόφοιτου του Λυκείου και αργότερα απόφοιτοι των Πανεπιστημίων, καλούνται να σταδιοδρομήσουν σ’ ένα εντελώς νέο εργασιακό περιβάλλον, με έντονη αβεβαιότητα και περιορισμένες προοπτικές απασχόλησης στον ευρύτερο δημόσιο
