Η ΣΙΩΠΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ -ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΒΟΥΒΗ ΚΡΑΥΓΗ ΣΤΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ
Αυτό που διαδραματίζεται σήμερα στη Γάζα δεν είναι μια πολεμική σύρραξη. Δεν είναι μια «σύγκρουση» μεταξύ ενόπλων δυνάμεων. Δεν είναι πόλεμος. Δεν υπάρχουν δυο στρατοί, αλλά ένας εκμηδενισμός. Το Ισραήλ, με την απόλυτη στρατιωτική υπεροχή του, εξοντώνει συστηματικά, μεθοδικά και βάναυσα έναν ολόκληρο λαό. Είναι εθνοκάθαρση. Είναι γενοκτονία. Είναι το ξερίζωμα της Παλαιστίνης από τον παγκόσμιο χάρτη και της μνήμης της από την ιστορία.
Ο Ισραηλινός στρατός, ένας από τους πιο προηγμένους και ισχυρούς στον κόσμο, δεν αντιμετωπίζει έναν συμβατικό στρατό. Επιτίθεται σε έναν άμαχο πληθυσμό -παιδιά, γυναίκες, ηλικιωμένους. Οι εικόνες που φτάνουν -λίγες, φιλτραρισμένες, λογοκριμένες- αποτυπώνουν φρίκη. Κτίρια σωριάζονται, νοσοκομεία μετατρέπονται σε ερείπια, άνθρωποι σφαγιάζονται και πεθαίνουν όχι μόνο από τις βόμβες αλλά και από την πείνα, τον αποκλεισμό, την αποκοπή από κάθε βοήθεια και κάθε ελπίδα.
Δεν είναι παράπλευρες απώλειες. Είναι στοχευμένη εξολόθρευση. Είναι η πολιτική της καμένης γης, κυριολεκτικά. Εκεί που κάποτε υπήρχαν γειτονιές, σχολεία, παζάρια, παιχνίδια και φωνές παιδιών, τώρα υπάρχουν μόνο συντρίμμια, σκόνη, σιωπή, απεγνωσμένες κραυγές και μοιρολόγια, θάνατος. Η Παλαιστίνη έγινε επίγεια κόλαση.
Το χώμα δεν είναι πλέον γη, έχει ανασκαφτεί συθέμελα. Δεν θα ξαναδώσει καρπούς. Τα δέντρα δεν θα ξαναδώσουν σκιά. Χορτάρι δεν θα ξαναφυτρώσει, γιατί η γη έγινε καμένη γη.
Και η Δύση; Οι ισχυροί του κόσμου; Άλαλοι. Αμήχανοι. Βουβοί. Επικίνδυνα παθητικοί. Συμμέτοχοι. Οι περισσότεροι, ηθελημένα αδιάφοροι. Πολλοί εξοπλίζουν το Ισραήλ για το φρικτό διαρκές έγκλημα που διαπράττει εναντίον ενός λαού και εις βάρος της ανθρωπότητας. Κάποιοι, ίσως, συγκινηθούν από τις εικόνες των αποστεωμένων παιδιών που σβήνουν από την ασιτία και την πείνα, που οδηγούνται στο θάνατο από τις ισραηλινές βόμβες. Ίσως, κάποιοι, εκφράσουν «ανησυχία». Μα η γενοκτονία δεν σταματά με δηλώσεις. Ούτε με ανακοινώσεις συμπάθειας. Χρειάζεται δράση. Τρόφιμα. Φάρμακα. Διπλωματικός αποκλεισμός εκείνων που παραβιάζουν κάθε έννοια διεθνούς δικαίου, κάθε στοιχείο ανθρωπιάς και ανθρωπισμού.
Κι όμως, η Ιστορία το έχει ξαναδεί. Η Ιστορία το ξέρει. Η Ιστορία θα γράψει για σύγχρονα Ψαρά. Θα επαναλάβει: «Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη / Περπατώντας η Δόξα μονάχη…». Οι στίχοι του Σολωμού φαίνονται προφητικοί. Η Γάζα είναι η «έρημη γη» όπου μένουν, μόνο λίγα χορτάρια και τα λείψανα μιας πολιτισμικής κληρονομιάς που διαγράφεται με αίμα. Μπροστά σε αυτή την ιστορική φρίκη, το ποίημα του Διονυσίου Σολωμού είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Μιλώντας για μια άλλη καταστροφή, σ’ ένα άλλο «νησί», αποδίδει την ίδια αιώνια τραγωδία: Τώρα, η Δόξα ίσως περπατά μόνη στη Γάζα. Αλλά τα παιδιά δεν πέθαναν για τη Δόξα. Πέθαναν από την αδιαφορία. Πέθαναν από τα ισραηλινά εγκλήματα.
Η διεθνής κοινότητα δεν έχει το δικαίωμα να πει «δεν ήξερα». Έχει το καθήκον να πράξει. Τώρα. Πριν και οι τελευταίοι χορταριασμένοι τάφοι καλυφθούν από σκόνη. Πριν η ανασκαμμένη γη ποτιστεί όλη, με αίμα παιδιών και αθώων.
Δρ. ΓΑΒΡΙΗΛ ΜΑΝΩΛΑΤΟΣ
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 27/5/2025 #ODUSSEIA #ODYSSEIA