Συνειδητές κοινωνικές πρωτοπορίες που δεν φιλοδοξούν την κατάκτηση και τη νομή της εξουσίας.
Πρωτοπορίες που έχουν ζυμωθεί για να λειτουργήσουν ως ΖΥΜΗ παραδείγματος προσφοράς και συμμετοχής, τρόπου ζωής.
Μια κοινωνική πρωτοπορία στην λειτουργία της, ως ζύμη αλλαγής, δεν επιδιώκει απλά την ανατροπή της κυρίαρχης ηγετικής ομάδας. Δεν επιδιώκει να καταστεί βεζίρης, στη θέση του βεζίρη. Δεν επιδιώκει να καταστεί ο Μωυσής που θα οδηγήσει το λαό του στην γη της επαγγελίας.
Επιδιώκει πρωτίστως στην εδραίωση της απαίτησης της κοινωνίας να μετέχει στη χάραξη της πολιτικής. Να έχει την ενημέρωση που απαιτείται, για τη σωστή συμμετοχή. Να είναι καθοριστικός μέτοχος στην πορεία των εξελίξεων.
Η χρησιμοποίηση της κοινωνίας ως εργαλείου στο όνομα της οποιασδήποτε ιδεολογίας δεν συνιστά ΠΟΛΙΤΙΚΗ δεν οδηγεί στην ανθρώπινη απελευθέρωση, δεν επιτρέπει στην κοινωνία να ελέγχει, να ανακαλεί, να αλλάζει την ηγεσία της.
Αυτή η δυνατότητα πρέπει να διασφαλίζεται από το επίπεδο των Ασφαλιστικών Ταμείων, μέχρι το επίπεδο του Σωματείου εργασίας, της Δημοτικής παράταξης, του ποδοσφαιρικού σωματείου.
Η απαίτηση για ενημερωμένο, υπεύθυνο πολίτη δεν σημαίνει επιστροφή στην άμεση δημοκρατία. Αποτελεί προϋπόθεση για μια στοιχειωδώς αντιπροσωπευτική δημοκρατία και την μόνη ασφαλή θωράκιση της κοινωνίας από τον κίνδυνο παράδοσης της σε κάθε είδους λαϊκισμό.
Η μετατροπή του πολίτη σε οπαδό, πελάτη του πελατειακού συστήματος δεν σημαίνει αντιπροσωπευτική δημοκρατία αλλά κατάργηση της.
Η διαχείριση της εξουσίας, καλή η κακή, από επαγγελματίες της εξουσίας, στο όνομα του συμφέροντος του λαού, δεν συνιστά ούτε δημοκρατία, ούτε πολιτική, γιατί δεν προϋποθέτει, ουσιαστική, αποφασιστική, συμμετοχή ΠΟΛΙΤΩΝ.
Η μετακίνηση δυσαρεστημένων οπαδών από κόμμα σε κόμμα δεν συνεπάγεται ουσιαστικότερη και αποτελεσματικότερη συμμετοχή στα κοινά. Δεν σημαίνει μετατροπή των οπαδών σε υπεύθυνους πολίτες.
Για το πέρασμα από την μη κοινωνία στην κοινωνία, προαπαιτείται μια πνευματική αναγέννηση που δεν χαρίζεται από τους ηγέτες και σε καμιά περίπτωση δεν χαρίζεται από κυρίαρχους και δανειστές. Αξιόπιστοι ηγέτες μπορεί να την εμπνεύσουν, όμως μόνον οι κοινωνίες με αγώνα και μόνο με αγώνα θα την κατακτήσουν και θα την καταστήσουν πράξη και ζωή.
Με αγώνες που θα ξαναχτίζουν την πίστη στον εαυτό τους, στην ανιδιοτελή αφοσίωση στην κοινή προσπάθεια, την συνείδηση της ατομικής και της συλλογικής ευθύνης για το χτίσιμο, μιας πόλης, μιας πατρίδας, ενός κόσμου που δεν θα ντρεπόμαστε να αφήσουμε στα παιδιά μας.
Διακηρυξη και πραξη
Οι διακηρύξεις, τα προγράμματα των κομμάτων, οι βιβλιοθήκες, τα γραφεία μελετών, τα ινστιτούτα στρατηγικών μελετών, είναι γεμάτα όμορφες ιδέες. Γεμάτα με όμορφους «τσελεμεντέδες» εξουσίας, στρατηγικών ανάπτυξης. Όμως.
Το επίπεδο της κοινωνικής συνείδησης, η συνοχή μιας κοινωνίας, η ταυτότητα της και αι αξίες της δεν διαμορφώνεται με διακηρύξεις.
Ξεκομμένες από την κοινωνία τοπικές η εθνικές ομάδες, συμφερόντων και εξουσίας ούτε εμπνέουν ούτε πείθουν. Είναι αναμφισβήτητα παραδεκτό πια ότι η αποδοχή του όποιου μηνύματος, μανιφέστου, ΣΧΕΔΙΟΥ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ, εξαρτάται όχι τόσο από το περιεχόμενο του, αλλά από την πηγή που το εκδίδει και το διακινεί.
Αν η αποδοχή, εκ μέρους της κοινωνίας, ενός αναγεννητικού προγράμματος, προϋποθέτει αξιόπιστο φορέα που θα το προτείνει, η αφομοίωση αυτού του προγράμματος από την κοινωνία, η ανάπτυξη της αναγεννημένης ποιότητας ανθρώπινων σχέσεων, της νέας ποσότητας, συνείδησης, που θα το μετουσιώσει σε αποτελεσματική κοινωνική οργάνωση και δράση απαιτεί μια πρωτοπορία έτοιμη να λειτουργήσει ως Καταλύτης η ως Ζύμη μέσα στην κοινωνία. Έτοιμη να αφομοιωθεί η ίδια, από την κοινωνία, να φαγωθεί, να καταστεί η ΖΥΜΗ, της αλλαγής. Άλλος τρόπος να παίρνουν σάρκα και οστά οι ιδέες δεν υπάρχει.
Βιώσιμη και καρποφόρα πολιτική αλλαγή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το αναγκαίο πολιτισμικό και ηθικό υπόβαθρο και φυσικά τις δυνάμεις που θα το επιχειρήσουν, θα το υπηρετήσουν, θα το θεμελιώσουν.
Γιώργος Σκλαβούνος
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 25.10.13