Λάμπης Κωνσταντινίδης: OLIVIER VOUTIER (1796 – 1877) – Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΗΡΩΪΚΟΣ ΓΑΛΛΟΣ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ΤΟΥ 1821

ΜΕΡΟΣ Στ΄ (τελευταίο)

Τελικαί Παρατηρήσεις τοῦ Voutier :

            Tῷ 1823 μέ τούς Ἓλληνας νικητάς καί θριαμβευτάς εἰς ὃλα τά μέτωπα – εἰς τήν ξηράν καί τήν θάλασσαν – ὁ Olivier Voutier τελειώσας τήν ἀποστολήν του ἀνεχώρησεν ἀπό τήν Ἑλλάδα ἐπιστρέψας εἰς Γαλλίαν, ὃπου ἐκεῖ συγκεντρώσας ὃλας τάς σημειώσεις του ἀπό τό καθημερινόν ἡμερολόγιον, τό ὁποῖον ἐκράτει, συνέγραψε καί ἐχάρισε εἰς τήν Ἑλληνικήν Ἰστορίαν καί εἰς τούς συμπατριώτας του Γάλλους, τά τόσον λεπτομερῆ «Ἀπομνημονεύματά» του ἀπό τά πολυάριθμα πεδία τῶν νικηφόρων μαχῶν, εἰς τάς ὁποίας ἒλαβε μέρος ὡς χιλίαρχος μέχρι Διοικητής τῶν Ἑλληνικῶν πυροβολαρχιῶν καί δυνάμεων.

            Εἰς μίαν τελικήν ἀνασκόπησιν τῶν ἀπωλειῶν τῶν Τούρκων εἰς τά διάφορα μέτωπα τῶν 3 πρώτων ἐτῶν τοῦ πολέμου κατά τήν ὑπηρεσίαν του εἰς τόν Ἑλληνικόν Στρατόν 1821 – 1823 ὁ Voutier ὑπολογίζει ταύτας εἰς ὃλα τά μέτωπα τοῦ πολέμου: εἰς Τριπολιτσάν, Μονεμβασίαν, Ναυαρῖνον, Κόρινθον, Ἀθήνας, Πάτραν, Θερμοπύλας, Αἰτωλίαν-Ἀκαρνανίαν, Μεσολόγγι, Ρούμελην καί Σούλι, Ἂργος, Ναύπλιον, Κρήτην καί κατά τάς ἀμετρήτους πυρπολήσεις τῶν πλοίων τῶν Τούρκων, μεταξύ τῶν ὁποίων καί δύο ναυαρχίδων των, ἀνήρχοντο εἰς 100.000 ἂνδρας, ἑνός τεραστίου ἀριθμοῦ ἀπωλειῶν διά τήν ἐποχήν, μάλιστα δέ εἰς τάς πλείστας τῶν περιπτώσεων ἐπρόκειτο περί τῶν πλέον ἐπιλέκτων Τουρκικῶν στρατευμάτων.

            Μία παρατήρησις, πολύ σοβαρά τοῦ Voutier, ἦτο ἡ διαπίστωσίς του ὃτι κάποιοι ἂπληστοι καί φιλόδοξοι ὁπλαρχηγοί ἢρχιζον νά σκέπτωνται τόν σφετερισμόν τῆς ἐξουσίας καί ἡ διχόνοια καί ἡ ἀναρχία τούς συνέπαιρνε καί τοῦτο ἀντί νά στηρίζωσι μέ κάθε τρόπον τούς ἀδελφούς συμπολεμιστάς των, οἱ ὁποῖοι τάς δυσκόλους στιγμάς εἶχον σηκώσει τό λάβαρον τῆς ἀνεξαρτησίας καί προέταξαν τά στήθη των εἰς τόν ἐχθρόν.

            Ὁ Olivier Voutier ἐπέστρεψεν ἐσπευσμένως τότε εἰς Γαλλίαν ὃταν ἐπληροφορήθη ὃτι ἡ Γαλλική Κυβέρνησις τοῦ ἀφῂρεσε τήν Γαλλικήν Ὑπηκοότητα, λόγῳ τῆς συνεχοῦς ἀπουσίας του ἀπό τόν Γαλλικόν Στρατόν. Ἒτσι ἠναγκάσθη νά ἐγκαταλείψῃ τήν Ἑλλάδα τέλος τοῦ 1823, καί ἐπιστρέψας εἰς Γαλλίαν προέβη εἰς τάς δεούσας ἐνεργείας ἐπανασυστάσεως τῆς Γαλλικῆς Ὑπηκοότητός του.

            Κατά τήν διαμονήν του εἰς Γαλλίαν ὁ διάσημος Γάλλος ζωγράφος Εὐγένιος (Eugène) Delacroix ἐζήτησε νά τόν γνωρίσῃ καί εἶχεν ἐπανειλημμένας ἐπαφάς μαζί του ζητῶν νά μάθῃ ἀπό τόν Olivier Voutier, ὡς αὐτόπτην μάρτυρα, αὐθεντικάς πολεμικάς σκηνάς διά τάς σφαγάς τῶν ἀμάχων ὑπό τῶν Τούρκων εἰς τάς ὁποίας παρηυρέθη. Τήν ἐποχήν αὐτήν ὁ Delacroix ἐζωγράφιζε τόν περίφημον πίνακα του «Αἱ Σφαγαί τῆς Χίου».

            Ἐν τῷ μεταξύ διηυθετήθη ἐν Γαλλίᾳ τό δημιουργηθέν θέμα μέ τό Γαλλικόν Ναυτικόν καί τήν Γαλλικήν Ὑπηκοότητα τοῦ Olivier Voutier καί τό 1824 ἐπέστρεψε καί πάλιν εἰς Ἑλλάδα μέ  νέαν προαγωγήν εἰς Διοικητήν τοῦ Πυροβολικοῦ, ὃπου ἒλαβε μέρος εἰς νέας ἐκστρατείας κατά τῶν Τούρκων. Ἐπέστρεψε καί πάλιν τό 1825 εἰς Γαλλίαν, συμφώνως πρός τούς ὃρους τῆς ἐπανασυστάσεως τῆς Γαλλικῆς Ὑπηκοότητός του. Τό 1826 ἐξεδόθη εἰς τήν Γαλλίαν τόν νέον βιβλίον του Lettres sur la Grèce, notes et chants populaires, ἢτοι Ἐπιστολαί ἐπί τοῦ θέματος τῆς Ἑλλάδος – Σημειώσεις καί λαϊκά ᾂσματα. Εἰς τό βιβλίον αὐτό ὑπάρχουσιν ἐνδιαφέροντα στοιχεῖα διά τόν θάνατον τοῦ Λόρδου Βύρωνος, τήν Καταστροφήν τῆς Κάσου καί τῶν Ψαρῶν ὑπό τῶν Τούρκων καί δυστυχῶς τήν ἐθνικήν μας γάγγραιναν, τήν τοῦ ἐμφυλίου πολέμου, πού πάντοτε κατατρώγει τάς ἐπιτυχίας τοῦ Ἒθνους.

            Τῷ 1833 ὁ βασιλεύς Ὂθων ἐτίμησε τόν Olivier Voutier μέ τόν Χρυσοῦν Σταυρόν τοῦ Τάγματος τοῦ Σωτῆρος. [Ὑπάρχει δέ ἀπεικόνισίς του μέ ὃλα τά παράσημα πού τοῦ ἀπενεμήθησαν ὑπό τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους κατά τήν ὑπηρεσίαν του ἐν Ἑλλάδι.] Τέλος τῷ 1847 ἐπιστρέφει καί πάλιν εἰς Γαλλίαν, ὃπου ἒκτισεν εἰς τήν πόλιν Hyères τῆς Νοτίου Γαλλίας τόν πύργον του, Castel Sainte-Claire. Ἐκεῖ ἐγκατεστάθη καί ἒζησε 30 ἀκόμη ἒτη, ἀπέθανε δέ εἰς ἡλικίαν 81 ἐτῶν τήν 19ην Ἀπριλίου, 1877. Ἐτάφη εἰς τόν κῆπον τοῦ πύργου του. Ἡ ἐπιγραφή ἐπί τοῦ μνήματός του ἀναφέρει: «Ἐδῶ ἀναπαύεται ὁ Συνταγματάρχης Olivier Voutier, ὁ ὁποῖος ἀνέσκαψε τό ἂγαλμα τῆς Ἀφροδίτης τῆς Μήλου τήν 8ην Ἀπριλίου, 1820».

            Καί ὁ Olivier Voutier δίδει εἰς τούς Ἓλληνας τάς κάτωθι ὑπερόχους σοφάς συμβουλάς, τάς ὁποίας θά πρέπῃ ὃλοι οἱ Ἓλληνες νά ἒχωμεν εἰς τήν σκέψιν μας ὡς φάρον καθοδηγητήν εἰς τήν ζωήν μας:

            «Ἀτρόμητοι Ἓλληνες! Γνωρίζετε πιά ὃλας τάς δυνάμεις σας!… Μά, ὃπως τόν καιρόν τοῦ Θεμιστοκλῆ, ἡ Ἱστορία σας συνοψίζεται εἰς δύο χαρακτηριστικά: τήν Γενναιότητα ἀλλά καί τήν Διάσπασίν σας … Οἱ Ἓλληνες δέν εἶχον προλάβει τότε νά γευθῶσι τάς ἐπιτυχίας των καί κάποιοι φιλόδοξοι, ἂπληστοι ἀρχηγοί ἐσκέπτοντο ἢδη νά σφετερισθῶσι τήν ἐξουσίαν καί ἒτσι ἡ Διχόνοια διεδέχθη τήν Ἀναρχίαν».

            Πράγματι αἱ παρατηρήσεις αὐταί τοῦ Olivier Voutier διά τήν Διχόνοιαν – τήν Μάστιγα ἡμῶν τῶν Ἑλλήνων – εἶναι ἀκριβεῖς καί φέρουσιν εἰς τήν μνήμην τοῦ ὁμιλοῦντος τούς ἀθανάτους στίχους τοῦ Ἐθνικοῦ μας ποιητοῦ Διονυσίου Σολωμοῦ ἀπό τόν: «Ὓμνον πρός τήν Ἐλευθερίαν».

Παληκάρια μου οἱ πόλεμοι         Ἡ Διχόνοια πού κρατάει            Κειό τό σκῆπτρο πού σᾶς δείχνει,

για σᾶς ὃλοι εἶναι χαρά …         ἓνα σκῆπτρον ἡ δολερή ἒχει ἀλήθεια ὡραία θωριά•

ἀλλά ἀνίκητη μια μένει   κάθ’ ἑνός χαμογελάει                μήν τό πιᾶστε, γιατί ῥίχνει

πού τίς δάφνες σας μαδεῖ.         πάρ’το λέγοντας καί σύ.            εἰσέ δάκρυα θλιβερά

            Συμπεράσματα καί Παρατηρήσεις:

            Εἰς τάς εὐγλώττους παρατηρήσεις τοῦ ἐξαιρέτου Γάλλου Φιλέλληνος καί πολεμιστοῦ Olivier Voutier θά ἢθελον νά προσθέσω 7 (ἑπτά) εὒλογα Συμπεράσματα καί ἐπικαίρους Παρατηρήσεις τοῦ ὁμιλοῦντος τάς ὁποίας θεωρῶ πολύ ἀναγκαίας.

            Α) Τά τελευταῖα ἒτη, εἶδον τό φῶς τῆς δημοσιότητος ὑπό τινων δῆθεν «ἱστορικῶν», οἳτινες ὑποκινούμενοι ἐξ ἀλλοτρίων προθέσεων διαστρέφουσι τόν Ἀγῶνα τῆς Ἑλληνικῆς Ἐθνικῆς Ἐξεγέρσεως τοῦ 1821 καί τόν παρουσιάζουσιν ὃτι δῆθεν ὁ Ἀγών αὐτός δέν εἶχε σχέσιν μέ τήν Χριστιανικήν Θρησκείαν, τήν Πίστιν εἰς τά Θεῖα καί τήν ἐκ ταύτης ἀπορρεούσης Ψυχικῆς Δυνάμεως καί ἀγάπης πρός τήν Πατρίδα καί τήν Ἐλευθερίαν, ἀλλά ὃτι δῆθεν ὑπῆρξε μία πολιτικής φύσεως ἐξέγερσις καί εἷς ταξικός πόλεμος! Αὐτά τά λεχθέντα ὑπό τινων ἐκτός τοῦ ὃτι εἶναι ἱεροσυλία καί βλασφημία πρός τήν Ἱστορικήν Πραγματικότητα εἶναι καί ἐντροπή νά λέγωνται ὑπό ἀνθρώπων, πού θέλουσι νά φέρωσι τό ὂνομα Ἓλληνες. Ἡ ἀνακρίβεια τῶν θέσεών των ἀποδεικνύεται μεταξύ τῶν πολλῶν ἀποδείξεων περί τοῦ ἀντιθέτου καί ἐκ τῶν κάτωθι γεγονότων:

            Νά μή λησμονῆται κατά πρῶτον ὁ ὃρκος τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας διά τοῦ ὁποίου τά μέλη της ἐμυοῦντο εἰς τήν Ἑλληνικήν Ἐπανάστασιν. Ἡ πρώτη φράσις τοῦ ὃρκου ἢρχιζε μέ τόν Θεόν: «Ὁρκίζομαι εἰς τόν ἀληθινόν Θεόν, ….». Καί ἀκόμη οἱ λόγοι τοῦ μεγάλου ἣρωος Ἀρχιστρατήγου τοῦ Ἀγῶνος Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, ὃστις πολλάκις ἐτόνιζεν κατά τάς ἱστορικάς παρακινήσεις του πρός τούς Ἓλληνας μαχητάς ὃτι: «Ὁ Θεός ἒχει ὑπογράψει τήν Λευτεριάν τῆς Ἑλλάδας καί δέν παίρνει ὀπίσω τήν ὑπογραφήν του».

            Εἶναι ἐξ ἂλλου εἰς ὃλους γνωστόν καί τό πῶς ἐκηρύχθη ἡ ἐπίσημος ἒναρξις τοῦ Ἀπελευθερωτικοῦ Ἀγῶνος τῆς Ἑλλάδος: Διά τῆς ἀναπετάσεως τοῦ Λαβάρου τῆς Ἐπαναστάσεως ὐπό τῆς Ἐκκλησίας ἐκπροσωπουμένης ὑπό τοῦ σεπτοῦ Ἐθνάρχου Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανοῦ εἰς τήν Μονήν τῆς Ἁγίας Λαύρας. Καί ἀκόμη ἀπό τάς διηγήσεις τοῦ ἀνεξαρτήτου παρατηρητοῦ Olivier Voutier πληροφορούμεθα καί δι’ἂλλους Μητροπολίτας, ὡς τόν Μητροπολίτην τοῦ Ἓλους Ἂνθιμον, τῶν Ἀθηνῶν Διονύσιον, τῶν Σαλώνων ἢ Ἀμφίσσης Ἠσαΐαν, οἱ ὁποῖοι πάντοτε ἦσαν παρόντες εἰς τόν Ἀγῶνα καί ἐπενέβαινον εἰς τάς δυσκόλους στιγμάς διά νά ἐμψυχώνωσι καί νουθετῶσι τούς ἀγωνιστάς τονώνοντες τό ἐθνικόν καί θρησκευτικόν φρόνημά των καί τήν πίστιν των πρός τά ὓψιστα ἰδεώδη τῆς Θρησκείας καί τῆς Πατρίδος, τά ὁποῖα θά ἒπρεπε νά ὑπερασπισθῶσι πάσῃ θυσίᾳ καί μέ τήν ζωήν των ἀκόμη. Ὑπῆρξαν καί αἱ μαρτυρικαί θυσίαι πλείστων ἱερωμένων, μεταξύ τῶν ὁποίων τῶν Παπαφλέσσα καί Ἀθανασίου Διάκου καί ἂλλων πολλῶν ἱεραρχῶν οἱ ὁποῖοι ἐσφαγιάσθησαν ἢ ἀπηγχονίσθησαν ὑπό τῶν Τούρκων, μεταξύ τῶν ὁποίων ὁ μαρτυρικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριος ὁ Ε΄ καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου Κυπριανός ἀμφότεροι μετά πολλῶν ἂλλων ἱεραρχῶν.

            Ἐκ παραλλήλου, ὃλα τά Λάβαρα τοῦ Ἀγῶνος τοῦ 1821 ἒφερον ἐπ’ αὐτῶν τόν Σταυρόν, τό ὓψιστον σύμβολον τῆς Χριστιανικῆς Θρησκείας μας. Ἒμπνευσις δέ ὃλων ἦτο ἡ Ἁγία Σοφία.

            [Σημειωτέον ὃτι κατά τήν περυσινήν ὁμιλίαν τοῦ ὁμιλητοῦ διά τά διασχίζοντα τήν Εὐρώπην ὑπολείμματα τοῦ Ἱεροῦ Λόχου εἰς τήν προσπάθειαν ἐπιστροφῆς των εἰς τήν πατρῲαν γῆν των, παντοῦ ἀπ’ ὃπου διῆλθον, εἰς Ῥωσσίαν, Πολωνίαν, τά Γερμανικά Βασίλεια καί κυρίως εἰς τήν Ἑλβετίαν, ἡ βοήθεια πού τούς ἐδίδετο ἁπλόχερα ὑφ’ ὃλων ἦτο διά τήν Ἀπελευθέρωσιν τῆς σκλαβωμένης Ἑλλάδος ἀπό τόν Τουρκικόν ζυγόν, λόγῳ κυρίως τῆς ὁμοίας Χριστιανικῆς Θρησκείας τῶν Ἑλλήνων μέ τάς Εὐρωπαϊκάς. Δι’ αὐτόν τόν λόγον τούς ἐβοήθουν τόσον οἱ Ὀρθόδοξοι Ῥῶσσοι καί Πολωνοί, ὃσον καί οἱ Καθολικοί καί Προτεστάνται, ἀνεξαρτήτως Δόγματος, εἰς Γερμανίαν καί Ἑλβετίαν διά τῶν χωρῶν τῶν ὁποίων διῆλθον.]

            Ἂρα δέν ἦτο ταξικός ὀ ἀγών τῶν Ἑλλήνων, ἀφοῦ ὃλη ἡ κοινωνία, πλούσιοι καί πτωχοί, οἱ πάντες ἦσαν ἡνωμένοι κατά τοῦ βαρβάρου κατακτητοῦ τῶν Ἑλλήνων καί θρησκευτικῶς κοινοῦ ἐχθροῦ ὃλων τῶν Εὐρωπαϊκῶν λαῶν. Μάλιστα δέ ὃταν οἱ ὁπλαρχηγοί παρεσύροντο εἰς τάς γνωστάς φιλονικίας των ἦτο πάντοτε ἡ Ἐκκλησία, οἱ Ἱεράρχαι καί οἱ ἱερεῖς της, οἱ ὁποῖοι ἐπενέβαινον καί συνεφιλίωνον ἐπαναφέροντές τους εἰς τούς Θεϊκούς λόγους τοῦ Κυρίου Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ – τοῦ «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους».

            Εἶναι λοιπόν δυνατόν μετά 200 ἒτη, κάποιοι δῆθεν «ἱστορικοί μελετηταί», οἱ ὁποῖοι χωρίς νά ζήσωσι τά ὐπέροχα αὐτά γεγονότα καί τά γνήσια αἰσθήματα τῶν γενναίων ἀγωνιστῶν τοῦ 1821, νά ἒρχωνται σήμερον, κατόπιν ἑορτῆς, νά προπαγανδίζωσιν ἀνοήτους φιλοσοφίας; Εἶναι δυνατόν αὐτοί νά γνωρίζωσι καλύτερον ἀπό ἐκείνους πού πραγματικῶς τά ἐβίωσαν καί ἐθυσιάσθησαν διά τά ἰδεώδη αὐτά;

            β) Τό δεύτερον σημεῖον, τό ὁποῖον θά ἢθελον νά τονίσω, εἶναι τά μεγάλα ἐλαττώματα τῆς Ἑλληνικῆς Φυλῆς – τῆς Διχονοίας, τῶν Ἀντιζηλιῶν καί τοῦ Φθόνου, τά ὁποῖα μαστίζουσι τήν Φυλήν μας ἀπό τῶν ἀρχαιοτάτων χρόνων μέχρι καί τῆς σήμερον καί τά ὁποῖα πάντοτε κατέστρεφον τά μοναδικά ἐπιτεύγματά της τόσον χάριν τῆς ἐμφύτου ὀξυνοίας τῶν Ἑλλήνων ὃσον καί τοῦ ἀπαραμίλλου ἡρωϊσμοῦ των πρός προάσπισιν τῶν Ἰδεωδῶν τῆς Πατρίδος καί τῆς Θρησκείας των. Αὐτό τό μέγα ἐλάττωμα τῆς Ἑλληνικῆς φυλῆς μας εὐκρινῶς τό ἒζησε καί τό ἐπεσήμανε ὁ Olivier Voutier εἰς τά Ἀπομνημονεύματά του, ὡς τό ἀνέφερον ἢδη. Δυστυχῶς αὐτά τά θανάσιμα ἐλαττώματα ἐνετάθησαν μετά τήν ἀναχώρησίν του τό τέλος τοῦ 1823 φθάσαντα εἰς ἐπικινδυνωδέστατον σημεῖον αὐτοκαταστροφῆς τῶν Ἑλλήνων.

            Αὐτή ἡ Διχόνοια καί αἱ Ἀντιζηλίαι μεταξύ τῶν Ἑλλήνων, πρέπει νά ἐξαλειφθῶσι διά παντός ἀπό τό πνεῦμα καί τήν ψυχήν ὃλων μας, διότι πάντοτε ἐπέφερον μεγάλα κακά εἰς τήν Ἑλλάδα καί τό Ἒθνος ὁλόκληρον συμπεριλαμβανομένων καί ἡμῶν τῶν Κυπρίων. Ἐξ αἰτίας αὐτῶν τῶν ἐρίδων, παρ’ ὃλας τάς μεγαλειώδεις νίκας πού κατήγαγον οἱ Ἓλληνες ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν τοῦ Ἒθνους μας, πολλάκις τούς ὡδήγησαν εἰς ἐμφυλίους ἀναμετρήσεις, μάλιστα δέ ὃταν οὗτοι ηὑρίσκοντο εἰς τόν κολοφῶνα τῶν ἐπιτυχιῶν καί τῆς δόξης των, καί ἒτσι δυστυχῶς αὐτοκατεστρέφοντο ἢ τούς ὡδήγουν εἰς τήν ἂκρην τοῦ κρημνοῦ καί τήν αὐτοκαταστροφήν. Αὐτό τό πάθος τοῦ Φθόνου πού κατέτρωγε τούς ὁπλαρχηγούς κατά τήν Ἐπανάστασιν τοῦ 1821 ὡδηγοῦσε τούς Ἓλληνας ὂχι μόνον εἰς ἀλλεπαλλήλους συρράξεις μεταξύ των, ἀλλά καί ἀργότερον εἰς τήν δολοφονίαν τοῦ ὑπερόχου ἡγήτορος τῆς Ἀπελευθερωθείσης Ἑλλάδος Ἰωάννου Καποδιστρίου.

            Κατά τούς νεωτέρους χρόνους τό αὐτό συνέβη μέ ἀποτέλεσμα τήν ἀπώλειαν τῆς παναρχαίας Ἰωνίας καί Δυτικῆς Μικρᾶς Ἀσίας τῷ 1921 – 1923. Τό αὐτό συνέβη καί μετά τό τέλος τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου μέ τόν Ἐμφύλιον Πόλεμον, γεγονός τό ὁποῖον ἐν τέλει ἐστέρησεν ἀπό τήν Ἑλλάδα κάθε ἰσχυρόν ἒρεισμα, πού δικαιωματικῶς ἐδικαιοῦτο, ἐπί τῆς Βορείου Ἠπείρου καί τῆς Κύπρου καί ἂλλων κατεχομένων Ἑλληνικῶν περιοχῶν, αἱ ὁποῖαι δικαιωματικώτατα ἦσαν Ελληνικαί καί ἒπρεπε νά δοθῶσι καί πάλιν εἰς τήν Ἑλλάδα πρός ἐπιβράβευσιν τῶν τεραστίων θυσιῶν της εἰς ζωάς καί ὑλικάς ζημίας, πολεμήσασα παρά τό πλευρόν τῶν Συμμάχων κατά τήν διάρκειαν τοῦ Β΄ Παγκοσμίου πολέμου ἐναντίον τῶν τότε δυνάμεων τοῦ ἀσπλάχνου Γερμανικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ. Ἀλλά καί ἡμεῖς οἱ Κύπριοι μετά τόν ἡρωϊκόν ἀγῶνα καί θυσίας τῶν ἀγωνιστῶν τῆς ΕΟΚΑ τοῦ 1955-1959 εἲχομεν τά γνωστά εἰς ὃλους μας ὀλέθρια ἀποτελέσματα τῶν ἐρίδων μας, τῶν ὁποίων τά καταστροφικά ἀποτελέσματα διαρκοῦν μέχρι τῆς σήμερον.

            Εἶναι δέ ἀξιοπερίεργον ἀλλά καί συνάμα ἀξιόμεπτον αὐτό τό Ἑλληνικόν φαινόμενον. Διότι γνωρίζομεν ὃλοι τά θανάσιμα αὐτά ἐλαττώματα τῆς φυλῆς μας καί ἒχομεν πλήρη συνείδησιν τούτων καί ἐπίσης καλῶς γνωρίζομεν ὃτι πρέπει νά τά χαλιναγωγήσωμεν καί νά τά ἀποβάλωμεν ἀπό τόν τρόπον σκέψεως μας ἒχοντες πλήρη γνῶσιν τῶν ὀλεθρίων ἀποτελεσμάτων των καί ἐν τούτοις ὃμως εἰς κάθε μεγάλην περίστασιν τοῦ Ἒθνους μας τά ἐπαναλαμβάνομεν! Εἶναι μία κατάρα ἡ ὁποία ἀπό πανάρχαια ἒτη μᾶς κατατρέχει καί κατατρώγει καί ἡμᾶς καί τάς ἐπιτυχίας μας, ὡς Ἑλλήνων. Πρέπει λοιπόν πάσῃ θυσίᾳ νά ἐξαλείψωμεν αὐτήν τήν κατάραν ἀπό τήν ζωήν καί τήν σκέψιν μας. [Εἶναι ὀ μόνος τρόπος διά νά καταστῇ ἡ Ἑλλάς «Σεβαστή εἰς τούς φίλους της καί τρομερά εἰς τούς ἐχθρούς της». Ἂλλως συνεχῶς ἡμεῖς οἱ ἲδιοι τήν ὣραν τῶν μεγάλων θριάμβων τοῦ Ἒθνους μας, θά εὑρίσκωμεν πάντοτε ἡμεῖς οἱ ἲδιοι, οἱ Ἓλληνες καί ἙλληνοΚύπριοι, τόν τρόπον νά κατακρημνίζωμεν τούς λαούς μας καί τά ἐπιτεύγματά μας.] Διότι ἒτι χειρότερον καρποῦνται τά ἀποτελέσματα τῶν θυσιῶν μας οἱ ἐχθροί μας, οἱ ὁποῖοι πάντοτε καιροφυλακτοῦσι δι’ αὐτά τά ὀλέθρια ὀλισθήματά μας, διά νά ἀποσπάσωσιν ἀπό ἡμᾶς τιμημένα Ἑλληνικά ἐδάφη τά ὁποῖα μᾶς ἀνήκουσιν.

            [Αἱ Ἒριδες πρέπει νά ἐκλείψωσιν διά παντός τρόπου καί μέσου ἀπό τό Ἒθνος τῶν Ἑλλήνων, διότι αὗται τελικῶς ὁδηγοῦσιν εἰς ἐθνικάς ἣττας καί ἀπωλείας ἐδαφῶν.] Ὁ Olivier Voutier ἒχων ζήσει πάντα ταῦτα διετύπωσεν εἰς τά Ἀπομνημονεύματά του τήν κάτωθι ῥῆσιν: «Ἀπό τήν στιγμήν τῆς ἐπιτεύξεως μιᾶς μεγάλης ἐπιτυχίας τῶν Ἑλλήνων αὓτη χάνει ἒδαφος». Ὀφείλομεν λοιπόν σήμερον ἡμεῖς οἱ Ἓλληνες, τόσον ἐν Ἑλλάδι ὃσον καί ἐν Κύπρῳ νά ἒλθωμεν εἰς τά σύγκαλά μας, νά παύσωμεν κάθε Ἀντιζηλίαν καί νά συπειρωθῶμεν γύρω ἀπό τάς ἱκανάς ἡγεσίας μας, διότι ὁ ἐχθρός καραδοκεῖ καί εὑρίσκεται πρό τῶν πυλῶν μας.

            γ) Ὡς παρατηρεῖ ἐπίσης εἰς τά Ἀπομνημονεύματά του ὁ Olivier Voutier καί ἒχει ἀπόλυτον δίκαιον, ἡ τακτική τῶν Τούρκων εἰς ὃλας τάς διαπραγματεύσεις των ἦτο νά ἀναβάλλωσιν οἱανδήποτε δέσμευσιν καί πρόοδον εἰς αὐτάς ἐπεκτείνοντες τόν χρόνον τῶν διαπραγματεύσεών των, εἲτε ὃταν πρόκηται διά παράδοσίν των εἰς τάς μάχας, εἲτε δι’ οἱανδήποτε παραχώρησίν των.

            Παρ’ ὃλα τά 200 ἒτη πού παρῆλθον ἒκτοτε, βλέπομεν ὃτι καί σήμερον δέν ἢλλαξε διόλου αὐτή ἡ Τουρκική τακτική. Καί σήμερον πράττουσι ἀκριβῶς τό ἲδιον καί ἀκολουθοῦσι τήν ἰδίαν τακτικήν. Ἡμεῖς μέ τό Κυπριακόν ἒχομεν πικράν πεῖραν τούτου. Εἰς κάθε συνάντησίν των μέ ἡμᾶς αὐτοί παρουσιάζουσι καί νέους ἀπαραδέκτους ὃρους καί προτάσεις πού ἐφευρίσκουσιν, ἐν τῇ ἐλπίδι, ὃτι τό μέλλον θά εἶναι ἀκόμη εὐνοϊκώτερον δι’ αὐτούς.

            Οἱ Τοῦρκοι παραμένουσι πάντοτε οἱ ἲδιοι. Πρέπει ὃμως καί αἱ μεγάλαι Δυνάμεις, ὁ Ο.Η.Ε. καί αἱ χῶραι τῆς Ἡνωμένης Εὐρώπης νά ἒχωσι καί αὐταί πλήρη γνῶσιν καί ἀντίληψιν αὐτῆς τῆς Τουρκικῆς τακτικῆς, διά νά μή δύνανται οἱ Τοῦρκοι νά τούς ἐμπαίζωσι κάθε φοράν, ἐμπλέκοντές τους εἰς κάθε διαπραγμάτευσιν εἰς τά δόλια σχέδια καί ἀναβολάς των καί αἱ μεσολαβοῦσαι χῶραι,ἐν ἀφελείᾳ καί ἐλαφρότητι, νά δέχωνται τούς Τουρκικούς ἐμπαιγμούς. Διότι ἂλλως αἱ διαπραγματεύσεις καί αἱ ἀπαιτήσεις τῶν Τούρκων θά συνεχίζωνται ἐπ’ ἂπειρον…

            Εἶναι πολύ λυπηρόν διότι τά Ἡνωμένα Ἒθνη καί οἱ ἐκπρόσωποί των φαίνεται ἢ δίδουσι τήν ἐντύπωσιν ὃτι δέν ἀντιλαμβάνονται αὐτήν τήν πατροπαράδοτον τουρκικήν τακτικήν τῶν παρατεινομένων ὑστεροβούλως διαιωνίσεων τῶν προβλημάτων, πού οἱ ἲδιοι οἱ Τοῦρκοι δημιουργοῦν ψευδόμενοι διαρκῶς καί ἀσυστόλως, ὡς παρετήρησε πρό 200 ἐτῶν καί ὁ Olivier Voutier. [Δέν γνωρίζουν τά Ἡνωμένα Ἒθνη ὃτι οἱ Τοῦρκοι τότε καί μόνον ὑποχωροῦσιν εἰς τάς διαπραγματεύσεις των, ὃταν ἀντιληφθῶσιν, ὃτι γύρω των αἱ καταστάσεις τούς περισφίγγουσιν ὑπό ἰσχυροτέρων ἀπό αὐτούς δυνάμεων; Αὐτήν τήν τακτικήν καί αὐστηρότητα πρέπει νά ἐφαρμόσωσι τά Η.Ε. καί ἡ Ε.Ε. κατά τάς διαπραγματεύσεις των μέ αὐτούς καί ὂχι κάθε φοράν οἱ Τοῦρκοι νά θέτωσι καί νέας ἀπαιτήσεις καί αὐτοί νά τάς ἀκούωσιν ἂνευ ἀντιδράσεως, ἐνᾧ οἱ Τοῦρκοι ἀπό μέσα των γελῶσι, διότι τούς ἐμπαίζουσι καί οἱ «δῆθεν ἒξυπνοι» συνομιληταί των δέν τό ἀντιλαμβάνονται!] Ἐν τελευταίᾳ ἀναλύσει εἶναι καί θέμα Ἀξιοπρεπείας διά τόν Δυτικόν κόσμον, νά παύση νά δέχηται τούς Τουρκικούς ἐμπαιγμούς.

            δ) Τό τέταρτον Συμπέρασμα, τό ὁποῖον ἐξάγομεν ἀπό τάς πολεμικάς ἀναμετρήσεις τῶν Ἑλλήνων μέ τούς Τούρκους, εἶναι ὃτι οἱ Τοῦρκοι παρ’ ὃλην τήν ἀριθμητικήν καί ὑλικήν ὑπεροχήν των, ἡ Ἱστορία πιστοποιεῖ ὃτι τάς πλείστας φοράς οἱ Τοῦρκοι ἡττήθησαν ὑπό τῶν Ἑλλήνων καί ὂχι τό ἀντίθετον, ὡς ἡ Τουρκική προπαγάνδα τεχνηέντως καλλιεργεῖ. Ὡς εἲδομεν καί ἀπό τήν ἀφήγησίν τοῦ Γάλλου Συνταγματάρχου Olivier Voutier, οἱ Τοῦρκοι εἰς τάς ἀναμετρήσεις των μέ τούς Ἓλληνας ὑπέστησαν ὀδυνηράς δι’ αὐτούς ἣττας καί πανωλεθρίας εἰς τά πεδία τῶν μαχῶν, σπανίως δέ ὑπῆρξαν νικηταί. Ἐλαχίστας μάχας ἐκέρδισαν. Καί αὐτάς ὃταν ἐξεμεταλλεύθησαν τάς ἀδυναμίας τῶν Ἑλλήνων – τήν Διχόνοιαν μεταξύ μας καί τάς Προδοσίας κάποιων, ἒστω καί ἐλαχίστων, οἱ ὁποῖοι ὃμως ἐπροξένουν πάντοτε διά τῆς ἐπονειδίστου πράξεώς των ἀνυπολόγιστον κακόν καί ζημίαν εἰς τό Ἒθνος καί τήν Πατρίδα των.

            [Αὐτό συνέβη καθ’ ὃλας τάς ἱστορικάς ἀναμετρήσεις τῶν Ἑλλήνων μέ τούς Τούρκους: Εἰς τήν Μικράν Ἀσίαν κατά τήν μάχην τοῦ Μαντζικέρτ (1071), διά τήν ὁποῖαν φημίζεται ὁ Ἐρντογάν. Ὑπῆρξε Προδοσία. Τό αὐτό κατά τήν ἃλωσιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως (1453) μέ τήν ἀνοικτήν Κερκόπορταν, πού ἢνοιξε διά τούς Τούρκους εἷς προδότης. Τό ἲδιον κατά τήν ἃλωσιν τῆς Λευκωσίας μέ τήν διείσδυσιν τῶν Τούρκων εἰς τόν Μπαϊρακτάρην ἐκ τῆς ἀνοικτῆς θυρίδος εἰς τά τείχη ὑπό κάποιου προδόσαντος κ.ο.κ.]

            ε) Ὃταν ὁμιλῶμεν μέ τήν γενικήν ὀνομασίαν Τοῦρκοι διά τούς κατοίκους τῆς Τουρκίας, τόσον τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ὃσον καί τῆς Κύπρου, εἶναι ἀναγκαῖον, πιστεύω, νά κάνωμεν τήν κάτωθι διάκρισιν μεταξύ τούτων. Δηλ. ἀφ’ ἑνός τούς καταγομένους ἀπό τά βάρβαρα καί αἱμοδιψῆ στίφη τά προελθόντα ἐκ τοῦ βάθους τῆς Ἀσίας – τούς Μογγόλους καί Τατάρους – οἱ ὁποῖοι τό μόνον πού ἐγνώριζον εἶναι πῶς νά σφάζωσι, νά λεηλατῶσι, νά κατακλέπτωσι περιουσίας καί νά βιάζωσι γυναῖκας καί ἀφ’ ἑτέρου ἐκείνους τούς κατοίκους τῆς Τουρκίας οἱ ὁποῖοι ὀνομάζονται μέν Τοῦρκοι, ἀλλά εἰς τήν πραγματικότητα εἶναι ἀπόγονοι τῶν Ἑλληνικῶν Βυζαντινῶν λαῶν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, οἱ ὁποῖοι μετά τήν κατάκτησιν των παρέμεινον εἰς τήν πατρίδα των ἐξαναγκαζόμενοι νά ἐξισλαμισθῶσι διά νά σώσωσι τάς οἰκογενείας των – τάς γυναῖκας καί τάς θυγατέρας των, καί τάς περιουσίας των ἀπό τούς βαρβάρους Ἀσιάτας κατακτητάς των. Αὐτοί ξεχωρίζωσιν ἀπό τήν πραότητα καί τό φιλήσυχον τοῦ χαρακτῆρός των ὡς καί τῶν χαρακτηριστικῶν των καί τούς ὁποίους οἱ αἱμοδιψεῖς ἀπόγονοι τῶν βαρβαρικῶν ὀρδῶν ἀναγκάζουσι νά στρέφωνται κατά τῶν Ἑλλήνων ἀδελφῶν των.

            στ) Τό ἓκτον συμπέρασμα εἶναι σύγχρονον καί συνάμα σοβαρόν: Εἶμαι δέ βέβαιος ὃτι θά σᾶς δώσῃ πολλήν τροφήν πρός σκέψιν. Εἶναι αἱ πυρκαϊαί εἰς Ἑλλάδα, αἱ ὁποῖαι ἀφήνουσι πολλάς βασίμους ὑποψίας διά τούς αἰτίους των. Αὗται θέτουσι τό ἑξῆς ἐρώτημα: Ἒχουν καμμίαν σχέσιν αἱ ἧτται τῶν Τούρκων κατά τήν Ἑλληνικήν Ἐπανάστασιν τοῦ 1821 καί μέ τάς συγχρόνους βλέψεις των κατά τῆς Ἑλλάδος μετά τῶν πυρκαϊῶν ἐν Ἑλλάδι;

            Κατά πρῶτον, ἂς ἀνακεφαλαιώσωμεν τάς μεγάλας ἣττας τῶν Τούρκων κατά τήν Ἐπανάστασιν, ὡς τάς πιστοποιεῖ καί ὁ Olivier Voutier εἰς τά Ἀπομνημονεύματά του: Αὗται ἐπεσυνέβησαν Α) Εἰς Πελοπόννησον: Εἰς τήν Ἀρκαδίαν μέ τήν Τριπολιτσάν, εἰς Ἀχαΐαν μέ τήν  Πάτρα, εἰς Λακωνίαν μέ τήν Μάνην καί τήν Σπάρτην, εἰς Ἠλείαν εἰς τήν περιοχήν τῆς Ἀρχαίας Ὀλυμπίας, εἰς Μεσσηνίαν μέ τήν περιοχήν Καλαμάτας, εἰς τήν Κόρινθον, τό Ἂργος καί τό Ναύπλιον Β) ΑΙΤΩΛΟ-ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΝ καί εἰς Στερεάν Ἑλλάδα: τήν Ἂμφισσαν (ἂλλως Σάλωνα) καί τά ὂρη Πάρνηθα, Παρνασσόν καί τά Γεράνεια (βορείως τοῦ Ἰσθμοῦ τῆς Κορίνθου). Γ) Εἰς Ἀττικήν (τάς Ἀθήνας καί τήν Ἃλωσιν τῆς Ἀκροπόλεως), Δ) Εἰς Εὒβοιαν Ε) Εἰς Ἢπειρον: Ρούμελη, Σούλι, ΣΤ) Εἰς τάς Νήσους τοῦ Ἀνατολικοῦ Αἰγαίου κτλ.

            Ἐρχόμεθα κατά πρῶτον εἰς τάς πρώτας μεγάλας πυρκαϊάς τῶν ἐτῶν 1995-1997: Διά τάς πυρκαϊάς αὐτάς τῷ 2011 διά στόματος τοῦ ἰδίου τοῦ Μεσούτ Γιλμάζ, πρώην Πρωθυπουργοῦ τῆς Τουρκίας, αὐτός ἐδήλωσεν, ὃτι αἱ πυρκαϊαί αὐταί ἦσαν ἒργον τῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν καί πρακτόρων τῆς Τουρκίας εἰς Ἑλλάδα! Αὐταί αἱ ὑπηρεσίαι ἒθεσαν τῷ 1995-97 τάς πυρκαϊάς εἰς Ἑλλάδα! Μετά εἲχομεν τάς πυρκαϊάς τοῦ 2007 εἰς τάς ἰδίας καί πάλιν περιοχάς ὃπου οἱ Τοῦρκοι ἡττήθησαν τῷ 1821 κατά κράτος ὑπό τῶν Ἑλλήνων [ὡς π.χ. εἰς Α) Πελοπόννησον: Μεσσηνίαν, Ἀρκαδίαν, Ἠλείαν, Ἀχαΐαν, Λακωνίαν, Ἀργολίδα, Κορινθίαν, Β) Ἀττική καί Εὒβοιαν καί Γ) Φθιώτιδα.] Τό ὓψος τῶν καταστροφῶν αὐτῶν κατά τήν WIKIPEDIA ἀνῆλθεν εἰς 3,5 δισεκατομμύρια Εὐρῶα.

            Ἐρχόμεθα τώρα εἰς τάς πολύ προσφάτους περυσινάς μεγάλας δασικάς πυρκαϊάς τοῦ 2021. Συμφώνως πρός ἐπισήμους ἀνακοινώσεις τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως ἐτέθησαν ἐσκεμμένως 428 δασικαί πυρκαϊαί εἰς Ἑλλάδα περίπου εἰς τάς ἰδίας περιοχάς. Βλέπομεν ὃτι αἱ πυρκαϊαί εἰς Ἑλλάδα ἀκολουθοῦσιν ἓν ὡρισμένον πλάνον.

            Καί ἐφέτος τό ἲδιον συνέβη μέ τήν προσθήκην καί τοῦ Ἒβρου. Εἶναι αὐτοί ὃλοι οἱ ἀλλεπάλληλοι ἐμπρησμοί καί αἱ καταστροφικαί πυρκαϊαί πού συνέβησαν καί συμβαίνουν εἰς τήν Ἑλλάδα συμπτώσεις ἢ εἶναι ἐξ ὐπαιτιότητος τῶν ἀσπόνδων γειτόνων, ὡς ἦσαν καί ἐκεῖναι τῶν ἐτῶν 1995-97 καί 2007, τάς ὁποίας παρεδέχθη καί ἐπισήμως ὁ Μεσούτ Γιλμάζ; Ἲσως ὁ λόγος νά εἶναι διότι οἱ Τοῦρκοι φέρουσι βαρέως τάς πρό 200 ἐτῶν μεγάλας ἣττας των εἰς Ἑλλάδα εἰς τούς τόπους αὐτούς καί θέλουσι νά πάρωσιν ἐκδίκησιν διά τῶν ἐμπρησμῶν. Ἡ ἐκφραζομένη αὐτή ὑπόθεσις εἶναι πολύ ἰσχυρά, πιστεύω, καί δηλοῖ δύο τινά: Ἐν πρώτοις τό μένος τῶν σημερινῶν Τούρκων διά τάς ἀλλεπαλλήλους ἣττας των εἰς τά δασώδη ὂρη καί περιοχάς τῆς Ἑλλάδος κατά τό 1821. [Αὐτό τό μῖσος των εἶναι πολύ ἐντονώτερον τώρα πού ἡ Ἑλλάς ἑορτάζει τά 200 ἒτη τῆς Ἑλληνικῆς Ἐθνεγερσίας, ἣτις ὡδήγησεν εἰς τήν Ἀπελευθέρωσιν τοῦ Ἒθνους τῶν Ἑλλήνων.] Αἱ περιοχαί τῶν πυρκαϊῶν περιέργως συμπίπτουσι μέ τάς περιοχάς τῶν τότε μεγάλων ἡττῶν τῶν Τούρκων εἰς Ἑλλάδα κατά τήν Ἐπανάστασιν τοῦ 1821. Εἶναι δέ αὗται, ἐν ἂλλοις λόγοις ἡ βεβαίωσις τῆς αἰωνίας ἒχθρας των πρός τούς Ἓλληνας καί τήν Ἑλλάδα.

            Τό ἓτερον δηλούμενον μέ αὐτάς πυρκαϊάς εἶναι ὃτι ἀποκαλύπτουσι τά καταχθόνια σχέδια τοῦ νῦν ἡγέτου τῶν Τούρκων Ἐρντογάν, ὃτι δηλ. εἰς περίπτωσιν συρράξεως, πλήν τῶν Νήσων τοῦ Αἰγαίου θά κτυπήσῃ διά πυρκαϊῶν καί εἰς τά μετόπισθεν, εἰς τά μέρη τῆς Ἑλλάδος πού ὑπέστησαν τῷ 1821 οἱ Τοῦρκοι ὀδυνηράς ἣττας, διά νά πάρωσιν ἐκδίκησιν. Ἂς ἒχωμεν αὐτά ὑπ’ ὂψιν τόσον εἰς τήν Ἑλλάδα ὃσον καί ἡμεῖς εἰς Κύπρον, καθ’ ὃτι οἱ τοπικοί πληθυσμοί τῶν δασωδῶν αὐτῶν περιοχῶν πρέπει νά εἶναι πανέτοιμοι, ἐξησκημένοι καί προητοιμασμένοι καταλλήλως δι’ἐπιτυχεῖς κατασβέσεις δασικῶν πυρκαϊῶν, ἀφοῦ ὁ στρατός καί τά ἂλλα στρατιωτικά μέσα κατ’ ἀνάγκην θά μάχωνται εἰς τήν πρώτην γραμμήν τοῦ πυρός. Ἂς ἒχωσι λοιπόν γνῶσιν οἱ φύλακες, διά νά μήν ἐπιτρέψωμεν εἰς τούς ἐπιβούλους ἐχθρούς νά μᾶς αἰφνιδιάσωσι!

            Ἐξ ἂλλου, τῆς τακτικῆς αὐτῆς τῶν Τούρκων ἒχομεν πεῖραν καί ἡμεῖς οἱ Κύπριοι, ὃταν κατά τήν εἰσβολήν των τῷ 1974 πρός ἀντιπερισπασμόν μᾶς ἒκαυσαν ταὐτοχρόνως μεγάλον μέρος πυκνοῦ δάσους μας εἰς τά μετόπισθεν καί ἒτσι ἐκτός τῆς ἀντιμετωπίσεως τῆς εἰσβολῆς των, ἒπρεπεν οἱ Κύπριοι νά τρέχωμεν νά κατασβέσωμεν καί τήν μεγάλων διαστάσεων πυρκαϊάν πού μᾶς ἒθεσαν εἰς τά δάση μας. Εἶναι λοιπόν καί ἐμπράκτως ἀποδεδειγμένον τό Τουρκικόν αὐτό σχέδιον δράσεώς των.

            ζ) Ἡ ἑβδόμη καί τελευταία Παρατήρησις εἶναι ἡ κάτωθι καί ἀφορᾷ ἡμᾶς τούς Κυπρίους: Ἐξ ὃσων γνωρίζω καί ἒχω παρατηρήσει δέν ὑπάρχουσιν εἰς Κύπρον μνημεῖα ἢ προτομαί ἡρώων ἀναφερόμεναι εἰς τήν Ἑλληνικήν Ἐπανάστασιν. Βεβαίως, πολύ ὀρθῶς, ἒχομεν μνημεῖα τῶν συγχρόνων ἡρώων ἀγωνιστῶν μας τῆς ΕΟΚΑ. Ἀλλά τίποτε ὑπάρχει ἒστω καί δι’ ἓνα Ἓλληνα ἣρωα τοῦ 1821! Εἰς ἓνα Θεόδωρον Κολοκοτρώνην! Εἰς ἓνα Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανόν ἢ τόν Πατριάρχην Γρηγόριον τόν Ε΄! Ἡ Ἐκκλησία καί ἡ Πολιτεία διατί ἀδρανοῦσι ἐπί τοῦ θέματος τούτου;!

            Εἶναι σχετική, πιστεύω, καί ἡ ἀκόλουθος ἀναφορά τοῦ ὁμιλοῦντος: Ὡς γνωστόν, ἂλλοτε εἰς τήν Πλατεῖαν Ἐλευθερίας, τήν πρώην Πλατεῖαν Μεταξᾶ, ὑπῆρχεν ἡ προτομή ἑνός μεγάλου Ἓλληνος πατριώτου, τοῦ ἐξ Ἑλλάδος Καθηγητοῦ τοῦ Παγκυπρίου Γυμνασίου Νικολάου Καταλάνου. Δυστυχῶς μέ ἀφορμήν τά «γνωστά μακροχρόνια ἒργα» εἰς τήν Πλατεῖαν αὐτήν, ἡ προτομή ἀπεμακρύνθη εἰς τά ἂδυτα τῶν ἀποθηκῶν τοῦ Δήμου Λευκωσίας, παρ’ ὃλον ὃτι ὑπῆρξαν ἂρθρα εἰς τόν Τύπον καί ὑπόσχεσις ὃτι μέ τήν συμπλήρωσιν τῶν ἒργων, ὁ ἀνδριάς τοῦ Νικολάου Καταλάνου θά ἒπρεπε νά ἐπανατοποθετηθῇ εἰς τήν θέσιν του. Μέχρι στιγμῆς δέν φαίνεται νά ἐνδιαφέρηται κανείς πρός τοῦτο! Θεωρῶ ὃτι τό γεγονός αὐτό θά πρέπῃ νά κάνῃ ὃλους ἡμᾶς τούς Λευκωσιάτας καί τόν Δῆμόν μας νά αἰσθανώμεθα πολύ ἂσχημα διά τήν ἐπιδεικνυομένην περιφρόνησίν μας πρός ἓνα Ἓλληνα πατριώτην, τόν Νικόλαον Καταλᾶνον, ἓνα ἂνδρα τοῦ πνεύματος τονώσαντος τότε εἰς μεγάλον βαθμόν τό ἐθνικόν φρόνημα τῶν πατέρων μας καί γενικῶς τῶν Κυπρίων.

            Ἀγαπηταί κυρίαι καί κύριοι,

            Σᾶς εὐχαριστῶ θερμῶς διά τήν εὐγενῆ παρουσίαν σας εἰς τάς διαλέξεις τοῦ ὁμιλοῦντος, ὁ ὁποῖος βασιζόμενος εἰς τά ἐκτεθέντα εἰς τά Ἀπομνημονεύματα τοῦ γενναίου Γάλλου Συνταγματάρχου Olivier Voutier κατέληξεν εἰς τά ἀνωτέρω ἀναφερθέντα Συμπεράσματα καί Παρατηρήσεις διά τούς πατροπαραδότους ἐχθρούς τῆς πατρίδος μας καί τήν καλυτέραν ἀντιμετώπισίν των. Ὡς βλέπομεν σήμερον, ὁ Ἀγών τοῦ Ἒθνους τῶν Ἑλλήνων, ἐναντίον αὐτῶν τῶν ἐπικινδύνων ἐχθρῶν τῆς φυλῆς μας, ὃστις ἢρχισε πρό 500 περίπου ἐτῶν καί εἶχε τό θεωρητικόν τέλος του τήν Ἑλληνικήν Ἐπανάστασιν τοῦ 1821, ἐν τούτοις, ὡς ὃλοι ἀντιλαμβανόμεθα, αὐτός συνεχίζεται ἀκαταπαύστως δι’ ἂλλης μεθόδου μέχρι καί τῆς σήμερον. Δι’ αὐτό καί πρέπει νά ἒχωμεν τά μάτια μας ὀρθάνοικτα καί νά ἢμεθα πανέτοιμοι διά τήν νικηφόρον συνέχισιν τῶν ἀγώνων τῶν προγόνων μας.

«Μολών λαβέ», λοιπόν, κ. Ἐρντογάν! Εἲτε νύκτα εἲτε ἡμέραν!

Σᾶς εὐχαριστῶ,

Λάμπης Γ. Κωνσταντινίδης

Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 28/11/2022 #ODUSSEIA #ODYSSEIA