είναι που αποζητούν κάθε χρονιά που σχεδιάζουν το event τους: την έκπληξη και την αγνή χαρά που έρχεται με την ανακάλυψη ότι, για τέσσερα βράδια κάθε Αύγουστο, οι παραλίες της Κεφαλονιάς μεταμορφώνονται σε υπαίθριες κινηματογραφικές αίθουσες, στις οθόνες των οποίων δεν προβάλλονται μονάχα μερικές απ’ τις καλύτερες ταινίες της σεζόν που πέρασε, αλλά και κάτι άλλο πιο σημαντικό, κάτι που θα ‘λεγες ότι είναι μαγικό.
Όταν μιλά κανείς για ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ, για το πώς πλασάρεται, τι προβάλει, τι προσδοκά, πρέπει να έχει στο μυαλό του ποιος ακριβώς είναι ρόλος των κινηματογραφικών φεστιβάλ εν γένει. Κι όταν δεν μιλάμε για κινηματογραφικά φεστιβάλ όπως αυτά των Καννών, της Βενετίας, του Βερολίνου και ούτω καθεξής –για φεστιβάλ δηλαδή, τα οποία λειτουργούν πια κυρίως ως πλατφόρμες εκτόξευσης μεγάλων εμπορικών τίτλων στην πορεία για την παγκόσμια ταμειακή κυριαρχία, και δευτερευόντως ως υδροβιότοποι εξερεύνησης κι ανακάλυψης της σπάνιας κινηματογραφικής πανίδας (ως θάλασσες γιομάτες με λογής παράξενα φυτά, για να θυμηθούμε και τον Νίκο Καββαδία, που αγναντεύει αγέρωχος τον κόλπο του Αργοστολίου)-, ο ρόλος των κινηματογραφικών φεστιβάλ είναι ένας: να καλλιεργήσουν, να ενισχύσουν, να αναπτύξουν, να εμπλουτίσουν τη σχέση του κοινού με το σινεμά.
Το σινεμά ως έννοια, ως συνήθεια, ως καλλιτεχνικό προϊόν, του οποίου η ύπαρξη δεν περιορίζεται στην κινηματογραφική αίθουσα, ή στην επίπεδη τηλεόραση, ή στην οθόνη του tablet και του laptop, αλλά βγαίνει από το παραλληλόγραμμο της προβολής του, μπολιάζεται με τις αναμνήσεις και τις σκέψεις του θεατή του και τον ακολουθεί. Γίνεται κομμάτι των σκέψεων, των συζητήσεων, των ερωτημάτων του, κι έτσι κομμάτι της προσωπικότητάς του.
Αν για κάτι λοιπόν έχει να περηφανεύεται το SeaNema Open Air Film Festival, ίσως το πιο δροσερό κινηματογραφικό πράγμα που έχει πάθει η χώρα τα τελευταία χρόνια, είναι το ότι απέδειξε για άλλη μια φορά στην πράξη αυτήν ακριβώς τη δυναμική των φεστιβάλ: όχι μονάχα να επικοινωνούν τις ταινίες τους στον κόσμο τους, αλλά να μετατρέπουν τη θέαση τους σε εμπειρία μυσταγωγική, και μια τέχνη από μόνη της. Χάρη στην τόλμη, τη φαντασία και την ευρηματικότητα με την οποία οι διοργανωτές του μετατρέπουν απροσδόκητες γωνιές του τόπου τους σε κινηματογραφικά venues, δεν αναδεικνύουν μονάχα την ανεξερεύνητη ομορφιά των φυσικών του τοπίων, αλλά μετατρέπουν με τον τρόπο αυτό την κινηματογραφική εμπειρία σε βίωμα, απ’ αυτά που συζητιούνται, εντυπώνονται κι αποζητιούνται, σπρώχνοντας έτσι ένα βήμα παραπέρα την ίδια τη σχέση του θεατή με το σινεμά. Το σινεμά που μπορεί, ως γνωστόν, να βρίσκεται παντού.
Έλενα Χρηστοπούλου: Σινεμά ο παράδεισος: Οι παραλίες της Κεφαλονιάς έγιναν κινηματογράφοι
Η Κεφαλονιά μετατρέπεται σε ένα απέραντο θερινό σινεμά για λογαριασμό του «Seanema Open Air Film Festival»
Ένα διαμαντάκι φεστιβάλ σε ένα νησί διαμάντι: το Seanema Open Air Film Festival επιστρέφει για 3η χρονιά στις ακτές της Κεφαλονιάς, επεκτείνεται και εξελίσσεται σε must δραστηριότητα.
Κινηματογραφική από μόνη της η Κεφαλονιά (και εννοείται όχι λόγω του «Μαντολίνου του Λοχαγού Κορέλι») προσφέρει εικόνες τις οποίες δεν χορταίνει το μάτι και η ψυχή.
Είναι προς τιμήν των διοργανωτών του Φεστιβάλ (του παθιασμένου καλλιτεχνικού διευθυντή Βασίλη Κεκάτου και της εξίσου ταγμένης ομάδας του) που έχουν σταχυολογήσει με σκηνοθετικό μάτι κι οξυδέρκεια τους χώρους στους οποίους έστησαν τις προβολές και εκδηλώσεις τους (αν χρειαστείτε ποτέ ρεπεράζ στην Κεφαλονιά για την ταινία σας, τώρα ξέρετε ποιον να καλέσετε). Γιατί είναι αλλιώς να βλέπεις το οσκαρικό «Moonlight» του Μπάρι Τζένκινς στην επιβλητική οθόνη στην παραλία του Πλατύ Γυαλού, να πίνεις ένα δροσερό ποτήρι (μη παλαιωμένης παρακαλώ) μαυροδάφνης στο κουκλίστικο Κτήμα Χαριτάτου και να βλέπεις ταινία ανάμεσα σε αμπέλια, φοίνικες και νούφαρα, ή να ψάχνεις να βρεις τη θέση σου στο σκοτάδι κρατώντας φακό μέσα στα δέντρα του Δάσους Κούταβου προτού ξεκινήσει το «The Witch» (ανάμεσα σε άλλους 600 θεατές).
“Στόχος μας είναι να συνεχίσουμε να ανακαλύπτουμε και να δημιουργούμε κινηματογραφικές γωνιές σε όλο και περισσότερες παραλίες και ακτές του νησιού”, γράφει η ομάδα σχετικά με το όραμά της, “έτσι ώστε στο μέλλον, κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ, ολόκληρη η Κεφαλονιά να μεταμορφώνεται σε ένα απέραντο θερινό σινεμά, πάντα με ελεύθερη είσοδο για το κοινό”. Το όραμα έχει ήδη γίνει πραγματικότητα: η προσέλευση είναι εντυπωσιακή (ακόμα και σε βραδιές όπως την εναρκτήρια του Φεστιβάλ που είχε να αντιμετωπίσει “ανταγωνισμό” από άλλες εκδηλώσεις στο νησί), η οργάνωση επαγγελματική, οι εθελοντές εξυπηρετικότατοι. Ειδική μνεία παίρνει η Ρομάνα Λόμπατς, η οποία στον συνήθως άχαρο ρόλο της οικοδέσποινας των προβολών, ζωντάνεψε με το μπρίο της τις βραδιές και παρότρυνε το κοινό να συμμετέχει στις συζητήσεις με τους σκηνοθέτες.
Με τη θεματική ομπρέλα της ενηλικίωσης, της σύγκρουσης της νιότης με τον υπόλοιπο κόσμο, το Seanema Open Air Film Festival παρουσίασε ένα παράλληλο πρόγραμμα με ταινίες όπως το «Mommy» του Ξαβιέ Ντολάν, στην παραλία Λέπεδα, το «Park» της Σοφίας Εξάρχου σε double bill με το «Gummo» του Χάρμονι Κορίν στη Μαρίνα Αργοστολίου, το «Δέντρο που ψιθύριζε» της Ζιλί Μπερτουτσελί στο Κτήμα Χαριτάτου και το «Δύσκολοι αποχαιρετισμοί: Ο μπαμπάς μου» της Πέννυς Παναγιωτοπούλου στον Καραβόμυλο Σάμης.
Με έναν τρόπο όμως αυτή η θεματική θα μπορούσε να αγκαλιάσει και τις μικρού μήκους ταινίες του Διαγωνιστικού Τμήματος. Από την τρυφερή «Αλεπού» της Ζακλίν Λέντζου για τις τελευταίες ώρες αθωότητας τριών αδερφών και το σιωπηλό, αλλά εντυπωσιακό στο συναισθηματικό του εκτόπισμα «Βύθισμα» της Πολύμνιας Παπαδοπούλου-Σαρδέλη έως την… ενήλικη ενηλικίωση του Μάκη Παπαδημητρίου στον «Κύβο», οι ταινίες του προγράμματος προσέφεραν ιστορίες πάνω στη σύγκρουση, την αναζήτηση και την ταυτότητα.
Ο πάντα απολαυστικός στις ομιλίες του Παναγιώτης Ευαγγελίδης παραχώρησε masterclass με τίτλο «Σενάριο μυθοπλασίας & ντοκιμαντέρ» σε έναν καταπληκτικό χώρο: το Μουσείο-Ξενοδοχείο Γιώργος Μολφέτας στα Φαρακλάτα, έναν υπέροχο ξενώνα που σε ταξιδεύει στο χρόνο.
Εκεί, ο σκηνοθέτης («They Glow in the Dark»), σεναριογράφος («Στρέλλα», «Xenia») και συγγραφέας/μεταφραστής, παρέθεσε μέσω βιογραφικών λεπτομερειών τη δική του πορεία ανάμεσα στη λογοτεχνία, το σενάριο και το σινεμά και πώς έχει οδηγήθει από το ένα στο άλλο. Αφιερώντας το masterclass στη Ζαν Μορό, «μια από τις Θεές του», ο Ευαγγελίδης ομολόγησε, μεταξύ άλλων, πως «Το ντοκιμαντέρ, όπως κι η ζωή, είναι μια υπαρξιακή πορεία, μαθαίνω πράγματα συνέχεια» και παρότρυνε όσους ασχολούνται με το σινεμά ή τη λογοτεχνία να «εκτεθούν στην τέχνη που αγάπανε». «Πρέπει να τα παρατήσεις όλα και να γίνεις δούλος του ταλέντου σου», του είχε πει κάποτε μια φίλη του, κι έκτοτε ο Ευαγγελίδης βούτηξε με πάθος στον κόσμο των λέξεων και της εικόνας – και του γκέι ακτιβισμού – τσιγκλώντας προκαταλήψεις και ανατρέποντας στερεότυπα (περί κοινωνίας και σινεμά ταυτόχρονα). Όπως σημείωσε άλλωστε, «Κάθε ταινία είναι από μόνη της ένα είδος, όπως ένας άνθρωπος είναι από μόνος του ένας κόσμος».
Mεταξύ γυναικών: «Ένα πελώριο οικοδόμημα αναμνήσεων»
Στο υπέροχο νεοκλασικό κτίριο της Φιλαρμονικής Σχολής Κεφαλονιάς φιλοξενήθηκε η προβολή της πολυταξιδεμένης και πολυβραβευμένης ταινίας μικρού μήκους της Κωνσταντίνας Κοτζαμάνη «Limbo», που είχε ξεκινήσει τη φεστιβαλική του πορεία στις Κάννες το 2016. Με αφορμή την ταινία ακολούθησε ομιλία μεταξύ τριών Ελληνίδων σκηνοθετών: της Κοτζαμάνη, της Αντουανέττας Αγγελίδη και της Σοφίας Εξάρχου με θέμα τον ανοίκειο κόσμο του μη αφηγηματικού σινεμά και του ταξιδιού του στο χρόνο. Η συζήτηση πάνω στον ποιητικό κινηματογραφικό υπογραμμίστηκε κι από ένα επιπλέον συναισθηματικό στοιχείο, καθώς η Αντουανέττα Αγγελίδη μίλησε με συγκίνηση για το έργο της μαθήτριάς της, Κωνσταντίνας Κοτζαμάνη.
Η κριτική επιτροπή του Διαγωνιστικού Ταινιών Μικρού Μήκους (στη δεύτερη χρονιά που παραδίδει βραβεία) αποτελείται φέτος από τους Παναγιώτη Ευαγγελίδη, Σοφία Εξάρχου και Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη. Στην τελετή λήξης του Φεστιβάλ, η κριτική επιτροπή διέκρινε με ειδική μνεία την «Αλεπού» της Ζακλίν Λέντζου και ανέδειξε ως καλύτερη ταινία μικρού μήκους το «Βύθισμα» της Πολύμνιας Παπαδοπούλου-Σαρδέλη. Το βραβείο κοινού μοιράστηκαν εξ ημισείας οι ταινίες «Κύβος» του Αλέξανδρου Σκούρα και «Η Αλίκη στο καφέ» του Δημήτρη Νάκου. Χορηγός του βραβείου είναι η εταιρεία Authorwave, η οποία θα προσφέρει το DCP και το color correction για την επόμενη ταινία των δημιουργών.
Φωτογραφίες:Evan Maragkoudakis
Ειλημμένα από Πρώτο Θέμα και Προπαγάνδα
Εστάλησαν στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 7/8/2017