Ενθουσιασμός/υπερεπένδυση από την κυβέρνηση, απαξίωση/υποτίμηση από την αντιπολίτευση. Γίνονται ύστερα οι αμερικανικές εκλογές, προκύπτει ότι ο επισκέπτης θα έχει διάδοχο τον Ντόναλντ Τραμπ κι όχι την Χίλλαρυ – αποκαρδίωση. Και, ενώ ήταν ούτως ή άλλως βέβαιο ότι η επίσκεψη Ομπάμα θα είχε κυρίως συμβολική λειτουργία (συν όσα διαμειφθούν σε deep background,), όλοι τώρα κάνουν σαν να χάθηκε κάτι το κρίσιμο και αναντικατάστατο. Οι μεν της κυβέρνησης περίπου για να βγάλουν από πάνω τους την ευθύνη για ό,τι δεν επιτευχθεί, π.χ. στο μέτωπο του χρέους («δεν βγήκε σωστό διάδοχο σχήμα των Ομπάμα/Τζακ Λιου, μας προέκυψε Τραμπ, τι να κάνουμε!;») οι δε των αντιπολιτευτικών εδράνων προκειμένου να υποτιμήσουν ακόμη περισσότερο την επίσκεψη Ομπάμα («ε, δεν πετύχατε και τίποτε το σπουδαίο!»).
Είναι, συνεπώς, περίεργο το πώς πάμε να αδειάσουμε την επίσκεψη Ομπάμα (βέβαια.. να τη δούμε πρώτα να πραγματοποιείται). Τη στιγμή που τόσο για την αυριανή μέρα στη συζήτηση για το χρέος, όσο και για το ακόμη πιο ριψοκίνδυνο ναρκοπέδιο που είναι το προσφυγικό –μόλις μας προέκυψε η γερμανική τοπoθέτηση ότι όσοι Τούρκοι ζητήσουν πολιτικό άσυλο στη Γερμανία ως διωκόμενοι από το καθεστώς Ερντογάν θα έχουν ευνοϊκή αντιμετώπιση, πάει η «Τουρκία, ασφαλής χώρα»! – το πέρασμα Ομπάμα μόνο θετικό ίζημα μπορεί να αφήσει, τη στιγμή αυτή κάνουμε όπισθεν ολοταχώς. Ενώ και τα συμβολικά και μόνον λόγια μιας τοποθέτησης Ομπάμα από την ιστορικότερη κάθε τόπου Πνύκα, υπόσχονται να τεθεί πάλι στο προσκήνιο “αλλιώς” η Ελλάδα ως τόπος. Ως ιστορικές αναγωγές. Ως ιδιαίτερη περίπτωση κρίσης…
Παπαγιαννίδης Αντώνης Δ.
Eστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 12.11.2016, ΜΝΜ