Ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ τῶν προσφάτων νέων πολύ καταστροφικῶν σεισμῶν εἰς τάς γειτονικάς Χώρας, Τουρκίαν καί Συρίαν, ἐπιθυμῶ νά ἀναφερθῶ εἰς ἓν ἂρθρον τοῦ γράφοντος τό ὁποῖον ἐδημοσιεύθῃ πρό 18 ἐτῶν εἰς τήν ΑΛΗΘΕΙΑ τῆς Κύπρου, ἡμερ. 16/01/2005.
Τό ἂρθρον ἐγράφῃ τότε ἐπ’ἀφορμῇ τῶν καταστρεπτικῶν σεισμῶν καί τοῦ ἐκ τούτων παραχθέντος παλιρροϊκοῦ κύματος εἰς Ἰνδονησίαν. Πιστεύων ὃτι καθίσταται ἐκ νέου πολύ ἐπίκαιρον, θεωρῶ ὃτι θά ἦτο ἀρκετά ἐπωφελές νά ἀναδημοσιευθῇ ἐξ ἀφορμῆς τῶν προσφάτων καταστροφικῶν σεισμῶν εἰς Τουρκίαν καί Συρίαν. Τό ἂρθρον εἶχεν ὑπότιτλον «Μία σύντομος Ἀνασκόπησις τῆς καταστροφικῆς πορείας τοῦ Ἀνθρώπου εἰς τόν δρόμον τῆς Προόδου» καί ἒθετε τό ἐρώτημα κατά πόσον ὁ Ἂνθρωπος δύναται νά θεωρῆται ἀμέτοχος τῶν κακῶν, τά ὁποῖα τά τελευταῖα ἒτη γίνονται κατά τρόπον καταιγιστικόν εἰς τόν πλανήτην μας.
Κατωτέρω παρατίθεται τό ὡς ἂνω ἂρθρον, τό ὁποῖον ἐξακολουθεῖ, πιστεύω, νά εἶναι ἐπίκαιρον, φθάνει ὁ ἀγαπητός ἀναγνώστης ἐκεῖ ὃπου ἀναφέρεται εἰς τούς τότε σεισμούς εἰς Ἰνδονησίαν, νά προσθέτῃ καί τούς τελευταίους καταστρεπτικούς σεισμούς εἰς τάς δύο γειτονικάς μας χώρας.
Ἀπό τήν ἀρχαιότητα: Ἢδη ἀπό τήν ἀρχαιότητα, μέ τήν ἀνάπτυξιν τοῦ πολιτισμοῦ, ὁ ἂνθρωπος ἢρχισε νά χρησιμοποιῇ τάς πρώτας ὓλας διά τήν κατασκευήν τῶν οἰκιῶν καί τήν ἱκανοποίησιν τῶν πρώτων ἀναγκῶν του, ὡς ἐπίσης καί διά τάς πρώτας πολεμικάς κατασκευάς καί ὃπλα του. Ὁ Πλάτων εἶχε ψέξει αὐστηρότατα τήν ἀθηναϊκήν πολιτείαν διά τήν καταστροφήν τῶν δασῶν καί τήν τότε ἀπογύμνωσιν τῆς Ἀττικῆς διά τήν κατασκευήν τῶν πλοίων διά τάς ἀνάγκας τοῦ Πελοποννησιακοῦ Πολέμου.
Ἐξετάζοντες τήν ἀνθωπίνην ἐξέλιξιν εἰς τόν πλανήτην μας καί τόν ἐκπολιτισμόν τοῦ ἀνθρώπου, βλέπομεν ὃτι τά δύο ταῦτα ἐπροχώρησαν δυστυχῶς παραλλήλως μέ τήν καταστροφήν τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος καί ἐν γένει τῆς φύσεως ὑπό τοῦ ἀνθρώπου. Κατά τήν ἀρχαιότητα ὃμως, τήν ἐποχήν τοῦ Πλάτωνος, ἡ καταστροφή τοῦ περιβάλλοντος, διά τἠν ὁποίαν ὡμίλει οὗτος, ἦτο πολύ μικρά καί ἀσήμαντος συγκρινομένη πρός τά σημερινά δεδομένα. Ἡ καταστροφή ἐπεταχύνθη τά μέγιστα τόσον εἰς βαθμόν ὃσον καί ῥυθμόν τά τελευταῖα 200 ἒτη περίπου μέ τήν εἲσοδον τῆς ἀνθρωπότητος εἰς τήν ἐποχήν τῆς Βιομηχανικῆς Ἐπαναστάσεως.
Κατ΄ ἀρχάς διά τῆς τιθασσεύσεως τοῦ ἀτμοῦ καί τῆς ἐξ αὐτοῦ δημιουργουμένης δυναμικῆς καί ὠστικῆς πιέσεως μέ τήν κατασκευήν τῶν πρώτων ἀτμομηχανῶν ὡς καί τήν μετέπειτα τελειοποίησιν τούτων ὑπό διακεκριμένων φυσικῶν, ὡς τῶν Thomas Newcomen, James Watt, James Pickard, Richard Trevithick. Ἀφ’ ἑτέρου διά τῆς καλυτέρας γνώσεως καί ἐφαρμογῆς τῆς ἐκ τοῦ ἠλεκτρισμοῦ παραγομένης ἐνεργείας, τό πρῶτον παρατηρηθείσης ὑπό τοῦ Θαλέω τοῦ Μιλησίου κατά τήν ἀρχαιότητα καί κατά τούς τελευταίους δύο αἰῶνας ὑπό τῶν William Gilbert, Du Fay, Volta, Ampère, Faraday, Ohm, Benjamin Franklin, W. Watson, Thomas Edison, τούς ὁποίους ἠκολούθησε πληθώρα ἐξαιρέτων φυσικῶν τῶν τελευταίων δεκαετιῶν.
Ὃλη αὐτή ἡ ἐξέλιξις τῆς βιομηχανίας καί τῶν ἐξ αὐτῆς παραγομένων ἀπειραρίθμων προϊόντων, ὧν οὐκ ὑπάρχει ἀριθμός, ἀπό τήν συστηματικήν καί εἰς ἐντονώτερον ῥυθμόν ἐκμετάλλευσιν τῶν φυσικῶν πόρων καί πρώτων ὑλῶν, τόσον ἐπιφανειακῶς ὃσον καί ὑπογείως, ὡς τῆς ξυλείας, τοῦ ὓδατος, τῶν κοιτασμάτων πετρελαίου, ὑδρογονανθράκων κτλ., ἒχει φθάσει εἰς τοιούτον ἐπικίνδυνον σημεῖον, ὣστε βλέπομεν σήμερον τήν ἀπογύμνωσιν μεγάλων ἐκτάσεων γῆς εἰς ὃλον τόν κόσμον. Ταὐτοχρόνως καί παραλλήλως ἒχομεν τήν ρύπανσιν τῆς ἀτμόσφαιρας ἀπό τάς χημικάς ἀναθυμιάσεις καί τά καταστροφικά ἀποτελέσματα τῶν δοκιμαστικῶν καί μή ἐκρήξεων τῶν ἀτομικῶν βομβῶν καί τῶν βομβῶν ὑδρογόνου. Εἶναι ὃμως ὃλα αὐτά, τά ὁποῖα ῥυθμίζουσι τάς κλιματολογικάς συνθήκας εἰς τόν πλανήτην μας καί ἐπιφέρουσι πλείστας ἀρνητικάς ἐξελίξεις ἐπί τῆς γῆς, τήν ῥύπανσίν της, τήν τοξικήν βροχήν καί τήν πολύ ἐπικίνδυνον διά τόν ἂνθρωπον καταστροφήν εἰς πλεῖστα σημεῖα τοῦ προστατευτικοῦ περιβλήματος τῆς γηίνης ἀτμοσφαίρας καί τοῦ ὂζοντος. Ἐκτός τούτων τά χημικά ἀπόβλητα εἰς τήν ξηράν, τούς ποταμούς καί τάς θαλάσσας ἐπηρεάζουν ἀνεπανορθώτως καί τήν πανίδα ἐπί τῆς γῆς, οὓτως ὣστε τόν παρελθόντα αἰῶνα ἐξέλειπον πλήρως 2000 ζωϊκά εἲδη!
Εἰς ὦτα μή ἀκουόντων: Διορατικαί διάνοιαι ἢδη ἀπό τάς ἀρχάς τοῦ παρελθόντος αἰῶνος εἶχον παρατηρήσει τάς πρώτας κλιματολογικάς ἀλλαγάς ἐπί τοῦ πλανήτου μας ἐπισείοντες τήν προσοχήν τῆς ἀνθρωπότητος, δυστυχῶς ὃμως εἰς ὦτα μή ἀκουόντων. Μεταξύ αὐτῶν ὁ σημαίνων Γάλλος γεωγράφος καί χαρτογράφος Φράντζ Σραντέρ ἒγραφεν ἢδη ἀπό τό 1911 εἰς τό μέγα καί μνημειώδες ἒργον του, τόν «Ἱστορικόν Γεωγραφικόν Ἂτλαντα», καί τάς κάτωθι πρωτοποριακάς διά τήν τότε ἐποχήν παρατηρήσεις του:
«Ὁ πλανήτης καταστρέφεται … Ὁ ἂνθρωπος πιστεύει, ὃτι τόν ἀξιοποιεῖ καταστρέφων τήν βραδεῖαν συσσώρευσιν τοῦ φυτικοῦ πλούτου, τόν ὁποῖον ἐδημιούργησεν ἡ σύμπραξις χιλιάδων ἑκατονταετιῶν τῆς γηίνης ἀτμοσφαίρας καί τῆς γηίνης σφαίρας … Εἶναι ἡ ἀνθρωπότης ἡ ὁποία θά τεθῇ ἐν κινδύνῳ διά τῆς ἀνισορροπίας τῆς ἀτμοσφαίρας καί διά τῆς εἰσαγωγῆς τῆς ἀσταθείας τῶν κλιμάτων εἰς ὁλόκληρον τόν κόσμον».
Ὁ Σραντέρ ἒγραφεν αὐτά τά προφητικά τό 1911 κατά τάς πρώτας ἀρχάς τῆς ἐπερχομένης μεγάλης οἰκολογικῆς καταστροφῆς, τήν ὁποίαν τόσον εὐκρινῶς διεῖδεν.
Ὁ μέγας Γάλλος φιλόσοφος, θεολόγος, ἱστορικός καί ἀλτρουιστής Albert Schweitzer παρατηρῶν κατά τήν δεκαετίαν 1920 – 1930 τάς κλιματολογικάς ἀλλαγάς εἰς τήν Ἀφρικήν, ἒκρουε καί αύτός τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου διά τήν ἀνθρωπότητα παρατηρών τάς σημειουμένας ἀφυσίκους ἀλλαγάς, κλιματολογικάς καί ἐδαφικάς, εἰς τήν Κεντρικήν Ἀφρικήν. Ὃμως τό κακόν τῆς καταστροφῆς ἐσυνεχίζετο διαρκῶς καί μέ ἰλιγγιωδέστερον ῥυθμόν, παρ’ ὃλας τάς ἀπεγνωσμένας ὑποδείξεις πλείστων νεωτέρων ἐπιστημόνων.
Ἡ ὡς ἂνω ἀνάλυσις ἀφορᾷ ἐν τάχει λόγῳ χώρου τήν ἐπιτελουμένην καταστροφήν ἐπί τῆς ἐπιφανείας τῆς γῆς, δηλ. τό ἒδαφος καί τήν γηίνην ἀτμόσφαιραν.
Ἀλλαγή τῆς κλίσεως τοῦ ἂξονος τῆς Γῆς: Ὡς πρός τάς δοκιμάς καί μή τῶν βομβῶν τοῦ ἀτόμου καί ὑδρογόνου, πάντοτε μοῦ ἐδημιούργουν τήν ὑποψίαν, ὃτι ὁ δεύτερος κύριος λόγος διά τήν ἀλλαγήν τῶν κλιματολογικῶν συνθηκῶν (δηλ. πλήν τῆς ῥυπάνσεως τῆς ἀτμόσφαιρας καί τοῦ συνδρόμου τοῦ θερμοκηπίου καί ἀπογυμνώσεως τῆς γῆς ἐκ τοῦ φυσικοῦ πλούτου της) θά ἒπρεπε νά ἦτο καί μία κάποια ἀλλαγή εἰς τήν κλίσιν τοῦ ἂξονος τῆς γῆς. Βεβαίως αἱ κυβερνήσεις τῶν μεγάλων χωρῶν ἠρνοῦντο τοῦτο ἐπιμόνως φυλάττοντές το ὡς μέγα μυστικόν, διά νά μή πανικοβάλωσι τόν κόσμον, μέχρις ὃτου τά τελευταῖα ἒτη διά πρώτην φοράν παραδέχονται τοῦτο ἐπισήμως καταλογίζοντες ὃμως τό γεγονός αὐτό τῆς ἀλλαγῆς κλίσεως τοῦ ἂξονος τῆς Γῆς εἰς τούς προσφάτους σεισμούς της Ἰνδονησίας! Ὁ κόσμος, πιστεύω, δέν ἀντελήφθη πλήρως τήν σημασίαν τῆς παραδοχῆς αὐτῆς. Κατά τήν ἂποψιν τοῦ γράφοντος, μία συνέχισις τῆς μετατοπίσεως τῆς κλίσεως τοῦ ἂξονος τῆς γῆς θά πρέπῃ νά ἐμπερικλείη ἐκτός τῶν ἐπιταθησομένων κλιματολογικῶν ἀλλαγῶν μέ ὃ,τι κακόν αὐτή συνεπάγεται καί τόν ταὐτόχρονον κίνδυνον ἐκτροχιασμοῦ τῆς γῆς! Βεβαίως αὐτό δέν ἀναφέρεται καί δέν λέγεται πουθενά δι’ εὐνοήτους λόγους…
Ἂλλα ἀρνητικά στοιχεῖα: Χωρίς νά θέλω νά ἀποκλείσω τήν φυσικότητα τῶν φαινομένων, δηλ. τήν φυσικήν ἒξαρσιν τῶν στοιχείων τῆς φύσεως (ἐκρήξεις ἡφαιστείων, καταιγίδας, σεισμούς κτλ.) θά ἢθελον νά ἐπισύρω τήν προσοχήν καί εἰς τά κάτωθι σημεῖα, διά τά ὁποία ὑπεύθυνος παράγων εἶναι πάλιν ὁ ἂνθρωπος, διά νά δυνηθῶμεν νά ἀντιληφθῶμεν καλύτερον τί προκαλεῖται ὑπό τοῦ ἀνθρώπου εἰς τό ἐσωτερικόν τοῦ πλανήτου μας, πρᾶγμα τό ὁποῖον εἶναι καί τό ἐπίκεντρον τοῦ ἐνδιαφέροντος ὃλων μας τάς ἡμέρας αὐτάς ὡς ἐκ τῆς μετακινήσεως τῶν γηίνων πλακῶν εἰς τήν Ἰνδονησίαν καί σήμερον εἰς Τουρκίαν καί Συρίαν.
Ὀλίγοι, πιστεύω, γνωρίζουσιν ὃτι αὐτή ἡ βιαία μετακίνησις τῶν τεκτονικῶν πλακῶν καί ὁ ἐκ ταύτης δημιουργηθείς σεισμός τῶν 9 Ρίχτερ ἀντιπροσωπεύει ἀποδεσμευμένην ἐνέργειαν δυνάμεως 850 δισεκατομμυρίων! Ἐπικεντρωνόμενοι, λοιπόν, εἰς τάς βιαίας ἐπεμβάσεις τοῦ ἀνθρώπου εἰς τά ὑπόγεια στρώματα καί τά ἒγκατα τῆς γῆς, ἂς ἀρχίσωμεν ἀπό τά πολυάριθμα ὑπόγεια πειράματα τῶν ἀτομικῶν καί τῶν βομβῶν ὑδρογόνου, εἰς τά ὁποῖα κατέφυγον αἱ μεγάλαι χῶραι διά ν’ ἀποφύγωσι τήν ἐπιφανειακήν καί ἀτμοσφαιρικήν καταστροφήν τοῦ πλανήτου. Ὁ καθείς ἐξ ἡμῶν δύναται νά φαντασθῇ ἐκείνην τήν τεραστίαν πίεσιν, ἡ ὁποία ἐδημιουργεῖτο μέ κάθε ἒκρηξιν δεκάδων χιλιάδων μεγατόνων, καί ἡ ὁποία κατηυθύνετο πρός τά ἀπώτερα βάθη τῆς γῆς χωρίς νά εὑρίσκῃ διέξοδον ἐκτονώσεως. Θά πρέπῃ νά ἐσείετο συνθέμελα ὁ πλανήτης μας εἰς τά βάθη του μέ κάθε δοκιμήν. Συνταράσσονται καί ταρακουνοῦνται λοιπόν καί μετακινοῦνται αἱ ὑπόγειοι τεκτονικαί πλάκες τῆς γῆς ἢ ὂχι;
Ἐσκέφθημεν ποτέ αὐτούς τούς τεραστίους ὑπογείους χώρους, οἱ οποίοι παραμένουσι κενοί λόγῳ τῆς συνεχοῦς πολυετοῦς ἀντλήσεως τοῦ πετρελαίου ἢ τοῦ φυσικοῦ ἀερίου ἀπό τά ἒγκατα τῆς γῆς διά τάς ἐνεργειακάς ἀνάγκας τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς βιομηχανίας ἢ καί ἀκόμη τῶν ὑπογείων χώρων, πρώην ὑδατίνων, οἱ οποίοι δημιουργοῦνται λόγῳ τῆς συνεχῶς αὐξανομένης ἀντλήσεως ὓδατος διά σκοπούς πόσεως καί ἀρδεύσεως; Πρέπει νά ἒχωσι δημιουργηθῆ καί νά ὑπάρχωσι τεραστίων διαστάσεων ὑπόγειοι στοαί καί κενοί χῶροι, οἱ ὁποίοι παραμένουσιν εἰς μεγάλα βάθη ἂνευ οἱασδήποτε ὑποστηρίξεως λόγῳ τῆς συνεχοῦς ἀντλήσεως ἂνευ ἀναπληρώσεως τῶν ἀντλούμενων ὑγρῶν των καί λοιπῶν μεταλλευμάτων.
Αὐτά τά ἀχανῆ ὑπόγεια κενά ἐν τῷ μέσῳ τῶν ὑπογείων πετρωμάτων καί ὑγρῶν δημιουργῶσι μεγάλην ἀστάθειαν εἰς τό ἰσοζύγιον τῆς ἂλλοτε ὑπαρχούσης ἰσομέτρου πιέσεως μεταξύ ἀντιστάσεως καί ἀλληλοϋποστηρίξεώς των πετρωμάτων εἰς κάποια σημεῖα, ὣστε τώρα εἶναι ἀναπόφευκτον νά δευκολύνηται ἡ μετακίνησις τῶν πετρωμάτων εἰς διάφορα σημεῖα τοῦ πλανήτου μας, ὃπου ἡ πίεσις τῶν πετρωμάτων καθίσταται ἐντονωτέρα καί μεγαλυτέρα ἐφ’ὃσον ἐξέλιπε πλέον τό ἰσοζύγιον εἰς τήν ἀλληλοϋποστήριξιν τῶν ὑπογείων στρωμάτων.
Τό ἂλλο μέγιστον ταρακούνημα: Ἂς ἒλθωμεν εἰς ἓν ἀκόμη μεγάλον βίαιον ταρακούνημα τῆς γῆς, πού γίνεται. Ἐννοῶ τό συντάραγμα λόγῳ πολεμικῶν ἐχθροπραξιῶν καί τόν ἀνηλεῆ βομβαρδισμόν τοῦ ἐδάφους προηγουμένως εἰς Ἰράκ καί σήμερον εἰς Οὐγγαρίαν, εἰς τό κέντρον τῆς Εὐρώπης. Ἐλέχθη τότε, διά τό Ἰράκ, ὃτι ἡ συμμαχική Ἀεροπορία διεξῆγε 2000 ἐπιδρομάς τήν ἡμέραν. Ἐάν ὑποθέσωμεν ὃτι τό κάθε βομβαρδιστικόν ἀεροπλάνον μετέφερε περίπου 20 τόνους ἐκρηκτικῶν βομβῶν, τοῦτο σημαίνει ὃτι περίπου 40.000 τόνοι τήν ἡμέραν Χ 25 περίπου ἡμέρας τῆς διαρκείας του ὡς ἂνω πολέμου, δηλ. εἲχομεν περίπου 1.000.000 τόνους ἰσχυροτάτων ἐκρηκτικῶν, τά ὁποῖα ἒπεσαν εἰς ἓν συγκεκριμένον σημεῖον τοῦ πλανήτη μας! Ἐπιπλέον νά προστεθῶσιν καί αἱ ἐκρήξεις τῶν ἀπειραρίθμων κατευθυνομένων βλημάτων καί ῥοκετῶν, τά ὁποῖα ἐξεσφενδονίζοντο ἀνηλεῶς ἀπό τά πολεμικά πλοῖα, ὑποβρύχια καί πολυάριθμα πεδία ἐκτοξεύσεως πυραύλων. Βέβαια δύναται νά λεχθῇ, ὃτι ἡ ἀπόστασις εἶναι πολύ μεγάλη ἀπό τοῦ σημείου τοῦ Ἰνδικοῦ Ὠκεανοῦ, ὃπου ἒγινεν ἡ τελευταία μετατόπισις τῶν γηίνων πλακῶν καί ἐπίσης ὃτι ἒχουν παρέλθει ἀρκετοί μῆνες, δηλ. πολύς χρόνος ἀπό τοῦ βομβαρδιστικοῦ ταρακουνήματος τοῦ Ἰράκ.
Εἰς τήν πρώτην παρατήρησιν δύναται νά ἀντιταχθῇ ἡ ἀποδειχθεῖσα θεωρία τοῦ ripple effect (ἐπίδρασις ἢ ἀποτέλεσμα ὡς ἐκ τῶν δημιουργουμένων ὑπογείως ἢ ἐπιφανειακῶς κυκλικῶν, σπειρωειδῶν ἢ ἂλλων κυμάτων μεταδόσεως μιᾶς δονήσεως, ἢχου κτλ.).
Ἢδη ἀπό τό τέλος τῆς δεκαετίας τοῦ 1960 ὁ Ἀμερικανός ἐπιστήμων Edouard Lorenz τοῦ ΜΙΤ (Massachusetts Institut of Technology) ἀπέδειξεν ἐπιστημονικῶς, ὃτι μία μικρή ἀλλαγή κάπου δύναται νά δημιουργήσῃ διά κυματικῆς ἀντανακλάσεως τεραστίας διαστάσεως ἐπιπτώσεις εἰς ἂλλα σημεῖα τοῦ πλανήτου. Μάλιστα ὁ Lorenz ἒκανε τήν περίφημον παρομοίωσιν τῆς περιπτώσεως ἑνός ἀποτόμου φτερουγίσματος μιᾶς πεταλούδας εἰς τήν Κίναν τόν Μάρτιον, ὃτι αὐτή θά ἠδύνατο νά ἐπηρεάσῃ τόν ρυθμόν τῶν τυφώνων εἰς τόν Ἀτλαντικόν τόν Αὒγουστον! Ἐπίσης εἰς τό δεύτερον μέρος τῆς παρατηρήσεως διά τήν διαφοράν εἰς τόν χρόνον δύναταί τις νά ἀντιτάξῃ τό γεγονός ὃτι δι’ ἡμᾶς δυνατόν νά φαίνηται ὁ χρόνος τοῦ ἑνός καί πλέον ἒτους, ὡς πολύ μακρόν διάστημα. Ὃμως βλεπόμενος εἰς τό χρονικόν ἂπειρον τοῦ ἡλιακοῦ μας συστήματος καί τῆς γῆς μας εἰδικώτερον τῶν 4,6 δισεκατομμυρίων ἐτῶν δέν εἶναι παρά μόνον μία ἁπλῆ στιγμή καί ἒτσι πρέπει νά βλέπωνται τά παρατηρούμενα φαινόμενα καί νά μή μᾶς ἐκπλήττωσιν ὃτι συμβαίνουσι ταῦτα «ξαφνικά». (Σημ. γράφοντος: Διά τούς προσφάτους σεισμούς εἰς Τουρκίαν καί Συρίαν, πρέπει νά προστεθῇ, νά συσχετισθῇ καί νά ληφθῇ πολύ σοβαρῶς ὑπ’ ὂψιν καί τό ἐπί ἓν ἒτος ἢδη ἀκατάπαυστον ἐπιθετικόν σφυροκόπημα ὑπό τῆς Ρωσσίας ἐπί τῆς Οὐκρανίας καί μάλιστα εἰς τό κέντρον τῆς Εὐρώπης).
Τά ἀπόβλητα: Ἐν κατακλεῖδι τοῦ θέματος τῶν σοβαρῶν ὑπογείων ἐπεμβάσεων τοῦ ἀνθρώπου ἐπί τῆς γῆς θά ἢθελον νά προσθέσω, ὃτι δέν πρέπει νά παραγνωρίζωμεν καί τήν περίπτωσιν τῶν ραδιενεργῶν καί λοιπῶν βιομηχανικῶν ἀποβλήτων, τά ὁποῖα ὁ ἂνθρωπος ηὗρε τόν εὒκολον τρόπον νά τά θάπτῃ εἰς τά βάθη τῆς γῆς. Ταῦτα ὡς μή αὐτοδιαλυόμενα εἰσχωροῦσιν ὁλοέν καί βαθύτερον εἰς τά βάθη τῆς γῆς διαβρώνοντα καί κατατρώγοντα τά πάντα καί βεβαίως τήν σύστασιν καί ἀντίστασίν τῶν πετρωμάτων κατά τήν διέλευσιν τῶν ἐπικινδύνων ἀποβλήτων πρός τά ἒγκατα τῆς γῆς…
Ἐν κατακλεῖδι εἲθισται νά γράφηται εἰς μίαν μελέτην εἷς ἰσχυρός ἐπίλογος. Κατόπιν σκέψεως ἀπεφάσισα νά μήν πράξω τοῦτο, διότι πιστεύω ὃτι δέν δύναται εἰς τήν περίπτωσιν αὐτήν ὁ ἐπίλογος νά εἶναι καθ’ οἱονδήποτε τρόπον ἰσχυρότερος τῶν εἰς τήν παροῦσαν μελέτην ἀναφερομένων συγκλονιστικῶν παρατηρήσεων καί ἀπόψεων. Ἀφήνω, λοιπόν, τούς ἐκλεκτούς ἀναγνώστας τῆς παρούσης μελέτης νά χρησιμοποιήσωσιν νοερῶς τήν ἰδικήν τους κατακλεῖδα. Ἂς σκεφθῶμεν ὃλοι ποῦ καί πρός ποίαν καταστροφήν ὁδεύει ἀκάθεκτος ὁ ἂνθρωπος…
Λάμπης Γ. Κωνσταντινίδης
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 26/3/2023 #ODUSSEIA #ODYSSEIA