Πόση, αλήθεια, ομορφιά έχει η συλλογική εργασία, η συλλογική προσπάθεια για υλοποίηση κοινού και κοινωφελούς στόχου. Πόσο μεγαλείο κρύβεται πίσω από πράξεις δωρεάς, πίσω από προσφορά για το καλό μιας κοινωνικής ομάδας! Και πόσο ενδυναμώνονται με τον τρόπο αυτό οι σχέσεις μεταξύ των εμπλεκομένων, φίλων ή απλώς γνωστών, που με ευαισθησία «βαφτίζονται» χωρίς να το επιδιώξουν, κρίκοι αλυσίδας αλληλεγγύης.
Καταστάσεις κρίσης δοκιμάζουν τους ανθρώπους, δοκιμάζουν την αντοχή, την συνοχή, τις στάσεις, τα όρια και τους δεσμούς ανάμεσά τους. Στην κρίση αυτή που πρόσφατα «χτύπησε» την Κεφαλλονιά και ιδιαίτερα την Παλλική, τα Χαυριάτα αντέδρασαν ομαδικά, πορεύθηκαν και πορεύονται με τρόπο παραδειγματικό υποδεικνύοντας την οδό για όλους όσους θέλουν να υποστηρίξουν τον τόπο τους, παρακάμπτοντας μικροεμπόδια με κοινό γνώμονα την ανάπτυξη του χωριού.
Πρόκληση του μετασεισμικού σήμερα, η μετατροπή του κελιού σε ναό όπου θα μπορούν οι πιστοί να λειτουργούνται καθώς ο μεγάλης ιστορικής αξίας Ι.Ν. Παναγιάς Αγριλιώτισσας έχει υποστεί σοβαρές βλάβες και χρειάζεται μελέτη, χρόνο και αρκετή δαπάνη για να επαναλειτουργήσει.
Χωρίς σκοπιμότητες, μικροπολιτικές ψευδολογίες και ηθικιστικούς φανφαρονισμούς, οι κάτοικοι, ενεργά μέλη της κοινωνίας του χωριού δοκίμασαν την πραγμάτωση ευεργετικού δημιουργικού έργου. Παραμέρισαν ό,τι τους «χώριζε» και με άξονα τον εθελοντισμό, την αγάπη, την πίστη και το μεράκι, και μπροστάρη τον παπά Γεράσιμο Σφαέλο συνειδητοποίησαν το χρέος που έχει ο ένας απέναντι του άλλου και όλοι μαζί απέναντι στη γη τους που δέχθηκε μεγάλο πλήγμα καθώς στο υπέδαφος κρυβόταν επίκεντρο φοβερού σεισμού. Δεν έμειναν βουβοί, άπραγοι θεατές ανώφελης προσμονής, κατηφείς και μίζεροι σε αυτήν τη δυσκολότατη ανθρώπινη δοκιμασία. Οργανώθηκαν δυναμικά σχηματίζοντας ομάδα. Ξήλωσαν την παλιά στέγη με τα σάπια ξύλα και τα σπασμένα κεραμίδια, φωτογράφησαν, αποτύπωσαν με βίντεο την ημικατεστραμμένη εκκλησία τους, άφησαν πίσω τους την αγωνία της συνέχισης των σεισμών, κι αναζήτησαν ανθρώπους που θα μπορούσαν να μοιραστούν μαζί τους την έγνοια τους και να υποστηρίξουν οικονομικά την απόπειρά τους αυτή.
Και πράγματι. Δεν άργησε Κεφαλλονίτης που ζει μόνιμα στην Ελβετία, ο Σπύρος Καραγιώργης, να δείξει έμπρακτα το ενδιαφέρον του. Δεν έμεινε ξένος σε αυτήν την προσπάθεια που γινόταν στο νησί του. Ενστερνίσθηκε το πρόβλημα, έγινε μέτοχος στην αναγκαιότητα της παρακολούθησης της θείας λειτουργίας κι ένοιωσε την ωφελιμότητα της προσφοράς. Αυτή η συνειδητή ευθύνη εκδηλώθηκε χωρίς δισταγμούς, με κάλυψη της δαπάνης αγοράς υλικών. Δεν εξετάζω το ύψος του ποσού. Δεν έχει καμμία σημασία. Σημασία έχει το ότι η πράξη αυτή καθ’ εαυτή «έδεσε» με την λεβεντιά του παπά και με την συμπαγή δράση των συγχωριανών. Ο καθένας προσέφερε αυθόρμητα ό,τι μπορούσε. Κι όλοι μαζί απέδειξαν πως μόνον ενωμένοι και ταυτισμένοι σε πορεία αγαστής συνεργασίας, με οδηγό την φιλαδελφοσύνη και την αγάπη, μπορούν να αντλούν δύναμη, να ενισχύουν δεσμούς, να υψώνουν τα μάτια στην κοινωνία και ταυτόχρονα στον έσω κόσμο, αλλά κι ακόμη πιο ψηλά. Αυτή είναι η Μεγάλη Ελπίδα.
Ευρυδίκη Λειβαδά