Η επταετία 1967–1974 χαράχτηκε ως «τα χρόνια της σιωπής». Σιωπή επιβεβλημένη: λογοκρισία, διώξεις, εξορίες. Κι όμως, στο πιο πυκνό σκοτάδι, η ποίηση δεν έπαψε να ανασαίνει. Οι στίχοι έγιναν παρακαταθήκη μνήμης και ευθύνης• μια λεπτή, αλλά ανθεκτική κλωστή που κρατά τον άνθρωπο όρθιο απέναντι στον φόβο. Ο Γιώργος Σεφέρης, με τη δημόσια δήλωσή του το 1969, έσπασε συμβολικά αυτό το πέπλο, δίνοντας διεθνή φωνή στη δοκιμαζόμενη συνείδηση. Δεν μίλησε ως πολιτικός· μίλησε ως ποιητής που βλέπει «τον γκρεμό όπου οδηγεί η καταπίεση» και απαιτεί την αποκατάσταση του φυσικού μέτρου της πολιτείας. Δίπλα του, οι ποιητικές φωνές της γενιάς του και των επόμενων –από τον Αναγνωστάκη έως τον Ελύτη και τον Ρίτσο– κράτησαν ζωντανή τη γλωσσική σπίθα που μετατρέπει την εμπειρία σε νόημα. Σήμερα, πενήντα και πλέον χρόνια μετά, η «σιωπή» παίρνει άλλες μορφές: παραπληροφόρηση, κυνισμός, υπερκορεσμός θορύβου. Η ευθύνη του δημιουργού παραμένει ίδια: να διακρίνει, να ονομάζει, να αντιστέκεται. Η ποίηση δεν είναι πολυτέλεια· είναι τρόπος να μετράμε το ήθος μας. Ο 17ος Διαγωνισμός Ποίησης και Πεζόμορφου Στοχασμού του Συνδέσμου Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου προσκαλεί τις νέες και τους νέους, αλλά και κάθε ώριμη φωνή, να συνομιλήσουν με εκείνη την εποχή – με τα τραύματά της και τα μαθήματά της. Να γράψουν όχι «για να θυμηθούμε», αλλά για να καταλάβουμε πώς η ελευθερία κερδίζεται και πώς διαφυλάσσεται. Γιατί η τέχνη, όταν αρθρώνει το αναγκαίο «όχι», γίνεται πράξη δημοκρατίας. Και σε κάθε εποχή, η ποίηση είναι ο πιο καθαρός τρόπος να πούμε το «ναι» στον άνθρωπο.
Σίσσυ Οσία Σιγιουλτζή
Πρόεδρος Συνδέσμου Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 24/10/2025 #ODUSSEIA #ODYSSEIA