Κάπου… δέκα τόσα χρόνια πριν,
περνάω έξω από θέατρο που βλέπω ότι παίζει ο Νίκος Γαλανός.
Μπαίνω χρησιμοποιώντας την ταυτότητα τού σωματείου Ελλήνων ηθοποιών, για να πάω κατ’ευθείαν στα καμαρίνια -νομίζω δεν βλέπω
κάν την παράσταση•
να τον δω θέλω.
Ξέρω ότι είναι Κεφαλλωνίτης,
και ότι υπάρχει μιά μακρυνή εξ αγχιστείας γραμμή αίματος, μέσω τής αδελφής τής Μητέρας μου, που παντρεύτηκε στα Δειλινάτα.
Μπαίνω στο καμαρίνι,
κι έρχομαι πρόσωπο με πρόσωπο με ότι δείχνουν πάντα οι φωτογραφίες του :
Έναν νεαρό, εκτός τής ηλικίας του, άντρα• (γονίδιο!).
Έτσι γίνεται η πρώτη μας συνάντηση.
Τού λέω :
~”Σουπιωνάς ε;”
Μού λέει :
~”Ναί!” χαμογελώντας.
Τού δίνω γνωριμία.
Μιλάμε, γιά την Κεφαλλωνιά,
γιά την τέχνη.
Είναι, κατ’ουσίαν ευγενής, άμεσος, απλός, μα και ακριβής.
Η καλλιτεχνικότητα του,
φαίνεται στις λεπτομέρειες.
Σε άλλων, και στις λεπτομέρειες και στο κυρίως θέμα, φαίνεται η βαρβαρότητα•
όσο και να προσπαθούν ευγενικοφανώς να την καλύψουν•
αλλά που αυτή αποκαλύπτεται•
ιδίως όταν έρχονται σ’επαφή μ’έναν Θεό Δημιουργό
(Ευριπίδης• “Βάκχες”)
που ανατρεπτικά απειλεί τίς συγκαλυμμένα πένθιμες υπάρξεις τους•
καί κοινωνίες τους•
μέσα στις οποίες αυτοί
-οι “αρμόδιοι” κι “έγκριτοι”
κι αμόρφωτοι σπουδαγμένοι, εξακολουθούν να υπονομεύουν την βιωμένη μέσα στον κύκλο τής ζωής και τού θανάτου εμπειρία χιλιετιών,
και αυτιστικά συνεχίζουν να λένε το μαύρο άσπρο,
προσποιούμενοι δήθεν
το περισπούδαστο νόημα.
Ή όπως το έχει διατυπώσει και σε δήλωση του ο Νίκος Σουπιωνάς Γαλανός, ο Αδειλίνης, ο Κεφαλλωνίτης :
~«Δεσπόζει στις μέρες μας
μιά κακή απομίμηση των πάντων»
“Καθηγητές” που δεν είναι καθηγητές.
“Δάσκαλοι” που δεν είναι Δάσκαλοι.
“Πολιτικοί” που δεν είναι πολιτικοί.
“Ιατροί” που δεν είναι ιατροί.
“Αρμόδιοι” που δεν είναι αρμόδιοι.
“Ειδικοί” που δεν είναι ειδικοί.
“Καλλιτέχνες” που δεν είναι καλλιτέχνες.
Όλοι, μιά κακή απομίμηση αυτού που θά’πρεπε νά είναι.
Σαν το απελπιστικά κουραστικό “ψωμοτύρι” μιάς δήθεν “αγάπης”, μέσα σε τετριμμένες φράσεις τής αγαπολογίας και “νοιαξίματος”, που δεν είναι παρά κούφια λόγια χωρίς αντίκρυσμα, χωρίς πράξη.
Νομίζω την κρατάμε αυτή την φράση τού Νίκου Γαλανού, πίσω εδώ σ’εμάς,
καθώς ο Νίκος Γαλανός φεύγει εμπρός.
Μας είναι χρήσιμη για να αλλάξουμε.
Όχι για να “αλλάξουμε”,
μα γιά να αλλάξουμε.
Δεν καλύπτονται άλλο τα σκουπίδια τής ύπαρξης μας,
κάτω απ’το χαλάκι τού στρουθοκαμηλισμού μας•
η δυσώδης παρακμή μας,
κάτω απ’ την κατάντια τής “επιτυχίας”.
Στο θέατρο λέμε :
Αν κάνεις λάθος, που κανείς δεν το κατάλαβε, την πρώτη φορά το ξέρεις εσύ.
Αν εξακολουθήσεις το λάθος, το μαθαίνει καί ο θίασος.
Αν επιμένεις στο λάθος, τότε το ξέρει και η πόλη, το κοινό•
ενώ εσύ εξακολουθείς να νομίζεις, ότι κανείς δεν κατάλαβε τίποτα•
ζαλισμένος έτσι όπως είσαι
απ’την οίηση ή κι από τα σαθρά υποκατάτατα ευτυχίας πού παίρνεις,
γιά να μπορέσεις να ζήσεις,
να υπάρξεις… γιατί όλο “επιτυγχάνεις”… και χαρά μέσα σου δεν έχεις…
Ω μη φοβάσαι, κανείς δε το έχει πάρει είδηση• καί όλοι το ξέρουν.
Κι έτσι,
το ψάρι που είναι από το κεφάλι πού βρωμάει, παίρνει το κακό παράδειγμα και βρωμάει κι αυτό.
Κι επανατροφοδοτεί το κεφάλι.
Και τίποτα πιά δεν είναι αυθεντικό.
Τα πάντα καταντούν ένας κακός θίασος, που ανεβάζει ένα ακόμα πιό κακό έργο, αλληλόσυγχαιρόντων “ίτς άδερ”,
πλανώντων κ πλανωμένων.
Ξαναγυρνάει η σκέψη
στο συμπέρασμα-παρακαταθήκη που αφήνει ο ωραίος, από πολλές πλευρές, άνθρωπος, Νίκος Γαλανός :
~«Δεσπόζει στις μέρες μας, μιά κακή απομίμηση των πάντων»
Αυτή η συνειδητοποίηση
μάς οδηγεί να ξαναδούμε τη ζωή μας,
και την αναγκαιότητα ν’αλλάξουμε•
ως άνθρωποι,
γιά να αλλάξουμε και ως κοινωνία.
Ή αλλάζουμε ή πεθαίνουμε.
Σαν αλυσσοδεμένοι γίγαντες Γκιούλιβερ, από κάτι κλωστές δουλείας κάτι -πρωτίστως- πνευματικών νάνων απατεώνων.
Και είναι τόσο σημαντική η συνειδητοποίηση αυτής τής πραγματικής αλλαγή μέσα μας, ώστε ο Άγιος των ημερών μας Πορφύριος ο μέγας
έχει πεί, ότι :
“Θαύμα μεγαλύτερο ακόμα κι απ’ την ανάσταση των νεκρών, είναι το να αλλάξει ο άνθρωπος”
Γιά ποιούς τα γράφω αυτά ;
Μα γιά τούς χειρότερους.
Είναι οι αυριανοί, αλλαγμένοι, άριστοι.
Και δεν μπορώ να φαντασθώ τον εαυτό μου να κάθεται στο τραπέζι τής ζωής,
χωρίς την συγκίνηση τού να κάθονται κι αυτοί.
Καλή ανάπαυση αδελφέ, Νίκο.
Τα μάτια σου ανοιχτά,
…στα μυστήρια που έχει ο Ουρανός…
-όπως το λέει ο Σαίξπηρ στον Άμλετ-
…που δε τα φαντάζεται η “φιλοσοφία”, η κουτσή κι απόστραβη των ανθρώπων.
Καί κοντά στα “αξέχαστος”
καί στα “ταξίδια στο φώς”,
ας ακουστεί και κανένα…
-αν θα ήθελε κανείς να το πεί-
…Κύριε ελέησον, Χριστέ ελέησον,
τον δούλο σου Νικόλα.
Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 22/5/2025 #ODUSSEIA #ODYSSEIA