«Λέτε νά ξαναρθει ο καιρός
που άγιαζαν στούς κήπους του Ακάδημου
όσοι δέν ήθελαν νά ξαίρουν
τήν οδόν εις αγοράν
ουδέ όπου δικαστήριον ή βουλευτήριον
ή τί κοινόν άλλο τής πόλεως συνέδριον»;
………………
Διερωτάται ο ποιητής εάν πάλι θάρθει καιρός
πού οι άνθρωποι λόγω (ναυτίας) θά τραβιούνται κάπου
απόμερα νά συζητούν γιά τά συμβαίνοντα ή καί νά μήν
ομιλούν καθόλου μή θέλοντας νά γνωρίζουν τούς
δρόμους τής κοινωνικής υπερεπαφής.
Λιποτάκτες, φυγάδες, κρίνοντας περιττόν νά αναμειχθούν
μέ τά κοινά τής πόλης. Ισως αυτοί είναι οι ρομαντικοί
μιάς ιδεώδους αγοράς, ιδεώδους Δικαστηρίου ή Βουλευτηριου.
Μιάς πόλης μέ ιδεώδεις πολίτες.
Τό κατά πόσον η φυγή αποτελεί λύση είναι συζητήσιμο.
Οπως καί τό «φυγὴ δὲ ὁμοίωσις θεῷ κατὰ τὸ δυνατόν».
Παραμένοντας στή σκιά προστατεύουν τουλάχιστον
Τήν ευαιθησία τους. Η λιποταξία είναι η ασπίδα τους.
Στήν εποχή τών Μέσων κοινωνικής δικτύωσις πού πολλοι,
νεότεροι κυρίως, ξαγρυπνούν για να μετρήσουν τα likes
κάτω από ανόητες ή μή αναρτήσεις που μπορείς
νά αγοράσειs likes μέ λίγα ευρώ. Αρκετοι κλείνουν
τούς λογαριασμούς τους σε fb, instagram, twitter, x, tictoc.
Τούς άνοιξαν κάποτε γιά νά βρούν παλιούς συμμαθητές,
γιά νά αποκτήσουν νέους φίλους ίσως, και λοιπόν; Πώς
αισθάνονται μετά από κάποια χρόνια; Επίδειξη ενίοτε
πλούτου ενίοτε αναρτήσεων χωρίς νόημα,
ή «βάλε μου ένα like νά σού βάλω ένα like». Ξεπρόβαλαν
καί στίφη influencers καί κάποιοι ειπαν: «Η κοινωνικοποίηση
μάς κούρασε γενικά».
Καί τί θά γίνουμε ασκητές; Θά μονάζουμε εν κοινωνία;
Μά αυτό κάνουμε, ήδη τό ζούμε,
αλλά νομίζουμε πώς αν στείλουμε μιά καρδούλα στο
Internet μάς αγαπούν και τούς αγαπάμε.
Ζολιώ Λαδά Βαρβαρέσου
……………………………
(*) Ο τίτλος ανήκει σε ενα ποίημα του Σπύρου Κυριαζόπουλου από τήν συλλογή «Πολιορκία»
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 11/11/2023 #ODUSSEIA #ODYSSEIA