Το Σάββατο 8 Μαρτίου 2025 πραγματοποιήθηκε στο Πολιτιστικό Κέντρο Αγίας Ευφημίας εκδήλωση τιμής και μνήμης για το Μαρίνο Αντύπα. Προηγουμένως έγινε κατάθεση στεφάνων στο μνημείο του Μαρίνου Αντύπα στα Ποταμιανάτα. Η εκδήλωση είχε ομιλητή τον Ανδρέα Ζαπάντη, Πρώην πρόεδρο του Σπουδαστικού Συλλόγου Κεφαλλονιάς και Ιθάκης
“Μαρίνος Αντύπας” με θέμα: “Ο Μαρίνος Αντύπας και η αγωνιστική του δράση, πηγή έμπνευσης για τους σπουδαστές της Κεφαλλονιάς και της Ιθάκης την περίοδο της Μεταπολίτευσης”
Παρευρέθηκαν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κεφαλληνίας κύριος Δημήτριος, ο Δήμαρχος Σάμης Παναγής Δρακουλόγκωνας, Οι αντιδήμαρχοι Αριστέα Αμίτση, Νικολίτσα Παπαθεοδωράτου, πολλά μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου. Επίσης παρευρέθηκε ο Προϊστάμενος της Εφορίας Αρχαιοτήτων Κεφαλληνίας και Ιθάκης κ. Γρηγόριος Γρηγορακάκης, πολλοί Πρόεδροι Κοινοτήτων και μεγάλος αριθμός κατοίκων της περιοχής. Η εκδήλωση πλαισιώθηκε από την χορωδία του Δήμου Σάμης. Στην εκδήλωση βραβεύτηκε η κα Ρούλα Γονατά-Μουστάκη, Πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Αγίας Ευφημίας “Το Φανάρι” για το βιβλίο της “Οι Κεφαλλήνες Τυροκόμοι”. Το συντονισμό της εκδήλωσης είχε ο Αντιδήμαρχος Πολιτισμού του Δήμου Σάμης, Αντώνης Καλλιβωκάς.
Ανδρέας Α. Ζαπάντης Τηλ.6981035810
***************************
Ο Μαρίνος Αντύπας και η αγωνιστική του δράση, πηγή έμπνευσης για τους σπουδαστές της Κεφαλλονιάς και της Ιθάκης, την περίοδο της Μεταπολίτευσης.
8 Μάρτη 1907
Στο χωριό Πυργετός της Λάρισας δολοφονείται, σε ηλικία μόλις 35 ετών, ο Μαρίνος Αντύπας, πρωτοπόρος αγωνιστής, υπέρμαχος ανθρωπιστικών και σοσιαλιστικών ιδεών, υπερασπιστής των δικαιωμάτων των αγροτών και των εργαζόμενων τάξεων.
Με αφορμή την επέτειο αυτή ο Δήμος Σάμης πραγματοποιεί σήμερα εκδήλωση εδώ στην Πύλαρο, στον τόπο καταγωγής του. Οι εκδηλώσεις αυτές μας επιτρέπουν να κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη του, να θυμηθούμε και πάλι τη συγκρότηση και την ιδεολογία του, τη ζωή και τη δράση του, το αγωνιστικό του παράδειγμα και τελικά τη θυσία του.
Η είδηση για τη δολοφονία του Μαρίνου Αντύπα συγκλόνισε τους ανθρώπους που τον γνώρισαν, συγκίνησε την εποχή του, έγινε πρωτοσέλιδος τίτλος σε αθηναϊκές εφημερίδες.
Επισημάνθηκε ότι τα τελευταία λόγια του ήταν «Ισότης, Αδελφότης, Ελευθερία».
Η σορός του μεταφέρθηκε στη Λάρισα όπου εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα. Μετά τη νεκρώσιμη ακολουθία στο Μητροπολιτικό Ναό της Λάρισας, χιλιάδες αγρότες τη συνόδευσαν, στο Λασποχώρι της Λάρισας (σημερινό Ομόλιο) όπου και ετάφη.
Αναφέρεται ότι λίγες μέρες πριν από τη δολοφονία του, ανάμεσα στα άλλα, εξομολογήθηκε σε φίλο του: “Έχω τας ιδέας μου και εννοώ να τις εκδηλώνω και να τας εφαρμόζω. Νομίζω ότι οι άνθρωποι αυτοί -οι χωρικοί- πρέπει να ελευθερωθούν. Θα πέσω ίσως θύμα, αλλ’ έστω θέλω να καρποφορήσουν οι αρχαί μου».
Ο σπόρος που έσπειρε ο Μαρίνος Αντύπας με τους αγώνες του αποδίδει καρπούς. Τρία χρόνια μετά τη θυσία του, στις 6 Μάρτη 1910, οι αγρότες ξεσηκώνονται στο Κιλελέρ. Οι αγώνες των αγροτών συνεχίζονται και οδηγούν τελικά στις αποφάσεις
και στις ρυθμίσεις που έδωσαν γη και αναγνώρισαν δικαιώματα στους φτωχούς καλλιεργητές.
Η γενέτειρα του, η Πύλαρος, τιμά πάντοτε τη μνήμη του πρωτοπόρου αγωνιστή και μάρτυρα της αγροτικής ιδέας. Χαρακτηριστικό είναι το μεγάλο Επιστημονικό Συνέδριο στις 16-19 Μαρτίου 2006 που οργανώθηκε από το Δήμο Πυλαρέων, με Δήμαρχο το Μάρκο Κοτσιλίνη και με τη συνεργασία του Δήμου Ευρυμενών Λάρισας, εκεί που βρίσκεται το Ομόλιο.
Ο Μαρίνος Αντύπας έχει επηρεαστεί από τις κοινωνιστικές και ανθρωπιστικές ιδέες της εποχής του. Διαμορφώνεται από την ηρωική παράδοση του τόπου μας, από τον κοινωνικό και απελευθερωτικό αγώνα των Ριζοσπαστών, από τους αγώνες και τις εξεγέρσεις των χωρικών και των λαϊκών τάξεων της Κεφαλλονιάς.
Κυρίαρχη τάξη στην Κεφαλλονιά όπως και στην υπόλοιπη Ελλάδα, είναι οι μεγάλοι γαιοκτήμονες που αγωνίζονται να διατηρήσουν τα προνόμια τους. Οι φτωχοί αγρότες, οι ακτήμονες και οι δουλοπάροικοι καθώς και οι κάτοχοι μικρής ιδιοκτησίας, βρίσκονται σε άθλια κατάσταση και είναι έρμαιο στα χέρια τους.
Παράλληλα την ίδια περίοδο, αναδεικνύονται και ισχυροποιούνται νέα αστικά στρώματα, έρχονται στο προσκήνιο οι εργαζόμενοι και διατυπώνονται αιτήματα για τη διεκδίκηση των φυσικών τους δικαιωμάτων.
Στην Κεφαλλονιά την προηγούμενη περίοδο έχουν γίνει λαϊκές εξεγέρσεις απέναντι στις φεουδαρχικές σχέσεις στον αγροτικό τομέα αλλά και απέναντι στη Βρετανική Προστασία. Βασική αιτία των εξεγέρσεων είναι η μακροχρόνια καταπίεση που πλέον έχει γίνει ανελέητη.
Χαρακτηριστικές είναι οι εξεγέρσεις του Σταυρού το 1848 και της Σκάλας το 1849. Οι εξεγέρσεις καταπνίγονται από τη Βρετανική Προστασία και ακολουθούν στρατοδικεία, μαστιγώσεις, εκτελέσεις και απαγχονισμοί.
Ένας από τους πρωτεργάτες της εξέγερσης της Σκάλας, ο παπα Νοδάρος-Ζαπάντης ή παπα Ληστής απαγχονίζεται στο Ληξούρι.
Τα πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα, οι εθνικές ανακατατάξεις, οι ιδεολογικές εξελίξεις που συμβαίνουν εκείνη την περίοδο στην Ευρώπη, επηρεάζουν άμεσα την πατρίδα μας και τα νησιά μας.
Εκφραστές των νέων ιδεών, την περίοδο της Βρετανικής Προστασίας και των αγώνων των Ριζοσπαστών, είναι κυρίως ο Ιωσήφ Μομφεράτος και ο Ηλίας Ζερβός-Ιακωβάτος. Μετά την Ένωση με την Ελλάδα είναι ο Παναγής Πανάς, ο Ρόκκος Χοϊδάς, ο Πλάτωνας Δρακούλης και βέβαια ο Μαρίνος Αντύπας.
Ο Ιωσήφ Μομφεράτος και ο Ηλίας Ζερβός-Ιακωβάτος πρωτοστατούν στους εθνικούς και κοινωνικούς αγώνες εκείνης της περιόδου. Το τίμημα για την αγωνιστική τους δράση είναι ότι ο πρώτος εξορίζεται στους Οθωνούς και στην Ερείκουσα και ο δεύτερος εξορίζεται στα Αντικύθηρα.
Ο Παναγής Πανάς, ηγετικό στέλεχος του Ριζοσπαστικού Κόμματος, υποστήριξε θερμά τα αιτήματα των εργαζόμενων τάξεων. Εκδίδει την εφημερίδα «Εργάτης», το 1875 στην Κεφαλλονιά και μετά για μικρό διάστημα στην Αθήνα.
Ο Ρόκκος Χοϊδάς, δικηγόρος και αντιεισαγγελέας Εφετών εκλέγεται Βουλευτής Κραναίας το 1875. Είναι πρωτοπόρος δημοκράτης κοινωνιστής, υπερασπιστής των λαϊκών και των εθνικών συμφερόντων. Συγκεντρώνει το μίσος και την εχθρότητα του κατεστημένου που τελικά καταφέρνει να τον εξοντώσει.
Ο Πλάτωνας Δρακούλης από την Ιθάκη, σπούδασε Νομικά και δίδαξε Ελληνική γλώσσα και φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Εκφράζει τις αρχές του ανθρωπιστικού-χριστιανικού σοσιαλισμού που στηρίζεται στην αγάπη για τον άνθρωπο και στη χριστιανική ηθική. Επιδιώκει το μετασχηματισμό της κοινωνίας όχι όμως με τη βίαιη επαναστατική δράση αλλά με την ανύψωση του μορφωτικού επιπέδου των λαϊκών τάξεων. Εκδίδει στην Αθήνα το περιοδικό «Άρδην».
Λαβαίνει μέρος στο ιδρυτικό συνέδριο της Β’ Διεθνούς στο Παρίσι το 1889 και αργότερα το 1910 εκλέγεται βουλευτής. Αγωνίζεται με το Σταύρο Καλλέργη για την καθιέρωση της Εργατικής Πρωτομαγιάς.
Ο Μαρίνος Αντύπας διαμορφώνεται από τις συνθήκες εκείνης της περιόδου. Κατανοεί την αδικία και την απανθρωπιά, αγωνίζεται δίπλα και μαζί με το λαό για λύτρωση και κοινωνική δικαιοσύνη. Η αδιάκοπη και ασυμβίβαστη αγωνιστική του δράση του στοιχίζει συκοφαντίες, διωγμούς, καταδίκες, φυλακίσεις και τελικά την ίδια του τη ζωή.
Γεννήθηκε στα Φερεντινάτα της Πυλάρου το 1872 και ο πατέρας του είναι τεχνίτης-ξυλογλύπτης. Η οικογένεια του μετακομίζει στο Αργοστόλι και τελειώνει εκεί το Γυμνάσιο το 1890. Στη συνέχεια πηγαίνει στην Αθήνα και γράφεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εκεί έρχεται σε επαφή με προοδευτικούς, δημοκρατικούς και σοσιαλιστικούς κύκλους.
Γίνεται μέλος του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου που έχει συγκροτηθεί από το Σταύρο Καλλέργη, ο οποίος αποτελεί και την ηγετική μορφή του. Ο Σταύρος Καλλέργης από την Κρήτη ήταν φοιτητής της Αρχιτεκτονικής, που εγκαταλείπει τις σπουδές του, αφοσιώνεται στην προώθηση των ιδεών του και εκδίδει την εφημερίδα «Σοσιαλιστής». Ο Μαρίνος Αντύπας, ως μέλος του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου, πραγματοποιεί ομιλία στα μέσα Φεβρουαρίου 1896 στη Βιτρινίτσα Δωρίδας και αναπτύσσει σε ακροατήριο 200 περίπου χωρικών τις σοσιαλιστικές ιδέες και αρχές. Την ίδια χρονιά με το ξέσπασμα της Κρητικής Επανάστασης κατεβαίνει εθελοντής στην Κρήτη. Αγωνίζεται ηρωικά στο πλευρό των επαναστατών και τραυματίζεται σοβαρά στο στήθος.
Την επόμενη χρονιά και μετά τον άτυχο ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 μιλά σε συλλαλητήριο στην Ομόνοια. Καταφέρεται με δριμύτητα εναντίον του βασιλέως και της δράσεως του διαδόχου και των πριγκήπων στο στρατό και τους καταγγέλλει
ως κύριους υπεύθυνους για την εθνική συμφορά. Μετά μερικές μέρες συλλαμβάνεται, φυλακίζεται και δικάζεται. Κατηγορείται κυρίως για εξύβριση του διαδόχου και των πριγκήπων, και για διέγερση του λαού. Καταδικάζεται σε φυλάκιση ενός έτους και εκτίει ολόκληρη την ποινή του στις φυλακές της Αίγινας και της Ακροναυπλίας.
Το 1898 επιστρέφει στην Κεφαλλονιά και μαζί με μικρό αριθμό φίλων του αναπτύσσει δραστηριότητα για την προώθηση των ιδεών του. Για το σκοπό αυτό εκδίδει εφημερίδα με τίτλο «Ανάστασις» και με υπότιτλο «εφημερίς εβδομαδιαία ανθρωπιστική». Το πρώτο φύλλο κυκλοφόρησε στο Αργοστόλι στις 29 Ιουλίου 1900. Το περιεχόμενο της προκάλεσε τη δίωξη του Μ.Αντύπα με αποτέλεσμα τη διακοπή της έκδοσης της. Η εφημερίδα «Ανάστασις» θα επανεκδοθεί στις 3 Ιουλίου 1904 και θα συνεχιστεί η έκδοση της μέχρι το φύλλο 53 στις 8 Απριλίου 1906. Οι φίλοι και συνεργάτες του εξέδωσαν την εφημερίδα στις 17 Μαρτίου 1907 φύλλο 54 για να γνωστοποιήσουν τη δολοφονία του. Συνέχισαν την έκδοση της μέχρι τις 27 Απριλίου 1907 και το τελευταίο φύλλο είχε αύξοντα αριθμό 57.
Διαβάσαμε με ενδιαφέρον τα στοιχεία αυτά στην ανακοίνωση, στις 5 Μαρτίου 2024, του Πέτρου Πετράτου, Προέδρου του Εφορευτικού Συμβουλίου της Ιακωβατείου Βιβλιοθήκης. Αναφέρει ότι σχεδόν όλα αυτά τα φύλλα (λείπουν μόνο δύο) αποτελούν πλέον σημαντικό απόκτημα της Ιακωβατείου Βιβλιοθήκης από τη δωρεά του Αρχείου Παναγή Πατρίκιου. Η Κοργιαλένειος Βιβλιοθήκη διαθέτει μόνο ένα φύλλο. Η Εθνική Βιβλιοθήκη, και η Βιβλιοθήκη της Βουλής στην Αθήνα δεν διαθέτουν φύλλα της εφημερίδας «Ανάστασις».
Με την εφημερίδα αυτή ο Μαρίνος Αντύπας διακηρύσσει τις αρχές και τους στόχους του, ελέγχει την εξουσία, διαφωτίζει το λαό για εθνικά και κοινωνικά θέματα και τον κινητοποιεί σε δράση για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων του.
Το 1903 ταξιδεύει στη Ρουμανία, συναντά το θείο του Γεώργιο Σκιαδαρέση και τον πείθει να επενδύσει τα κεφάλαια του με αγορά γης στη Θεσσαλία. Ο Γεώργιος Σκιαδαρέσης μαζί με το φίλο του Αριστείδη Μεταξά, αγοράζουν έκταση 300.000 στρεμμάτων κοντά στα Τέμπη. Στο κτήμα αυτό θα οριστεί αργότερα Διευθυντής
ο Μαρίνος Αντύπας και θα προσπαθήσει να εφαρμόσει τις κοινωνιστικές του ιδέες και να υποστηρίξει τους κολλήγους του Θεσσαλικού κάμπου.
Με την επιστροφή του στο Αργοστόλι, ιδρύει με φίλους και συνεργάτες το Λαϊκό Αναγνωστήριο «Η Ισότης» που γίνεται πνευματική εστία της πόλης. Συνεχίζει ουσιαστικά την παράδοση των Ριζοσπαστών, οι οποίοι την περίοδο της Βρετανικής Προστασίας, είχαν ιδρύσει το «Δημοτικό Κατάστημα» και το είχαν καταστήσει κέντρο της εθνικής και κοινωνικής τους δράσης. Επιστήμονες και λόγιοι πραγματοποιούν διαλέξεις σε επιστημονικά και κοινωνικά θέματα.
Το Αναγνωστήριο χαρακτηριζόταν από τον ίδιο ως «Λαϊκόν Σχολείον» και στόχος του είναι «η ανάπτυξη της διανοίας και των υλικών μέσων δια των οποίων ευημερεί ο λαός» καθώς και η συμβολή του «εις την πρόοδον και την μόρφωσιν της κοινωνίας μας». Στο Αναγνωστήριο πραγματοποιούνται σημαντικές ομιλίες και διαλέξεις από διανοούμενους και επιστήμονες της πόλης.
Ενδεικτικά αναφέρουμε:
Ο γιατρός Καμίλλος Δελαδέτσιμας πραγματοποίησε διαλέξεις με θέματα, α) «Περί υγιεινής», β) «Περί φυματιώσεως», γ) «Περί ανατροφής των παίδων».
Ο καθηγητής του Γυμνασίου στο Αργοστόλι και στη συνέχεια Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Παναγής Λορεντζάτος πραγματοποίησε διάλεξη με θέμα: «Περί πάθους ψυχολογικώς». Ο νεαρός τότε γιατρός Λουκάς Νιφοράτος μίλησε «Περί της ευλογιάς και των αγαθών αποτελεσμάτων του εμβολιασμού» και ο Αντύπας τον χαρακτηρίζει «ευγενή και αλτρουιστή» που συνετέλεσε στον περιορισμό της ασθένειας της ευλογιάς στο νησί.
Διαλέξεις πραγματοποίησε και ο ίδιος ο Αντύπας με περιεχόμενο εθνικό, μορφωτικό, κοινωνικό και πολιτικό. Μιλά επίσης την ημέρα του Πάσχα στις 17 Απριλίου 1905 με θέμα, “Περί Αναστάσεως του Χριστού» και αργότερα στις 22 Μαΐου 1905 με θέμα την ερμηνεία του Ευαγγελίου.
Την ίδια περίοδο καταβάλλεται μεγάλη προσπάθεια για τη δημιουργία στην Κεφαλλονιά εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Επισημαίνει ότι η σωματειακή οργάνωση των εργατών θα τους προσφέρει πολλές και σημαντικές υπηρεσίες και τελικά δημιουργείται στο Αργοστόλι «Εργατικός σύνδεσμος».
Στις 14 Αυγούστου 1905 μιλά στο συλλαλητήριο που έγινε στις στήλες του Ολυμπίου Διός στην Αθήνα για συμπαράσταση προς την επανάσταση του Θερίσου και την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα.
Ο Μαρίνος Αντύπας ήταν αντίθετος στα προσωπικά κόμματα και πίστευε στη δημιουργία νέου κόμματος αρχών Δημοκρατικών Κοινωνιστικών. Καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια και τελικά δημιουργεί κόμμα το οποίο ονόμασε «Κοινωνιστικό Ριζοσπαστικό». Με το κόμμα αυτό είναι υποψήφιος Βουλευτής Κραναίας στις Βουλευτικές εκλογές του 1906. Δημοσιεύει το Πρόγραμμα του και αναπτύσσει τις δημοκρατικές και κοινωνιστικές του ιδέες.
Αναφέρει στην εφημερίδα «Ανάστασις» ότι «τα Μέσα δι ων ζητούμεν την επίτευξιν του ημετέρου Προγράμματος είναι Η ΗΘΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ήτις επιτευχθήσεται δια της Διδασκαλίας, δια της Δημοσιογραφίας, δια των Διαλέξεων, δια της Αυτοθυσίας και Θελήσεως».
Όταν περιγράφει το Σοσιαλιστικό Πολίτευμα αναφέρει: «Κατά το Πολίτευμα λοιπόν τούτο, …όλοι οι άνθρωποι εξίσου θα εργάζονται και αδελφικώς θα αλληλοβοηθώνται, ούτως δε πληρούται το του Χριστού ρηθέν “και ελεύσεται ημέρα καθήν γενήσεται η ανθρωπότης μία ποίμνη εις ην εις θα είναι ποιμήν, η Αγάπη και η Δικαιοσύνη”».
Τονίζει ότι, «ζητούμεν νόμους προστατεύοντας τας εργατικάς τάξεις και προπάντων τας χειρωνακτικάς, νόμους περιορίζοντας τας εργασίμους ώρας, καθορίζοντας το ημερομίσθιον και ιδρύοντας ιδιαίτερα ταμεία συντάξεων δια τους καθιστάμενους ανικάνους εργάτας, είτε εκ της ηλικίας, είτε εκ της ασθενείας, είτε εκ τραύματος, νόμους εξασφαλίζοντας προστασίαν εις τας θυγατέρας και τα τέκνα των εργατικών τάξεων.»
Απευθύνεται λοιπόν στο λαό και «πλήσσων προκαταλήψεις και μη κολακεύων πρόσωπα, εζήτησε την αντιπροσωπείαν της επαρχίας Κραναίας, ως σοσιαλιστής» κατά την έκφραση του Γεωργίου Μολφέτα.
Παρά τις επιθέσεις και τον πόλεμο που υφίσταται συγκεντρώνει 2.250 ψήφους επί συνόλου 6.000-7.000 και δεν κερδίζει την έδρα για μικρό αριθμό ψήφων.
Για το αποτέλεσμα των εκλογών αναφέρει: «ο πραγματικός νικητής είναι ο υποψήφιος των χωρικών και εργατών και εις το βάθος των πραγμάτων μένει η ηθική υπεροχή του εργατικού στοιχείου καταλλήλως καθοδηγουμένου, και η βεβαιότης ότι εις αυτό ανήκει ο τελικός και πραγματικός θρίαμβος εν τω μέλλοντι».
Στα μέσα του 1906 μεταβαίνει στη Θεσσαλία και αναλαμβάνει τη διεύθυνση του κτήματος του θείου του, μετά από πρόσκληση του. Με την προσάρτηση της Θεσσαλίας, μεγάλος αριθμός κεφαλαιούχων ιδίως του παροικιακού Ελληνισμού αποκτούν τεράστια τσιφλίκια στο Θεσσαλικό κάμπο. Οι χωρικοί που καλλιεργούν τα κτήματα, δεν έχουν ιδιοκτησία ούτε δικαιώματα και είναι ουσιαστικά δουλοπάροικοι των μεγάλων γαιοκτημόνων.
Στο κτήμα του θείου του εφαρμόζει μέτρα για την ανακούφιση των αγροτών. Πραγματοποιεί διαφωτιστικές ομιλίες, δημιουργεί σχολεία για τη μόρφωση των παιδιών τους και προσπαθεί να βελτιώσει την άθλια κατάσταση της ζωής τους. Με τη σύμφωνη γνώμη του θείου του, αποφασίζουν από το 1906 οι κολλήγοι να παραδίδουν στον ιδιοκτήτη το 25% της παραγωγής τους και όχι το 75% που ίσχυε μέχρι τότε. Επίσης όσοι επιθυμούν μπορούν αγοράσουν γη με κάποια λογική τιμή και να γίνουν μικροϊδιοκτήτες.
Εκφράζει ανοικτά και δημόσια το αίτημα, να διανεμηθεί γη από τα τσιφλίκια στους ακτήμονες χωρικούς όχι χωρίς αποζημίωση αλλά «κατόπιν δικαίας και λογικής αποζημιώσεως των τσιφλικιούχων.» Οι δραστηριότητες του και οι ιδέες του προκαλούν το μίσος και την οργή των ιδιοκτητών των τσιφλικιών.
Ο Αγαμέμνων Σλήμαν μεγάλος γαιοκτήμονας και βουλευτής Αγυιάς κατηγορεί τον Αντύπα στο Νομάρχη Λάρισας ότι υποκινεί τους αγρότες και είναι επικίνδυνος για την τάξη στην περιοχή. Ο Νομάρχης Νιώτης προσβάλλει δημόσια τον Αντύπα στην πλατεία της Λάρισας και του κάνει αυστηρότατες παρατηρήσεις.
Ο Αντύπας κατεβαίνει στην Αθήνα και ζητά δημόσια εξηγήσεις από το Σλήμαν. Ακολούθησε σφοδρή λογομαχία με αποτέλεσμα ο Αντύπας οργισμένος να ραπίσει το Σλήμαν. Ο Αντύπας συλλαμβάνεται και διώκεται με κατηγορία «επί εξυβρίσει και προκλήσει εις μονομαχίαν».
Στην απολογία του ο Μαρίνος Αντύπας περιγράφει την άθλια κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι Θεσσαλοί αγρότες, αναφέρει τις ενέργειες του για την υποστήριξη τους και τις αντιδράσεις των ιδιοκτητών των τσιφλικιών. Ολοκληρώνει την απολογία του λέγοντας: «Καταδικάσατε αυστηρώς τον κατηγορούμενον Αντύπαν αλλά αθωώσατε ασμένως τον συνήγορον της εργασίας και της προόδου».
Φυσικά το δικαστήριο δεν αθωώνει τον Αντύπα αλλά τον καταδικάζει σε εικοσαήμερη φυλάκιση για εξύβριση.
Μετά την έκτιση της ποινής του επιστρέφει στη Θεσσαλία και συνεχίζει απτόητος τη δραστηριότητα του. Κάνει περιοδείες στα χωριά, μιλά σε συγκεντρώσεις και κινητοποιήσεις για τη λύτρωση των κολλήγων του Θεσσαλικού κάμπου.
Αντιμέτωποι με την άκαμπτη αγωνιστικότητα του Αντύπα, οι τσιφλικιούχοι συνωμοτούν εναντίον του και σχεδιάζουν την εξόντωση του, με εκτελεστικό όργανο τον επιστάτη του Αριστείδη Μεταξά. Το βράδυ της 8ης Μαρτίου 1907 ο Μαρίνος Αντύπας δολοφονείται στον Πυργετό της Λάρισας.
Η είδηση της δολοφονίας του προκάλεσε βαθιά θλίψη και συγκίνηση ιδιαίτερα στις περιοχές που είχε αναπτύξει δραστηριότητα. Στις 18 Μαρτίου 1907 έγινε πολιτικό μνημόσυνο από τους σοσιαλιστές της Αθήνας στις Στήλες του Ολυμπίου Διός.
Την ίδια μέρα, με πρωτοβουλία των εργατικών σωματείων, έγινε θρησκευτικό μνημόσυνο στον ναό της Αγίας Τριάδας στον Πειραιά.
Στο Αργοστόλι στις 11 Μαρτίου 1907 γίνεται συγκέντρωση στο Λαϊκό Αναγνωστήριο για να τιμήσουν τη μνήμη του με ομιλίες για τη ζωή και το έργο του Αντύπα. Εγκρίνεται επίσης ψήφισμα που ζητά τη δίωξη των ενόχων της δολοφονίας του.
Ακολουθεί θρησκευτικό μνημόσυνο στις 18 Μαρτίου 1907 στον τότε Μητροπολιτικό Ναό της Σισσιώτισας. Σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής είναι μεγαλοπρεπές και επιβλητικό με τη συμμετοχή πυκνού πλήθους από πόλεις και χωριά και με ομιλίες για τη ζωή, το έργο και τη θυσία του.
Ο Αθηναϊκός τύπος στη μεγάλη πλειοψηφία του καταδίκασε το γεγονός και εξέφρασε την οδύνη της κοινωνίας.
Ο φίλος και συναγωνιστής του αλλά και παλιός συμμαθητής του στο Γυμνάσιο, ο σατυρικός ποιητής Γεώργιος Μολφέτας συμπαραστάθηκε στη δραστηριότητα του στο Λαϊκό Αναγνωστήριο, όπου έδωσε και διάλεξη. Υποστήριξε επίσης από τη δική του εφημερίδα το «Ζιζάνιον», την υποψηφιότητα του στις εκλογές του 1906.
Μετά τη δολοφονία του, στη νεκρολογία του, τον αποκαλεί «μικρό ηφαίστειον» που προσπαθούσε να αποτινάξει κάπως την νάρκην του πολλού πλήθους, να εμπνεύσει σε αυτό αυτοπεποίθησιν και να κινήσει την προσοχή του εις αγώνας αρχών και ουχί φατριών», που τον διέκρινε «ειλικρίνεια προθέσεων» και που «οι γνωρίσαντες αυτόν εκ του σύνεγγυς, οι φίλοι του οι μελετήσαντες την γενναίαν του ψυχήν δεν θα λησμονήσουν ποτέ το λεοντόκαρδο παλικάρι».
Όμως για πολλά χρόνια η ζωή και η δράση του δεν ήταν ευρύτερα γνωστή, σχεδόν σκεπάστηκαν από τα πέπλα της λήθης. Η σπουδάζουσα Νεολαία της Κεφαλλονιάς και Ιθάκης πρωτοπορεί και το 1975 ονομάζει το φοιτητικό της σύλλογο «Μαρίνος Αντύπας».
Ο ιστορικός Σπύρος Λουκάτος στο βιβλίο του «Μαρίνος Αντύπας, η ζωή, η ιδεολογία, η δράση και η δολοφονία του» αναφέρει:
«Η σπουδάζουσα νεολαία της Κεφαλλονιάς και της Ιθάκης που το φοιτητικό της σύλλογο τον τιτλοφόρησε “Μαρίνος Αντύπας”, με παρότρυνε να ασχοληθώ επισταμένα και προσεκτικά με τον άνδρα, την ιδεολογία του και τη δράση του… Χρέος είναι του κάθε ιστορικού να προβάλλει στο λαό τους πρωτοπόρους αγωνιστές των ιδεών αυτών, που σε εποχές καταθλιπτικές τις πρόβαλαν ηρωικά και αγωνίστηκαν, μια χούφτα αυτοί, για την κατίσχυση τους. Εκπληρώνεται ένα χρέος προς εκείνους, που θύματα της ΙΔΕΑΣ, άνοιξαν πρώτοι και ελάχιστοι αυτοί, το δρόμο που σήμερα ακολουθεί ένα πλήθος.»
Ο Σπουδαστικός Σύλλογος Κεφαλλονιάς και Ιθάκης «Μαρίνος Αντύπας» αποτελεί εκείνη την περίοδο ένα ζωντανό κύτταρο δράσης και δημιουργίας.
Φοιτητές στην Αθήνα εμείς, την περίοδο της Μεταπολίτευσης, βρεθήκαμε μαζί και συνδεθήκαμε με συναδέλφους που ήταν φοιτητές και σπουδαστές την περίοδο της δικτατορίας, που έλαβαν μέρος στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, που πρωτοστάτησαν να δημιουργηθεί ο «Σύλλογος Κεφαλήνων Σπουδαστών».
Συμμετείχαμε στο Σύλλογο , λάβαμε μέρος στις δραστηριότητες του
και βρεθήκαμε στη διοίκηση του, μετά από Προέδρους όπως
ο Σπύρος Μοσχόπουλος, ο Δημήτρης Αντωνάτος, ο Αλέκος Καλαφάτης. Προηγούμενα, ο Γιάννης Γαβριελάτος, ο Γιάννης Φαρακλός, αλλά και ο Παναγής Κολαΐτης με Γενικό Γραμματέα τον Αντώνη Μάμαλο. Επίσης δεκάδες μέλη και στελέχη του Συλλόγου που άφησαν τα δικά τους χνάρια ο καθένας στην πορεία του.
Οι τοπικοί σπουδαστικοί σύλλογοι έρχονται στο προσκήνιο την περίοδο της δικτατορίας και αναπτύσσουν συνειδητή πολιτική αντίθεση στο τυραννικό καθεστώς. Με την πτώση της δικτατορίας συσπειρώνουν τους σπουδαστές από την επαρχία, αγωνίζονται και δημιουργούν, πραγματοποιούν πολιτιστικές και πολιτικές εκδηλώσεις. Παράλληλα εκδηλώνουν έντονο ενδιαφέρον για τον τόπο καταγωγής τους και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει.
Εκείνη ειδικά την περίοδο η ύπαιθρος φθίνει και μαραζώνει με πολλά προβλήματα, με αδύναμες παραγωγικές δραστηριότητες και με παντελή έλλειψη πολιτιστικής ζωής και ποιοτικότερης ψυχαγωγίας. Οι εκδηλώσεις έχουν στόχο εκτός των άλλων να σπάσουν ένα κλίμα φοβίας που χαρακτηρίζει εκείνη την περίοδο την επαρχία.
Η προσπάθεια για την ίδρυση του Σπουδαστικού Συλλόγου ξεκίνησε την άνοιξη του 1973 και άρχισε να λειτουργεί, έχοντας αποκτήσει νομική υπόσταση, στις αρχές Νοέμβρη του 1973. Μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου υποχρεώνεται σε αναγκαστική παύση, αφού μετά την επιβολή του στρατιωτικού νόμου, απαγορεύεται κάθε πολιτική και συνδικαλιστική δραστηριότητα και πολλοί φοιτητές στρατεύονται.
Τις ημέρες εκείνες παραβιάζονται τα γραφεία του και αφαιρείται το μητρώο μελών, το βιβλίο πρακτικών των συνεδριάσεων του Δ.Σ. και το αρχείο με όλα τα έντυπα και τα βιβλία του Συλλόγου. Το προσωρινό Δ.Σ. καταθέτει μήνυση κατά αγνώστων, η οποία βέβαια δεν εκδικάζεται ποτέ.
Έχει ενδιαφέρον ότι σε αρχειακό υλικό του Συλλόγου, βρίσκουμε αντίγραφο της μήνυσης που έχουν καταθέσει στις 5 Δεκέμβρη 1973 στην Εισαγγελία Πλημμελειοδικών Αθηνών, ο Πρόεδρος Γιάννης Γαβριελάτος και ο Γενικός Γραμματέας Πέτρος Πετράτος.
Η επόμενη εμφάνιση του Συλλόγου γίνεται, με ανακοίνωση στον Τύπο, στις 28 Ιουλίου 1974 τις μέρες δηλαδή της πολιτικής μεταβολής. Ακολουθούν οι κινητοποιήσεις υποστήριξης στην Κύπρο, η συμμετοχή στους αγώνες εκείνης της περιόδου, η πραγματοποίηση εκδηλώσεων.
Στις 15 Δεκεμβρίου 1974 γίνονται εκλογές για Διοικητικό Συμβούλιο και Εξελεγκτική Επιτροπή με κοινό ψηφοδέλτιο. Έχει ενδιαφέρον το πρακτικό της Εφορευτικής Επιτροπής στο οποίο βλέπουμε πρώτο στη σχετική σταυροδοσία
το Σπύρο Λυκιαρδόπουλο.
Στη Γενική Συνέλευση, στις 23 Φεβρουαρίου 1975 για την τροποποίηση του καταστατικού, προτείνεται και γίνεται αποδεκτό παμψηφεί το όνομα του,
«Σπουδαστικός Σύλλογος Κεφαλονιάς και Ιθάκης “Μαρίνος Αντύπας».
Ο Σύλλογος συνεχίζει με ενθουσιασμό και διάθεση τις δραστηριότητες του με εκδηλώσεις, συναυλίες, προβολές, θεατρικές παραστάσεις, εκθέσεις βιβλίου, διαλέξεις. Διαμορφώνεται κάθε φορά πρόγραμμα δράσης με συγκεκριμένους στόχους και δραστηριότητες στην Αθήνα αλλά και στα νησιά μας.
Την ίδια περίοδο δημιουργείται Σύλλογος Κεφαλλήνων Φοιτητών Θεσσαλονίκης, με Πρόεδρο τον Πέτρο Λαζαρή και Γενικό Γραμματέα τον Ευάγγελο Στελλάτο.
Αναφερθήκαμε στο κλίμα φοβίας εκείνης της περιόδου και πρέπει να πούμε ότι η συνεργασία με τους τοπικούς φορείς και η πραγματοποίηση εκδηλώσεων ήταν κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των αρχών. Οι φάκελοι όσων οργάνωναν τέτοιες δραστηριότητες και λάμβαναν μέρος σε αυτές τις εκδηλώσεις συνέχιζαν να μεγαλώνουν.
Ο Σύλλογος συμμετέχει στις εκδηλώσεις στο Κιλελέρ και καταθέτει στεφάνι στο μνημείο της εξέγερσης των αγροτών. Πραγματοποιεί εκδηλώσεις για την ΕΠΟΝ και για την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης. Οργανώνει συναυλίες, ειδικά στο γήπεδο στο Αργοστόλι με αναφορά στους λαούς που αγωνίζονται για ελευθερίες.
Συμμετέχει στα αποκαλυπτήρια της προτομής του Μαρίνου Αντύπα στις 7 Απριλίου 1980 στο Αργοστόλι. Συνδέεται με τα συντοπίτικα σωματεία και συμμετέχει στις δραστηριότητες και στις κινητοποιήσεις τους. Διαμορφώνει μάλιστα στενότερη επαφή και συνεργασία με την Αδελφότητα Κεφαλλήνων και Ιθακησίων Πειραιά για το Μεταξάτειο Κληροδότημα αλλά και για μια σειρά άλλες σημαντικές δραστηριότητες
Μέσα από το Σύλλογο γίνεται μια σημαντική προσπάθεια για την προσέγγιση των προβλημάτων της Κεφαλλονιάς και της Ιθάκης, την ανάλυση τους και τη διαμόρφωση προτάσεων για την αντιμετώπιση τους. Στο Σύλλογο συγκροτούνται Επιτροπές για να μελετήσουν θέματα και προβλήματα που απασχολούν τα νησιά μας. Αυτά τα θέματα είναι, οι υποδομές και το οδικό δίκτυο, η μετανάστευση, η ναυτιλία, η δημογραφική συρρίκνωση, ο τουρισμός, τα προβλήματα του αγροτικού τομέα, η πολιτιστική ζωή, η οικονομική ανάπτυξη. Πραγματικά, οι εισηγήσεις των Επιτροπών είναι κείμενα με πολλά στοιχεία, με σοβαρή ανάλυση και προτάσεις που διαβάζονται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον ακόμα και σήμερα.
Στόχος και προσανατολισμός είναι η σύνδεση με τα προβλήματα του Αγρότη και του εργαζόμενου, η επαφή και η συνεργασία με τις δυνάμεις της Αυτοδιοίκησης, τους συνεταιρισμούς και τους πολιτιστικούς φορείς των νησιών μας.
Στο πρόγραμμα δράσης του Συλλόγου αναφέρεται:
«Τη δραστηριότητα του Συλλόγου για αυτά τα θέματα τη βλέπουμε περισσότερο υποβοηθητική και λιγότερο δράση πρωταγωνιστή. Αυτοί που θα αποφασίζουν για το πρόβλημα θα είναι οι άνθρωποι που ζουν μόνιμα εκεί και που έχουν αμεσότερη επαφή με το χώρο. Πρέπει να συντελέσουμε στη δημιουργία ενός αυτόνομου κινήματος που θα βασίζεται σε πλατιά κοινωνικά στρώματα, στη λαϊκή παράδοση, στον τοπικό πολιτισμό και στα γενικότερα προβλήματα του χώρου. Δεν μπορεί ο Σύλλογος να γίνει κύριος φορέας λύσης των προβλημάτων των νησιών μας, αλλά πρέπει να γίνει ένας από τους κυριότερους παράγοντες βοήθειας για τη λύση τους.»
Ένα από τα θέματα που διεκδικεί και αγωνίζεται είναι το Μεταξάτειο κληροδότημα. Πρόκειται για ένα καλαίσθητο τετραόροφο κτήριο, που βρίσκεται στην οδό Λήμνου 37 και Δροσοπούλου στην Αθήνα. Η Μαρία Μεταξάτου
με τη διαθήκη της καταλείπει το κτήριο …«δια να στεγάζονται σπουδασταί και σπουδάστριαι εκ των Ιονίων Νήσων προτιμωμένων των εκ Κεφαλληνίας και ομογενών εκ Κωνσταντινουπόλεως». Διαχειριστές και κληρονόμους αφήνει
το Πανεπιστήμιο της Αθήνας, το Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο και την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Τα τρία Ιδρύματα δεν προχωρούν σε εκπλήρωση της θέλησης της διαθέτιδας. Αντίθετα προσφεύγουν στα δικαστήρια με στόχο να κριθεί ακατοίκητο και να γκρεμιστεί.
Οι φοιτητές κινητοποιούνται, οργανώνουν την αντίδραση τους, ενημερώνουν τα συντοπίτικα σωματεία και τους τοπικούς φορείς. Πραγματοποιούνται συναντήσεις, συγκεντρώνονται υπογραφές, κινητοποιούνται και συμμετέχουν οι εκπρόσωποι του Νομού. Ο στόχος είναι να αποτραπεί η κατεδάφιση του και να γίνει σεβαστή η θέληση της διαθέτιδας για τη δημιουργία Φοιτητικής Εστίας.
Ο αγώνας αυτός για το Μεταξάτειο έχει αποτέλεσμα. Μετά από αίτηση και ενέργειες του Συλλόγου το κτήριο, με απόφαση του Υπουργού Πολιτισμού και Επιστημών, χαρακτηρίζεται έργο τέχνης που χρειάζεται ειδική κρατική προστασία. Έχει ενδιαφέρον ότι η σχετική απόφαση που δημοσιεύεται σε ΦΕΚ στις 20 Μαρτίου 1980, αφού αναφέρει την αίτηση του Συλλόγου, συνεχίζει: «Χαρακτηρίζουμε σαν έργο τέχνης που χρειάζεται ειδική κρατική προστασία, το κτήριο του Συλλόγου Κεφαλλήνων και Ιθακησίων Σπουδαστών “Μαρίνος Αντύπας” στην οδό Λήμνου 37 και Δροσοπούλου, ιδιοκτησίας ΕΜΠ και Πανεπιστημίου Αθηνών …». Παράλληλα απορρίπτεται η αίτηση των Ιδρυμάτων στο Εφετείο και γίνονται δεκτές όλες οι προτάσεις της παρέμβασης του Συλλόγου μας.
Υπενθυμίζουμε ότι τεχνικοί σύμβουλοι του Συλλόγου για το Μεταξάτειο ήταν,
ο Αντώνης Τρίτσης με την ιδιότητα του ως Αρχιτέκτονας – Μηχανικός και ο Διονύσης Κουγιανός Πολιτικός Μηχανικός και Πρόεδρος της Αδελφότητας Κεφαλλήνων και Ιθακησίων Πειραιά.
Νομικοί Σύμβουλοι του Συλλόγου που υποστήριξαν και την παρέμβαση στο Εφετείο ήταν, ο Γιώργος Θεοτοκάτος, που ήταν και Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Κεφαλληνιακών και Ιθακησιακών Σωματείων και ο Χαράλαμπος Αναλυτής.
Ο Σύλλογος βέβαια διαμορφώνει θέσεις, παρεμβαίνει και αγωνίζεται βέβαια για τα θέματα της Παιδείας. Το καλοκαίρι του 1978 ψηφίζεται ο περίφημος Νόμος 815 για την εκπαίδευση, ο Νόμος- πλαίσιο. Οι Κεφαλονίτες και Θιακοί σπουδαστές συμμετέχουν μαζί με τους σπουδαστές όλης της Ελλάδας στον αγώνα για την παιδεία. Με προκήρυξη του ο Σύλλογος έρχεται σε επικοινωνία με τους κατοίκους των νησιών μας, τους ενημερώνει για τους στόχους του φοιτητικού κινήματος. Η προκήρυξη μοιράζεται οργανωμένα από μέλη του Συλλόγου σε κάθε χωριό.
Ο Νόμος περιλαμβάνει μέτρα που εκτιμάται ότι πλήττουν κυρίως τους εργαζόμενους σπουδαστές, παιδιά δηλαδή που προέρχονταν από ασθενέστερα οικονομικά στρώματα. Επομένως εισάγει ένα άδικο κοινωνικά σύστημα.
Επίσης δεν προβλέπεται η ανάπτυξη έρευνας ούτε η δημιουργία μεταπτυχιακών τα οποία, εκείνη την περίοδο, είναι εντελώς άγνωστα στο χάρτη της Ανώτατης Εκπαίδευσης.
Ο Σύλλογος μας αγωνίζεται, συμβάλλει και αυτός στη δημιουργία ενός μετώπου για την παιδεία, ενός κινήματος ανυποχώρητου σε αρχές και στόχους.
Ο αγώνας αυτός τελικά δικαιώνεται με την κατάργηση του Ν.815 αλλά και με τη δρομολόγηση στη συνέχεια σημαντικών αλλαγών στην Ανώτατη Εκπαίδευση.
Αξίζει να θυμηθούμε κάποια λόγια από ομιλίες και τοποθετήσεις σε εκδηλώσεις του Συλλόγου μας εκείνης της περιόδου.
«Δύο πράγματα κυριαρχούν στο μυαλό μας και καθορίζουν τη στάση μας και τον αγώνα μας. Η παιδεία και τα νησιά μας.
Η παιδεία δεν αφορά μόνο εμάς, αφορά όλο το λαό, είναι πρόβλημα ΕΘΝΙΚΟ. Η μορφή και ο χαρακτήρας της θα καθορίσουν την πορεία του ΕΘΝΟΥΣ. Εμείς οι σπουδαστές αγωνιζόμαστε για μια παιδεία στην υπηρεσία του λαού και του τόπου. Για μια παιδεία που θα παρέχεται ίσα σε όλους.
Σε μια ηλικία που η ευαισθησία μας και η ιδεολογία μας δεν έχουν αλλοτριωθεί δεν ήταν δυνατόν να ζητήσουμε προνόμια.
Ζητήσαμε να μας ακούσουν. Μας το αρνηθήκανε.
Ζητήσαμε παιδεία σωστή που να μας ολοκληρώνει σαν ανθρώπους, να μας κάνει ωφέλιμους για το σύνολο και μας είπαν ότι αυτό είναι ΑΝΑΡΧΙΑ.
Και ερχόμαστε στα νησιά μας. Το όνειρο μας να ζήσουμε σε αυτά. Εξοργιστική η εγκατάλειψη τους. Το μαράζωμα τους οικονομικό, κοινωνικό και πολιτιστικό.
Και παρόλα αυτά καμιά φωνή διαμαρτυρίας από την επίσημη πολιτική και κοινωνική ηγεσία. Όμως υπάρχει η γη μας και υπάρχουν οι ψυχές μας.
Κι όπως λέει ο ποιητής:
“Η γης δεν έχει κρικιέλια
για να την πάρουνε στον ώμο και να φύγουν
Και τις ψυχές μας όσο κι αν μαζεύουν σύνεργα να τις αλλάξουν
δεν θα μπορέσουν ”.
Και εμείς οι σπουδαστές, τα παιδιά της Κεφαλονιάς και της Ιθάκης ας ξέρουν ότι δεν ψάξαμε πολύ για να ονομάσουμε το Σύλλογο μας «Μαρίνος Αντύπας».
Γιατί ο Μαρίνος Αντύπας υπάρχει μέσα μας όπως υπάρχουν και οι Ριζοσπάστες κι ο Χοϊδάς κι ο Δρακούλης και ρέει στις φλέβες μας το αίμα που οι πρόγονοι μας χύσανε για τούτη τη γη. Η τελευταία νίκη μας που βέβαια είναι νίκη όλου του λαού, είναι η απόφαση του Υπουργείου Πολιτισμού για το κληροδότημα Μεταξάτου. Κι αν σκεφτεί κανείς πως εμείς οι σπουδαστές τη νίκη αυτή την κερδίσαμε απέναντι στους υποτιθέμενους πνευματικούς μας πατέρες τότε μπορούμε να αντιληφθούμε την κατάσταση της παιδείας μας .
Η Κεφαλονιά και η Ιθάκη είναι γεννήτρες ενός μεγάλου και ιδιότυπου πολιτισμού και είναι πρωτοπόροι οι κάτοικοι των νησιών μας σε κάθε εθνικό και κοινωνικό αγώνα. Εμείς οι Κεφαλονίτες και Θιακοί σπουδαστές τους βεβαιώνουμε ότι κάνουμε το καθήκον μας, που δεν είναι μονάχα να μαθαίνουμε αλλά ΝΑ ΘΥΜΩΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ .»
Ο Σύλλογος μας ο « Μαρίνος Αντύπας » βρίσκεται στην πρωτοπορία όλη εκείνη την περίοδο και καταξιώνεται στη συνείδηση της κοινωνίας μας για την προσφορά του. Οι Κεφαλονίτες και Θιακοί σπουδαστές εκφράζονται μέσα από τις δραστηριότητες του, συμπορεύονται, αγωνίζονται και δημιουργούν. Η τοποθέτηση σε παρατάξεις, οι αντιπαραθέσεις, τα επιχειρήματα, διαμορφώνουν πολιτικές στάσεις και συμπεριφορές.
Η συμμετοχή στο «Μαρίνο Αντύπα» επηρεάζει καθοριστικά τη μετέπειτα πορεία και δράση τους. Παράλληλα δημιουργούνται φιλίες, παρέες και σχέσεις που επηρεάζουν καθοριστικά και κρατάνε μέχρι σήμερα.
Ο Σπουδαστικός Σύλλογος Κεφαλλονιάς και Ιθάκης «Μαρίνος Αντύπας» έχει πλούσια προσφορά και συνδέεται με τη ζωντανή ιστορία του τόπου μας. Η προσφορά αυτή αποτελεί παρακαταθήκη και ισχυρή βάση πάνω στην οποία μπορούν να στηριχθούν δημιουργικές προσπάθειες από νέους ανθρώπους που έχουν διάθεση
να συνεχίσουν με νέα ορμή αυτό το όμορφο ταξίδι. Μια προσπάθεια και μια δραστηριότητα μέσα σε διαφορετικές πλέον συνθήκες και σίγουρα με άλλες προτεραιότητες και στόχους.
Όπως άλλωστε αναφέρθηκε και στο Συνέδριο που έγινε εδώ για το Μαρίνο Αντύπα, βρήκαμε το χαμένο νήμα η μια γενιά με την άλλη και ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσουμε έναν σημαντικό άνθρωπο, είναι να κρατήσουμε ζωντανό το παράδειγμα ζωής και το μήνυμα του και να συνεχίσουμε τον αγώνα του.
Με αυτές τις σκέψεις συμμετέχουμε στη σημερινή εκδήλωση του Δήμου Σάμης και τιμάμε τη μνήμη ενός πρωτοπόρου αγωνιστή και μάρτυρα του αγώνα των αγροτών .
Σας ευχαριστώ θερμά για την πρόσκληση να συμμετέχω στη σημερινή εκδήλωση και εύχομαι καλή επιτυχία σε όλες σας τις δραστηριότητες .
Ανδρέας Α. Ζαπάντης
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 13/3/2025 #ODUSSEIA #ODYSSEIA
