Διερωτάται ο ποιητής αν θά έλθει καιρός πού οί άνθρωποι λόγω θά
συγκεντρώνονται κάπου απόμερα νά φιλοσοφούν γιά τά συμβαίνοντα γύρω τους
μή θέλοντας νά ξαίρουν τούς δρόμους πού οδηγούν στό δικαστήριο, στην αγορα ή τό
το βουλευτήριο μή έχοντας ουδεμία ανάμειξη μέ τά κοινά.
Λιποτάκτες,φυγάδες,κρίνοντας
περιττό νά αναμειχθούν εις τά [οζοντα] κοινά τής πόλης.
Ισως αυτοί είναι οι ρωμαντικοί
οραματιστές μιάς ιδανικής αγοράς, ιδανικού δικαστηρίου, ιδανικού Βουλευτηρίου πού θά απουσιάζει η χυδαιότητα.
Το κατά πόσον αποτελεί λύση η φυγή από τήν κοινωνία
όταν εκείνη προκαλεί αηδία είναι συζητήσιμο.
Οπως συζητήσιμο είναι καί εάν η [Φυγή ομοίωσις Θεω κατά τό δυνατόν].
Εκεινο πού μάλλον δεν αμφισβιτείται είναι πώς όσοι
εχουν την ατυχία να έχουν ευαισθησίες απέναντι στό περιβάλλον,
δέν εχουν χώρο
να σταθούν είς τά κοινά.
Παραμένοντας στή σκιά προστατεύουν τουλάχιστον την ευαισθησία τους.
Η λιποταξία μέ ασπίδα μοιάζει.
Φαίνεται πως γιά όλους έρχεται
κάποτε η στιγμή που θελουν νά ξεχασουν τήν [οδόν πρός τήν Αγοράν].
Εμείς οί ίδιοι που είμαστε κύτταρα τής κοινωνίας φθάνουμε είς τό σημείο
νά δημιουργούμε κάποτε μιά τέτοια κοινωνία πού δέν τήν υποφέρουμε.
Και τότε ερχεται ορμητική η παρόρμηση νά ξερριζωθεί κάποιος, νά γίνει αναχωρητής.
Αδυναμία, ηττοπάθεια, ανικανότητα προσαρμογής.
Θαυμαζει κανείς τούς αδυναμους,
τους λιποτάκτες τής ζωής, γιατί είναι ίσως πιο αληθινοί από τούς δυνατούς.
Οι δυνατοί ανάγκη εγκωμίων δέν έχουν γι αυτό κι εμείς λίγες γραμμές αφιερώνουμε
εις τους [Εν κοινωνία ασκητές].
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 9.10.2014