Οπου κι αν σταθείς
Οι άνθρωποι σέ πληγώνουν
Μέ σπαθιά χαλκεμένα
Από λυωμένο μέταλλο
Σκουριασμένων προσδοκιών.
Είχαν πολλοί αργυρές αλυσσίδες
Κρεμασμένες στό λαιμό
Πού σκουριάσανε στή διαδρομή
Αλλα η σκουριά τους
Δέν τούς πίκρανε τά χείλη.
Ωνειρεύτηκαν κι αυτοί
Ένα φεγγάρι στρογγυλό
ΚΙ όμως συνήθισαν σιγά σιγά
Νά σκαρφαλώνουν βράχια σκοτεινά
Χωρίς ούτε καν να βλασφημούν.
Κι όλο συλλογιέσαι
Γιατί νά μή μπορείς εσύ
Νά ζήσεις χωρίς τούς ανθρώπους;
(Zoλιώ Λαδά Βαρβαρέσου: Από τή συλλογή Ποιημάτων RES EXTRA COMMERCIUM).
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 29/5/2022 #ODUSSEIA #ODYSSEIA