Τη Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου, λαμβάνει χώρα σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, μια πρωτοφανής διαδήλωση. Μια διαδήλωση βαμμένη με το χρώμα της μνήμης των θυμάτων του δυστυχήματος των Τεμπών. Οι διαδηλώσεις, κορυφώνονται σε συλλαλητήρια στο Σύνταγμα και στη Θεσσαλονίκη. Πρόκειται για μια μαζική συνάντηση των γενεών, για μια σιωπηλή διαμαρτυρία. Σύνθημα: «δεν έχω οξυγόνο». Παρασύνθημα: «αποδώστε δικαιοσύνη». Τι πραγματικά σημαίνει όμως η φράση «δεν έχω οξυγόνο»;
Δύο χρόνια μετά την φρικτή τραγωδία που συνέβη το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου του 2023, οι πολίτες κινητοποιούνται μαζικά. Μέσα από τα μέσα ενημέρωσης. Μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το άκρο του δόρατος φωνάζει με αγανάκτηση κατά της κυβέρνησης. Μιλάει για ευθύνες. Η διαδηλώσεις ήταν φόρος τιμής στα θύματα ή οργή του λαού κατά του πρωθυπουργού; Στις σκέψεις όλων αυτά τα δύο εξισώνονται. Πρόκειται όμως για διαφορετικές συνιστώσες. Αν ο φόρος τιμής, είναι ο αγώνας για απόδοση δικαιοσύνης, η μνήμη ακόμα δεν έχει γραφτεί. «Δεν έχω οξυγόνο», επειδή θέλω να ζήσω. Οπότε χρειάζεται να αναπνεύσω.
Το μέγεθος του κόσμου, θυμίζει μια άλλη συγκέντρωση, καθαρά εθνικού χαρακτήρα που συνέβη στις 20 Ιανουαρίου του 2019. Τότε, περίπου 2 εκατομμύρια Έλληνες, φώναξαν δυνατά για να προστατεύσουν την εθνική τους ταυτότητα και την κληρονομιά του πολιτισμού τους, απέναντι σε ένα υβριδικό κράτος που ζητούσε ανελέητα να επωμιστεί την Μακεδονία μας. « Η Μακεδονία είναι Ελληνική» φώναζαν τότε. Το σύνταγμα και το κέντρο είχαν πλημμυρίσει. Τα μέσα ενημέρωσης τότε, δεν φάνηκε πως προώθησαν το συλλαλητήριο.
Μια παρόμοια διαδήλωση τιμής και μνήμης συνέβη και εχθές. Ως σημαντική ειδοποιός διαφορά, μπορεί να επισημανθεί η μαζική, συντονισμένη και καθολική συμμετοχή της νέας γενιάς!
Νέοι, νεαροί, παιδιά, νήπια, βγήκαν στους δρόμους, με το σύνθημα στα χέρια. Και με οργή. Όμως, τις πταίει;
Μιλάνε όλοι για οργή για το μπάζωμα, για την μη απόδοση δικαιοσύνης δύο χρόνια μετά. Οι πολλοί, έχουν στο μυαλό τους την εικόνα υπουργών στο πάνελ της Βουλής ή σε εκπομπές. Έχουν ως συμπέρασμα ότι συγκαλύπτουν, συνενοχούν. Μιλάνε για έγκλημα.
Οι συγγενείς των θυμάτων ακόμα ψάχνουν. Οι μητέρες κλαίνε. Και η βοή μεγαλώνει. Τέμπη- έγκλημα- Μητσοτάκης- Καρυστινού. Αυτό είναι το μέσο μοτίβο στο μυαλό τους. «Μπορούσα να είμαι και εγώ στο τρένο», σκέφτονται οι νέοι. Ναι μπορούσαν. Όμως κανένας δεν ξέρει τις πταίει.
« Δεν έχω οξυγόνο» τώρα σημαίνει, αφήστε με να καταλάβω γιατί θέλω να αναπνεύσω.
Η εταιρεία με την επωνυμία “Hellenic train” , δεν είναι πλέον ελληνική. Στις 18 Ιανουαρίου 2017, υπεγράφη η σύμβαση για την πώληση του 100% της ΤΡΑΙΝΟΣΕ Α.Ε. στον Όμιλο Ferrovie dello Stato Italiane (FSI) από τον Διευθύνοντα Σύμβουλο του ΤΑΙΠΕΔ και τον Διευθύνοντα Σύμβουλο του FSI συνολικού ποσού 45 εκατ. ευρώ. Πρόκειται λοιπόν, για μία εταιρεία ιταλικών συμφερόντων που διευθύνει ο Αθανάσιος Ζηλιασκόπουλος ως πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου και ο ως CEO ο Roberto Rinaudo. Αρχικά, θα έψαχνε κάποιος τις ευθύνες στους ιδιοκτήτες της εταιρείας. Τι σχέση έχει λοιπόν το δημόσιο με μία ιδιωτική εταιρεία; Για 6 χρόνια, δημιουργήθηκαν συνθήκες που οδήγησαν στο τραγικό δυστύχημα. Η πολιτεία, δεν έκανε τους κατάλληλους ελέγχους, δεν παρέδωσε σωστές υποδομές. Είναι και η ευθύνη του κράτους μεγάλη. Όμως το δικαστήριο λειτουργεί με νόμους και όχι με φιλοσοφική ηθική. Όλοι γνωρίζουμε πως το μπαστούνι έχει δύο άκρα, και η δικαιοσύνη είναι τυφλή.
Η ανάληψη της ευθύνης λοιπόν, είναι το αίτιο που δημιούργησε την κρίση. Η ευθύνη, ακόμα δεν έχει ταυτότητα.
«Δεν έχω οξυγόνο», επειδή χάθηκε μέσα στους καπνούς των άλλων αερίων.
Συνέβησαν όμως και άλλα παράξενα στο χθεσινό συλλαλητήριο. Τα παράξενα αυτά, αφορούσαν τις επιχειρήσεις, τα μέσα ενημέρωσης και τις κοινωνικές συμπεριφορές.
Πρώτη φορά, η δύναμη της συλλογικότητας κατέστη ορατή. Τα περισσότερα καταστήματα και επιχειρήσεις παραμένουν κλειστά και άλλα κλειστά μέχρι το μεσημέρι. Μεγάλες αλυσίδες όπως τα intersport, plaisio, hontos center, everset, γρηγόρης, στρέφονται στο πλευρό των θυμάτων και τιμών την μνήμη τους. Τα πλοία δεμένα στο λιμάνι. Οι μικροί επιχειρηματίες χάνουν το μεροκάματο τους. Οι λαϊκές είναι άδειες από παραγωγούς. Μόνο, ορισμένοι επαγγελματίες ανοίγουν τους πάγκους τους. Για να μην πετάξουν το εμπόρευμα…
Οι εταιρείες που δεν κλείνουν, δίνουν λευκή κάρτα στα υποκαταστήματα. Μπορείτε να κλείσετε αλλά θα προσμετρηθεί ως άδεια. Διαβαίνοντας το πρωί της 28ης τους κεντρικούς δρόμους σε Αθήνα, Πειραιά, Γλυφάδα, Θεσσαλονίκη. Τούμπα, Καμάρα, Καλαμαριά, Λάρισα, Τρίπολη, Τρίκαλα, Αργοστόλι, Κέρκυρα, Σάμος, Χίος, Σέριφος, Νάξος, Χανιά, Ηράκλειο, Σπάρτη, Σέρρες, Αλεξανδρούπολη. Παντού η ίδια εικόνα. Μαγαζιά κλειστά και απέξω η ανακοίνωση: « το κατάστημα μας θα παραμείνει κλειστό την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου, τιμώντας τους νεκρούς που χάθηκαν στα Τέμπη». Λίγα μαγαζιά ανοιχτά. Οι χαφιέδες ποτέ δεν λείπουν σκέφτηκε ο μέσος περαστικός καθώς κατευθύνεται προς το σημείο συνάντησης.
Τα μέσα ενημέρωσης, καταγράφουν, σχολιάζουν μεταδίδουν, τις κινήσεις, τις ομιλίες. Σε ένα πλάνο, διαφαίνονται κουκουλοφόροι, να σχηματίζουν με γκράφιτι στο ξενοδοχείο μεγάλη Βρετάνια το σήμα των αναρχικών. Ακολούθως σπάνε τα μάρμαρα. Τα παίρνουν και μαζί με αυτοσχέδιους εκρηκτικούς μηχανισμούς τα πετούν στην Βουλή. Τα ΜΑΤ αντιδρούν. Δίπλα σε αυτόν τον χαμό που ξεκίνησε στο μέρος της βουλής απέναντι από το ξενοδοχείο, περνάνε νέοι, παιδιά, άνθρωποι απλοί που δεν ήρθαν να δημιουργήσουν κανένα επεισόδιο. Τέσσερις ώρες μετά, τα επεισόδια μεταφέρονται ακόμα. Δεν σταματούν. Σίγουρα αυτά, δεν τα προκάλεσαν αυτοί που ήρθαν να τιμήσουν τους νεκρούς.
Μεταξύ των ανθρώπων, αναβλύζει το κοινόν περί δικαίου αίσθημα. Βρίσκονται όλοι μαζί γιατί πιστεύουν στο δίκαιο. Διότι οι ευγενείς αρετές, αυτές που ωθούν τον άνθρωπο σε υψηλά ιδανικά. Είναι όμως και απόρροια φόβου. Όταν το προσωπικό συμφέρον απειλείται τότε η ηθική ανήκει στην σφαίρα του ατόμου. «Θα μπορούσα να είχα πάρει και εγώ αυτό το τρένο», σκέφτεται ο πολίτης. Και δεν έχει άδικο. Όμως τα δύο αίτια που παρακινούν είναι αντιδιαμετρικά. Το ένα εννοεί την θυσία και το δεύτερο την προστασία.
Στο μυαλό των ανθρώπων επίσης, έχει δημιουργηθεί και ένα δεύτερο σύνθημα. « δεν έχω οξυγόνο» λένε με επαναστατική χρειά. Η 28η, παραλληλίζεται με αυτήν του 1940. Τότε, που ένας «δικτάτορας» έσωσε την Ελλάδα. Ο αγώνας και η μνήμη συνταιριάζονται στο χορό.
Στο τέλος της ημέρας, ο άνθρωπος γυρνάει στην καθημερινότητα, με μια πικρία, με μια αμφιβολία. Του έφτασε το οξυγόνο, γιατί αύριο θα συνεχίσει τη ζωή του. Του έφτασε για το παρελθόν, που ψήφισε την κυβέρνηση που κατηγορεί και μάλιστα, την έβγαλε πρώτη. Του έφτανε για να μισήσει και άλλο το αντίθετο κόμμα. Του έφτασε, για να ξεχάσει πολλά.
Κάποιος άλλος, επέστρεψε σίγουρος για την σημερινή του προσπάθεια. Στα αυτιά αντηχεί ακόμα ο λόγος των μητέρων που ζητούν την αλήθεια, την δικαιοσύνη. Στο σακίδιο του, βρίσκονταν ένα νερό, μια μάσκα και η μνήμη της ανθρωπιάς του.
Το ερώτημα όμως παραμένει: η μνήμη τιμήθηκε ή η επανάσταση ξεκίνησε;
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 1/3/2025 #ODUSSEIA #ODYSSEIA