Επιθυμία του μακαριστού ιερέα Διονυσίου Δρακονταειδή ήταν, να γίνει μια ενεπίγραφη πλάκα στο πίσω μέρος του ιερού Ναού του Παντοκράτορα με τα ονόματα των θυμάτων του σεισμού του 1953. Αλήθεια, πέρασαν τα χρόνια και μνημείο για κείνη τη φοβερή καταστροφή και τα θύματα της δεν έχουμε.
Το μόνο που υπάρχει ως μνημείο σεισμού σε όλα τα Επτάνησα, είναι η ενεπίγραφη πλάκα για το σεισμό του 1867, εντοιχισμένη ακόμη στην μετασεισμική οικία της Άννας Καλογηροπούλου στην ενορία του Αγίου Νικολάου Μηνιατών Ληξουρίου.
Ας είναι εκείνη η πέτρινη ενεπίγραφη ποιητική αναφορά για το σεισμό του 1867 μια αναφορά και για το 1953.
Αλυσανδράτου Χρυσάνθη, Αραβαντινός Αναστάσιος , Δεμπονέρας Χαράλαμπος
Ελευθεράτος Ηλίας, Κουρούκλη Δέσποινα, Λουκέρης Παναγής,
Λυκούδης Ζήσιμος, Μάντουκας Χαράλαμπος, Μαρκαντωνάτος Χαράλαμπος
Μένεγος Δημήτριος, Μεσσάρης Διονύσιος, Παπαστελάτος Παναγής,
Παρίσης Χαραλαμπος , Πασχάλης Ευάγγελος, Πασχάλη Άννα,
Πασχάλη Τζανέτα Ραυτόπουλος Γιώργος, Τρομπέτα Μαντίνα,
Φερεντίνος Γεράσιμος, Παπαϊωάννου Παναγής και ακόμη άλλοι 6 που προστέθηκαν αργότερα
Θέλω να κλείσω με ελπίδα μέσα από ένα αξίωμα, ενάντια στις φοβερές καταστροφές (Πλημμύρες, σεισμούς, ξηρασία, κακοποίηση της φύσης, φωτιές, κλιματικές αλλαγές…) με το εκπληκτικό τετράστιχο του μεγάλου Διονυσίου Σολωμού.
«Χαρές και πλούτη κι αν χαθούν,
και τα βασίλεια κι όλα,
τίποτα δεν είναι σαν στητή,
μένει η ψυχή κι ολόρθη»
Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 11/8/2017, #ODYSSEIA