Κι έχω και μια μανία να ψάχνω στον σάκο με τα αινίγματα του παρελθόντος, να συντηρώ και να ξεστοιχειώνω τρόπους ζωής παλιούς, μυρωδάτους, γεμάτους τελετουργίες, συμβολισμούς, εθιμοτυπίες, μόχθους και τυπικότητες, σεβόμενος τον ράθυμο χρόνο που μέσα του συντάχτηκαν και συμπορεύτηκαν.
Και μετά φεύγω, φεύγω με μια βάρκα με πανί, που το μόνο που κάνει μόνη της είναι να κουνάει χαρούμενα το κατάρτι της κάθε φορά που με βλέπει. Διασκεδάζει και γελάει με την καρδιά της όταν, χορεύοντας γιάνκα με τα κύματα, με βλέπει να μαγειρεύω στο ένα πόδι σαν λελέκι, κρατώντας με το άλλο το ταψί μέσα στο φούρνο ενώ ψιλοκόβω κρεμμυδάκι. Είναι η λεγομένη ακροβατική κουζίνα.
Έχω και δυο παιδιά που δεν κλαίνε πια αλλά με κάνουν να γελώ. Επειδή στη ζωή όμως δεν είναι όλα ωραία, έχω κι έναν έφορο που με ζηλεύει και θέλει ό,τι έχω. Αυτό όμως που δεν μπορεί να μου πάρει είναι την απίστευτη ικανότητά μου να τα βλέπω όλα αυτά ζωντανά, ανθισμένα, θορυβώδη, κεφάτα και με προοπτική.
Είναι ο Κερκυραϊκός τρόπος να προφέρεις το φως της ζωής.
Περικλής Λάσκαρις