Ὁ γράφων ἒχει ἀναφερθῆ πολλάκις εἰς τήν σημερινήν ἐγκληματικήν κατακρεούργησιν τῆς ἂλλοτε ὡραιοτάτης καί εὐήχου Ἑλληνικῆς Γλώσσης μας.
Αἰσθάνομαι ὃμως καί πάλιν τήν ἀνάγκην, ὃπως διά τοῦ παρόντος ἐπανέλθω εἰς παλαιότερα ἂρθρα μου εἰς τά ὁποῖα ὑπεδείκνυον, ὃτι παρεβιάζετο εἷς βασικός ἀλλά καί πολύ ἁπλοῦς γραμματικός κανών τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης μας, ὃτι δηλ. ὃλαι αἱ δίφθογγοι (αι, οι, ει, ου κ.ἂ.) εἶναι μακραί, πλήν τοῦ αι καί οι εἰς τό τέλος τῆς λέξεως. Ὡς ἐκ τούτου αἱ τρισύλλαβοι καί πολυσύλλαβοι λέξεις τονίζονται, ὡς γνωστόν, εἰς τήν προπαραλήγουσαν, ὃταν ἡ λήγουσα τῆς λέξεως λήγει εἰς βραχεῖαν δίφθογγον. Π.χ. οἱ δήμαρχοι, οἱ πλοίαρχοι, οἱ ἂνθρωποι, οἱ πόλεμοι, αἱ τράπεζαι, οἱ πλούσιοι, αἱ πλούσιαι κτλ.
Ὃμως ὃταν ἡ λήγουσά των εἶναι μακρά, ὡς εἰς τήν Γενικήν Ἑνικοῦ καί Αἰτιατικήν Πληθυντικοῦ, ὃπου ἒχομεν τήν δίφθογγον ου, τότε ὁ τόνος κατ’ ἀνάγκην κατέρχεται μίαν βαθμίδα, ὁπότε τονίζεται ἡ παραλήγουσα. Π.χ. τοῦ πλοιάρχου, τούς πλοιάρχους, τοῦ ἀνθρώπου, τούς ἀνθρώπους, τοῦ δημάρχου, τούς δημάρχους, τοῦ πλουσίου, τούς πλουσίους κτλ.
Αὐτή ἡ μετάθεσις καί διακύμανσις τοῦ τονισμοῦ δίδει καί χαρίζει τήν μουσικόττητα εἰς τάς λέξεις τάς ὁποίας ὁμιλοῦμεν, ἀναλόγως τοῦ ἐάν αἱ διάφοροι πτώσεις τῶν λέξεων (οὐσιαστικῶν/ἐπιθέτων) λήγουσιν εἰς μακρόν ἢ βραχύ φωνῆεν ἢ δίφθογγον.
Ἂς μεταφερθῶμεν τώρα εἰς τήν Μουσικήν. Μπορεῖ κάποιος νά παίξῃ οἱονδήποτε μουσικόν τεμάχιον εἰς ὂργανον ἒχον ἓνα μόνον μουσικόν τόνον; Βεβαίως καί ὂχι! Διότι θά τοῦ λείπει ἡ Μελῳδία. Μέ ἓνα τόνον δέν ὑπάρχει μουσικότης, ἀλλά μονοτονία. Κατά τόν ἲδιον τρόπον καί ἡ ὀρθή Ἑλληνική Γλῶσσα εἶναι ἓν γλωσσικόν μουσικόν ὂργανον, τό ὁποῖον διά νά ἀποδώσῃ τήν μελῳδικότητα τῶν μουσικῶν τόνων της, ἢτοι τῶν συλλαβῶν καί λέξεων της, πρέπει νά ὑπάρχῃ ἡ ὀρθή διακύμανσις εἰς τόν τονισμόν τῶν συλλαβῶν ἑκάστης λέξεως ἀναλόγως τῶν μακρῶν καί βραχέων στοιχείων της. Εἰς τήν μονοτονίαν δέν ὑπάρχει μελῳδικότης καί δι’ αὐτόν τόν λόγον αἱ ἂλλαι γλῶσσαι στεροῦνται μελῳδικότητος ἢ δέν ἒχουν τήν μελῳδικότητα τῆς Ἑλληνικῆς, ἡ ὁποία ὑπερέχει αὐτῶν ὃλων εἰς μελῳδικότητα.
Ἀντί λοιπόν νά διατηρῶμεν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ αὐτήν τήν Μουσικότητα καί Μελῳδικότητα τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης μας, κάποιοι θέλουσι νά τήν καταργήσωσι προσπαθοῦντες νά μιμηθῶσι ἂλλας ἀνελαστικάς καί σκληράς γλώσσας, αἱ ὁποῖαι ὑποβουλεύονται καί ζηλεύουσι τήν ὡραιότητα τῆς Γλώσσης μας διά τήν ἁρμονίαν, γλυκύτητα καί μελῳδικότητά πού ἐμπεριέχει καί ἐκπέμπει.
Δυστυχῶς αὐτό πού προσπαθοῦσι νά ἐπιτύχωσι σήμερον ἐπί τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης, οἱ λεγόμενοι «νεωτερισταί» της, εἶναι μία ἀνεπίτρεπτος ἐπέμβασις ἐπί τῆς Ἐθνικῆς μας Γλώσσης, τήν ὁποίαν μᾶς ἐκληροδότησαν οἱ πρόγονοί μας καί τήν ὁποίαν ἡμεῖς ὃλοι ἒχομεν ὑποχρέωσιν ἒναντι αὐτῶν νά τήν διατηρήσωμεν ἀκμαίαν καί ἀνέπαφον. Τό γεγονός, ὃτι μία πολιτική παράταξις, οἱαδήποτε εἶναι αὓτη, ἒρχεται εἰς τήν ἐξουσίαν, κατά τήν ταπεινήν ἂποψιν τοῦ γράφοντος, αὐτό δέν τῆς δίδει τό δικαίωμα νά ἐπεμβαίνῃ ἐπί τῆς μόνης ζώσης Ἐθνικῆς Κληρονομίας ἑνός λαοῦ. Ἐάν κάποιοι συμπολῖται μας λόγῳ ἐλλειποῦς μορφώσεως ὁμιλοῦν λανθασμένως τά Ἑλληνικά ἐκφέροντες τάς λέξεις μέ λανθασμένον τονισμόν, αἱ ἑκάστοτε Κυβερνήσεις ἒχουσιν ὑποχρέωσιν νά ἀνεβάζωσι τό μορφωτικόν ἐπίπεδον τοῦ λαοῦ καί ὂχι ἀντιστρόφως, δηλ. νά ὑποβιβάζωσι τοῦτο καί νά φέρωσι τούς μορφωμένους εἰς τό ἐπίπεδον τῶν ἀμορφώτων, ὡς γίνεται σήμερον.
Πρέπει νά συνετισθῶμεν καί ἀντιληφθῶμεν τό γλωσσικόν ἒγκλημα, τό ὁποῖον ἲσως ἀσυναισθήτως ἢ ἐπιπολαίως διαπράττεται κατά τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης ἀπό τά ἀκόλουθα παραδείγματα. Ὁ τόνος καί ἡ ὑπογράμμισις εἰς τάς συλλαβάς τῶν λέξεων τίθεται ἁπλῶς διά νά δείξη τόν ὀρθόν ἀπό τόν λανθασμένον τονισμόν.
α) Φαντασθῆτε κάποιους «μοντερνίζοντας» Ἂγγλους αἲφνης παρουσιαζομένους παρατονίζοντες καί παραποιοῦντες τάς λέξεις τῆς Ἀγγλικῆς γλώσσης των: «Π.χ. ἀντί translàtion νά λέγωσι trάnslation. Ἀντί hόspital νά λέγωσι hospίtal. Ἀντί forgét νά λέγωσι fόrget, ἀντί strawberry νά λέγωσι strawbérry κ.ο.κ.
β) Ἢ οἱ Γάλλοι ἀντί νά λέγωσι excuzez-moi νά λέγωσιν éxcusez-moi, ἀντί amiral νά λέγωσιν àmiral, ἀντί appetite νά λέγωσι àppetite, ἀντί nourriture νά λέγωσι nourriture κ.ο.κ.
γ) Ἢ οἱ Γερμανοί ἀντί νά λέγωσιν Apothéke νά λέγωσιν Apόtheke, ἀντί Schüler νά λέγωσι Schülér, ἢ ἀντί Gesùndheit νά λέγωσι Gésundheit κ.ο.κ.
Τό αὐτό καί μέ ὃλας τάς Γλώσσας εἰς τόν κόσμον !
Τί θά ἐλέγομεν δι’ αὐτούς ὃλους; Ὃτι εἶναι μεγάλοι ἀνόητοι ἢ ὃτι παρεφρόνησαν! Ἡμεῖς λοιπόν διατί τό πράττομεν διά τήν Ἑλληνικήν Γλῶσσάν μας; Κατά τά ἂλλα εἲμεθα ὃλοι μας καί πατριῶται!…
Αὐτός ὁ παρατονισμός δέν εἶναι «ἐκμοντερνισμός» μιᾶς γλώσσης, ἀλλά ἁπλῶς, λυποῦμαι πού θά τό εἰπῶ καί ἀπολογοῦμαι, αὐτό εἶναι γλωσσική φρενοβλάβεια. Δυστυχῶς, αὐτό ἀκριβῶς διαπράττεται ἐπί τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης ὑπό τῶν σημερινῶν «ἐκμοντερνιστῶν» της καί τῶν ἀκολούθων των καί ἐπίσης δυστυχῶς ἐπιτυγχάνουσι τοῦτο διά τῆς γνωστῆς μεθόδου τῆς πλύσεως ἐγκεφάλου τοῦ κοινοῦ εἰς παραλογισμούς διά τῶν γνωστῶν ΜΜΕ καί, δύο φοράς δυστυχῶς, πρωτοστατούντων τῶν, ὡς πιστεύουσι, «προοδευτικῶν» πολιτικῶν ἐν Ἑλλάδι καί Κύπρῳ.
Εὐχαριστῶν διά τήν φιλοξενίαν,
Μετ’ ἐκτιμήσεως,
Λάμπης Γ. Κωνσταντινίδης
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 1/5/2024 #ODUSSEIA #ODYSSEIA