Ήταν μία ξεχωριστή βραδιά που έριχνε φως σε μια ταραχώδη περίοδο του Ελληνισμού πριν ακόμη από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο,τον Εμφύλιο και τα δραματικά γεγονότα που επακολούθησαν,έως το 1957.Μέσα από τη ματιά και τις προσωπικές εμπειρίες του συγγραφέα,ο οποίος έφυγε από τη ζωή,το φθινόπωρο του 2013.
Μια βραδιά συγκίνησης,μνήμης,γνώσης.Οι παλαιότεροι θυμήθηκαν,οι νεότεροι έμαθαν.Το ενδιαφέρον ήταν πολύ μεγάλο και σ`αυτό συνετέλεσαν οι διαρκείς αναφορές στην προσεισμική Κεφαλονιά με πρόσωπα και γεγονότα.Υπέροχα ήταν τα σλάιτς της εποχής,αλλα και το οπτικό υλικό από το Μουσείο-Αρχείο της Ελληνικής Ραδιοφωνίας Τηλεόρασης.
ΕΚΛΕΚΤΟΙ ΟΜΙΛΗΤΕΣ
Με πολύ ζεστά λόγια για τον συγγραφέα και την οικογένεια του μίλησε ο Ληξουριώτης στην καταγωγή Αντιπρόεδρος της Βουλής κ.Γιάννης Μπαλάφας(μητέρα του η Νίτσα Δρακοπούλου).Με τον δικό του χαρακτηριστικό τρόπο έπλεξε το εγκώμιο του Κώστα Λιναρδάτου,με πολλές αναφορές στην Κεφαλονιά του χθες.
Εξαιρετική ήταν και η παρουσία του Καθηγητή Πανεπιστημίου και πασίγνωστου εκλογικού αναλυτή κ.Ηλία Νικολακόπουλου.
Πρώτος ομιλητής ήταν ο γιός του συγγραφέα,ο γνωστός Αρχαιολόγος και Ξεναγός κ.Νίκος Λιναρδάτος.Θα πρέπει να τονίσουμε ότι ο Νίκος Λιναρδάτος είχε και την επιμέλεια της έκδοσης,καθώς η “Καταιγίδα” κυκλοφόρησε-περίπου-ένα χρόνο μετά τον θάνατο του σπουδαίου δημοσιογράφου-αγωνιστή Κώστα Λιναρδάτου.
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΠΑΡΟΥΣΙΕΣ
Την εκδήλωση λάμπρυναν με την παρουσία τους:
-Ο Μητροπολίτης Ηλείας,Σεβασμιώτατος κ.Γερμανός,που είναι και Τοποτηρητής στη Μητρόπολη Κεφαλληνίας,καθώς και άλλοι εκπρόσωποι του Ιερού Κλήρου.
-Η Βουλευτής του Νομού κ.Αφροδίτη Θεοπεφτάτου η οποία απηύθυνε χαιρετισμό και μίλησε με πολύ ζεστά λόγια για τον αείμνηστο Κώστα Λιναρδάτο,τους αγώνες και το έργο του.
-Ο πρώην Πρύτανης του Ε.Μ.Π ,καθηγητής κ.Νίκος Μαρκάτος.
-Καθηγητές Πανεπιστημίου,άνθρωποι της Τέχνης και του Πολιτισμού,καθώς επίσης εκπρόσωποι του τοπικού,αλλά και Αθηναικού Τύπου.
Η πολύ όμορφη βραδιά ολοκληρώθηκε με άφθονη ρομπόλα και παραδοσιακές μάντολες.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ:ΝΙΚΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
_____________________________
Νίκος Λιναρδάτος: Παρουσίαση του Βιβλίου «Η Καταιγίδα»
Ληξούρι 9/8/2015
Ο πατέρας μου Κώστας Λιναρδάτος, που έφυγε από τη ζωή την 21η/9/2013, δεν πρόλαβε δυστυχώς να δει τυπωμένο το βιβλίο του με τίτλο «Η Καταιγίδα». (Φ0)Χρειάσθηκε ένας ακόμη χρόνος και συνεχής προσπάθεια για να εντοπίσω και να εμπλουτίσω τα χειρόγραφά του με φωτογραφίες, δελτάρια, επιστολές, από το αρχείο του για να ολοκληρωθεί η συγκρότηση του υλικού και η τελική έκδοση του βιβλίου.
Ο τίτλος «Η Καταιγίδα» και ο υπότιτλος «Το σπίτι με τις αναμνήσεις», δηλαδή το σπίτι της οικογένειάς μας στην Αθήνα μετά το 1938, στην οδό Μεθώνης 32, σηματοδοτούν τα ιερά και τα όσια της δικής μας οικογένειας, την οποία όπως και χιλιάδες άλλες απ’ άκρη – σ’ άκρη ρήμαξε η Κατοχή, ο εμφύλιος σπαραγμός και οι διώξεις που ακολούθησαν. Το έργο του είναι η μαρτυρία μιας ολόκληρης ζωής και γενιάς, στο οποίο αποτυπώνεται με ιστορική ακρίβεια και λυρισμό η Σύγχρονη Ιστορία της Ελλάδος. Γι’ αυτό και στο βιβλίο μιλάει σε πρώτο ενικό, το απευθύνει απλά και διαχρονικά… «Κτήμα ες αεί»… προς τον καθένα από εμάς, ξυπνώντας έτσι μέσα μας τη φωνή, της αξιοπρέπειας, της αλήθειας και της δικαιοσύνης. Αναφέρει: «Αναγνώστη, έγραψα και αναφέρθηκα στα κλέη και τα πάθη της γενιάς μου, της γενιάς του 1940. Της γενιάς που απότομα, μέσα σε μια μέρα, οι έφηβοι έγιναν άντρες και αγωνιστές, στρατευμένοι στο χρέος για την υπεράσπιση της πατρίδας».Ήταν διακαής του πόθος να το διαβάσει η νέα γενιά και να μοιρασθεί με τους συμπατριώτες και συνανθρώπους του τα γεγονότα και τα συμπεράσματα της ζωής του, για να αποφύγουν να επαναλάβουν τα ίδια λάθη και να πορευτούν ενωμένοι για το καλό του τόπου.Ο Κώστας Λιναρδάτος αγαπούσε την ιδιαίτερη πατρίδα του, όπως ο Οδυσσέας την Ιθάκη. Στο βιβλίο του κάνει εκτενή αναφορά στο προπολεμικό και προσεισμικό Ληξούρι και την Κεφαλονιά, είναι αυτές οι αναμνήσεις που τον ορθώνουν μέσα στις φριχτές συνθήκες της Μακρονήσου και της απομόνωσης στην Ασφάλεια. Σας παρουσιάζω στη συνέχεια και κάποιες φωτογραφίες από το αρχείο του, που σχετίζονται με το Ληξούρι. Γνώρισα το Ληξούρι μέσα από τις ιστορήσεις και τις αφηγήσεις του πατέρα μου, τα παιδικά μου χρόνια στην ξενιτιά σαν να ήμουν μαζί σας εδώ, στο αγαπημένο μας Ληξούρι, που πρώτα έπλασε ο Θεός όπως έλεγε ο Λασκαράτος.
(ΦΩΤΟ 1) Ο πατέρας μου γεννήθηκε στο Ληξούρι, στις 23 του Νοέμβρη του 1920.Οι γονείς του ήταν ο Νικόλας Γεννατάς Λιναρδάτος και η Βικτωρία Φορέστη Χαριτάτου Τυπάλδου. Η καταγωγή του νόνου μου Νικόλα Γεννατά Λιναρδάτου, ήταν από την Αγία Θέκλη, τη συνοικία Γεννατάτα που είχε τη δική της εκκλησία, τον Άγιο Νικόλα της Γέννας. Η καταγωγή της οικογένειας Γεννατά ήταν από την Προκόνησσο ή Πρίγκηπο, στη θάλασσα της Προποντίδας απέναντι από την Κωνσταντινούπολη όπου υπάρχει και σήμερα η Εκκλησία του Αγίου Νικολάου της Γέννας. (Φ2) Μετά την Άλωση η οικογένεια κατέφυγε στην Κορώνη της Πελοποννήσου, όπου έμεινε έως την κατάληψή της από τους Οθωμανούς το 1498. Ο πατριάρχης της οικογένειας, ο Νικόλαος Γεννατάς, πολέμησε ηρωικά ενάντια στους Τούρκους το 1498 και μετά από την κατάληψη της Κορώνης από τους Τούρκους διέφυγε με την οικογένειά του στην Κεφαλονιά. Οι Βενετοί τον τίμησαν με οικόσημο και του έδωσαν τον τίτλο του Κόντη και μεγάλη έκταση γης στην Αγία Θέκλη και στον Αθέρα. Οι Γεννατάδες μαζί με άλλες οικογένειες που κατέφυγαν στο νησί έχτισαν το μοναστήρι της «Παναγίας της Κορωνάτου». Ένα από τα παιδιά του ήταν ο Λεονάρδος, από του οποίου το όνομα έχουμε την παράφραση Λινάρδος και προσαρμογή στο Κεφαλλονίτικο -άτος από το λατινικό -atus, Λιναρδάτος, από το οποίο η οικογένειά του πήρε το επώνυμο. Φ3Ο νόνος μου ήταν το πρώτο παιδί της πολυμελούς οικογένειας του Τζώρτζη Λιναρδάτου και της Μαρίας Παναγιωτάτου, εργάσθηκε στο Ληξούρι ως δάσκαλος του Α΄ Δημοτικού Σχολείου Ληξουρίου Φ4και υπήρξε υποστηρικτής του Βενιζέλου και στενός φίλος τού τότε υφυπουργού Νίκου Αλιβιζάτου. Φ5
Φ6 Η νόνα μου η Βικτώρια, ή η σιόρα Βιτώρια όπως τη φώναζαν στο Ληξούρι, ήταν το τρίτο παιδί της οικογένειας του δικηγόρου και μεγαλοκτηματία Άγγελου Φορέστη και της αρχόντισσας Μαυρέτας Χαριτάτου-Τυπάλδου, μιας από τις παλαιότερες οικογένειες της Κεφαλονιας. (Φ7) και (8). Οι Τυπάλδοι, σύμφωνα με το Libro d’oro, ήταν αρχαία ρωμαϊκή οικογένεια με ρίζες στον 6 αι. μ.Χ. Ο κλάδος της Κεφαλονιάς κατάγεται από τη Νεάπολη.
Ο Νικόλας και η Βικτωρία απέκτησαν τέσσερις γιους, τον Κώστα (1920), τον Σπύρο (1926),τον Άκη (1927), που πέθανε από μηνιγγίτιδα 9 χρονών, (Φ9) και τον Άγγελο Μάριο (1933). (Φ10)
Το 1938 θα αποχωρήσουν οικογενειακώς από το Ληξούρι και θα εγκατασταθούν στο σπίτι της οδού Μεθώνης 32 στην Αθήνα για να παρασταθούν στις σπουδές των παιδιών τους.
Με το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου τα δύο μεγάλα αδέλφια, ο Κώστας και ο Σπύρος, φοιτητές της Νομικής, θα μπουν από νωρίς στις πρώτες γραμμές της Αντίστασης κατά των Καταχτητών, θα διωχθούν και θα περάσουν στην παρανομία. Ο πατέρας τους Νικόλας πεθαίνει μέσα στην πείνα και τον τρόμο της Κατοχής το 1943 και η μάνα τους η Βικτωρία μεγαλώνει μόνη της μέσα στις αντιξοότητες της Κατοχής τον μικρό της γιο Άγγελο.
(Φ11). Η Βικτωρία Λιναρδάτου είναι η μορφή της Ελληνίδας μάνας του Αγώνα. Αμέτρητες φορές δέχθηκε την ταπείνωση και τη βία του βάναυσου και αυταρχικού κράτους, την περίοδο της Κατοχής όπως και κατά την περίοδο του εμφυλίου και της δικτατορίας των Συνταγματαρχών. Χτυπήθηκε μπροστά στα μάτια του μικρού γιου της για να ομολογήσει πού κρύβονταν οι δύο μεγάλοι γιοι της κατά τη διάρκεια της Αντίστασης και των διωγμών. Στο σπίτι της φιλοξένησε κρίσιμες συναντήσεις και συνεδριάσεις του ΕΑΜ νέων και της ΕΠΟΝ. Πήρε ενεργό μέρος από το 1949-1950 στην ίδρυση και τους αγώνες της Πανελλήνιας Ένωσης Οικογενειών Πολιτικών Εξόριστων. Τα έβγαλε πέρα πάντα με αξιοπρέπεια, ακόμα και στα χρόνια της Επταετίας, ολομόναχη, με τον Σπύρο φυλακισμένο στη Λέρο, τον Κώστα πολιτικό πρόσφυγα και τον Άγγελο να εργάζεται, να τη στηρίζει, αποκλεισμένος στη Δύση. Έφυγε από τη ζωή τον Δεκέμβριο του 1986.
Ο πατέρας μου, ο Κώστας Λιναρδάτος, στη διάρκεια της φασιστικής Κατοχής από το 1941 ως (Φ12φοιτητής της Νομικής παίρνει μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Συνδέεται με την ΟΚΝΕ και το 1942 με το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο Νέων (ΕΑΜΝ) και αναλαμβάνει Γραμματέας της Φιλικής Εταιρείας Νέων (ΦΕΝ). Παίρνει μέρος στην Ιδρυτική Σύσκεψη της Ενιαίας Πανελλαδικής Οργάνωσης Νέων, της ΕΠΟΝ, στις 23/1/1943και στις 19/3/1943 φεύγει με αποστολή για τη Μακεδονία όπου ως μέλος του Συμβουλίου της ΕΠΟΝ Μακεδονίας συνέχισε στην Πιερία και στη Θεσσαλονίκη να αγωνίζεται κατά των Καταχτητών. Πήρε μέρος στη μάχη για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης 16-28/10/1944 με την ιδιότητα του καπετάνιου του ΕΛΑΣ .Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας επιστρέφει στην Αθήνα και εργάζεται στην εφημερίδα «Ελεύθερη Ελλάδα» και το περιοδικό «Ανταίος». Τον Μάρτη του 1947 εκτοπίζεται μαζί με τον αδελφό του Σπύρο στις Ράχες Ικαρίας και τον Ιούνιο του 1948 στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Μούδρο Λήμνου. ((Φ13
Τον Ιούλιο του 1949 μετάγεται από το Μούδρο στη Μακρόνησο Φ14) όπου θα υποστεί φριχτά βασανιστήρια και στη συνέχεια τον Δεκέμβρη του 1949 μετάγεται από εκεί στον Αϊ-Στράτη. (Φ15) Ως κρατούμενος θα στείλει παράνομες επιστολές προς τη μητέρα του Βικτωρία, από τα Στρατόπεδα Θανάτου στη Λήμνο και τη Μακρόνησο, όπου με αφηγηματικό τρόπο περιέγραφε με λεπτομέρεια τα συμβάντα, για να μην περάσουν στη λήθη τα εγκλήματα του καθεστώτος, ώστε να δημοσιοποιηθούν και να σωθούν ζωές. (Φ0)
Τον Ιούλιο του 1952 επιστρέφει από την εξορία άρρωστος στην Αθήνα, όπου στη συνέχεια εργάζεται ως συντάκτης στην «Αυγή», η οποία έχει μόλις εκδοθεί, και το 1953 παντρεύεται τη συναγωνίστριά του Ζωή Λιναρδάτου. ((Φ16). Τον Ιούνιο του 1954 συλλαμβάνεται ξανά, κρατείται για μήνες σε απομόνωση στην Ασφάλεια, όπου θα επιδεινωθεί η κατάσταση της υγείας του, και στη συνέχεια μεταφέρεται στις φυλακές των Βούρλων στον Πειραιά. Εκεί θα συμμετέχει στη γνωστή «Απόδραση των 27» αγωνιστών τον Ιούλιο του 1955 και ύστερα από δύο χρόνια παρανομίας θα διαφύγει το 1957 στη Μόσχα πρώτα και μετά στο Βουκουρέστι. Στη Μόσχα σπουδάζει στο Ινστιτούτο Κοινωνικών και Οικονομικών Επιστημών και το 1961 πηγαίνει στο Βουκουρέστι όπου θα εργαστεί ως συντάκτης των περιοδικών «Νέος Κόσμος» και «Εθνική Αντίσταση» καθώς και στον ραδιοφωνικό σταθμό «Φωνή της Αλήθειας». Στη διάσπαση του ΚΚΕ, το 1968, εντάσσεται στο ΚΚΕ Εσωτερικού και συνεργάζεται με τις εφημερίδες «Ελεύθερη Πατρίδα» και «Ελεύθερη Ελλάδα» . (Φ17)με Λουντέμη Το 1974 επαναπατρίζεται και μέχρι το 1993 εργάζεται ως δημοσιογράφος στα «Νέα» και στη Γραμματεία Τύπου. Παράλληλα, δημοσιεύει έρευνες, άρθρα και σχόλια σε εφημερίδες και περιοδικά, καθώς και ιστορικά σημειώματα, αναμνήσεις και μεταφράσεις από τα ρώσικα.
Τιμήθηκε με το μετάλλιο Εθνικής Αντίστασης και με τιμητικό δίπλωμα από τον Σύνδεσμο Αντιστασιακών Δημοσιογράφων για τη δράση του τα χρόνια 1941-1944. (Φ18)
Θα φύγει από τη ζωή στις 21/9/2013, χωρίς να προλάβει να δει δημοσιευμένο το βιβλίο του.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να αναφερθώ στα δύο αδέρφια του Κώστα, που συνέβαλαν επίσης όπως εκείνος σημαντικά στην πολιτική και οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδος: τον Σπύρο, γνωστό δημοσιογράφο και ιστορικό, και τον Άγγελο που διακρίθηκε στον τουριστικό και ναυτιλιακό κλάδο στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό.
(Φ19)Ο Σπύρος Λιναρδάτος γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς το 1923. Παντρεύτηκε τη συναγωνίστριά του Ιουλία Λιναρδάτου Βεντούρη που βρίσκεται εν ζωή.
Τελείωσε το Βαρβάκειο Γυμνάσιο στην Αθήνα και μπήκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 19 40. Από τις πρώτες μέρες της Κατοχής παίρνει μέρος στην οργάνωση του σπουδαστικού αντιστασιακού κινήματος. Με την ίδρυση της ΕΠΟΝ, του αναθέτουν την οργάνωση του Κινήματος Νεολαίας σε συνοικιακούς τομείς της Αθήνας. Επαγγελματίας δημοσιογράφος από το 1946, δουλεύει σε αθηναϊκές εφημερίδες («Ριζοσπάστης», «Ελληνική Ημέρα», «Η Αυγή» κ.λπ.), με δύο περιόδους αναγκαστικής διακοπής: από τον Φλεβάρη του 1948 έως τις αρχές του 1952, που βρίσκεται εκτοπισμένος σε νησιά και στρατόπεδα συγκέντρωσης (Ικαρία, Μακρονήσι, Αϊ-Στράτη)(Φ20), (Φ21 )(Φ22)(Φ23)και από τις 21 Απριλίου 1967, που συλλαμβάνεται και εκτοπίζεται στα Γιούρα και αργότερα στη Λέρο (Παρθένι και Λακκί) έως το καλοκαίρι του 1970. Ταυτόχρονα με τη δουλειά του σε καθημερινές εφημερίδες, ασχολείται με μεταφράσεις λογοτεχνικών και πολιτικών έργων σε γνωστούς εκδοτικούς οίκους και συνεργάζεται με φιλολογικά και πολιτικά περιοδικά. Από το 1954 γράφει σε πρώτη μορφή τα ιστορήματα για την περίοδο 1935-41, που θα εκδοθούν αργότερα σε πέντε τόμους. Από τότε ασχολείται πιο συστηματικά με τη σύγχρονη ελληνική Ιστορία. Από το 1972 αρχίζει να γράφει το ιστόρημά του για την περίοδο 1949-67 που θα εκδοθεί αργότερα (1978-86) σε πέντε τόμους με γενικό τίτλο «Από τον Εμφύλιο στη Χούντα». Μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της ΕΔΑ από το 1956 και αναπληρωματικό μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ από το 1961, έρχεται το 1965 σε σύγκρουση με την ηγεσία του κόμματος για την πολιτική της περιόδου και αποχωρεί από το ΚΚΕ. Τον Αύγουστο του 1968 πρωτοστατεί στη διαμαρτυρία εκατό εξορίστων του Παρθενίου Λέρου για τη Σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία, και γράφει τη σχετική επιστολή που τιμά την Αριστερά από τη Λέρο. Μετά τη Μεταπολίτευση υποστηρίζει την κίνηση (Ηλία Ηλιού κ.ά.) για συσπείρωση δυνάμεων της Αριστεράς στην ΕΔΑ. Από το 1974 έως το 1982 που συνταξιοδοτείται εργάζεται ως πολιτικός συντάκτης στην εφημερίδα «Το Βήμα». (Φ24)Συνεργάζεται επίσης κατά καιρούς σε πολιτικά περιοδικά («Αντί», «Ταχυδρόμος», «Οικονομικός» κ.λπ.), (Φ25).
Ως ιστορικός, ο Σπύρος Λιναρδάτος δεν προσάρμοζε τους προβληματισμούς του σε οποιαδήποτε πολιτική τάση αλλά συλλογίζονταν ελεύθερα ,αφήνοντας τον αναγνώστη να διεισδύσει ο ίδιος στην πραγματική ουσία των γεγονότων. Ο ιστορικός και καθηγητής Βασίλης Παναγιωτόπουλος τον χαρακτήρισε ως τον Παπαρρηγόπουλο της εποχής μας, καθώς καθιέρωσε για πρώτη φορά το πεδίο της «ιστορίας του παρόντος». Έφυγε από τη ζωή το 2005.
(Φ26)Ο δεύτερος αδελφός του Κώστα, ο Άγγελος Μάριος, ζει και εργάζεται στο Παρίσι και είναι παντρεμένος με τη Μανουέλλα Σελβάτικο Εστένσε, με την οποία απέκτησαν μία κόρη, την Ντιανέλλα Βικτωρία Λιναρδάτου. Ο Άγγελος ακολούθησε μια διαφορετική αλλά εξίσου σημαντική πορεία σε σχέση με τα δυο μεγαλύτερα αδέλφια του και συνέβαλε σημαντικά στην οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδος και της ιδιαίτερης του πατρίδας του, της Κεφαλονιάς. Στο κρουαζιερόπλοιο ιδιοκτησίας του, «La Palma», εργάστηκαν πολλοί Κεφαλλονίτες. Ο Άγγελος σπούδασε στην ΑΣΟΕΕ, με μετεκπαίδευση στη Γαλλία, το Βέλγιο, και την Αγγλία στη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Αφού υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία, εργάσθηκε από το 1951-1958 στην Εμπορική Τράπεζα της Ελλάδος, και στη συνέχεια έφυγε στο Εξωτερικό. Από το 1961-68 ήταν διευθυντικό στέλεχος της εταιρείας Typaldos Lines σε Ελλάδα, Γαλλία, Βέλγιο, Ιταλία, Αγγλία, Ελβετία και Γερμανία, καθώς και στα κρουαζιερόπλοια της εταιρείας. Από το 1969-1970 ήταν στέλεχος της τουριστικής-ναυτιλιακής εταιρείας «Sun Lines» με έδρα τη Γένοβα Ιταλίας. To 1971 ίδρυσε τις ναυτιλιακές-τουριστικές επιχειρήσεις «Navifrance SA» και από το1984-1989 εκλέγεται μέλος του Δ.Σ. και πρόεδρος της Γαλλικής Ένωσης Ναυτικών Τουριστικών Επιχειρήσεων. Το έτος 1987 βραβεύεται στο Παρίσι και του απονέμεται το μετάλλιο και το δίπλωμα ως «Επίλεκτη προσωπικότητα της χρονιάς» στον χώρο της διεθνούς ναυτιλίας.
Nίκος Λιναρδάτος
Ρεπορτάζ: Νίκος Γιαννόπουλος
Φωτογραφία: Σπύρος Αλεβιζόπουλος
Εστάλησαν στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 27.8.2015