Δεν ξέρω – κι ούτε πιστεύω πως θα μάθουμε, τουλάχιστον η γενιά η δική μας, την αλήθεια- πώς γεννήθηκε η σύγχρονη «πανώλη» που αποδεκατίζει τον πλανήτη μας από άκρη σε άκρη.
Δεν θα μείνω όμως εκεί.
Θα σταθώ στο ότι μελετώντας πάνω από 10 χρόνια το θέμα της Ναυμαχίας της Ναυπάκτου, έννοιωθα πως οδηγούμαστε σε μια επανάληψη, με μια σύγχρονη μορφή όμως. Πως έμπαινα σιγά σιγά σε έναν κύκλο ιστορίας που, αν όχι επαναλάμβανε, τουλάχιστον δίδασκε και διδάσκει.
Αφέθηκα έτσι στα «σημάδια» που έλεγαν πως «κάτι» αλλάζει. Αυτό το «κάτι» δεν μπορούσα να το αντιληφθώ. Τώρα όμως, νομίζω δειλά δειλά πως είναι αυτό ακριβώς:
η συγκαιρινή μας «πανώλη» που θα κόψει την ιστορία μας σε ένα «πριν» και σε ένα «μετά». Όπως όλες οι πανώλες της ιστορίας που κομμάτιαζαν τον κόσμο και τον ξαναγεννούσαν από την στάχτη του.
Κι ύστερα, η Ελλάδα, πιεζόμενη πάντα, εκαλείτο να δώσει το Φως.
Έτσι και τώρα. Μοιάζει πως θα οδηγηθούμε στην Δεύτερη Αναγέννηση. Εμείς θα κληθούμε να δώσουμε το Φως.
Αυτά νοιώθω. Και αισιοδοξώ όσο ποτέ.
Για αυτά θέλω να γράψω. Και για αυτά θα γράψω -εφόσον μου το επιτρέψει ο Θεός-…
Ευρυδίκη Λειβαδά, Κυριακή, 15 Μαρτίου 2020
(Και τα δυο έργα ανήκουν στον Victor Hugo. Είναι άγνωστα. Το πρώτο έχει τίτλο “Το πεπρωμένο μου” και το δεύτερο “Νεκρή πόλη”. Έγιναν το πρώτο μισό του 19ου αι.).