Στη ζωή μου, έχω δει πολλές ΔΕΘ. Και όλες οι σημαντικές, έχουν κάτι ενδιαφέρον. Ένα στοιχείο, ένα χαρακτηριστικό, ή ένα λάθος στην παρουσία του εκάστοτε Πρωθυπουργού, που επιβεβαιώνει αυτό που όλοι φοβόμαστε μέσα μας.
Κλασικό παράδειγμα, το «νόμιμο και ηθικό» του κου Καραμανλή στη ΔΕΘ του 2008. Ανέδειξε μια Κυβέρνηση έτοιμη να βάλει τον εαυτό της, πάνω από το καλό της χώρας. Και το πληρώσαμε, ακριβά.
Όμως, κανένα λάθος, στο παρελθόν δεν επιβεβαίωσε τη φοβία μας όπως η τεράστια επιγραφή, προχθές, πίσω από τον κο Μητσοτάκη. «Ελλάδα 2027», έλεγε, ενώ διανύουμε ακόμα το ’24. Αυτός, ήθελε να μας πει να μην τον κρίνουμε, πριν το τέλος της τετραετίας του. Αλλά δεν μπορούσε να βρει σύμβολο πιο αποτελεσματικό για να επιβεβαιώσει αυτό που, πολλοί έχουμε καταλάβει: Ότι είναι ένας Πρωθυπουργός εκτός τόπου, εκτός χρόνου και εκτός πραγματικότητας. Διότι, δεν υπάρχει Πρωθυπουργός πιο επικίνδυνος για το σήμερα, από έναν Πρωθυπουργό που ζει στο χθες που κατάφερε, ή στο αύριο που ελπίζει, χωρίς να αντιλαμβάνεται το σήμερα που εμείς βιώνουμε. Και ο κος Μητσοτάκης ζει στο χθες και στο αύριο. Και δείχνει να μην αντιλαμβάνεται, ότι χωρίς σημαντικές μεταρρυθμίσεις σήμερα, στην κοινωνία, την οικονομία και τη διοίκηση της χώρας, μας οδηγεί σε μια νέα κοινωνική, πολιτική και οικονομική περιπέτεια, που μας δείχνει κάθε μέρα, τα κοφτερά της δόντια. Από σήμερα.
Τώρα είναι η ώρα, λοιπόν, και να μιλήσουμε εμείς για τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα, προσγειωμένοι στην ελληνική πραγματικότητα, σήμερα. Μια ελληνική πραγματικότητα, που μπορείς να ασπρίζεις σαν Κυβέρνηση ή να μαυρίζεις σαν Αντιπολίτευση, όταν κοιτάς αριθμούς. Αλλά, την οποία δεν μπορείς να αγνοήσεις, όταν κοιτάς ανθρώπους.
Για αυτό, φίλες και φίλοι, δεν θα μιλήσω, σήμερα, με αριθμούς. Θα μιλήσω, για Ανθρώπους. Τους δικούς μας Ανθρώπους. Τις Ελληνίδες και τους Έλληνες που έμειναν, τα Ελληνόπουλα που έφυγαν, τους Ανθρώπους που γεννήθηκαν, που επέλεξαν ή τους έταξε η μοίρα τους να ζουν σε αυτόν τον τόπο. Αυτό, που απαρτίζουμε μαζί, και κάποτε ονομάζαμε, τον Λαό μας!
Όπως η Μαριάνθη, εργαζόμενη στην Τούμπα, που απλά δεν βγάζει τον μήνα. Που δουλεύει, όλο και περισσότερο, αλλά τα χρήματα τής φτάνουν όλο και λιγότερο.
Όπως ο Νίκος, επιχειρηματίας από το Αγρίνιο, που βρίσκεται εκτός τραπεζικού δανεισμού, εκτός ευρωπαϊκών κονδυλίων, αλλά εντός ληστρικών χρεώσεων των τραπεζών, και της παράνοιας της προκαταβολής φόρου.
Όπως, η Κατερίνα που έφυγε, ζει, εργάζεται και παντρεύτηκε στο Άαχεν και ελπίζει ότι η Ελλάδα θα της δώσει σύντομα μια αμυδρή προοπτική, μια δικαιολογία, να επιστρέψει στην πατρίδα. Πριν τα παιδιά της πάνε σχολείο και καθηλωθεί για πάντα σε έναν ξένο τόπο.
Όπως ο Γιάννης, αγρότης από τον Θεσσαλικό κάμπο, που τον χτύπησε η πλημμύρα, και o Δημήτρης, κτηνοτρόφος από την Ορεινή Κορινθία, που τον χτύπησε η πανώλη, και περιμένουν αποζημίωση. Και περιμένουν. Και περιμένουν. Και τους κοροϊδεύουν!
Όπως η Ιωάννα, ελεύθερη επαγγελματίας από την Κυψέλη, που το κράτος τη θεωρεί, κλέφτρα. Όχι επειδή έκλεψε. Αλλά επειδή το ψηφιακό κράτος, του κου Μητσοτάκη, που ζηλεύει ακόμα και η Ιαπωνία, της φορολογεί ακόμα το επάγγελμα, διότι δεν μπορεί ή δεν θέλει να διασταυρώσει βασικά στοιχεία και να της ελέγξει το εισόδημα.
Όπως ο Αχμέτ, που σήμερα λέγεται Αντώνης, και ήρθε με την αδελφή του από την Παλαιστίνη. Παιδιά ασυνόδευτα, ετών 11 και 13 το καθένα, που όταν μια οβίδα σκότωσε τους γονείς τους, περπάτησαν χιλιάδες χιλιόμετρα και πλήρωσαν τα τελευταία τους ευρώ σε Τούρκους μαυραγορίτες για να φτάσουν στις ακτές μας. Και ενώ τους ταΐσαμε και τους ποτίσαμε, τους παρείχαμε υγεία, σωματική και ψυχική, τους παρείχαμε παιδεία και γνώση με χρήματα του ελληνικού λαού, και τους κάναμε Έλληνες με την αγάπη, και τη φροντίδα του ελληνικού λαού, σήμερα περιμένει το κράτος να γίνουν 18 για να τους ονομάσει «παράνομους μετανάστες» και να τους διώξει από τη χώρα.
Ή την κα Ειρήνη, και την κάθε κα Ειρήνη, που, μαζί με τις οικογένειές τους, τα παιδιά των κόκκινων δανείων, όπως θα έπρεπε να τα λέμε, είναι εγκλωβισμένοι στην πιο θανάσιμη παγίδα για την κοινωνία και την οικονομία μας: το Ιδιωτικό τους Χρέος.
Ή τον κο Μιχάλη, παππού στην Λεπτή Ορεστιάδας, στον Βόρειο Έβρο, που είδε τα τελευταία παιδιά να φεύγουν όταν έκλεισε το σχολείο στο χωριό του, ένα από τα 23, φέτος μόνο, στη Θράκη, διότι αφήσαμε την ύπαιθρο να ερημώσει και τα σύνορά μας χωρίς ελπίδα.
Ή τον δάσκαλο που ζει ακόμα και στο αυτοκίνητό του, διότι δεν μπορεί να πληρώσει το νοίκι, αλλά νιώθει χρέος στο λειτούργημά του, τη δημόσια, δωρεάν παιδεία. Διότι παντού, παντού υπάρχουν παιδιά που την έχουν ανάγκη.
Εγώ για αυτές τις Ελληνίδες και αυτούς τους Έλληνες, για αυτή την Ελλάδα, για αυτό το σήμερα και για αυτήν την πραγματικότητα θέλω να μιλήσω, σήμερα, στη δική μου ΔΕΘ!
Φίλες και φίλοι, είμαι εδώ για να πω ένα πράγμα: ότι το αφήγημα της Κυβέρνησης, δεν είναι μονόδρομος. Μπορεί να μην υπάρχουν λεφτόδεντρα. Αλλά, υπάρχουν επιλογές. Πολιτικές επιλογές. Είμαι εδώ, για να πω ότι υπάρχει ένας άλλος δρόμος, ώστε να νιώσει κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνας, ότι δεν θα παλεύουν πια, μόνοι, απέναντι στα θηρία της δικής τους πραγματικότητας! Ότι, μαζί, μπορούμε να υλοποιήσουμε ένα νέο σχέδιο για τη χώρα που θα δώσει στην Πατρίδα μας προοπτική! Ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, που θα δώσει σε κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνα ελπίδα, ότι κάτι μπορεί να αλλάξει!
Αυτό το σχέδιο, έχω ονομάσει Αναγέννηση. Για την Αναγέννηση της Πατρίδας. Και αυτό το σχέδιο είμαι εδώ για να σας το παρουσιάσω, για να το καταθέσω ως πλατφόρμα του αγώνα μου για την εμπιστοσύνη σας, για την ψήφο σας, για την προεδρία του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος!
Η Αναγέννηση, έχει τρία αξιακά χαρακτηριστικά. Τρεις αξίες που πρέπει και αποτελούν το θεμέλιο κάθε κοινωνικού συμβολαίου του ΠΑΣΟΚ: Είναι ένα σχέδιο Πατριωτικό, Ανθρωποκεντρικό, Σοσιαλιστικό! Δηλαδή, είναι ένα σχέδιο που βάζει την Ελλάδα πρώτη, τον άνθρωπο στο επίκεντρο κάθε πολιτικής επιλογής, και έχει στόχο την απελευθέρωση των δημιουργικών δυνάμεων της πατρίδας μας σε εθνικό, κοινωνικό και ατομικό επίπεδο. Για να χτίσουμε μια Ελλάδα ισχυρή, μια κοινωνία δίκαιη και μια οικονομία πατριωτική.
Η Αναγέννηση βασίζεται στην ιδέα ότι αν θέλουμε να παράξουμε πλούτο, και να τον μοιράσουμε κοινωνικά, γεωγραφικά και διαγενεακά δίκαια, πρέπει πρώτα να κάνουμε μια γενναία μεταρρύθμιση και να μεταβιβάσουμε εξουσία και πόρους με διαφάνεια από το κέντρο, από το σημερινό Μαξίμου, σε σύγχρονους θεσμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης, Επιμελητήρια, Συνεταιρισμούς, Επαγγελματικούς και Συνεταιριστικούς Φορείς που συνεργάζονται και λογοδοτούν στους πολίτες.
Η «Μεγάλη Μεταβίβαση» είναι απαραίτητη, διότι αν θέλουμε να αλλάξουμε παραγωγικό μοντέλο, πρέπει να διευρύνουμε την παραγωγική μας βάση, να βάλουμε περισσότερες Ελληνίδες και Έλληνες στο παιχνίδι της ανάπτυξης. Και ο καλύτερος τρόπος να το κάνουμε αυτό, είναι να μεταφέρουμε την εξουσία σε θεσμούς που συνεργάζονται για να υλοποιήσουν τοπικά προγράμματα ανάπτυξης σε όλη την Ελλάδα.
Σε θεσμούς, που αντί να λογοδοτούν σε άλλο Υπουργείο ο καθένας, αντί να επισκέπτονται άλλο Υπουργείο, άλλη μέρα ο καθένας, και αντί να υπηρετεί άλλο πρόγραμμα ο καθένας, συνεργάζονται για να εκπονήσουν ένα ενιαίο πρόγραμμα για κάθε περιοχή. Το οποίο προικίζει, στον βαθμό που μπορεί, συνολικά το κεντρικό πολιτικό σύστημα. Όπως δηλαδή συμβαίνει σε όλα τα Ευρωπαϊκά κράτη.
Η Αναγέννηση και η αποσυγκέντρωση της εξουσίας είναι βασική προϋπόθεση για να χτίσουμε μια Πατριωτική Οικονομία! Δηλαδή, μια οικονομία που επενδύει στα συγκριτικά πλεονεκτήματα κάθε περιοχής, κυρίως τους Ανθρώπους της, τη φύση και τον πολιτισμό της, και στρατηγικά σε τομείς υψηλής προστιθέμενης αξίας και καινοτομίας όπως η υγεία και η άμυνα.
Δημιουργεί και πολλαπλασιάζει πλούτο σε κάθε περιοχή, διότι τον κρατάει όσο περισσότερο μπορεί, μέσα στην τοπική κοινωνία. Αναδεικνύει αξία εκεί που μέχρι σήμερα περιφρονούμε, και απελευθερώνει δημιουργικές δυνάμεις ανοίγοντας αγορές επιθετικά για Ελληνικά προϊόντα στο εξωτερικό και νέες υπηρεσίες στην Ελλάδα.
Πατριωτική, είναι μια οικονομία δυναμική, με τη δυνατότητα να ανταπεξέλθει στις ανάγκες ενός εξαιρετικά εχθρικού διεθνούς πλαισίου.
Διότι, είναι συμπεριληπτική. Διευρύνει την παραγωγική βάση της χώρας, βάζοντας περισσότερες Ελληνίδες και Έλληνες στο παιχνίδι της ανάπτυξης, κάνοντας τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, κομβικό κομμάτι του στρατηγικού σχεδιασμού για τον ανταγωνισμό και όχι αντιμετωπίζοντάς τες, ως εχθρούς, όπως κάνει η σημερινή Κυβέρνηση.
Διότι, διαθέτει κοινωνική ενσυναίσθηση, και αντιλαμβάνεται το κοινωνικό κράτος, όχι ως εστία κόστους, αλλά ως δίχτυ ασφαλείας και κινητήρια δύναμη της οικονομίας που ενθαρρύνει ενεργούς πολίτες να νιώσουν σίγουροι στα πόδια τους και να πάρουν πρωτοβουλίες, να επενδύσουν και να καταναλώσουν τοπικά.
Και έτσι, αποτελεί το μόνο αντίδοτο στις τεράστιες ανισότητες σε εισόδημα, σε περιουσία και σε πρόσβαση στην εξουσία που βλέπουμε να θεριεύουν γύρω μας.
Βασικές αξίες απέναντι στις Αξίες Νέας Δημοκρατίας
Η Πατριωτική Οικονομία στέκει αντιδιαμετρικά απέναντι στις πολιτικές προτεραιότητες στις οποίες επέμεινε, προχθές, ο κος Μητσοτάκης.
«Γιατί;», θα με ρωτήσει κάποιος, «Δεν είναι Ανθρωποκεντρική η ανάπτυξη της Νέας Δημοκρατίας;» Όχι δεν είναι. Και θα εξηγήσω γιατί.
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα: Η Ελλάδα σήμερα, δεν έχει αγροτική πολιτική. Διαχειρίζεται μόνο την ΚΑΠ και αυτή ελλειμματικά. Ούτε, προχθές, μίλησε ο κος Μητσοτάκης για το αύριο των αγροτών. Γιατί; Διότι η αγροτική ανάπτυξη δεν τον ενδιαφέρει. Είναι μόλις 3% του ΑΕΠ. Όμως, ο πληθυσμός της πατρίδας μας που ζει ή συμπληρώνει το εισόδημά του από την αγροτική παραγωγή, είναι πάνω από 10%. Όταν βλέπεις το 3% του ΑΕΠ αλλά όχι το 10% του πληθυσμού, δεν κάνεις ανθρωποκεντρική πολιτική.
Αλλά, ούτε υπηρετεί αποτελεσματικά πατριωτικές πολιτικές προτεραιότητες. Διότι, ενώ έξι προϊόντα της ελληνικής γης, το λάδι και οι ελιές, το γιαούρτι και η φέτα, το ψάρι και το κρασί έχουν φτάσει στα καλύτερα ράφια και τα καλύτερα εστιατόρια του κόσμου, μαζεύοντας γνώση και εμπειρία, η Κυβέρνηση δεν έχει πάρει ένα τηλέφωνο να ρωτήσει πώς θα βάλουμε άλλα 10 ελληνικά προϊόντα, σε αυτά τα ράφια και αυτά τα εστιατόρια.
Ένα πρόγραμμα πατριωτικής ανάπτυξης δουλεύει με όλα τα εργαλεία στη διάθεσή της, για να αυξήσει τις τιμές που πιάνει ο αγρότης και να μειώσει το κόστος παραγωγής του, ώστε να τον κάνει πιο ανταγωνιστικό και έτσι, έμπρακτα, να στηρίξει ανθρώπους που σήμερα υποφέρουν, πριν εγκαταλείψουν το επάγγελμα. Τέτοιες πολιτικές θα δώσουν προοπτική στον αγρότη Γιάννη στον Θεσσαλικό κάμπο και στον κτηνοτρόφο Δημήτρη στην Ορεινή Κορίνθια! Για να μην εγκαταλείψουν κι άλλοι την ύπαιθρο και ερημώσει η Περιφέρεια.
Προφανώς, δεν είναι ούτε σοσιαλιστική. Πώς θα μπορούσε να είναι όταν η Κυβέρνηση αφήνει την αγορά ανεξέλεγκτη στα ολιγοπώλια, καταστρέφει τον ανταγωνισμό, συρρικνώνει τις εσωτερικές εφοδιαστικές αλυσίδες κάνει τους μεγάλους μεγαλύτερους και ανέχεται ένα ελληνικό προϊόν να είναι φθηνότερο στη Γερμανία, από ότι είναι στην Ελλάδα;
Πώς είναι δυνατόν να είναι σοσιαλιστική όταν εξαρτά τους αγρότες, τους εμπόρους και τους ελεύθερους επαγγελματίες από την ελεημοσύνη των PASS, αντί να τους δίνει δυνατότητες να σταθούν στα πόδια τους;
Επιτρέψτε μου να κάνω αυτές τις ιδεολογικές μας διαφορές πιο, πρακτικά, κατανοητές.
Ας πάρουμε, την ακρίβεια. Ο σωστός όρος είναι «αισχροκέρδεια». Διότι η ακρίβεια είναι πράγματι εισαγόμενη. Αλλά η αισχροκέρδεια των μονοπωλίων, είναι εγχώρια. Η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, έδωσε όλη την ενέργεια στους έχοντες, και όταν αυτοί αυξάνουν τις τιμές, η Κυβέρνηση μαζεύει φόρους, κρατώντας ψηλά τον ΦΠΑ και μοιράζει PASS. Με αυτόν τον τρόπο συμμετέχει στην αύξηση της ακρίβειας, αντί να τη μειώνει.
Σήμερα, προτείνω έναν άλλον δρόμο.
Να δώσουμε μέρος της ενέργειας στις τοπικές κοινωνίες που την παράγουν και αυτές να τη μοιράσουν σε Δήμους, Συνεταιρισμούς και Επιμελητήρια που θα μπορούσαν να περάσουν φτηνή ενέργεια σε σταθερές τιμές σε ευάλωτα νοικοκυριά, αγρότες και μικρομεσαίες ενεργοβόρες επιχειρήσεις αντίστοιχα. Όπως φούρνοι.
Είναι μέρος της «Μεγάλης Μεταβίβασης» που πρεσβεύω.
Αυτό θα κρατούσε μέρος της κοινωνικής πολιτικής στα χέρια των τοπικών κοινωνιών, τα αγροτικά προϊόντα μας ανταγωνιστικά, το ψωμί φθηνό, και θα έκανε την ενέργεια που παράγεται στην Ελλάδα ανταγωνιστική. Έτσι, αυτοί που σήμερα τα παίρνουν, δεν θα τα χρειαζόντουσαν τα PASS και έτσι θα μπορούσαμε να μειώσουμε τον ΦΠΑ, κρατώντας τις τιμές χαμηλότερες για τη μεσαία τάξη. Έτσι, θα προκαλούσαμε την αποκλιμάκωση της ακρίβειας. Τέτοιες πολιτικές θα στήριζαν το εισόδημα της Μαριάνθης από την Τούμπα, για να μπορεί να στηρίξει την οικογένειά της.
Η βασική διαφορά μεταξύ μιας Κυβέρνησης, που οδηγεί την ακρίβεια κρατώντας τις Ελληνίδες και τους Έλληνες εξαρτημένους από τα δικά της επιδόματα και της δικής μου πρότασης, που οδηγεί στην πτώση των τιμών και δίνει δυνατότητες στην Ελληνίδα και τον Έλληνα να σταθούν στα πόδια τους, με αυτοπεποίθηση, είναι η διαφορά που χωρίζει ιστορικά τη Δεξιά Συντήρηση της ελεημοσύνης, από την Αριστερή Πρόοδο των δυνατοτήτων!
Μην ακούτε, λοιπόν, ότι πέθαναν οι ιδεολογίες. Ότι δεν υπάρχουν διαφορές. Οι ιδεολογίες ζουν, οδηγούν σε διαφορετικές πολιτικές επιλογές, και επηρεάζουν τις ζωές όλων μας!
Θα μου πείτε, όμως, ότι η Κυβέρνηση έδωσε ήδη τις ΑΠΕ στους μεγάλους επιχειρηματίες. Δεν έμεινε τίποτα! Για αυτό, σήμερα, προτείνω να αδράξουμε μια νέα ευκαιρία. Με κάθε νέα άδεια παράκτιου πάρκου παραγωγής ενέργειας, που θέλει τεράστιες επενδύσεις με μεγάλες αποδόσεις, να υπάρχει επιστροφή κάποιων χερσαίων εγκαταστάσεων στις τοπικές κοινωνίες, για να τις αξιοποιήσουν όπως είπα πριν.
Έχω καταθέσει την πρότασή μου, αναλυτικά, αν θέλει κανείς να διαβάσει τις λεπτομέρειες μιας τέτοιας ανταλλαγής.
Αυτό, θα διόρθωνε το έγκλημα της Κυβέρνησης και θα έδινε στις τοπικές κοινωνίες, νέες προοπτικές ανάπτυξης.
Η «Μεγάλη Μεταβίβαση» που προτείνω: εξουσιών, πόρων, περιουσίας, ευθύνης και λογοδοσίας σε σύγχρονους συνεργαζόμενους θεσμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης, Επιμελητηρίων, Συνεταιρισμών, Εργατικών Κέντρων και τοπικών Πανεπιστημίων με διαφάνεια που θα οδηγήσει στην αλλαγή του κοινωνικού και αναπτυξιακού μοντέλου της χώρας και θα πυροδοτήσει ένα νέο κύμα τοπικής ανάπτυξης, θα χρειαστεί τρία πράγματα:
Εργαλεία,
Θεσμούς με Διαφάνεια,
και Κοινωνική Ασφάλεια
Πέντε, είναι τα εργαλεία που μας επιτρέπουν να αλλάξουμε παραγωγικό μοντέλο, να διευρύνουμε την παραγωγική βάση, να βάλουμε περισσότερες Ελληνίδες και Έλληνες στο παιχνίδι της ανάπτυξης και να χτίσουμε μια πατριωτική οικονομία:
Τα χρήματα που έρχονται από το εξωτερικό
Οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας που δεν έχουν αξιοποιηθεί
Η δημόσια περιουσία
Το φορολογικό μας σύστημα, και
Οι τράπεζες
Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει εξελιχθεί σε βασικό εργαλείο χρηματοδότησης της Ελληνικής οικονομίας. Κεντρικός της στόχος είναι να αναπτυχθούν οι Περιφέρειες της Ευρώπης που σήμερα δείχνουν σημάδια αναπτυξιακής κόπωσης και εξασθένισης. Αυτά τα χρήματα δεν έχουν στόχο να κάνουν τους μεγάλους, μεγαλύτερους και τους πλούσιους, πλουσιότερους αλλά να ισορροπήσουν γεωγραφικές ανισότητες. Γι’ αυτό πρέπει να πάνε στις τοπικές κοινωνίες, για να εφαρμόσουν τοπικά προγράμματα ανάπτυξης. Διότι, μεταφέροντας πλούτο στις τοπικές κοινωνίες δεν αντιμετωπίζεις μόνο τις γεωγραφικές ανισότητες, ενισχύεις την ευρύτερη ανάπτυξη.
Η διαφορά είναι απλή. Αν ένας μεγάλος επιχειρηματίας πάρει 1.000 ευρώ παραπάνω, θα τα επενδύσει όπου στον κόσμο θέλει. Ένας μικρός επιχειρηματίας, αν κάνει 1.000 ευρώ οικονομία θα τα ξοδέψει τοπικά. Αυτά, θα πολλαπλασιαστούν 3 με 5 φορές πριν φύγουν από την τοπική οικονομία. Ο επιχειρηματίας θα πάει για ψώνια. Ο καταστηματάρχης θα ψωνίσει στην λαϊκή. Η αγρότισσα θα αγοράσει εργαλεία κ.ο.κ.
Μεταξύ μιας Κυβέρνησης, που απορροφά 40 δισ. που φεύγουν στο εξωτερικό και μιας Κυβέρνησης που τα πολλαπλασιάζει, ή έστω μέρος αυτών, 5 φορές ποια κάνει μεγαλύτερο καλό στον τόπο της; Δεν χρειάζεται να είσαι οικονομολόγος, για να δεις τη διαφορά. Προφανώς αυτή που πολλαπλασιάζει τον πλούτο.
Μια πατριωτική οικονομία δεν στηρίζει μόνο ελληνικά προϊόντα, δημιουργώντας για αυτά αγορές στο εξωτερικό. Μια πατριωτική οικονομία αξιοποιεί πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας που σήμερα αδρανούν, για να ανοίξει νέες αγορές για ελληνικές υπηρεσίες στο εσωτερικό.
Ο τουρισμός περιπέτειας, για παράδειγμα, είναι ένα νέο είδος τουρισμού, που χρειάζεται ελάχιστες υποδομές. Λειτουργεί όλον τον χρόνο και προσελκύει επισκέπτες από όλον τον κόσμο, οι οποίοι αφήνουν πίσω τους σημαντικά έσοδα για τις τοπικές κοινωνίες. Συντονίζει περίπου 25 διαφορετικά ήδη τουρισμού, όπως αθλητικές δραστηριότητες της υπαίθρου, αγροτοτουρισμό, γαστρονομικό και οινοτουρισμό, αρχαιολογικές ανασκαφές και άλλες. Βασική ανάγκη, για να λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά ο τουρισμός περιπέτειας, είναι να συντονιστούν οι τοπικές κοινωνίες και οι τοπικοί πάροχοι αυτών των υπηρεσιών. Δεν είναι εύκολη υπόθεση και υπάρχουν ειδικοί που ξέρουν να το κάνουν.
Το ενδιαφέρον είναι ότι οι περιοχές που, σήμερα, δεν κατατάσσονται ως κυρίαρχες στον τουρισμό περιπέτειας, όπως η Θράκη, η Ήπειρος, η Μακεδονία ή η Πελοπόννησος, εκτός από κάποιες περιοχές τους, μπορούν να γίνουν αύριο πρωταθλητές, διότι μπορούν να εξυπηρετήσουν τη μεγάλη πλειοψηφία τέτοιων υπηρεσιών.
Εδώ μια πατριωτική οικονομία λειτουργεί ενεργά για να ανοίξει αυτές τις αγορές και βοηθάει τοπικές κοινωνίες να κάνουν πράξη αυτό που σήμερα μπορεί να μην φαντάζονται, βοηθώντας τους να συντονιστούν.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος». Σήμερα, δεν συμμετέχει ενεργά στην ανάπτυξη της Στερεάς Ελλάδας. Θα μπορούσε, όμως, να είναι βασικό εργαλείο για την επαναβιομηχανοποίηση της περιοχής και τη διάσωσή της. Θέλει, όμως, συντονισμό όλων των φορέων για να καθορίσουν πώς καλύτερα να οργανωθεί, αυτή, η ανάπτυξη.
Η δημόσια περιουσία, είναι ένα ακόμα εργαλείο στο οποίο δίνω τεράστια σημασία για την ανάπτυξη μιας πατριωτικής οικονομίας. Σήμερα βρίσκεται όλη στα χέρια του κεντρικού κράτους και την αφήνει να σαπίζει.
Φίλες και φίλοι Το μόνο που έχει μείνει στο Υπερταμείο, είναι 72.000 ακίνητα. Καλά, ακούσατε. 72.000 ακίνητα. Από τα οποία αξιοποιήσιμα, μας λένε, είναι περίπου τα μισά.
Και το μόνο που κατάφερε η Κυβέρνηση, σε πέντε χρόνια διακυβέρνησης, είναι να κάνει διαγωνισμό για να προσλάβει 7 συμβούλους. Που, ακούστε, έχουν ως έργο, όχι την αξιοποίησή τους, αλλά μόνο την καταγραφή τους. Για αυτό πρότεινα στη Βουλή, και επαναλαμβάνω, εδώ, την πρόταση μου: «Κύριε Μητσοτάκη, κλείστε, σήμερα το Υπερταμείο!» Αποτελεί εθνική ντροπή, εξάρτησης της χώρας. Και μεταφέρετε, τώρα, τα αδρανή περιουσιακά του στοιχεία στις τοπικές κοινωνίες!
Εμείς, το κάναμε πιλοτικά πριν 13 χρόνια στο Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού και σχεδόν όλα τα περιουσιακά στοιχεία που παρέμεναν ανενεργά, αξιοποιήθηκαν και άρχισαν να παράγουν πλούτο, για τις τοπικές κοινωνίες μέσα σε έξι μήνες.
Τέταρτο εργαλείο, είναι το φορολογικό. Δεν θα επεκταθώ σε εθνικής εμβέλειας αλλαγές, που είναι απαραίτητες, όπως η αύξηση του φόρου μερισμάτων για να μείνουν χρήματα για επενδύσεις στις ελληνικές εταιρίες, ή στον φόρο μεταβίβασης που σήμερα αποτελεί βασικό εργαλείο συγκέντρωσης πλούτου σε χέρια λίγων.
Είναι βασικές προτεραιότητες της πρότασής μας. Θα μιλήσω όμως για τον ΕΝΦΙΑ. Πόσες και πόσες φορές έχουμε πει ότι πρέπει να γίνει η διαχείριση του ΕΝΦΙΑ με διαφάνεια από τις τοπικές κοινωνίες, τις Περιφέρειες και τους Δήμους, για να κάνουν τοπική, κοινωνική και αναπτυξιακή πολιτική. Η πατριωτική οικονομία καθιστά τη μεταβίβαση του ΕΝΦΙΑ στις τοπικές κοινωνίες, επιτακτική.
Και τελευταίο, πέμπτο εργαλείο, οι τράπεζες. Για την ενίσχυση των τοπικών κοινωνιών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, που είναι κομβικές για την τοπική ανάπτυξη, προτείνω, σήμερα, τη δημιουργία Περιφερειακών Χρηματοπιστωτικών Ιδρυμάτων.
Μίνι τράπεζες, που θα μπορούν να διαχειριστούν χρήματα του ΕΣΠΑ και να δίνουν μικρά δάνεια σε τοπικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που, σήμερα, αδυνατούν να πάρουν.
Μια πρόταση που κατέθεσα στην Τράπεζα της Ελλάδας, μιας που και εκείνη, επισήμως, θεωρεί προβληματικό το ολιγοπώλιο που έχει δημιουργηθεί, από τις σημερινές συστημικές τράπεζες, με ολέθρια αποτελέσματα στις χρεώσεις, την ακρίβεια και τη δημιουργία νέων επιχειρήσεων. Αυτά τα τοπικά, χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, θα δώσουν προοπτική σε τοπικές κοινωνίες, που σήμερα μαραζώνουν.
Τέτοιες πολιτικές, θα δώσουν διέξοδο στον μικρομεσαίο επιχειρηματία Νίκο, στο Αγρίνιο. Αλλά και πνοή, σε ακριτικές και νησιωτικές περιοχές, όπως στον κο Μιχάλη, στη Λεπτή Ορεστιάδας!
Αλλά, δεν μένω εκεί. Μιας που μιλάμε για τις τράπεζες. Αν ήξερε ο κος Μητσοτάκης τι βιώνουν οι οικογένειες των κόκκινων δανείων θα υιοθετούσε την πρόταση που σας καταθέτω σήμερα και που θα έκανα πράξη στη θέση του: Τη δημιουργία ενός δανειολογίου, όπως το Κτηματολόγιο.
Την υποχρεωτική καταγραφή του ιστορικού κάθε δανείου. Από τράπεζες και funds. Όχι μόνο του κεφαλαίου και των τόκων όπως είναι σήμερα. Αλλά όλου του ιστορικού: Πότε πάρθηκε το δάνειο; Από ποιον; Τι, από το σημερινό κεφάλαιο, αποτελεί το αρχικό κεφάλαιο; Τι, τους τόκους και τι, τις υπερημερίες; Πότε μεταβιβάστηκε και από ποιον, σε ποιον; Το συνολικό ιστορικό την επικοινωνίας με τον δανειολήπτη, πότε ενημερώθηκε, από ποιον και γιατί. Σε τι θα βοηθήσει αυτό;
Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσες ευτράπελες ιστορίες έχουμε ακούσει, για δάνεια που μεταβιβάστηκαν χωρίς να το ξέρει ο δανειολήπτης. Πώς, οι τράπεζες έμπλεξαν τους λογαριασμούς και δεν πίστωναν πληρωμές, που έχουν ήδη γίνει. Πώς, δεν έλαβαν υπόψη ριζικές αλλαγές στη δυνατότητα ενός δανειολήπτη να πληρώσει, όπως μια πώληση ή ακόμα και μια βαριά ασθένεια. Ρωτήστε την κα Ειρήνη, να σας πει την εμπειρία της
Η διαφάνεια στα κόκκινα δάνεια, έστω ενός επιπέδου έχει τεράστια αξία και δίνει όπλα στον δανειολήπτη να διαπραγματευτεί. Θα ανακούφιζε χιλιάδες νοικοκυριά. Αλλά, για να γνωρίζουν τέτοια προβλήματα, ο κος Μητσοτάκης και ο κος Χατζηδάκης, θα έπρεπε να μιλούν με τον κόσμο και όχι μόνο με τις τράπεζες!
Φίλες και φίλοι, δεν αιθεροβατώ. Γνωρίζω, καλά, ότι πολλοί δεν νιώθουν άνετα με τη Μεγάλη Μεταβίβαση που προτείνω. Όχι επειδή διαφωνούν με τη λογική. Αλλά γιατί δεν έχουν εμπιστοσύνη στους θεσμούς που προτείνω να ενισχύσουμε. Επειδή, πολλοί από αυτούς, δεν έχουν υπάρξει ακέραιοι στο παρελθόν. Και δεν εμπνέουν την εμπιστοσύνη της κοινωνίας, σήμερα.
Το γνωρίζω. Αλλά ξέρω και κάτι ακόμα. Ότι ή θα τελειώσουμε με το υπερσυγκεντρωτικό κράτος, ή το υπερσυγκεντρωτικό κράτος θα μας οδηγήσει και πάλι σε χρεοκοπία! Γνωρίζω, επίσης, ότι το αμαρτωλό παρελθόν αυτών των θεσμών είναι ευθύνη του τρόπου που ιδρύθηκαν και του τρόπου που χρηματοδοτήθηκαν από το κεντρικό πολιτικό σύστημα.
Αλλά σήμερα, το ερώτημα είναι ένα, για κάθε θεσμό: Πώς θα βγάλουμε πρότυπα ποιοτικά προϊόντα της πρωτογενούς παραγωγής στην παγκόσμια αγορά, χωρίς Συνεταιρισμούς; Πώς θα εξασφαλίσουμε ασφαλείς συνθήκες εργασίας, εργασιακή ειρήνη, συνεργασία μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων, στοιχειώδη έλεγχο και τελικά τον υγιή ανταγωνισμό, χωρίς Συνδικαλιστικό Κίνημα; Και πώς θα δημιουργήσουμε κοινωνικό κράτος που ανταποκρίνεται γρήγορα στις ανάγκες των πολιτών, χωρίς Δήμους;
Φίλες και φίλοι, όταν χρειάζεσαι κάτι, που σήμερα μπορεί να μην δουλεύει, δεν το πετάς. Το φτιάχνεις. Αυτή, είναι η δουλειά της πολιτικής και των πολιτικών! Όχι να τα κλείνει, όπως έκανε η Κυβέρνηση με το ποδόσφαιρο, για να το ανοίξει εβδομάδες μετά, ίδιο και απαράλλακτο.
Γιατί, αγροτική πολιτική δεν γίνεται, χωρίς Συνεταιρισμούς. Συλλογικές συμβάσεις και εργασιακή ειρήνη δεν γίνονται, χωρίς Συνδικαλιστικούς Φορείς. Διάχυση της γνώσης στην κοινωνία δεν γίνεται, χωρίς ανεξάρτητα Πανεπιστήμια. Ανάπτυξη δεν γίνεται, χωρίς Επιμελητήρια. Και σύγχρονο κράτος με κοινωνικές υπηρεσίες που ανταποκρίνονται στις ανάγκες κάθε πολίτη, δεν θα γίνουμε ποτέ, χωρίς Αυτοδιοίκηση! Για αυτό και είναι κομβικής σημασίας, η διαφάνεια στη μεταφορά εξουσιών.
Βασικό όπλο, σε αυτή μας την προσπάθεια, για διαφάνεια και λογοδοσία, θα είναι ο ψηφιακός μετασχηματισμός της χώρας. Για εμάς, ο ψηφιακός μετασχηματισμός δεν είναι η ψηφιοποίηση της γραφειοκρατίας. Είναι η κατάργησή της, μέσα από την τεχνολογία. Είναι ένα συνολικό οριζόντιο όραμα, για ανοιχτή συμμετοχική διακυβέρνηση, με διαφάνεια, ακεραιότητα και λογοδοσία. Δεν αφορά, μόνο, την εξυπηρέτηση του πολίτη. Αλλά επιδιώκει και την ενδυνάμωσή του, τη συμμετοχή του, σε ένα πλαίσιο συνεχούς ελέγχου της κάθε εξουσίας. Με συνεχή επικαιροποίηση, επέκταση και εμβάθυνση της μεγάλης τομής του OpenGov, της ηλεκτρονικής διαβούλευσης, της Διαύγειας, που ξεκινήσαμε το 2009!
Σε αυτό το πλαίσιο, δεσμεύομαι ότι τα πρώτα πέντε Νομοσχέδια της Αναγέννησης, τα πρώτα πέντε Νομοσχέδια της επόμενης Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, αυτά που αφορούν την ενίσχυση των θεσμών αυτών με διαφάνεια και λογοδοσία, θα είναι το αποτέλεσμα ουσιαστικής διαβούλευσης και προετοιμασίας. Πολύ πριν το ΠΑΣΟΚ πάρει την εξουσία με την ψήφο του ελληνικού λαού.
Φίλες και φίλοι, πριν κλείσω, θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα θέμα που δεν μπορεί να μείνει εκτός μιας συζήτησης για την ανάπτυξη και ειδικά την ανάπτυξη που βασίζεται στην ενεργοποίηση δυνάμεων, που σήμερα δεν μπορούν να φανταστούν ότι έχουν ρόλο να παίξουν.
Την ασφάλεια. Διότι χωρίς ασφάλεια, χωρίς σιγουριά, δεν πρόκειται ποτέ να πάρουν ρίσκο εκείνες οι δυνάμεις, που σήμερα βρίσκονται στα όρια της επιβίωσης. Και προσδιορίζουμε την ασφάλεια, ως το δικαίωμα κάθε πολίτη να προγραμματίζουμε την ζωή μας, ατομικά και συλλογικά, χωρίς άγχος και καταπίεση. Να νιώθουμε ότι δεν χρειάζεται να κρατάμε στο σεντούκι εκείνα τα τρία χιλιάρικα, από μια σύνταξη για παράδειγμα, μπας και αύριο χρειαστεί να κάνουμε εμείς, τα παιδιά μας ή οι γονείς μας, ένα απογευματινό χειρουργείο του κου Γεωργιάδη. Ή, ότι δεν θα βρεθούμε αύριο θύματα μια πυρκαγιάς, που θα μας στερήσει το βιός μας.
Εμείς, στο ΠΑΣΟΚ, βλέπουμε το κοινωνικό κράτος και την πολιτική προστασία ως επένδυση. Εγγυητή δυνατοτήτων, σιγουριάς και υψηλών προσδοκιών. Διότι, το κοινωνικό κράτος, όταν λειτουργεί σωστά, προσφέρει σιγουριά αυτοπεποίθηση και ασφάλεια σε κάθε πολίτη. Και αυτό είναι συνθήκη για τη συμμετοχή όλων μας στην ανάπτυξη.
Γι’ αυτό, η Αναγέννηση πρεσβεύει ότι, το σύνολο της επιδοματικής πολιτικής περνάει πλέον μέσα από την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Με διασύνδεση όλων των κοινωνικών επιδομάτων, που αφορούν την εργασία, τη στέγαση, το επίδομα παιδιού, το Κοινωνικό παντοπωλείο, την παροχή σχολικών γευμάτων, τις κατασκηνώσεις, το ολοήμερο ή το Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών. Έτσι, θα ενισχυθούν οι ευάλωτες οικογένειες. Έτσι, θα δημιουργηθούν σύγχρονες ευρωπαϊκές δομές παντού, που θα ενισχύσουν τις γεννήσεις! Με ελευθερία επιλογών.
Για τον ίδιο ακριβώς λόγο πρέπει να γίνουν, η προληπτική ιατρική και η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, πυλώνες της Αυτοδιοίκησης. Το ΕΣΥ θα καταρρεύσει, όσο εξαρτάται από ένα υπερσυγκεντρωτικό σύστημα, που οδηγεί τα πάντα στα Νοσοκομεία και αδυνατεί να λειτουργήσει προληπτικά και σε πρώτο βαθμό.
Και γιατί πρέπει, η διαχείριση να αποσυγκεντρωθεί στους Δήμους; Γιατί, κανείς δεν γνωρίζει καλύτερα, ποιοι είναι οι ευάλωτοι και ποιες οι ανάγκες τους σε μία τοπική κοινωνία, από την ίδια την τοπική κοινωνία. Όπως και κανείς δεν γνωρίζει καλύτερα πώς να νιώσει ασφάλεια ο κάθε εργαζόμενος, πώς να εμπεδωθεί εργασιακή ειρήνη που ωφελεί κάθε επιχείρηση, από τους ίδιους τους εκπροσώπους των εργαζομένων και των εργοδοτών.
Γι’ αυτό και στην «Αναγέννηση», ο πρώτος λόγος και στις εργασιακές σχέσεις και στην εφαρμογή της εργατικής νομοθεσίας, περνάει στους ίδιους τους κοινωνικούς εταίρους, εργαζόμενους και εργοδότες. Όχι, από το συγκεντρωτικό Μαξίμου
Το ίδιο και η παιδεία. Με πιο προφανή προτεραιότητα, στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Κανένας δεν θα γνωρίζει καλύτερα τις ανάγκες μιας τοπικής κοινωνίας, σε γνώση και δεξιότητες, από ένα τοπικό Πανεπιστήμιο. Ειδικά, ένα που συμμετέχει στον σχεδιασμό της τοπικής ανάπτυξης, όπως πρεσβεύει η Αναγέννηση.
Και τέλος, η πολιτική προστασία. Δεν μιλάμε για τις μεγάλες υποδομές. Μιλάμε, κυρίως, για την πρόληψη. Και εδώ, έχουμε θετικά, πρακτικά παραδείγματα: όπως τον Σύνδεσμο Προστασίας και Ανάπτυξης Υμηττού. Εκεί, συντονίζονται οι Δήμαρχοι γύρω από τον Υμηττό, με εθελοντές και ειδικούς, για να προλάβουν πυρκαγιές. Πιστεύουμε ότι αυτό που γίνεται στον ΣΠΑΥ πρέπει να επεκταθεί σε κάθε Δήμο της χώρας. Με επένδυση στην πρόληψη, ευαισθητοποίηση και αξιοποίηση προσφοράς κάθε πολίτη και πραγματική αποσυγκέντρωση εξουσίας, πόρων, προσωπικού και ευθύνης στους Δήμους που είναι στην πρώτη γραμμή όπως συμβαίνει σε όλα τα σύγχρονα ευρωπαϊκά κράτη.
Φίλες και φίλοι, Αυτή είναι η Αναγέννηση!
Ένα σχέδιο που πηγάζει από το αξιακό πλαίσιο του ΠΑΣΟΚ, αλλά μιλάει για μια κοινωνία σύγχρονη. Ένα σχέδιο Ελληνικό, Ανθρωποκεντρικό, Σοσιαλιστικό. Που ενισχύει καθετί που η Πατρίδα μας θέλει και μπορεί να κάνει. Που βάζει τον Άνθρωπο στο επίκεντρο πολιτικών προτεραιοτήτων. Και απελευθερώνει δημιουργικές δυνάμεις, για να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Έτσι, θα διορθώσουμε ιστορικές παθογένειες, που ταλανίζουν τη χώρα μας. Και, έτσι, θα πάμε μπροστά.
Μην μου λέτε, λοιπόν, αν υπάρχουν λεφτόδεντρα. Μην μου λέτε, ότι πρέπει να περιμένω το 2027 του κου Μητσοτάκη, για να δω προοπτική.
Οι αλλαγές που προτείνω είναι μεγάλες μεταρρυθμίσεις, που δεν χρειάζονται πολλά λεφτά. Χρειάζονται αλλαγή νοοτροπίας. Αλλαγή παραδείγματος. Και κυρίως, μεταφορά εξουσίας από το Μαξίμου και πλούτου από τους φίλους του.
Και εδώ, είναι το πιο δύσκολο κομμάτι της Αναγέννησης. Βασίζεται σε ένα παράδοξο. Ότι διεκδικούμε την εξουσία, όχι για να στρογγυλοκαθίσουμε στην καρέκλα, ούτε επειδή εμείς παραμυθιαζόμαστε ότι θα πετύχουμε, εκεί που όλοι απέτυχαν.
Διεκδικούμε την εξουσία, για να τη μοιράσουμε με διαφάνεια και λογοδοσία, που θα περιορίσει προνόμια πολλών! Κυρίως, του κεντρικού πολιτικού συστήματος. Και αυτό, απαιτεί ένα είδος πολιτικού που πορεύεται με αξίες. Διότι, τα πρώτα προνόμια που θα μοιράσει, είναι τα δικά του και τα πρώτα συστήματα λογοδοσίας θα αφορούν τον ίδιο!
Αυτό φέρνω στο τραπέζι και είμαι ξεκάθαρος!
Διεκδικούμε την εξουσία, για να τη μοιράσουμε.
Διεκδικώ την εμπιστοσύνη και την ψήφο σας, για να εφαρμόσω αυτές τις αλλαγές.
Στη λειτουργία του κόμματος σήμερα, και την αλλαγή της Κυβέρνησης αύριο.
Και είναι μεγάλη ευκαιρία.
Το ΠΑΣΟΚ είναι ένα βήμα πριν την επαναφορά. Αλλά για να την πετύχουμε, πρέπει να πείσουμε ότι αλλάξαμε.
Αυτό πρεσβεύω. Για αυτό διεκδικώ την ψήφο σας. Και έτσι, δεσμεύομαι να την τιμήσω.
Σας ευχαριστώ!
(Ομιλία στη Θεσσαλονίκη, 9/9/2024)
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 29/9/2024 #ODUSSEIA #ODYSSEIA