Claes Oldendurg, Atsuko Tanaka, Wolf Vostell, Allan Kaprow, Chris Burden, Hermann Nitsch, Gilbert and George, Robert Morris, Dennis Oppenheim, Andy Warhol, Zhang Huan, Marina Abramovic κ.α.
…
Στη μεγάλη και αδυσώπητη περιπέτεια της ανακάλυψης του υποκειμενικού καλλιτεχνικού “εαυτού” και της διαδικασίας της εικαστικής έκφρασης, η performance με τη δύναμη της ζωντανής διάστασης, μπορεί να αιματοδοτεί και να ζωογονεί τα είδωλα της καλλιτεχνικής προσωπικότητας των δημιουργών, που εκφράζουν με αμεσότητα την υπαρξιακή αλήθεια και την ανθρώπινη δημιουργικότητα που φθάνει ενίοτε μέχρι και την “αυτοκαταστροφή”.
Βιώνουμε ήδη τον προβληματικό 21ο αιώνα, με το ζωντανό κληροδότημα του επαναστατικού 20ου, στον οποίο για πρώτη φορά η αναρχική τάση και θεώρηση των καλλιτεχνών, οδήγησε σε μια πολυμορφική, ενίοτε ακραία και άνευ ορίων εκφραστική κατάθεση. Αυτή η οριακή κατάληξη και δυνητική κατάσταση πορείας απελευθέρωσε και αναμόχλευσε προοδευτικά τις αισθητικές αναζητήσεις και με τη διαρκή έρευνα έδωσε νέες προοπτικές στις έννοιες του χώρου, της εικόνας, του χρόνου, της συμμετοχικής καλλιτεχνικής διαδικασίας. Η χρήση και η κυριαρχία του καλλιτέχνη επί των τεχνολογικών μέσων έκφρασης και η ζωντανή σύμπραξη καλλιτέχνη και κοινού σε διαδραστικά πεδία-πέρα από τα δεδομένα του εκλογικευμένου τεχνολογικού συστήματος- φλερτάρει και σήμερα με την υπέρβαση των εκφραστικών ορίων και δυνητικά ανάγει τη σκέψη και την πράξη στην αρχετυπική “ουσία” της Τέχνης που τείνει να ισοπεδωθεί από το βολικό συμβιβαστικό μεταμοντερνισμό.
Η performance σήμερα υπάρχει σαν είδος και καθιερώθηκε από την πρωτοπορία σαν μια ανεξάρτητη, ιδιότυπη διαδραστική συχνότητα έκφρασης.
Κώστας Ευαγγελάτος.
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 8.3.2016