αντικειμενικά θεμελιωμένη αλήθεια, καθώς η έννοιά της είναι σχετική. Αληθινό είναι απλώς αυτό, το οποίο ο καθένας μας ορίζει ως τέτοιο, ανάλογα με την εικόνα, την οποία έχει πλάσει μέσα του από τα ερεθίσματα που έχει δεχθεί για την πραγματικότητα.
Κατά την Πλατωνική θεώρηση δεν χρειάζεται να ανακαλύψεις την αλήθεια παρά μόνο να την «θυμηθείς». Ίσως να είναι αναγκαίο λοιπόν για την αρμονία της ανθρώπινης ύπαρξης να κρατήσει τις αποστάσεις της από την διάρκεια της πραγματικότητας και να οδηγηθεί στην αφαίρεσή της, στην διαφυγή και στην υπέρβασή της. Να αγγίξει συνεπώς τη στιγμή.
Σ’ έναν κόσμο καθόλου στατικό οι φόρμες των σχεδίων του διαπνέονται από έναν έντονο λυρισμό της φόρμας και συγκροτούν μια ποιητική διάθεση εξωραϊσμού της πραγματικότητας. Η γραμμικότητα των μορφών, οι μεγάλες και μικρές καμπύλες του, οι ευθείες, η ώσμωση τους, αποτελούν γεωμετρικό παιχνίδι στα χέρια του, ενώ τα πάντα παίρνουν υπόσταση και μορφή.
Σε έναν κόσμο ιδιωτικό, μοιάζει να παρατηρεί τους ήρωές του, που συνθέτουν ρόλους μέσα στην δική του αφήγηση. Η συχνά εμφανής σαρκικότητά τους, αποτελεί άλλοτε αυτόνομο θέμα του έργου, άλλοτε τμήμα του. Στις Σωματογραφίες η εν δυνάμει κίνηση των μορφών συντελεί στην αισθητική μεταβολή της εικόνας. Ακόμα και όταν απουσιάζει το κεφάλι τα ίδια τα σώματα μαρτυρούν και παραπέμπουν σε διαφορετικές ψυχικές καταστάσεις. Επιπλέον τα εννοιολογικά σύμβολα, που συχνά χρησιμοποιεί προσδίδουν την εγκεφαλική διάσταση στα έργα του. Ανθρώπινα ζητήματα τον απασχολούν, όπως ο έρωτας, η επίδραση της τέχνης στη ζωή και οι τρόποι έκφρασης και αλληλενέργειας τους.
Η φύση τον ενδιέφερε ανέκαθεν καθώς οι ρίζες του από το όμορφο νησί της Κεφαλονιάς τον καθόρισαν. Φυσιολάτρης ζωγράφος, όχι βέβαια με την αυστηρή έννοια του όρου, καθώς δεν καταγράφει φωτογραφικά τα τοπία που αντικρίζει. Το ενδιαφέρον του εντοπίζεται στην απόδοση, με την μεγαλύτερη δυνατή συνέπεια, αυτών που ο ίδιος είχε ήδη απομονώσει με την κριτική οπτική του, πριν τα τοποθετήσει δισδιάστατα πάνω στον καμβά. Έτσι για την δημιουργία των τοπίων του δούλεψε περισσότερο τα χρωματικά πεδία και έδωσε στο χρώμα την αυτονομία, ώστε μέσα από αυτό να προκύψει η περιγραφή.
Νιώθουμε την ίδια αίσθηση, την λιτότητα και την αλήθεια κοιτάζοντας τις αιθέριες μορφές, όπως και με τα τοπία. Το ανθρώπινο πρόσωπο και σώμα είναι και αυτά δουλεμένα με την ελάχιστη χρήση της γραμμής και με την ένταση των σχημάτων, τα οποία δημιουργούνται από την χρήση του χρώματος. Η προοπτική δεν τον απασχόλησε, καθώς οι όγκοι και οι σκιές αποδίδονται χρωματικά.
Η συγκίνηση για τον καλλιτέχνη είναι διαδικασία περισσότερο εσωτερική, εκφράζει και μετουσιώνει μια ολόκληρη εικαστική αρμονία που διαμορφώθηκε αρχικά μέσα του. Την αναγνώρισε όταν την έβλεπε και την αποτύπωσε ζωγραφικά. Τα διάφορα μοτίβα, επαναλαμβανόμενα σύμβολα τον απασχολούν αβίαστα, αλλά και διαχρονικά.
Η χρήση διαφορετικών υλικών τον βοηθά να εκφραστεί και να κατανοήσει καλύτερα τις εσωτερικές σχέσεις των φαινομένων τόσο μέσα του, όσο και γύρω του. Ουρανοί, θάλασσες, μορφές, σώματα, χωρίς χρόνο και τόπο. Η πνοή που δίνει στα έργα του, αποτελεί απόσταγμα μιας συνολικής ατμόσφαιρας. Οι εμπειρίες του μεταπλάθονται δεν είναι προσθετικά, επιδερμικά παρατιθέμενες. Μια πρακτική πειραματική και αισθητικά πρωτότυπη στον αντίστοιχο χρόνο της δημιουργίας της, η οποία ενώνει την σκέψη με την συναισθηματική θέρμη και με την πνευματική ανησυχία.
Μαράη Γεωργούση, υπ. Διδάκτωρ,
Ιστορικός Τέχνης, επιμελήτρια εκθέσεων
Φεβρουάριος 2016
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 20.2.2016