Αλήθεια και στην Ελληνική δικαστική ιστορία υπάρχουν δικαστές που με το κύρος, την επιστημοσύνη, το ήθος και την παρρησία τους στάθηκαν και στέκονται φάροι και ελπίδα της Κοινωνίας. Δεν μπορώ να μην αναφερθώ ενδεικτικά στους αείμνηστους: Πρόεδρο του ΣτΕ Μιχάλη Στασινόπουλο και πρώτο Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, στον Εισαγγελέα του ΑΠ Ε. Κρουσταλλάκη , στον Προέδρο του ΑΠ Στέφανο Ματθία, στον Κ. Ρακτιβάν ο οποίος υπήρξε ο οργανωτής, ο πρωτεργάτης και ο πρώτος πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας. Στις 29 Μαΐου 1968, τριάντα δικαστικοί και εισαγγελικοί λειτουργοί όλων των βαθμών της τακτικής δικαιοσύνης απολύονται από τη δικτατορία Είκοσι τρεις από αυτούς προσφεύγουν στο Συμβούλιο της Επικρατείας με αιτήσεις ακυρώσεως κατά των απολύσεών τους. Πρώτη εκδικάζεται η αίτηση ακυρώσεως του Αντωνίου Φλώρου, αρεοπαγίτη και τέως προέδρου της Ενώσεως Ελλήνων Δικαστών και Εισαγγελέων. Η απόφαση είναι απορριπτική στην υπόθεση αυτή (ΟλΣτΕ 503/1969). Λίγους μήνες αργότερα, οι αιτήσεις είκοσι ενός απολυμένων δικαστών και εισαγγελέων γίνονται όλες δεκτές (ΟλΣτΕ 1811-1831), παρά το νομολογιακό προηγούμενο της υποθέσεως Αντωνίου Φλώρου. Στις 26 Ιουνίου 1969 δημοσιεύεται το διάταγμα «αποδοχής» της μηδέποτε υποβληθείσης γραπτώς παραιτήσεως του προέδρου ΣτΕ Μιχαήλ Στασινόπουλου (ΦΕΚ Γ’ 197/26.6.1969). Στη συνέχεια, παραιτούνται ο αντιπροέδρος Διον. Καρβελλάς και επτά σύμβουλοι, οι Γ. Δ. Σπυρόπουλος, Γ. Μαραγκόπουλος, Χ. Παναγιωτόπουλος, Διον. Τσιμαράτος, Όθων Κυριακός, Νικ. Μπουρόπουλος και Γ. Αγγελίδης. Ο σύμβουλος Αγγ. Ιατρίδης εξαναγκάζεται σε παραίτηση.
Ο δικαστής πρέπει πρώτα απ’ όλα να ζει μετέχει και αντιλαμβάνεται την δύσκολη καθημερινότητα της κοινωνίας και πρέπει να διακρίνεται για την νομική κατάρτιση, το ήθος, η αμεροληψία του. Ο δικαστής δεν είναι ένας απλός δημόσιος υπάλληλος, αλλ’ ασκεί ένα ύψιστο λειτούργημα, από την καλή λειτουργία του οποίου εξαρτάται εν πολλοίς και η εύρυθμη λειτουργία της Δικαιοσύνης και εντεύθεν της δημοκρατίας και η κοινωνική ευρυθμία. Δεν μπορούμε να λησμονούμε όμως ότι ο δικαστής είναι «άνθρωπος» που δέχεται πιέσεις τόσον από την καθημερινότητα που ζει ως μέλος της κοινωνίας αλλά και από την έμμεση και σπανίως άμεση προσπάθεια των ισχυρών να «ελέγξουν» και να «καθοδηγήσουν» ενίοτε την σκέψη του. Οι περισσότεροι πολίτες όμως δεν ασχολούνται με τα μεγάλα ζητήματα της Δικαιοσύνης, τις μεγάλες δίκες και τις πολιτικές αντιδικίες, ασχολούνται με την αδυναμία να βρουν το δίκιο τους στην καθημερινότητα όγω πολλών παραγόντων. Ας σκεφτούμε την επαχθέστατη θέση των εργαζομένων και συνταξιούχων στην εποχή μας . Είναι αναμφισβήτητο ότι η ποιότητα της απονομής της Ελληνικής δικαιοσύνης είναι πολύ ψηλό επίπεδο εκεί που υπάρχει πρόβλημα είναι στην ταχύτητα. Η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης είναι αναμφισβήτητη και σημαίνει, πρώτα απ’ όλα, ανεξαρτησία έναντι της εκτελεστικής εξουσίας. Αυτή κατοχυρώνεται στο ισχύον ελληνικό Σύνταγμα (άρθρα 87 και επόμενα) και διακρίνεται στην προσωπική και λειτουργική ανεξαρτησία.
Εδώ είναι το μεγαλείο της απονομής της Δικαιοσύνης. Έρχεται ο δικαστικός λειτουργός και αποφασίζει μόνο με βάση το νόμο και τη συνείδησή του.
Η Ρουθ Μπέιντερ Γκίνσμπεργκ συνέχισε την παράδοση των έντιμων και αγωνιστών δικαστικών λειτουργών που παλεύουν στη ζωή τους για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
ΑΝΤΩΝΗΣ Π.ΑΡΓΥΡΟΣ
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ,19/9/2020 #ODUSSEIA #ODYSSEIA