Ἐνθυμοῦμαι ὃταν ἢμεθα μαθηταί οἱ διδάσκαλοι μᾶς ἒδιδον δύο σχολικά προγράμματα ἐνάρξεως τῶν μαθημάτων – τό χειμερινόν καί τό θερινόν. Ποία ἡ διαφορά των; Μέ τό μέν χειμερινόν, τά μαθήματα μας ἢρχιζον π.χ. ἡ ὣρα 8:00 π.μ. καί μέ τό θερινόν ἡ ὣρα 7:00 π.μ. Τό αὐτό ἲσχυε καί δι’ ὃλας τάς ἐργασίας, τόσον τάς Κυβερνητικάς, ὃσον καί τάς Ἐπαγγελματικάς. Οὓτω ἡ ἒννοια καί ἀντίληψις ὃλων περί τοῦ ἀκριβοῦς χρόνου παρέμενε σταθερά καί ἀναλλοίωτος. Ἢλλαζε μόνον τό ὡράριον ἐνάρξεως τῶν μαθημάτων καί γενικώτερον τῆς ἐργασίας ἑνός ἑκάστου πολίτου. Αὐτά ἐπί Ἀγγλοκρατίας.
Αὐτή ἡ τακτική ἦτο τότε ἓν ἁπλοῦν καί πρακτικώτατον μέσον ἀλλαγῆς τῆς ὣρας ἐργασίας βασιζόμενον ἐπί τῆς φυσικῆς ἡλιοφανείας, δηλ. τῆς μεγαλυτέρας καί μικροτέρας διαρκείας τῆς ἡμέρας, καί ὂχι διά τῆς ἐπεμβάσεως καί ἐπηρεασμοῦ τῆς ψυχολογικῆς ἠρεμίας τῶν ἀνθρώπων, ὡς γίνεται σήμερον, διά τῆς μαζικῆς πλύσεως ἐγκεφάλου των ὃσον ἀφορᾷ τήν ὣραν, δηλ. διά τῆς ὑποβολῆς καί ἐπιβολῆς εἰς αὐτούς, ὃτι ἡ ὣρα πού ἐθεώρουν κάποιαν στιγμήν ὡς ὀρθήν, αἲφνης διά μιᾶς ἀνωτέρας βίας καί ἐπεμβάσεως, αὓτη δέν εἶναι πλέον ὀρθή καί οὓτω ἡ ὣρα πρέπει νά μετακινῆται, ὡς ἀπαιτεῖται τώρα, εἲτε πρός τά ἐμπρός, εἲτε πρός τά ὀπίσω διά τῆς μαζικῆς μετακινήσεως ἐμπρός καί ὀπίσω τῶν ὡρολογίων μας!
Κατ’ αὐτόν τόν τρόπον παρατηρεῖται μία, κατ’ ἐμέ, παράλογος κατάστασις, νά ζητῆται ἀπό ὃλους νά προωθῶσι τά ὡρολόγιά των ἐμπρός ἢ ὀπίσω ἀναλόγως, ἐνᾧ, ὡς συνέβαινεν εἰς τό παρελθόν, μετεβάλλετο ἁπλῶς ἡ ὣρα, δηλ. τό ὡράριον ἐργασίας, καί ὂχι ἡ ἀντίληψις τῶν ἀνθρώπων περί χρόνου.
Κατά τήν ἂποψίν μου εἶναι ἂλλο θέμα τό νά γνωρίζῃ τις, ὡς ἂλλοτε κάποτε ἡμεῖς ὡς μαθηταί ἀλλά καί οἱ τότε ἐργαζόμενοι εἰς Γραφεῖα καί ἂλλας ἐργασίας, ὡς ἢδη ἀνέφερον, ὃτι λόγῳ τῆς μεγαλυτέρας περιόδου διαρκείας τῆς ἡλιοφανείας τοῦ ἡλίου, δηλ. δι’ ἡμᾶς εἰς τό Βόρειον Ἡμισφαίριον, ἀπό τήν Ἐαρινήν Ἰσημερίαν (21ην Μαρτίου) μέχρι τό Θερινόν Ἡλιοστάσιον (21ην Ἰουνίου) καί μετά μέ τήν ἀπαρχήν ἐπιστροφῆς τῆς Γῆς μέχρι τήν Φθινοπωρινήν Ἰσημερίαν (21ην Σεπτεμβρίου) τά ὡράρια τῶν ἐργασιῶν δύνανται νά ἀρχίζωσι κατά μίαν ὣραν ἐνωρίτερον – τό ὡράριον καί ὂχι ὁ χρόνος – ὁ ὁποῖος παραμένει πάντοτε σταθερός καί ἀναλλοίωτος. Καί βεβαίως εἶναι ἂλλον ἡ βιαία μετακίνησις τοῦ χρόνου, δηλ. ὃτι αἲφνης ἡ ὣρα τῆς περιόδου τῶν ἐργασιῶν εἶναι λανθασμένη καί, διά νά διορθωθῇ, πρέπει διά μιᾶς ὁμαδικῆς πλύσεως τοῦ ἐγκεφάλου ὃλων μας, νά μετακινῶμεν τήν ὣραν τῶν ὡρολογίων μας. Δηλ. ἐκείνη ἡ ὣρα τήν ὁποίαν ἐθεωρούσαμεν π.χ. ὡς 8ην πρωϊνήν, δέν εἶναι πλέον ἡ 8η πρωϊνή, ἀλλά ἡ 9η πρωϊνή, καί ὡς ἐκ τούτου ὃλα τά προγράμματα πού εἲχομεν διά τήν 8ην πρωϊνήν, θά πρέπῃ νά ἀλλάξωσι βιαίως τήν ὣραν των πρός τά ὀπίσω, διά νά ἀρχίζωσιν ἐπί τῇ βάσει τῆς νέας ὣρας πού βιαίως μᾶς ἒχει ἐπιβληθῆ! Τό ἀντίθετον δέ ὃταν ἢμεθα εἰς τό Χειμερινόν Ἡλιοστάσιον.
Αὐτή ὃλη ἡ συνεχής ἀναστάτωσις ἣτις ἐπεβλήθη εἰς τήν ζωήν τῶν ἀνθρώπων πότε πρός τά ἐμπρός καί πότε πρός τά ὀπίσω, ἢδη, ὡς ἀναφέρουσιν ἰατροί καί κυρίως ψυχολόγοι καί ψυχίατροι, προκαλοῦν πολλάς ἀνωμαλίας εἰς πολλούς ὃσον ἀφορᾷ τό θέμα τῆς προσαρμοστικότητός των εἰς αὐτάς. Ἲσως αὐτό νά μήν ἐνοχλῇ πολύ τούς νεαρωτέρους εἰς ἡλικίαν, καθ’ ὃτι ὁ ἐγκέφαλός των νά ἒχῃ ἀκμαιοτέραν εὐελιξίαν προσαρμογῆς του εἰς τάς ὡς ἂνω ἐπιβαλλομένας παλινδρομήσεις εἰς τήν ἀντίληψίν των περί χρόνου.
Ὃμως τί γίνεται μέ τούς μεσήλικας καί ἡλικιωμένους; Εἰς τό σημεῖον αὐτό θά ἢθελον νά μοῦ ἐπιτραπῇ ὃπως ἐκφράσω ὡς εἷς ἁπλοῦς πολίτης, κάποιας ἀπόψεις ἐπί τοῦ θέματος αὐτοῦ, παρ’ ὃλον ὃτι δέν ἒχω οἱανδήποτε σχέσιν μέ τήν Ἰατρικήν.
Ἒχει μήπως ἐξετασθῇ αὐτή ἡ ἐπαναλαμβανομένη δύο φοράς κατ’ ἒτος ταλάντευσις εἰς τήν ἀντίληψιν τῶν κάποιας ἡλικίας – ἡλικιωμένων ἀτόμων ὃσον ἀφορᾷ τόν χρόνον, πού εἶναι μία τῶν ἰσχυροτέρων φυσικῶν δυνάμεων, αἱ ὁποῖαι διέπουσι τήν ζωήν τῶν ζώντων ὀργανισμῶν ἐπί τῆς Γῆς; Μήπως αὐτή ἡ ταλάντευσις σταδιακῶς δημιουργεῖ εἰς αὐτά τά ἡλικιωμένα ἂτομα μίαν σοβαράν βραχυκύκλωσιν εἰς τήν ἀντίληψιν καί λειτουργίαν τῆς σκέψεώς των, ἢτοι τοῦ ἐγκεφάλου των, καί τό ἐπαναλαμβανόμενον αὐτό ἐγκεφαλικόν shock ὁδηγεῖ κάποιαν στιγμήν εἰς μίαν ἂρνησιν τοῦ ἐγκεφάλου των νά ἀποδεχθῇ τήν βιαίαν αὐτήν ἀλλαγήν, ὁπότε καί ἀρχίζει, ἀναλόγως τῆς ἰδιοσυγκρασίας ἑκάστου ἀτόμου, ἡ ἂρνησις αὓτη σταδιακῶς νά ὁδηγῇ εἰς σοβαράς ἀνωμαλίας καί συρρίκνωσιν τοῦ ἐγκεφάλου πολλῶν ἀτόμων, λόγῳ τοῦ ὃτι οὗτος ἀρνεῖται νά ἀποδεχθῇ τήν βιαίως ἐπιβαλλομένην εἰς αὐτόν ἀλλαγήν. Εἶναι πράγματι μεγάλον τόλμημα καί πολύ παράτολμον ἡ σύγκρουσις τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν παντοδύναμον Χρόνον. Εἶναι, κατά τήν ἂποψίν μου, ὡς ἓν ὂχημα, τό ὁποῖον ὁδηγεῖται ἐναντίον ἑνός τοίχου. Τό αὐτοκίνητον ἐν τέλει θά θρυμματισθῇ!..
Τί λέγουν οἱ ψυχολόγοι περί τῆς ὡς ἂνω ἀπόψεως; Ἒχουν ἐξετάσει τό θέμα τῆς ἀπαρχῆς τῆς ἀνοίας καί ἐξ αἰτίας τῆς ὡς ἂνω σκοπιᾶς; Ἒχουν προβῆ εἰς τάς δεούσας ἐνεργείας, ὃπως παύσῃ αὐτή ἡ ἐνοχλητική καί βλαβερά τακτική μέ τήν μετακίνησιν τοῦ χρόνου; Ἒχει μελετηθῆ ποίαν σχέσιν ἒχει ἡ ἂνοια κτλ. μέ τήν βιαίαν ἐπιβολήν εἰς τούς ἀνθρώπους τῆς ἀλλαγῆς τῆς ἐννοίας τοῦ Χρόνου; Καί εἰς ποῖον βαθμόν αὐτό ἐπηρεάζει τούτους; Ἲσως αὐτοῦ τοῦ εἲδους ἡ βιαία μετατόπισις τοῦ μηχανισμοῦ σκέψεως τῶν ἀνθρώπων νά ἀποτελῇ καί μίαν ἀπό τάς αἰτίας τῆς ἀπαρχῆς τῆς παρακμῆς τοῦ ἐγκεφάλου τῶν ἀνθρώπων.
Τά ὑπόλοιπα ἀνήκουσιν εἰς τήν μελέτην τῆς Ἰατρικῆς Ἐπιστήμης.
Εὐχαριστῶν διά τήν φιλοξενίαν,
Λάμπης Γ. Κωνσταντινίδης
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 18/6/2025 #ODUSSEIA #ODYSSEIA