Βέβαια αυτό που λέμε δοσμένο, εννοούμε το από Θεού, υπάρχει. Δηλαδή, αισθάνεσαι ξαφνικά να είσαι κάτοχος ενός στίχου ή τριών τεσσάρων στίχων που έχουν κάτι από το αστραπιαίο της αποκάλυψης. Αυτοί, αμέσως αισθάνεσαι, ότι πρέπει να μπούνε σε κάποιο σημείο ενός νοερού συνόλου. Μπορεί να είναι κατάλληλοι για αρχή, μπορεί να πέφτουν στη μέση ή μπορεί να έρχονται στο τέλος. Αυτό το διαισθάνεται κανείς˙ και εξυπηρετούνε σιγά σιγά -βλέπεις ότι εξυπηρετούνε- μια λυρική ιδέα που μπορεί να σε κυνηγούσε από καιρό.
Κάποτε συμβαίνει και το αντίθετο, δηλαδή αυτοί οι στίχοι που βρίσκεις σού γεννούν και την ιδέα ενός ποιήματος που ώς τότε δεν το είχες στο νου σου, και σου προκαλούν το υπόλοιπο.
Τώρα, το νοερό αυτό σύνολο για να γεμίσει είναι πολύ δύσκολο. Από κει αρχίζει η επίπονη και επίμονη δουλειά˙ γιατί πρέπει όλο το υπόλοιπο να συμπίπτει, να έχει τον ίδιο τόνο, να είναι στο ίδιο ύψος της φωνής, να έχει την ίδια αισθαντικότητα που έχει ο πυρήνας που έχεις βρει. Αυτό είναι που απαιτεί πολύ μεγάλη δουλειά.
Απόσπασμα από την Αυτοπροσωπογραφία σε λόγο προφορικό
Eστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 21.3.2014, Poema