Πώς νά σ αγωπησω αδελφέ μου,
πού κλειδώνεσαι μπροστά μου
για νά μή σέ δώ;
Θά καθήσω στή σκιά σου
μηπως κάποτε ανοιξεις
και φανεί τό προσωπο σου
νά φωτισει τήν ψυχή μου,
Νά στήν κάνω δώρο.
Η λαχτάρα της επαφής μέ τό συνάνθρωπο γίνεται κραυγή.Οχι κραυγή
ειναι σκληρή λεξη, λυγμος γίνεται πού σβύνει σιγά-σιγά σέ παράπονο….
Είναι βαθεια, ειναι επιτακτική ή ανάγκη νά σού ανοίξει τήν ερμητικά
κλεισμένη πόρτα τής υπαρξής του ο “αδελφός”.
Να σού παίξω καραγκιοζη
νά γελασεις;
Νά πιστέψω αυτά πού λές
νά μού δείξης τί αξιζεις;
Να σού κρύψω τόν καυμό μου
μήπως στενοχωρηθεις;
Απλώνεις πρώτος τό χέρι ν’ αγγίξει τήν σιδερένια πανοπλία τού συνάνθρωπου
είσαι διατεθιμένος νά κρύψεις τόυς δικού σου καυμούς γιά νά μή τού
χαλάσεις τή διάθεση.Νά πιστέψεις ότι σού λέει γιά νά τού προσφέρεις τήν
ξευδαίσθηση ότι είναι ” κάποιος”.Μήπως κρύβει μιά ειρωνία αυτή η
γεναιόδωρη προσφορά; Μήπως είναι ένα μείγμα περιφρόνησης καί οίκτου
σέ ίσες δόσεις; Ημήπως ειναι ανάγκη πραγματική νά; κάνει σέ κάποιον δώρο
τήν ψυχή του ο άνθρωπος;Ισως αυτή η ανάγκη επαφής νά είναι μορφή εγωισμου.
Ισως αυτή η εξωτερίκευση νά είναι η άλλη οψη εγωπάθειας.Οτι καί νά είναι
ειναι ένα συναίσθημα πολύ ανθρώπινο,οδυνηρά ανθρωπινο καί γι αυτο συγκινητικο.
Ζολιώ Λαδώ-Βαρβαρέσου
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 27.10.2014