Είναι χρόνια που με στοιχειώνουν τα επείγοντα. Από όταν έτρεχα τη μάνα μου στο Κρατικό της Νίκαιας (2005). Εκείνες οι πλαστικές «μπροστέλες» μέχρι το πάτωμα, 10 ορθοπεδικών μαζί, που βάζανε τους γύψους, γκραβούρα του 18ου αιώνα, νόμιζα ότι παραληρούσα! Μέχρι που ήρθε το μεγάλο πλαστικό ποτήρι και συνήλθα «πάρ’ της τα ούρα μόνη σου, στην τουαλέτα», order και έξαλλη η νοσηλεύτρια! Γιατροί, νοσηλευτές σε νευρική κρίση! Σφάδαζε ο κόσμος στα φορεία, φίσκα, στους διαδρόμους. Ούρλιαζαν οι ασθενείς μέσα στα κρεβάτια των διαλυμένων ιατρείων επειγόντων! Κολικοί, τροχαία, υπερτάσεις, δηλητηριάσεις, γαστρεντερίτιδες με εμετό και άλλα, απόπειρες αυτοκτονίας! Γεμάτα ματωμένες γάζες τα πατώματα, εμπόλεμη κατάσταση ολονυχτίς, ξενύχτια οχτάωρα οι συγγενείς! «Γιατί σε μας, την Παναγία μου, Χριστέ μου;».
Αν ξέρουν οι Αθηναίοι από επείγοντα, Σπύρο! Έχεις ιδιωτική ασφάλιση; Ταχύτατη αντιμετώπιση στα ιδιωτικά, αλλά άντε να αποδείξεις ότι το έμφραγμά σου δεν ήταν έμφραγμα αλλά απλή στηθάγχη! Άντε να αποδείξεις ότι δεν χρειαζόταν να εγχειριστείς «για σκωληκοειδήτη, θα πέθαινα μου είπαν, αν καθυστερούσα» και προσκυνάς δήθεν σωτήρες με ειδικότητα εκφοβισμού, του δύστυχου εύπιστου και αδαή, που ήθελε απλά να ζήσει και να τραγουδεί!
Μήπως δεν βλέπεις τις πλαστές «επιδημίες»; Κατά συρροή δολοφονίες οργάνων! «Βγάλτε αμυγδαλές»! Σε δέκα χρόνια, «Όχι, είναι εργαλεία αμυντικά στην είσοδο του αναπνευστικού», ανάκληση συναγερμού ! «Βγάλτε, βγάλτε, μήτρες, διαφράγματα, φρονιμήτες, ότι νάναι… μέχρι νεωτέρας!»
Και μια κατατρομαγμένη φοιτήτρια της Οδοντιατρικής, διδάσκεται στη Φαρμακολογία να γράφει συνταγές (σήμερα ηλεκτρονικές), Rp # , γράφαμε πάνω -πάνω, Recipe cum Deum, Λάβε συνταγή με τη βοήθεια του Θεού! Αμάν, εκεί θα αφεθούμε; Είπε, και διάταξε εαυτόν «Τρώγε όλη τη ζωή σου σαν να νοσηλεύεσαι, περπάταγε, κολύμπαγε, κάνε τα χόμπυ σου όχι απλή επιβίωση, όλα με μέτρο. Ξενύχτια, ποτά, τσιγάρα, ακρότητες, τι είναι αυτά; Η ζωή των αναγκών μας!» «Έχεις καλό δέρμα» «Από τις καταχρήσεις» «Και τι κατάλαβες;» «Τουλάχιστον δεν πλούτισε η Novartis» «Από σένα περίμενε, μιλιούνια εκεί έξω οι, από φάρμακα, φαρμακωμένοι» «Ναι αλλά ζούμε παραπάνω» «Και σερνόμαστε στα κρεβάτια χρόνια» «Είναι γλυκιά η ζωή» «Και η φτώχεια μας μαυρίλα» «…είναι που ονειρεύεσαι σαν τον Καραγκιόζη» « Ε, ναι … ρε Νιόνιο, Τζέρυ, Σπύρο…».
Για αυτό σου λέω Σπύρο: Εγώ θα φροντίσω όσο μπορώ να σκουπιστούν τα απόνερα, όμως άσε να βγάλουν το χείμαρρο από πάνω σου γιατί συνέχεια θα πλημμυρίζεις! Και ο χείμαρρος λεγότανε Novartis!
Σοφία
ΥΓ.
1. Δεν υπόσχομαι νέα μου συχνά, όταν έρχεται η έμπνευση, για να είναι αυθεντική.
2. Μου αρέσουν οι Αστοχίες σου γιατί έχουν bullets, μοιάζουν με στίχους ποιημάτων. Και ξέρεις, βαριέμαι τις αναλύσεις και τις δικές μου και των άλλων.
3. Σου στέλνω μια σέλφι, ξεψάρωσα με τον Πακιστανό, μοιάζω στη μάνα του, μου είπε στα Αγγλικά. Άκου να δεις!
Σ.
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 26/2/2018, #ODYSSEIA