Μια φορά κι έναν καιρό, όχι πολύ μακρινό ώστε να ‘ναι παραμύθι, τότε λοιπόν η απονομή του Nοbel σ ένα συγγραφέα για ένα βιβλίο ήταν το γεγονός που περιμέναμε με ενδιαφέρον μέγιστο. Φιλολογίζοντες και μη.
Τότε δεν το πληροφορούμε από ΤV ή το Internet. Εφημερίδες, πρωτοσέλιδα, και κατ’ ευθείαν τρέχαμε να το αγοράσουμε.
Αν θυμηθούμε «Τα 100 χρόνια μοναξιάς», «Ο Γέρος και η θάλασσα», «Για ποιον κτυπά η καμπάνα». Ενδιαφέρον παγκόσμιο. Ακομη στην Αβάνα υπάρχουν όχι μια αλλά πολλές ταβέρνες που λένε ότι εκεί καθόταν ο Χέμινγουεϊ και η ολόσωμη φωτογραφία στον τοίχο!
Και άλλαξαν οι καιροί. Αιχμάλωτοι της τηλεόρασης και του internet και μειώθηκε το ενδιαφέρον για το ποιος έγραψε τι και ποιο βραβείο πήρε. Φέτος ούτε στις ειδήσεις δεν ανέφεραν ότι πήρε nobel μια συγγραφέας από Ν.Κορέα για ένα βιβλίο «GREEK LESSONS»..
Όταν το πήραν δυο Έλληνες: Σεφέρης Ελύτης όλοι πλήρεις χαράς και υπερηφάνειας. Μετά πάλι αδιαφορία. Ο Τούρκος Ορχάν Παμούκ για το βιβλίο «Ο ΤΣΕΒΙΤ ΠΑΣΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΙΟΙ ΤΟΥ». Αντικειμενική γραφή μια τοιχογραφία της Τουρκίας μέχρι την επικράτηση των Νεότουρκων. Μάλλον αχνό ενδιαφέρον.
Μετά ένας Πορτογάλος. Γράψανε τ όνομα του πάνω στο τραινάκι της Λισσαβόνας. Λέγανε μην ήταν ποδοσφαιριστής;
Μόλις πέρυσι ένας Νορβηγός που έγραφε σε ένα ιδίωμα που μιλάνε μόνο δέκα τοις εκατό στη Νορβηγία πέρασε απαρατήρητο.
Έχουμε βέβαια πλέον διαφορετικά προβλήματα που βασανίζουν την σκέψη. Δεκτόν. Η εγκληματικότητα έχει αλώσει την συγγραφή. Δεκτόν. Αλλά η λογοτεχνία δεν είναι ίαμα ψυχή;
Μήπως η ποιότητά της υποβαθμίζει καθημερινά; Μήπως οι κρίνοντας τις απονομές Βραβείων αντιμετωπίζουν το μέτριο έως ασήμαντον;
Οι αναγνώστες κάτι άλλο αναζητούν οι γράφοντες και κρίνοντες.
Ίσως ΌΛΑ ΜΑΖΙ!
Ζολιώ Λαδά Βαρβαρέσου
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 20/11/2024 #ODUSSEIA #ODYSSEIA