Ο Ομέρ Βρυώνης κι ο Κιοσέ Μεχμέτ ξεκίνησαν από τη Λαμία με 9.000 πεζούς και καβαλάρηδες. Ο Αθανάσιος Διάκος βγήκε από τη Λιβαδειά με τους 1.800 άντρες του μοιρασμένους στα τέσσερα. Με κλεφτοπόλεμο, οι Έλληνες παρενοχλούσαν τους Τούρκους χωρίς να τους εμποδίσουν να προελάσουν. Απλά, τους καθυστερούσαν. Ο Αθανάσιος Διάκος αποφάσισε να δώσει μάχη στη γέφυρα της Αλαμάνας, στον Σπερχειό ποταμό, κοντά στις Θερμοπύλες.
Η τουρκική επίθεση ξεκίνησε φοβερή, στις 20 Απριλίου 1821. Οι Έλληνες άντεξαν τρεις μέρες. Στις 23 Απριλίου, ο Ομέρ Βρυώνης πρότεινε στον Διάκο έντιμη παράδοση. Πήρε περήφανη άρνηση και διέταξε γενική επίθεση. Οι Έλληνες νικήθηκαν κι ο Διάκος πιάστηκε αιχμάλωτος.
Ένα δημοτικό τραγούδι μας παρέδωσε ολόκληρη στιχομυθία ανάμεσα στον Αθανάσιο Διάκο και τον Ομέρ Βρυώνη που του πρότεινε να αλλαξοπιστήσει και να γλιτώσει τη ζωή του. Ο Διάκος αρνήθηκε. Οι Τούρκοι τον σούβλισαν ζωντανό, στα 30 του χρόνια. Ένα άλλο δημοτικό τραγούδι θέλησε τον Διάκο να λέει, την ώρα του μαρτυρίου του: «Για δες καιρό που διάλεξε / ο χάρος να με πάρει, / τώρα π’ ανθίζουν τα κλωνιά / και βγάζει η γης χορτάρι».
Νικητής ο Ομέρ Βρυώνης γύρισε στη Λαμία, όπου έμαθε ότι δεν είχε τελειώσει ακόμη με τη Ρούμελη. Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος τον περίμενε στη Γραβιά. Τον ίδιο καιρό, ο Μουσταφάμπεης, στην Πελοπόννησο, έλυνε τις πολιορκίες του Ναυπλίου και του Ακροκορίνθου και, στις 30 Απριλίου, έμπαινε στην Τρίπολη, για να περιμένει τον Ομέρ Βρυώνη. Όλα φαίνονταν εύκολα για τους Τούρκους. Όμως, ο Ομέρ Βρυώνης δε θα έφτανε ποτέ στον Μοριά.