Οι άνθρωποι σε πληγώνουν
με σπαθιά από χαλκό
σκουριασμένων προσδοκιών.
Είχες και συ αργυρές αλυσίδες
κρεμασμένες στο λαιμό
που σκουριάζουν.
Αλλά η σκουριά τους
δεν σου πίκρανε τα χείλη.
Ονειρεύτηκες ένα στρογγυλό φεγγάρι
Κι όμως συνηθίσει
στα σκοτεινά να σκαρφαλώνει….
Χωρίς ούτε καν να βλαστημάς…
Κι όλο σκέπτεσαι
γιατί να πληγώνουν οι άνθρωποι
Κι όλο σκέπτεσαι: γιατί
να μη μπορείς να ζήσεις
χωρίς αυτούς τους ανθρώπους.
———-
Ζολιώ Λαδά Βαρβαρέσου
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 5/2/2024 #ODUSSEIA #ODYSSEIA