τού Ραγκαβη τόν σιόρ Τάπα ήκάτι παρόμοιο. Από αυτή τή νοοτροπία τήν ισχυρή καί διαχρονική θά έλεγα ,οι γυναίκες
προχωρουν καί κερδιζουν πολλά παρά πολλά. Αυτή τή χρονιά τό Νομπελ λογοτεχνίας δόθηκε σέ μιά Αμερικανίδα ποιήτρια.
Έχει λάβει προγενέστερα καί τό PULITZER. Δέν μπορώ νά γνωρίζω τι απήχηση εχει στήν Αμερική η γραφή της.
Στήν Ελλάδα ίσως κάποιοι εκδότες λογοτεχνικων περιοδικών νά τήν γνωρίζουν. Αλλά σημασία δέ εχει καθε χρόνο ν
Γνωρίζουμε ποιός παίρνει ένα Νομπελ, Φυσικοί χημικοί γιατροί φιλόσοφοι συγγραφεις. Δέν τούς γνωρίζουμε. Δέν είμαστε βιβλιοφάγοι.
Εγώ τουλάχιστον πού γράφω τούτες τίς γραμμές δέν είμαι. Διαβάζω σήμερα οτι τό χαρακτηριστικό τής ποίησης
της είναι ότι τά προσωπικά της βιώματα, τίς δυστυχιές πού τήν κτύπησαν στή ζωή τίς μετουσίωσε σέ λυρική ποίηση.
Αυτο τήν κάνει προσιτή καί ανθρώπινη. Δέν είναι επική ποιήτρια. Η οικογενειακή δυστυχία, η αρρώστεια, η εγκατάλειψη, η μοναξιά
Τά γηρατειά είναι τά θεματά της. Η ίδια έχασε τήν αδελφή της, εχασε τούς γονείς της καί η πιό μεγάλη μαζί της ήταν μέ
τόν θάνατο, σέ νέα ηλικία αρρώστησε από νευρική ανορεξία καί κινδύνευσε να πεθάνει, παντρεύτηκε καί σέ ενα χρόνο χώρισε.
Τραυματικές εμπειρίες. Όμως όπως διάβασα σέ μιά Αγγλική έκδοση, η ποίησή της δέν αποπέμπει φρίκη καί ζοφο μονο
περιέχει καί σχόλια ειρωνικά. Ανθρώπινα όλα αυτά, ανθρώπινα καί λίγο πολύ όλοι μερίδιο έχουμε σ’ αυτά. Μικρό.
Μεγάλο. Μεγαλύτερο. Καί νά πού μιά γυναίκα λογοτέχνις βραβευεται γιά τήν καταγραφήν αυτών όλων σέ στίχους.
Από εδώ, από τήν άλλη άκρη τής Γής από τή μικρή μας ιντερνετικη γωνιά ας δημοσιεύσουμε λίγους στίχους της,
{Δεν γνωρίζουμε τό όνομα τού μεταφραστή. Δέν τό βρήκαμε εμείς).
Καιρο πρίν/ Είχα πληγωθεί./Ζούσα /Γιά νά εκδικηθώ
Ενάντια στόν πατέρα μου/ Οχι γι αυτό πού ήταν/ Μά γι αυτό πού ήμουν εγώ.
Ζολιώ Λαδά Βαρβαρέσου
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ,9/10/2020 #ODUSSEIA #ODYSSEIA