Η σημασία της Ελληνικότητας στο έργο και την αυτοσυνείδηση του Επτανήσιου-Κεφαλλονίτη Γεράσιμο Σκλάβου, για το Ελληνικό σήμερα.
Ευχαριστίες και συγχαρητήρια για την σημαντική αυτή εκδήλωση και ακόμα ευχαριστίες για την τιμή την χαρά και την ευθύνη να μετέχω σε αυτήν, με την παρέμβαση μου.
Αποδέχομαι τη θέση ότι ο Γεράσιμος Σκλάβος δικαιούται την υψηλή θέση ως του καλύτερου γλύπτη του 20ου αιώνα έστω και μόνον για το έργο του ΤΟ ΔΕΛΦΙΚΟ ΦΩΣ. Το ΔΕΛΦΙΚΟ ΦΩΣ που χαρακτηρίζεται η μετά τον ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ δοκιμή της αλληλεπίδρασης Φωτός και Ύλης.
Ίσως δεν αποτελεί ατύχημα της Ιστορίας η βαθειά σχέση των μεγάλων τέκνων της Επτανήσου με τους Δελφούς. Αναφέρομαι στον Ιωάννη Καποδίστρια, τον Άγγελο Σικελιανό, και τον τιμώμενο σήμερα Γεράσιμο Σκλάβο. Έστω και αν στράφηκαν-προχώρησαν προς τους Δελφούς από διαφορετικές αφετηρίες, από διαφορετικά μονοπάτια.
Δεν είναι καρπός της τύχης το όραμα του Καποδίστρια για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό ως Δελφούς της Οικουμένης, για μια Ελλάδα αφιερωμένη στον παγκόσμιο διάλογο για την Ειρήνη, τις επιστήμες τον πολιτισμό και τις τέχνες. Μια Ελλάδα διεθνώς αναγνωρισμένη ως ουδέτερη και ιερή. Δεν είναι καρπός της τύχης το Δελφικό όραμα και το Δελφικό Έργο του Άγγελου Σικελιανού και ασφαλώς δεν είναι καρπός της τύχης το Δελφικό φως του Γεράσιμου Σκλάβου, η Ελληνικότητα του έργου και της συνείδησης του Γεράσιμου Σκλάβου.,
Κατά πολύ ενδιαφέρουσα συγκυρία που αποκαλύπτει την αντιφατικοτατη πορεία της ιστορίας η δημιουργία του ύψιστης αναγεννητικής και ζωοδότρας σημασίας αυτού έργου (το δεκάμηνο μεταξυ1965- 1966) συμπίπτει , χρονικά με μια ιστορική στιγμή πολιτικής και ηθικής παρακμής της Νέο-ελληνικής ιστορίας, την ιστορική στιγμή της αποστασίας του 1965 και της κατάλυσης της μεταπολεμικής δημοκρατικής άνοιξης στην Ελλάδα.
Αναφορές στην και καταγραφές της Ελληνικότητας του Σκλάβου.
Η Ανθολόγηση που ακολουθεί διαμορφώθηκε από το ευρύτερο δυνατό φάσμα εκπεφρασμένων απόψεων στο θέμα και περιλαμβάνει.
Αφιέρωμα της Ακαδημίας Αθηνών έκτακτη Συνεδρίαση ./18 Μαρτίου 1997.
Αφιέρωμα του Ριζοσπάστη Γενάρης 2008 Του αοίδιμου Βασίλη Πλάτανου.
Μια προσωπική Μαρτυρία για την ζωή και το έργο του ενός ανθρώπου που μοιράστηκε με τον Σκλάβο την φιλική ζωη της παιδικής και την εφηβικής ηλικίας στο χωριό που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Κεφαλλονιά της κ. Νελλης Κωνσταντακη Χιόνη του 1953.
Τη θαυμάσια Μελέτη του Εισηγητού μας Βασίλη Φιοραβαντε με τίτλο «Μελέτη για τον Γερασιμο Σκλάβο και το έργο του. Αφαίρεση Τραγικότητα Μοντερνισμός» Εκδόσεις Δίσιγμα 2021.
Από την αφιερωμένη στον Σκλάβο έκτακτη Συνεδρία της Ακαδημίας Αθηνών. 18 Μαρτίου 1997 (ομιλία Ακαδ Χρύσανθου Αθ .Χρήστου).
….. «Με αφετηρία βιώματά του και την έμφαση στο αρχετυπικό, το καθολικό και το διαχρονικό, μια γλυπτική του ελληνικού φωτός.
Ευρωπαίος καλλιτέχνης που παραμένει Έλληνας ο Σκλάβος, κατόρθωσε να συνδυάσει καθοριστικά χαρακτηριστικά της αρχαίας ελληνικής γλυπτικής με σύγχρονες αναζητήσεις για να δώσει έργα που διακρίνονται για την ρωμαλεότητα και την μνημειακότητά τους, την εσωτερική τους δύναμη και την εκφραστική τους αλήθεια. Και είναι χαρακτηριστικό το ότι όλοι σχεδόν οι ξένοι μελετητές που ασχολήθηκαν με το έργο του τονίζουν τον περισσότερο ελληνικό χαρακτήρα της γλυπτικής του όχι μόνο των πρώτων περιόδων, όταν έχει σαν αφετηρία την αντικειμενική πραγματικότητα, αλλά και των τελευταίων του έργων, όταν κινείται σε ένα καθαρά προσωπικό μορφοπλαστικό ιδίωμα στο οποίο συνδυάζει κονστρουκτιβιστικές αξίες και εκμεταλλεύεται τον ρόλο του φωτός. Η Μπεατρίς ντε Αντία θα σημειώσει «η αδυναμία του Σκλάβου για τη φύση επιβεβαιώνει πόσο σημαδεύτηκε από την ελληνική καταγωγή του. Από εκεί προέρχεται ο κλασσικισμός του. Περισσότερο από κάθε άλλο είχε την αίσθηση του ωραίου και της αναλογίας» και ο Τζώρτζ Μπουντέιλ θα γράψει «το έργο του Σκλάβου αποκαθιστά τη σχέση του ελληνικού πολιτισμού με τη λογική ανάλυση της ύλης και σχηματίζει μια γέφυρα ανάμεσα στην παράδοση και το παρόν. Και μιλώ για παράδοση και όχι για παρελθόν, γιατί η παράδοση που αναπηδά από το έργο του είναι ζωντανή. Και μιλώ για παρόν και όχι για επικαιρότητα, γιατί ο Σκλάβος στην εποχή μας είδε ό,τι έχει διάρκεια» . Ακόμη ο Ραϋμόντ Κονιά θα παρατηρήσει για έργα του, «προαισθανόμαστε μιαν ενθύμηση ελληνικών ναών, ψηλούς και κομψούς κίονες χαρακωμένους από αυλάκια που αιχμαλωτίζουν το φως.
ενώ ο Μαρίνος Καλλιγάς θα τονίσει το ότι «ο Σκλάβος ήταν ένας σύγχρονος ευρωπαίος καλλιτέχνης αλλά μαζί – κι αυτό είναι το σημαντικό- Έλληνας καλλιτέχνης όχι μόνο από καταγωγή αλλά και στην καλλιτεχνική του έκφραση» .
Και από τον επίλογο του αφιερώματος της Ακαδημίας στον Σκλάβο.
Η επισκόπηση μερικών από τις πιο χαρακτηριστικές και σημαντικές εργασίες του Σκλάβου μας επιτρέπει να προχωρήσουμε και να συνοψίζουμε τα συμπεράσματα αυτής της προσπάθειας. Ό,τι διαπιστώνεται χωρίς δυσκολία είναι ότι με την γλυπτική του έχουμε μια γνήσια ελληνική φωνή. Και αυτό όχι γιατί τονίζεται από τον ίδιο όταν γράφει:
«Είμαι Έλληνας και αισθάνομαι δεμένος με την πατρίδα μου. Εδώ συνειδητοποίησα για πρώτη φορά την επιτακτική ανάγκη να γίνω γλύπτης χωρίς να ξέρω τότε ακόμη, τι θα πει τέχνη» . Ούτε γιατί αυτό αναγνωρίζεται από τους πιο σημαντικούς μελετητές που αναφέρονται στο έργο του. Αλλά γιατί καθαρά ελληνικά είναι τα χαρακτηριστικά της γλυπτικής του, από την θεματογραφία στο μορφοπλαστικό λεξιλόγιο, τον χαρακτήρα των προσπαθειών του και τον ρόλο του φωτός στις αναζητήσεις του. Στην θεματογραφία του για την μόνιμη μελέτη του της ανθρώπινης μορφής, στο λεξιλόγιό του για τον τονισμό του μέτρου της λιτότητας και της ευγένειας των μορφών του, για την αξιοποίηση του φωτός, για την τάση του για το καθολικό, το αρχετυπικό και το διαχρονικό.
Μια επίσης ενδιαφέρουσα αναγνώριση της Ελληνικότητας του έργου και της συνείδησης του Σκλάβου. Ριζοσπάστης Σάββατο –Κυριακή 5-6 Γεναρη 2008/Πολιτισμός.
ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΣΚΛΑΒΟΣ
Ενας μεγάλος γλύπτης
Τρία γλυπτά έργα σημαδέψανε τη ζωή και την καλλιτεχνική σταδιοδρομία του οιστρήλατου Κεφαλλονίτη γλύπτη Γεράσιμου Σκλάβου.(Ανάγκη να προηγηθεί η αισθητική επανάσταση της τεχνολογικής).
Στο «κύτταρό» του, η ελληνική παράδοση
Το ένα έργο τιτλοφορείται «Δελφικό Φως», σε πεντελικό κάτασπρο μάρμαρο (1965 – 66), σχετικά με το οποίο ο καλλιτέχνης έγραψε: «Στους Δελφούς λαμπάδιασε η ψυχή μου./ Τα σκήπτρα κατέχει το φως/. Τα σκήπτρα κατέχει το φως./ Πρέπει να τρέξεις/ γιατί το φως είναι λίγο/ και θα τελειώσει./ Τρέξε τρέξε/ μοιράζουν το φως/ κι είσαι μόνος».
.. Δυο εμπειρίες είχα για το έργο και τη ζωή του Σκλάβου. Με τη μεγάλη του έκθεση, στην Εθνική Τράπεζα (Μέγαρο Μελά, Αθήνα) και στο Πολιτιστικό Κέντρο του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης (Θεσσαλονίκη), με τίτλο: «Σκλάβος: ο γλύπτης που έκανε την ύλη πνεύμα», σε επιμέλεια της ιστορικού της Τέχνης, Ντόρας Ηλιοπούλου – Ρογκάν.
Το έργο του Σκλάβου χαρακτηρίστηκε από την προσωπική του τεχνική στη γλυπτική, με φλόγα από οξυγόνο κι ασετιλίνη στο χαλκό, γλυπτική πάνω σε σκληρές πέτρες (γρανίτη, χαλαζίτη, πορφυρίτη, μάρμαρο) και με την «καθολική εννόηση – ταύτιση της έννοιας της δημιουργίας με την έννοια της ενέργειας». Εγραφε: «Τα πάντα είναι σύνθεσις/ περισσότερη αγάπη».
Στο «κύτταρό» του, η ελληνική παράδοση
Πρώτη εμπειρία μου, συγκλονιστική: Έχοντας γυρίσει από το βουνό «Κατσίκα», στη Χαλκιδική, στο Παλαιοανθρωπολογικό Σπήλαιο Πετραλώνων, πήγα στην έκθεση και είδα τα γλυπτά του Σκλάβου. Μες στα μάτια μου ήρθανε, σαν αστραπή, τα σχήματα, οι ρυθμοί που δημιούργησαν οι σταλακτίτες και σταλαγμίτες στο Σπήλαιο Πετραλώνων, εδώ κι εκατομμύρια χρόνια. Τρίγωνα, τετράγωνα, ρόμβοι, κύκλοι, γεωμετρικά, κυψελικά, βαθουλώματα που «σμίλεψε» η πάνσοφη φύση. Περίεργα πετρώματα, όλο μυστήριο, έκσταση, επιβλητικότητα, «μαγικά» στην ύλη, στους ρυθμούς, στα χρώματα, στην επιφάνεια, στην αφή τους. Οι σταλακτίτες, οι σταλαγμίτες, οι τρύπιες πέτρες στις ξερολιθιές, τα βράχια με τις λαβωματιές, πληγωμένα από τα στοιχειά της φύσης, μέσα σε μιαν σιωπηλή «λειτουργία». Αυτές οι πέτρες και τα βράχια «μιλάνε» με τα σχήματα, τα χρώματα, τις σκιές τους στον ήλιο και στο πανσέληνο φως, μ’ ένα χορτάρι. Ενα λουλούδι ξεπετάγεται από τη λακκούβα και μια «σκουντουλάδα» – σαύρα ν’ ανεβοκατεβάζει τον καταπιόνα της. Κι όμως, ο Σκλάβος δεν είχε πάει στο Σπήλαιο Πετραλώνων πριν σμιλέψει τα έργα του. Αλλά και πριν χιλιάδες χρόνια στις Κυκλάδες, η γλυπτική φανέρωνε τις αιώνιες μορφές της, αποτελώντας μια πρωτοπορία που ξεπερνά το χρόνο. Γενικά, η ελληνική παράδοση στην τέχνη – ιδιαίτερα στη γλυπτική – ξεπετάχτηκε από τις λακκούβες, τα βαθουλώματα, τα σχήματα, τους κύκλους, με τη βουβή κραυγή:
Εδώ θα μπορούσα να παραθεσω δυο λογια απον τον Ελυτη: «Εχω κι εγώ η πέτρα, ψυχή».
Πάνω σε μια πλάκα από πεντελικό μάρμαρο, ο Σκλάβος χάραξε το «Μανιφέστο» του: «Α΄ εργαστήριο της γλυπτικής – Στη γη ή στο διάστημα με φως ήλιου, με κεραυνούς, με φωτιά – αυτοδιευθυνόμενο ή τηλεδιευθυνόμενο – σταθμοί τηλεδιευθύνσεως, τηλεκινήσεως – Ολυμπία, Ακρόπολις, Δελφοί – Φως η αρχή της δημιουργίας του σύμπαντος – Φως – κίνησις – ταχύτης = φως – διαπλανητικό φως – άπειρες διαστάσεις – Ηχος αναγνωρίσεως στο διάστημα – SKLAVOS».
Στο Παρίσι, σ’ ένα εργαστήρι δίπλα στη Σορβόνη, ο αδερφός του Νίκος φροντίζει με πολλή αγάπη τα έργα, σχέδια, ζωγραφιές, προσωπικά αντικείμενα του καλλιτέχνη. Η αδερφή του Ελένη φυλάει χιλιάδες σχέδια και σημειωματάριά του, με διάφορες γνώμες και σκέψεις του για την τέχνη και το φως στη δημιουργία:
«Είμαι Ελληνας και αισθάνομαι δεμένος με την πατρίδα μου. Εδώ συνειδητοποίησα για πρώτη φορά την επιτακτική ανάγκη να γίνω γλύπτης, χωρίς να ξέρω τότε ακόμη, τι θα πει τέχνη.
Αρχή του σύμπαντος είναι το φως. Φως η αρχή του σύμπαντος, η αρχή της δημιουργίας. Οι διαστάσεις, κατά τη γνώμη μου, είναι άπειρες, όπως το φως. Φως – κίνησις – χρόνος – άπειρον. Ιδέα – φως – αρχή του σύμπαντος. Φως – ταχύτης – κίνησις – χρόνος – άπειρον – χάος – δημιουργία – ρυθμός. Τι είναι ψυχή; Είναι φως. Φως – κίνηση – ζωή – ψυχή. Φως – δημιουργία. Η ιδέα έχει άπειρες διαστάσεις, άρα είναι φως. Το φως συνδέει το σύμπαν και τα πάντα εξαρτώνται απ’ αυτό. Φως, φωτιά τα πρώτα στοιχεία της πρώτης γλυπτικής, διανοίας – δημιουργού. Μπορούμε να μεταβιβάσουμε τη σκέψη μας με την ταχύτητα του φωτός. Μπορούμε να δουλέψουμε τους σκληρότερους γρανίτες και πέτρες με φωτιά. Μπορούμε να μεταβιβάσουμε τη σκέψη χωρίς τεχνικές δυσκολίες.
Αρα αισθητική επανάστασις πρώτον, μετά τεχνική… Διαστάσεις δεν υπάρχουν, δύο ή τρεις ή τέσσερις όπως ισχυρίζονται μερικοί μέχρι τώρα, αλλά όπως το φως έχει άπειρες διαστάσεις και προς όλες τις κατευθύνσεις, έτσι και το σύμπαν. Απλώς έχουν επινοηθεί για να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας. Εάν το φως και η φωτιά είναι αρχή της δημιουργίας, τότε με το φως και τη φωτιά θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε, να προσθέσουμε αλλά και να αφαιρέσουμε ή να αλλάξουμε μορφή του σύμπαντος» (από τον κατάλογο στην έκθεση γκαλερί Ζουμπουλάκη το 1981).
Από την υπέροχη (ΜΙΑ) ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΤΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ
Μνήμη Γεράσιμου Σκλάβου.Νέλλη-Κωνσταντάκη-Χιόνη-McNeil
τ. Δικηγόρος, Ζωγράφος. 12 Αυγούστου 1953.
H Kωνσταντάκη παραθέτει μια ενδιαφέρουσα θέση του Μαρίνου Καλλιγά, τότε Διευθυντή της Εθνικής Πινακοθήκης, για την σχέση του Σκλαβου με την Ελληνική φύση και την ελληνική αρχαιότητα
«Ένα έργο που ο γλύπτης ονόμασε ¨Άβυθος¨, το όνομα της παραλίας του χωριού του, τον έφερε σε άμεση επαφή με τ΄ αρχέγονα, τ΄ αμόλυντα ελληνικά στοιχεία και σαν έσβησε μέσα του θαρρείς κάθε ιστορική ανάμνηση, βρέθηκε αντιμέτωπος με τον κόσμο που έπλασε τους αρχαίους μύθους, τον αρχαίο κόσμο…»
για να συμπεράνει ότι….
Και το Ξεπέταγμα του Σκλάβου βγαίνει και αυτό από την ίδια πρωτογενή διάθεση και ορμή. Δεν είναι μιμήσεις, είναι βαθύτερες οι συναντήσεις της αρχαίας ελληνικής γλυπτικής με το έργο του Σκλάβου. και επαναλαμβάνει την επισήμανση του Γάλλου κριτικού George Boudaille σχετικά με την Ελληνικότητα του Σκλάβου.
. Η δύναμη του να μαγεύει, γεννιέται από την αίσθηση της φυσικής τελειότητας που μας δίνει. Ο προφανής αυθορμητισμός βγαίνει ουσιαστικά από τη φύση της πέτρας, την οποία πάντοτε σέβεται. Η εντύπωση της τελειότητας γεννιέται από τις εσωτερικές σχέσεις που δημιουργούνται μέσα στη δομή της. Κάθε γλυπτό του Σκλάβου δομείται, στην κυριολεξία, όπως μια κερήθρα μελι. Η δομή δεν είναι αποτέλεσμα της παράθεσης όμοιων στοιχείων, αλλά της διαίρεσης του όγκου σε στοιχεία ίδια, οι σχέσεις των οποίων παγιώνονται ακολουθώντας λεπτές και ακριβείς αναλογίες.
Αυτό το έργο, που αποκαθιστά ένα δεσμό ανάμεσα στον Ελληνικό Πολιτισμό και τη λογική ανάλυση της ύλης, αποτελεί και μια γέφυρα ανάμεσα στην παράδοση και στο παρόν. Και μιλώ για παράδοση και όχι για παρελθόν, γιατί η παράδοση που αναδύεται μέσα από το έργο του Σκλάβου είναι ζωντανή. Και μιλώ για παρόν και όχι για επικαιρότητα, γιατί ο Σκλάβος είδε στην εποχή μας μόνο αυτό που μπορεί να έχει διάρκεια .
Από την θαυμάσια μελέτη του Βασίλη Φιοραβάντε για τον Σκλαβο και το έργο του./
ΜΕΛΕΤΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΡΑΣΙΜΟ ΣΚΛΑΒΟ/.
Βασίλης Φιοραβάντες. Εκδόσεις ΔΙΣΙΓΜΑ
Αφαίρεση Τραγικότητα Μοντερνισμός.
Σελ 183-184 .Παραθέτω τις σχετικές επισημάνσεις και το Συμπερασμα του Φιοραβάντε.
……….«Ούτε και η προσφυγή του Σκλάβου σε κλασσικά ιδανικά είναι ικανή για να τα αναστηλώσει,
Επειδή η προσπάθειά του δεν εγγράφεται στην ανεύρεση καμιάς προοπτικής μέσα στην υπάρχουσα κοινωνία. Μια τέτοια προοπτική δεν υπάρχει. Η ουτοπία του δεν είναι εμμενής στην υπάρχουσα κοινωνία και γιαυτό τοποθετείται στη προέκταση του πολιτισμού της Αρχαίας Ελλάδας, ο οποίος δεν μπορεί να έχει καμία άμεση σχέση με την υπάρχουσα κοινωνία.
Αυτός ο ιστορικισμός του Σκλάβου δεν σημαίνει ότι είναι καταδικαστέος .
Αντίθετα, παρά το ρομαντισμό του εντάσσεται γενικότερα στο ρεύμα εκείνο της επαναστατικής σκέψης που είχε ως πρότυπο την Αρχαία Ελλάδα και το πολιτισμό της, δηλαδή τη κοινωνία του αυθεντικού ανθρώπου εξ ορισμού, όπως ΄ηταν η περίπτωση τόσων και τόσων επαναστατών. Ο Μαρξ ήταν ίσως ο κυριότερος εκφραστής αυτού του ρεύματος.
( Ο Μαρξ κ η Αρχαία Ελλάδα Π.Κονδύλης, Στιγμή)
Τοποθετούμενος λοιπόν στη συνέχεια του Αρχαίου Πολιτισμού ο Σκλάβος κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα πολύ σημαντικό και προσωπικό καλλιτεχνικό έργο.
Αλλά από αυτή τη διαδικασία απέκτησε συνείδηση του γεγονότος ότι η κοινωνία μέσα στην οποία ζούσε και εργαζόταν, βρισκόταν όχι μόνο σε ολική παραφωνία – αν όχι σε αντίθεση- με αυτά τα ιδανικά που ξαναέφερνε στην επικαιρότητα , αλλά επιπλέον και τα απωθούσε( εξάλλου δεν είχε σταματήσει να τα απωθεί) , όντας εντελώς ξένη προς αυτά.
Η σύγχρονη κοινωνία δεν μπορεί να δημιουργήσει ιδεώδη της ίδιας αξίας καθολικά……
Παρόλα αυτά ο Σκλάβος είχε οδηγηθεί προς τη τραγική σκέψη ή προς μορφές τραγικής σκέψης και έκφρασης, ακριβώς εξ αιτίας της άρνησης του της σύγχρονης πραγματικότητας.
Η κίνησή του προς τη πνευματικότητα περνούσε αναγκαστικά μέσα σε αυτές τις συνθήκες, από τη τραγική σκέψη της Αρχαίας Ελλάδας δηλαδή τη πιο αρμόζουσα στη προβληματική του, τη πιο τέλεια και πιο προχωρημένη της Ιστορίας.
Η κίνησή του αυτή δεν γίνεται από ρομαντισμό , αλλά συναρτάται με το γεγονός ότι καμία άλλη μορφή τραγικής σκέψης μεταγενέστερη απ ‘αυτή δεν κατόρθωσε να φτάσει σε τέτοιο επίπεδο τελειότητας και καλλιτεχνικής, όπως και πνευματικής επεξεργασίας.»….
Με αυτήν την έννοια η Ελληνικότητα αποτελεί πηγή που μπορεί να εμπνέει να γονιμοποιεί το σήμερα να ανοίγει δρόμους για το αύριο. Αποτελεί Ποιότητα ύπαρξης. ποιότητα συνείδησης, νόημα και σκοπό ζωής .. ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΜΕ ΒΑΣΗ ΚΑΙ ΣΤΟΧΕΥΣΗ ΤΗΝ ΙΣΗΓΟΡΊΑ ΤΗΝ ΙΣΟΝΟΜΙΑ ΤΗΝ ΙΣΟΠΟΛΙΤΕΙΑ
ΑΝΑΓΝΩΡΗΣΗ ΩΣ ΥΠΕΡΤΑΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΤΗΣ ΙΣΗΓΟΡΊΑΣ ΙΣΟΝΟΜΙΑΣ ΙΣΟΠΟΛΙΤΕΙΑΣ .
ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΡΗΣΗ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΙΔΕΩΔΟΥΣ ΤΟΥ ΒΙΟΥ ΚΑΤ ΑΡΕΤΉΝ ΜΕ ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΧΕΥΣΗ ΤΗΝ ΕΥΝΟΜΙΑ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ
Αποτελεί καλαισθησία, ασκημένη καλλιεργημένη αισθητική και αισθαντικότητα ως μέσο κατανόησης του κόσμου, επαφής και επικοινωνίας με την φύση και τον κόσμο.
Αποτελεί αισθητική της κρίσεως και της σκέψεως, κατακτήσιμη σήμερα και αναγκαία στην αναζήτηση και την πραγμάτωση εξόδου από το τέλμα της παρακμής.
Αποτελεί την της επιδίωξη της Ευνομίας ,της Δίκης και της Ειρήνης στην προσωπική μας ανάπτυξη και στην σχέση μας με τον κόσμο .. Εκφράζεται με την επίγνωση της συμπαντικής αλήθειας ότι η Νέμεσις αποτελεί ενδελέχεια της Υβρεως . Αποτελεί παραδοχή της Ηρακλείτειας θέσης ότι κι αν ακόμα αυτός ο Ήλιος υπερβεί το μέτρο θα τιμωρηθεί από τις βοηθούς της Δίκης και της ανυπέρβλητης θέσης Θεογονίας του Ησιόδου που καθαγιάζει το δικαίωμα στην επανάσταση αναγνωρίζοντας το δικαίωμα και το χρέος της Μάνας Γης να εκθρονίζει τον Πατέρα Ουρανό και να αποκαθιστά την διασαλευθείσα ισορροπία και αρμονία./ Και που επαναλαμβάνεται από τον Ρήγα στα ’
«Δίκαια του Ανθρώπου ,άρθρο 35. Άρθρον 35. Όταν η διοίκηση βιάζει, αθετεί, καταφρονεί τα δίκαια του λαού και δεν εισακούει τα παράπονά του, το να κάμνει τότε ο λαός, ή κάθε μέρος του λαού, επανάσταση, ν’ αρπάξει τ’ άρματα και να τιμωρήσει τους τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν απ’ όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητο απ’ όλα τα χρέη του
Αποτυπώνεται σε μνημεία πνεύματος που μας κληροδότησε η Ελληνική παράδοση όπως τα Δελφικά παραγγέλματα και ο Ναός του Απόλλωνα στους Δελφούς, ναό που κοσμούσαν αυτά τα παραγγέλματα.
Εκφράζει την βούληση και την επιλογή να μετέχουμε στα κοινά με «Αγάπη και Έρωτα καλού». Εκφράζει την βούληση και την επιλογή της ανόδου στο ανώτερο επίπεδο επίπεδο δημιουργικής προσφοράς στο επίπεδο της Ιερής Δημιουργικής Μανίας και Μέθης.
Της μέθης της ηθικής ενέργειας που φτάνει στην ηρωική αυτοθυσιαστική ακόμα προσφορά, όπως για παράδειγμα η αυτοθυσία ενός Κυναίγυρου στην Μάχη του Μαραθώνα ( 490 π.Χ) και του Λεωνίδα και των 300 σε συλλογικό επίπεδο στην Μάχη των Θερμοπυλών (480 π.Χ) . Έκτοτε δεν έπαυσε ο Λαός μας να προσφέρει τέτοια δείγματα Ελληνικότητας.
Εκφράζεται με την αναγνώριση του δικαιώματος και του χρέους υπεράσπισης της κοινωνικής και πολιτικής ισονομίας ισηγορίας ισοπολιτείας στις ανθρώπινες σχέσεις.
Είναι το ήθος τα πρότυπα ζωής και συμπεριφοράς που αποπνέεται και αποτυπώνεται στα πρόσωπα των ηρώων και των Αγίων του Ελληνικού λαού Στο ήθος που αποτυπώνεται στα Ακριτικά τα κλέφτικα και τα δημοτικά τραγούδια .Στ ο έρωτα για την ελευθερία την δικαιοσύνη και την αρετή που εκφράζει η εθνική μας ποίηση .
Υποσημειωση :Για ομοιοτητες στην προσληψη του Σκλαβου και του Ελυτη για την Ελληνικη φύση./……και το φως «ΕΛΥΤΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΑ/.
Αλλά κατεχε ότι μονάχα κείνος
που παλευει το σκοταδι το σκοτάδι μέσα του θάχει μεθαύριο μερτικό δικό του στον ήλιο. /Αξιον εστι.
Ἐπειδὴ ἐδῶ δὲν πρόκειται πιὰ γιὰ τὴ φύση, ποὺ αὐτήν, πιστεύω, εἶναι πιὸ σημαντικὸ νὰ τὴ διαλογίζεσαι παρὰ νὰ τὴ βιώνεις, οὔτε κἂν γιὰ τὴν παράδοση. Πρόκειται γιὰ τὴ βαθύτερη ἐκείνη δύναμη τῶν ἀναλογιῶν ποὺ συνέχει τὰ παραμικρὰ μὲ τὰ σπουδαῖα ἢ τὰ καίρια μὲ τὰ ἀσήμαντα, καὶ διαμορφώνει κάτω ἀπὸ τὴν κατατεμαχισμένη τῶν φαινομένων ἐπιφάνεια, ἕνα πιὸ στερεὸ ἔδαφος, γιὰ νὰ πατήσει τὸ πόδι μου – παραλίγο νὰ πῶ ἡ ψυχή μου.
Μέσα σ᾿ ἕνα τέτοιο πνεῦμα εἶχα κινηθεῖ ἄλλοτε, ὅταν ἔλεγα ὅτι ἕνα τοπίο δὲν εἶναι ὅπως τὸ ἀντιλαμβάνονται μερικοὶ κάποιο, ἁπλῶς, σύνολο γῆς, φυτῶν καὶ ὑδάτων. Εἶναι ἡ προβολὴ τῆς ψυχῆς ἑνὸς λαοῦ ἐπάνω στὴν ὕλη. Θέλω νὰ πιστεύω – καὶ ἡ πίστη μου αὐτὴ βγαίνει πάντοτε πρώτη στὸν ἄγωνά της μὲ τὴ γνώση – ὅτι ὅπως καὶ νὰ τὰ ἐξετάσουμε, ἡ πολυαιώνια παρουσία τοῦ ἑλληνισμοῦ πάνω στὰ δῶθε ἢ ἐκεῖθε του Αἰγαίου χώματα ἔφτασε νὰ καθιερώσει μίαν ὀρθογραφία, ὅπου τὸ κάθε ὠμέγα, τὸ κάθε ὕψιλον, ἡ κάθε ὀξεῖα, ἡ κάθε ὑπογεγραμμένη δὲν εἶναι παρά, ἕνας κολπίσκος, μιὰ κατωφέρεια, μιὰ κάθετη βράχου πάνω σε μιὰ καμπύλη πρύμνας πλεούμενου, κυματιστοὶ ἀμπελῶνες, ὑπέρθυρα ἐκκλησιῶν, ἀσπράκια ἢ κοκκινάκια, ἐδῶ ἢ ἐκεῖ ἀπὸ περιστεριῶνες καὶ γλάστρες μὲ γεράνια».
Γιώργος Σκλαβούνος για την ΟΔΥΣΣΕΙΑ
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 17/6/2024 #ODUSSEIA #ODYSSEIA