Τά σπίτια μας δεν μιλούν ποτέ. Πάντα σιωπηλά ζούν με τις αναμνήσεις τους, τις χαρές που έζησαν τις λύπες.
Εγώ έχω την ανάγκη να μιλήσω στο σπιτάκι μου που γύρισα και το βρήκα να με περιμένει ορθιο στο Χαλάνδρι μετά την κόλαση της φωτιάς που μας επεφύλαξε τούτος ο Αύγουστος.
Σέ άφησα μόνο σου ξαπλωμένο στη δροσιά του κήπου σου. Οπως πάντα. Δέν φαντάστηκα καν ότι αυτό το πύρινο φίδι που ακολουθούσε τον τρελαμένο Αίολο θα έφθανε από τον Βαρνάβα στο Πάτημα.
Είδα κάτι γείτονες στην τηλεόραση να φωνάζουν «ένα αεροπλάνο ένα αεροπλάνο». Τήν έκλεισα. Ήσουν το αγαπημένο μου σπιτάκι με τις πορτοκαλιές που φύτεψα, τις λεμονιές, τις τριανταφυλιές…
Δεν ήθελα να δω το τέλος σου το σίγουρο. Μόνο σου να κλαις αφρισμένο από τη φωτιά. Κι έπειτα το πύρινο φίδι σταμάτησε μαζί με τον άνεμο.
Τηλεφώνησα στους γείτονες αν έχουμε σπίτια… Τόσοι άνθρωποι έχασαν τις φωλιές τους… όχι μακρυά μας, στα Βριλήσσια, στην Πεντέλη.
Δέν μπορώ να χαρώ. Νά χαρώ για την καλή μου τύχη εμένα και των γειτόνων μου…
Μου φαίνεται σαν ψέμματα σπιτάκι μου που ζεις σιωπηλό όπως πάντα στολισμένο με σταχτιά τριαντάφυλλα αγαπημένο και πιστό στη θέση σου.
Δέν ξαιρω πως έγινε λυπάμαι και καταλαβαίνω τι θα πει να μένεις άστεγος. Εμεινα ως σεισμόπληκτος η τύχη δεν μου επεφύλασσε να γίνω και πυρόπληκτος..
Και σε ποια ηλικία; Όταν δεν μπορείς πια ν’ αρχίζεις νέα ζωή..
Τι να πώ; Ο Θεός και η Πολιτεία να μας προστατεύουν από τέτοιες καταστροφές;
ΑΥΤΟ……
Ζολιώ Λαδά Βαρβαρέσου
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 22/8/2024 #ODUSSEIA #ODYSSEIA