ΜΕΡΟΣ Γ΄
Πρός ΚΟΡΙΝΘΟΝ καί ΜΑΧΗ ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΣ ΤΗΣ: Ἐπανερχόμεθα εἰς τήν ἃλωσιν τῆς Κορίνθου, ἡ ὁποία ἦτο ὁ ἑπόμενος μεγάλος στόχος τῶν Ἀγωνιστῶν. Τοῦρκος διοικητής τῆς Κορίνθου ἦτο ὁ Κιαμήλ Μπέης, εἷς πολύ ἐπιτήδειος καί πανοῦργος Τοῦρκος, πού κατώρθωνε νά γίνηται ἀγαπητός εἰς ἐχθρούς καί φίλους. Π.χ. Μετά τήν σύλληψίν του εἰς τήν Τριπολιτσάν, ὃπου ἒτυχε νά εὑρίσκηται κατά τήν κατάληψίν της, ἐδειπνοῦσε πολλάκις μέ τόν Πρίγκηπα Δημήτριον Ὑψηλάντην, κάμνων προπόσεις διά τήν εὐτυχίαν καί τάς ἐπιτυχίας τῶν Ἑλλήνων! Ἐάν εἶναι ποτέ δυνατόν! Αὐτό μᾶς παραπέμπει καί εἰς τήν σύγχρονον στάσιν τοῦ Ἐρντογάν μέ τό γονάτισμα καί χειροφίλημά του πρός τόν Ἀμερικανόν Πρόεδρον Τζό Μπάϊτεν εἰς ἒνδειξιν δῆθεν ὑποταγῆς κατά τήν πρώτην συνάντησιν των εἰς Βρυξέλλας τόν Ἰούνιον 2021.
Ὁ Κιαμήλ Μπέης διά νά ξεγελάσῃ τούς Ἓλληνας ἀρχηγούς ὑπέσχετο ὑποκρινόμενος νά τούς παραδώσῃ τήν Κόρινθον, ἐνᾧ κατά βάθος ἐνδιεφέρετο νά σώσῃ τήν μητέρα, τήν σύζυγον καί τά παιδιά του πού ἦσαν ἀποκλεισμένοι ἐντός τοῦ φρουρίου τῆς Κορίνθου καί ἀκόμη τό παλάτι του καί τά τεράστια πλούτη, πού εἶχε συσσωρεύσει ἡ οἰκογένεια του καί ὁ ἲδιος ἀπό τούς Ἓλληνας.
Ἡ πορεία τοῦ στρατοῦ τῶν Ἑλλήνων πολεμιστῶν ἀπό Τριπολιτσάν πρός τήν Κόρινθον ἒπρεπε νά διέλθη ἀπό τόν Ἀχλαδόκαμπον καί τό Ἂργος. Καθ’ ὁδόν πλῆθος κόσμου ἒτρεχε νά ὑποδεχθῇ τούς νικητάς τῆς Τριπολιτσᾶς. Ὁ Voutier γράφει: «Αἱ γυναῖκες γονατίζουσαι ἒκαναν πολλάς φοράς τόν σταυρόν των κοιτάζουσαί μας σάν οὐρανοστάλτους ἀγγέλους πού ἦλθον νά τάς σώσουν. Οἱ ἂνδρες παρατεταγμένοι κατά μῆκος τοῦ δρόμου μᾶς ὑπεδέχοντο μέ πυροβολισμούς καί θορυβώδεις ζητωκραυγάς καί ἐπευφημίας».
Οἱ Ἓλληνες εἰσῆλθον μέ εὐκολίαν εἰς τό Ἂργος. [διότι τήν πόλιν εἶχον καταστρέψει οἱ Τοῦρκοι ἀπό τήν ἀρχήν τοῦ πολέμου. Εὑρισκόμενοι ἐκεῖ, ὁ Δημήτριος Ὑψηλάντης ἒλαβεν ἐπιστολήν ἀπό τόν Συνταγματάρχην τῆς Σικελίας, Πρίγκηπα Staraba, ὃστις τοῦ ἀνεκοίνωνε τήν ἂφιξίν του εἰς Καλαμάταν μετά 40 ἀξιωματικῶν προερχομένων ἀπό διαφόρους χώρας. Ὁ Ὑψηλάντης ἒστειλεν ἀμέσως πλοῖον πρός μεταφοράν των εἰς τήν περιοχήν τοῦ Ἂργους. Ἐξ ἂλλου, ὁ Ἰταλός Συνταγματάρχης Tarella καί ὁ διοικητής τοῦ Γαλλικοῦ Τάγματος Baleste ἀφίχθησαν καί αὐτοί εἰς Ἂργος.]
Ἐκεῖ ἀπεφασίσθη ἡ ἐπίθεσις καί κατάληψις τοῦ Ναυπλίου. Ὁ Voutier ἦτο τῆς ἀπόψεως ὃτι τό Ναύπλιον λόγῳ τῆς φυσικῆς θέσεώς του θά κατελαμβάνετο εὐκολώτερον καί ἂνευ ἀπωλειῶν διά μακροχρονίου ἀποκλεισμοῦ του. Ὃμως ἐφ ὃσον ἐλήφθη ἡ ἀπόφασις τῆς ἀμέσου ἐπιθέσεως ἐβοήθησεν εἰς τήν κατάστρωσιν τοῦ νέου σχεδίου. Ἡ ἐπίθεσις θά ἐγίνετο ἐκ δύο κατευθύνσεων: Ἡ μία, παραπλανητικῆς μορφῆς, θά ἐγίνετο ἀπό ξηρᾶς, ἀπό τῆς πλευρᾶς τοῦ Παλαμηδίου, μέ ἀρχηγόν τόν Θεόδωρον Κολοκοτρώνην, καί ἡ κυρίως ἐπίθεσις ἀπό θαλάσσης. Εἰς τήν δευτέραν αὐτήν, θά ἡγεῖτο ὁ Voutier καί θά ἐλάμβανον μέρος 12 πλοῖα καί 40 κανονιέραι, ἐπηνδρωμέναι μέ 2000 μαχίμους ναυτικούς καί ἐφωδιασμέναι μέ εἰδικῶς κατασκευασθείσας ἀναρριχητικάς κλίμακας. Ἡ ἐπίθεσις ηὐλογήθη εἰς κατανυκτικήν λειτουργίαν, πού ἒγινε τήν 16ην Δεκεμβρίου, 1821, εἰς διασωθέντα ναόν τῆς περιοχῆς τοῦ Ἂργους.
Τό σύνθημα ἐδόθη, ἀλλά δυστυχῶς οἱ Τοῦρκοι εἶχον ἀντιληφθῆ τάς κινήσεις τῶν Ἑλληνικῶν στρατευμάτων καί τούς ἀνέμενον κατορθώσαντες νά ἀποκρούσωσι τήν Ἑλληνικήν ἐπίθεσιν. Ἒτσι ὁ αἰφνιδιασμός ἀπέτυχεν. Ὃμως ἐξ αἰτίας τούτου τό ἠθικόν τῶν Τούρκων ἀνεπτερώθη καί προέβαινον μάλιστα καί εἰς ἀντεπιθέσεις. Ἀπεδείχθη ἒτσι ἡ ὀρθότης τῆς ἀπόψεως τοῦ Voutier περί ἀποκλεισμοῦ τοῦ Ναυπλίου, δι’ αὐτό καί ἂφησαν ἐκεῖ ὃσους ἐχρειάζοντο διά τόν ἀποκλεισμόν του καί ὁ κυρίως στρατός ἐσυνέχισε τήν πορείαν του πρός τήν Κόρινθον.
Ὑπῆρξεν ὃμως ἓν γεγονός εἰς τήν περίπτωσιν τοῦ Ναυπλίου, τό ὁποῖον, πιστεύω, ὃτι πρέπει νά ἀναφερθῇ: Εἰς τόν λιμένα τοῦ Ναυπλίου ὑπῆρχεν ἓν Ἀγγλικόν ἐμπορικόν πλοῖον, τό ὁποῖον ἀπεβίβαζε μεγάλας ποσότητας τροφίμων διά τούς Τούρκους πού ἦσαν ἐντός τοῦ φρουρίου τῆς πόλεως. Ὁ Ἂγγλος πλοίαρχος βλέπων τήν ἒναρξιν τῆς μάχης προσεπάθησε νά ἀπομακρυνθῇ, ἀλλά τό Ἀγγλικόν πλοῖον κατελήφθη ὑπό τῶν ἒξωθι τοῦ λιμένος περιπολούντων πλοίων τῶν Ὑδραίων καί Σπετσιωτῶν. Ὁ Ἂγγλος πλοίαρχος ἀνακρινόμενος ὑπό τοῦ Ὑψηλάντου ἀπεκάλυψεν, ὃτι ἂλλα 3 πλοῖα εἶχον ναυλωθῆ ὑπό τοῦ ἰδίου Ἀγγλικοῦ Ἐμπορικοῦ Οἲκου, ὃστις εἶχεν ἓδραν του τήν Κωνσταντινούπολιν, ὃπως ἐφοδιάζωσι τούς Τούρκους εἰς τά κατεχόμενα ὑπ’ αὐτῶν Ἐλληνικά λιμάνια. Βλέπομεν καί ἐδῶ ὃτι πάντοτε οἱ Ἂγγλοι εἶναι εἰδικοί εἰς τό διπλοῦν παιγνίδι.
Ἐν τῷ μεταξύ ὁ Ἀλέξανδρος Μαυροκορδᾶτος ἐπέστρεψεν εἰς τό Ἂργος ἀπό τήν Αἰτωλο – Ἀκαρνίαν, ὃπου εἶχε μεταβῆ διά νά ὀργανώσῃ τήν Ἐπανάστασιν ἐκεῖ. Ὁ Voutier τόν περιγράφει ὡς ἑξῆς: Δέν ἦτο τυχαῖος παράγων τῆς Ἐπαναστάσεως, ἀλλά πολύ μορφωμένος καί μέ πεῖραν ἀπό τήν διοίκησιν τῆς Βλαχίας. Διέμεινεν ἀργότερον εἰς Γαλλίαν, Ἐλβετίαν καί Ἰταλίαν, γεγονός πού ἐνεπλούτισε τήν πεῖραν καί τάς γνώσεις του εἰς μέγιστον βαθμόν. Μέ τήν ἒναρξιν τῆς Ἐπαναστάσεως ἐχρησιμοποίησε τήν περιουσίαν του πρός ἀγοράν ὃπλων καί ἐπέστρεψεν εἰς τόν Μωρέαν ὡς ὁπλαρχηγός. Ὡς χαρακτήρ εἶχε προσηνεῖς τρόπους καί ἦτο συνδιαλλακτικός, πρᾶγμα τό ὁποῖον τόν ἒκανεν ἀγαπητόν εἰς τούς συμπολίτας του.
Ἐν τῷ μεταξύ ὁ Πρίγκηψ Δημήτριος Ὑψηλάντης, ἀνεχώρησε μέ ἀγωνιστάς ἀπό τό Ἂργος πρός τήν Κόρινθον βασιζόμενος εἰς τάς «ὑποτιθεμένας» ὑποσχέσεις τοῦ αἰχμαλώτου του Κιαμίλ Μπέη, ὃτι θά τόν βοηθήση νά τήν καταλάβῃ ἀμαχητί. Ὁ Olivier Voutier ἠκολούθησε καί αὐτός τόν Πρίγκηπα Ὑψηλάντην πρός τήν Κόρινθον, διότι ἒκρινεν ἂστοχον νά σπαταλήσῃ χρόνον μέ τήν Ἐθνοσυνέλευσιν τῶν Ἑλλήνων εἰς Ἐπίδαυρον, λόγῳ, ὡς λέγει ἐπί λέξει, «τοῦ ἀπιστεύτου ἀριθμοῦ τῶν ἀντιτιθεμένων συμφερόντων, πού ὡμοίαζον ὡς μία πραγματική Λερναία Ὓδρα».
Καθ’ ὁδόν ἐσταμάτησαν διά νά ἐπισκεφθῶσι τά ἐρείπια τῶν Μυκηνῶν. Ἒφθασαν εἰς τόν τάφον τοῦ Ἀγαμέμνονος, πού ἦτο λαξευμένος εἰς βράχον. Πολλοί παλαιότεροι ἐπισκέπται ἂφησαν τά ὀνόματα ἢ καί πλακέττας τῆς παρουσίας των ἐκεῖ. Ἦτο μεγάλη ἡ χαρά καί ὁ ἐνθουσιασμός τοῦ Voutier, ὃταν εἰς μίαν πλακέτταν εἶδε τό ὂνομα ἑνός παλαιοῦ Γάλλου συμφοιτητοῦ του εἰς τό ναυτικόν. Ἡ πλακέττα ἒγραφεν εἰς τά Γαλλικά: «Ὑδρογραφική ἀποστολή τῆς βασιλικῆς κορβέττας La Chevrette ». Ἦτο ἀπερίγραπτος ἡ χαρά τοῦ Olivier Voutier, πού αὐθορμήτως ἀνεφώνησεν: «Ὦ Γαλλία μου! Εἶσαι παροῦσα παντοῦ!» Ὁ Ἀργεῖος ξεναγός των τούς ὡδήγησε μετά εἰς τήν Πύλην τῶν Λεόντων, ὃπου τοῦ ἒκανε μεγάλην ἐντύπωσιν τό ὓψος καί τό μεγάλον πάχος τῶν μηκυναϊκῶν τειχῶν, τά ὁποῖα διετηροῦντο εἰς πολύ καλήν κατάστασιν.
Φθάνοντες εἰς τά προάστεια τῆς Κορίνθου ἐνετυπωσιάσθησαν ἀπό τήν δύσιν τοῦ ἡλίου, πού ἒντυνε μέ χρυσαφιάς ἀνταυγείας τήν κορυφήν τοῦ Ἀκροκορίνθου. Ἦσαν τέλη Δεκεμβρίου τοῦ 1821 και παρ’ ὃλον ὃτι τήν ἡμέραν ὁ καιρός ἦτο καλός, τό βράδυ αἱ νύκτες ἦσαν πολύ κρῦαι. Ἡ εἲσοδος τοῦ φρουρίου τῆς Κορίνθου ἐπροστατεύετο ἀπό τριπλῆν σειράν ὀχυρωματικῶν ἒργων, πού εἶχον κτίσει παλαιότερον οἱ Ἑνετοί. Ἐξ ὃσων ἐπληροφορήθησαν, ἡ φρουρά τῶν Τούρκων ἀνήρχετο εἰς 600 περίπου πολεμιστάς. Ἀρχηγός τῶν Ἑλλήνων κατά τήν πολιορκίαν τῆς Κορίνθου ἦτο ὁ Γάλλος Ταγματάρχης Baleste, καταγωγῆς ἀπό Μασσαλίαν, τόν ὁποῖον ὁ Olivier Voutier χαρακτηρίζει ὡς «τόν πλέον διακεκριμένον στρατιωτικόν, πού εἶχεν ἒλθει νά προσφέρῃ τάς ὑπηρεσίας του εἰς Ἑλλάδα». Εἶναι ἐξ ἂλλου αὐτός, ὁ ὁποῖος πρίν ἀπό ὃλους τούς ἂλλους εἶχε μάθει εἰς τούς Ἓλληνας μαχητάς τήν Εὐρωπαϊκήν στρατιωτικήν τακτικήν.
Ὁ Κιαμήλ-μπέης ἐν τῷ μεταξύ ἢρχισε νά κωλυσιεργῇ εἰς τήν παράδοσιν τῆς Κορίνθου. Τότε ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ἒγινεν ἒξω φρενῶν καί τόν ἠνάγκασε νά γράψῃ ἐπιστολήν εἰς τήν μητέρα καί τήν σύζυγόν του, πού διηύθυνον τήν πόλιν, ὃπως ἀρχίσωσιν αἱ διαπραγματεύσεις διά τήν παράδοσιν τῆς Κορίνθου. Ὃμως ὁ Κιαμήλ-μπέης, δόλιος ὢν, τάς εἰδοποίησε κρυφίως, ὃπως μή ὑπακούσωσι καί νά συνεχίσωσι νά κωλυσιεργῶσιν. Ὡς ἢδη ἐξ ἀρχῆς ἐλέχθη, αὐτό ἦτο τό χαρακτηριστικόν γνώρισμα τῶν Τούρκων εἰς ὃλας τάς διαπραγματεύσεις των, τό ὁποῖον βλέπομεν καί σήμερον εἰς Κύπρον. Δηλ. ἡ συνεχής κωλυσιεργία εἰς τάς διαπραγματεύσεις ἐν τῇ ἐλπίδι εὐνοϊκωτέρων καταστάσεων δι’ αὐτούς καί νέων παραχωρήσεων. Ταὐτοχρόνως οἱ Τοῦρκοι ἢρχισαν νά κανονιοβολῶσιν εὐστόχως τάς Ἑλληνικάς θέσεις, πού ἐσήμαινεν ὃτι ὁ Κιαμήλ-μπέης τούς εἶχε δώσει τάς σχετικάς πληροφορίας διά τούς Ἑλληνικούς στόχους. Σχεδόν δέ ὃλοι οἱ
ὃλμοι τῶν Τούρκων εἶχον ὡς στόχον τήν οἰκίαν διαμονῆς τοῦ Πρίγκηπος Δημητρίου Ὑψηλάντου. Ἒτσι ὁ Ὑψηλάντης ἠναγκάσθη νά μετακινηθῇ εἰς ἀσφαλεστέραν κατοικίαν.
Εἰς τό σημεῖον αὐτό ὁ Voutier κάνει μίαν πολύ ἐνδιαφέρουσαν παρατήρησιν διά τούς Ἓλληνας μαχητάς. Ὃτι πλέον εἶχον ὡριμάσει στρατιωτικῶς εἰς τάς συνθήκας τοῦ πολέμου. Ἐνᾧ προηγουμένως εἰς τήν ἒκρηξιν μιᾶς ὀβίδος ἐπανικοβάλλοντο καί ἒπιπτον κατά γῆς ἐγκαταλείποντες τό ἒργον των, τώρα, τούς ἒβλεπε, νά μήν ἐπηρεάζωνται πλέον. Καί ἐάν ὑπῆρχε μεταξύ των κάποιος πληγωμένος ἢ νεκρός ἒπραττον τά δέοντα καί ἐσυνέχιζον ψύχραιμοι τήν μάχην.
Ἐν τῷ μεταξύ οἱ Ἓλληνες ἒφερον ἀπό τήν Ὓδραν 2 βαρέα κανόνια τῶν 12 τόνων, τά ὁποῖα ἐτοποθέτησαν εἰς τό ἀπέναντι τοῦ Ἀκροκορίνθου ὓψωμα, τό λεγόμενον Πεντεσκούφι, καί ἀπό ἐκεῖ ἒβαλλον ἐπιτυχῶς κατά τοῦ φρουρίου τῆς Κορίνθου. Ὃσον ἀφορᾷ τόν διοικητήν τῶν Ἑλληνικῶν δυνάμεων, τόν γενναῖον Ταγματάρχην Baleste, κατόπιν μεγάλης ἐπιμονῆς καί πιέσεως τῶν Κρητῶν, ἀνέλαβεν εἰς Κρήτην τάς ἐκεῖ ἐπαναστατικάς δυνάμεις, παραδώσας τήν διοίκησιν εἰς Κόρινθον εἰς τόν Ἰταλόν συνταγματάρχην Tarella.
Τήν 1ην Ἰανουαρίου, 1822, οἱ Ἓλληνες μαχηταί συνέλαβον ἓνα δερβίσην, τόν ὁποῖον ἒφερον εἰς τόν Πρίγκηπα Δημήτριον Ὑψηλάντην. Ὃμως παρ’ ὃλας τάς ἐρεύνας πού τοῦ ἒκανον, δέν ηὗρον τίποτε ἐπάνω του. Οὒτε καί κατώρθωσαν νά ἀποσπάσωσι κάποιαν πληροφορίαν ἀπό αὐτόν. Ἐκεῖνο τό βράδυ συνελήφθη καί ἂλλος Τοῦρκος, ὁ ὁποῖος τούς ἀνέφερεν ὃτι ὁ συλληφθείς δερβίσης ἒφερε μηνύματα πρός τόν Κιαμήλ-μπέη ἐντός τῶν σόλων τῶν παπουτσιῶν του. Ἒτσι ἐπληροφορήθησαν ὃτι μέσα εἰς τό φρούριον ἡ κατάστασις δέν ἦτο καθόλου καλή. Τά τρόφιμα ἢρχισαν νά λείπωσι καί ὃτι οἱ Ἀλβανοί μισθοφόροι ἒκλινον ὑπέρ τῆς παραδόσεώς των. Ὃμως ὁ Κιαμίλ-μπέης ἦτο ἐνάντιος, διότι ἐγνώριζεν ὃτι μέ τήν παράδοσίν των θά ἒχανεν ὂλα τά πλούτη του, πού ἐπί ἒτη ἡ οἰκογένειά του συνεκέντρωνε καταληστεύουσα τούς Ἓλληνας. Δι’ αὐτό δέν ἒδιδε τό παράγγελμα τῆς παραδόσεώς των ἐλπίζων εἰς καλυτέρας ἡμέρας δι’ αὐτούς.
Ἐν τῷ μεταξύ κατά τήν Ἐθνοσυνέλευσιν εἰς τήν Ἐπίδαυρον, οἱ Πελοποννήσιοι μεθυσμένοι ἀπό τά λάφυρα πού περισυνέλεξαν εἰς τάς μάχας τῆς Πελοποννήσου, δέν ἦσαν πολύ πρόθυμοι νά συνεχίσωσι τόν ἀρξάμενον ἀγῶνα καί εἰς τήν Ἀττικήν πρός βοήθειαν τῶν ἐκεῖ μαχομένων. Τότε ἐπενέβη ὁ γηραιός ἀγωνιστής Πανουριάς ἀπό τήν Ἂμφισσαν (τά Σάλωνα ὡς ἐλέγοντο τότε), ὃστις διεξῆγε τόν ἀγῶνα εἰς τά βουνά τοῦ Παρνασσοῦ, τούς ἒψεξε πολύ αὐστηρῶς εἰπών εἰς αὐτούς μεταξύ ἂλλων καί τά ἑξῆς: «Ἐάν δέν σᾶς ἀγγίξῃ τό κάλεσμά μας, ἐάν δέν ἒλθητε νά μᾶς βοηθήσητε εἰς τόν κίνδυνον, θά χαθῶμεν ὃλοι…». Ἡ ὁμιλία του συνεκλόνισε τούς πάντας καί ἢκουσαν τάς συμβουλάς του.
Ταὐτοχρόνως, ὁ ἡρωϊκός Πανουριάς, διά νά μήν ἒχωσιν οἱ ὁπλαρχηγοί ὡς πρόσχημα τήν πολιορκίαν τῆς Κορίνθου, ἦλθεν εἰς συνεννόησιν μέ τούς ἀρχηγούς τῶν Ἀλβανῶν μισθοφόρων εἰς τό φρούριον τοῦ Ἀκροκορίνθου καί οἱ 176 Ἀλβανοί μισθοφόροι παρεδόθησαν μέ τά ὂπλα των καί ἐπίσης ἒλαβε 1000 πιάστρα ὁ καθείς. Αὐτό ἒγινε τήν 22αν Ἰανουαρίου, 1822. Ὡδηγήθησαν τότε εἰς τόν πλησίον λιμένα τοῦ Λεχαίου ἀπ’ ὃπου μετεφέρθησαν διά θαλάσσης εἰς Ἀλβανίαν. Μετά τούς Ἀλβανούς ἠκολούθησαν τήν παράδοσιν τήν 26ην Ἰανουαρίου, 1822, καί οἱ ἀρχηγοί τῶν Τούρκων ἐντός τοῦ Ἀκροκορίνθου μαζί μέ τούς στρατιώτας των.
Ἀπό τῆς πλευρᾶς του ὁ Voutier, ὃπως ἒκανε πάντοτε, μετά ἀπό μίαν ἐπιτυχῆ μάχην ἢ κατά τάς πορείας του πρός τόν στρατιωτικόν προορισμόν του, δέν ἒχανε τήν εὐκαιρίαν εἲτε νά ξεναγηθῇ εἰς τάς περιοχάς, ἀπό τάς ὁποίας διήρχετο διά νά γνωρίσῃ καλύτερον τάς ἀρχαιότητας, εἲτε νά τάς περιηγηθῇ μόνος του. Ἒτσι μετά τήν ἐπιτυχῆ κατάληψιν τοῦ Ἀκροκορίνθου ὑπό τῶν ἀγωνιστῶν, ἀμέσως τήν ἐπαύριον, πού ἒτυχε νά εἶναι καί ἡμέρα ἡλιόλουστος μέ ἓνα καταγάλανον οὐρανόν, ὁ Voutier δέν ἒχασε τήν εὐκαιρίαν νά βγῇ εἰς περιήγησιν τῆς περιοχῆς. Κατά πρῶτον ἀπήλαυσεν ἐκστατικός, ὡς γράφει, τό ὑπέροχον θέαμα ἀπό τό φρούριον τοῦ Ἀκροκορίνθου ὁλοκλήρου τῆς γύρω περιοχῆς καί τά ὡραιότατα χρώματα πού ἒδιδον αἱ ἀκτῖνες τοῦ ἡλίου εἰς τά βουνά εἰς τό βάθος τοῦ ὁρίζοντος, δηλ. τοῦ Παρνασσοῦ, τοῦ Ἑλικῶνος καί τοῦ Κιθαιρῶνος τῶν ὁποίων ἡ ἀνταύγεια μέ τάς χιονισμένας βουνοκορφάς ἀντεκατοπτρίζετο εἰς τά ἣρεμα καταγάλανα νερά τοῦ Κορινθιακοῦ Κόλπου. Ἦτο μία εἰκών ὑπερόχου ὀμορφιᾶς! Εἰς δέ τόν κάμπον τῆς Κορίνθου ἐφαίνοντο νά ξεχωρίζωσι τά ἀρχαῖα ἐρείπια μέ τούς κίονάς των νά ὀρθώνωνται ἀνάμεσον τῶν ἀρχαίων μνημείων.
Εἰσερχόμενος εἰς τό φρούριον τῆς Κορίνθου παρετήρησεν ἐκ τοῦ σύνεγγυς τά ἒξοχα ὀχυρωματικά ἒργα τῆς πόλεως. Εἰς τήν εἲσοδον τῆς πόλεως ἦτο ἐκτισμένον ἓν τζαμί, ἐκεῖ ὃπου ἂλλοτε ὑπῆρχε τό ἱερόν τῆς «ἐνόπλου Ἀφροδίτης». Δυστυχῶς οἱ Τοῦρκοι εἶχον πάρει τούς κίονας τοῦ ἱεροῦ τῆς Ἀφροδίτης καί τούς ἐχρησιμοποίησαν διά τό τζαμί των. Ἐπίσης ἐπρόσεξεν ἀπειράριθμα θραύσματα κιόνων καί κιονοκράνων, ὃλα λαξευμένα ἀπό ὡραιότατον λευκόν μάρμαρον. Ὡς τοῦ ἀνέφερον, τά καλύτερα τεμάχια, τά εἶχε πάρει ὁ Κιαμήλ-μπέης διά νά στολίσῃ τό σεράϊ του. Δυστυχῶς ὃλα τά ὑπέροχα ἀριστουργήματα τῆς Κορινθιακῆς τέχνης, πού ἡ οἰκογένειά του καί ὁ ἲδιος εἶχον περισυλλέξει, κατεστράφησαν ἀπό τούς βομβαρδισμούς καί τάς ἐξ αὐτῶν προκληθείσας πυρκαϊάς. Τέλος ὁ Voutier ἐπεσκέφθη τό μέρος τῆς Κορίνθου ὃπου ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος συνήντησε τόν Κυνικόν φιλόσοφον Διογένη εἰς τόν πίθον του. Ἐκεῖ ὁ Διογένης εἶχεν εἰπεῖ εἰς τόν Μέγαν Ἀλέξανδρον τήν περίφημον φράσιν του: «Ἐάν κατακτήσῃς ὃλον τόν κόσμον καί δέν ὠφελήσῃς τόν λαόν,δέν εἶσαι ἀληθινός ἡγέτης». Ὡς γνωστόν ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἢκουσε τήν συμβουλήν τοῦ Διογένους καί ἒφερε τόν Ἑλληνικόν πολιτισμόν εἰς ὃλας τάς χώρας τῆς Ἀσίας καί Β. Ἀφρικῆς τάς ὁποίας κατέκτησε καί ἐξεπολίτισε.
[Συνεχίζων τήν περιοδείαν του ἒφθασεν εἰς τά Ἲσθμια, ὃπου εἶδε μίαν ἐντυπωσιακήν μαρμαρίνην ἐπιγραφήν εἰς τήν ὁποίαν ἀνεγράφοντο οἱ νικηταί τῶν Ἰσθμίων. Εἰς κάποιον σημεῖον εἶδεν ἐπίσης συγκεντρωμένα πλῆθος μαρμαρίνων θραυσμάτων μέ κάποιας σωζωμένας κιονοστοιχίας νά ἐξέχωσι τοῦ ἐδάφους. Ἐκεῖ ἦτο ἂλλοτε ἡ τοποθεσία τοῦ ἱεροῦ τοῦ Ἀπόλλωνος Ἡλίου, τοῦ ὁποίου ἐσώζοντο μόνον 7 δωρικοί κίονες.]
Ἡ Κατάστασις εἰς Ἑλλάδα μετά τήν Κατάληψιν τῆς Κορίνθου:
Εἰς τό σημεῖον αὐτό τῶν Ἀπομνημονευμάτων του ὁ Olivier Voutier σταματᾷ ἐπ’ ὀλίγον τήν διήγησιν τῶν πολεμικῶν δραστηριοτήτων του καί μᾶς ἐνημερώνει διά τάς πολιτικάς ἐξελίξεις εἰς τήν Ἑλλάδα. Μανθάνομεν δέ ὃτι τότε εἶχεν ὁλοκληρωθῆ καί ἡ πρώτη Ἐθνοσυνέλευσις εἰς Ἐπίδαυρον καί εἰς ἀνάμνησιν αὐτοῦ τοῦ ἱστορικοῦ γεγονότος ἐστήθη ἐκεῖ εἷς μαγαλοπρεπής κίων. [Κατά τήν Συνέλευσιν τῆς Ἐπιδαύρου ἀπεφασίσθησαν μεταξύ ἂλλων τά κάτωθι:]
[Ὃσον ἀφορᾷ τήν Πολιτικήν Ἐξουσίαν ἐδημιουργήθησαν δύο σώματα: Τό Νομοθετικόν μέ πρόεδρον τόν Πρίγκηπα Δημήτριον Ὑψηλάντην καί μέ ἀντιπροσώπους ἀπό ὃλας τάς Ἑλληνικάς Ἐπαρχίας, καί τό Ἐκτελεστικόν ἀποτελούμενον ἐκ 4 (τεσσάρων) μελῶν καί τοῦ Προέδρου του. Ἡ Ἐκτελεστική Ἐξουσία εἶχε τάς κυριωτέρας ἁρμοδιότητας καί οὐδέν ἐγίνετο ἂνευ τῆς συγκαταθέσεως ταύτης. Πρόεδρός της διωρίσθη ὁ Ἀλέξανδρος Μαυροκορδᾶτος. Εἰς τόν διορισμόν του συνετέλεσε τά μέγιστα ἡ διαπραγματευτική ἱκανότης του, ὡς π.χ. ἡ συμφιλίωσις τῶν Ὑδραίων καί λοιπῶν νησιωτῶν μέ τούς
Πελοποννησίους ὁπλαρχηγούς, ἀποτέλεσμα τῆς ὁποίας ὑπῆρξε νά πεισθῶσιν οἱ Ὑδραῖοι νά στείλωσι 30 πλοῖα, οἱ Σπετσιῶται 20 καί οἱ Ψαριανοί 10 εἰς τά Δαρδανέλια, διά νά ἀποκλείσωσι τόν Τουρκικόν στόλον καί νά μήν ἐπιτρέψωσιν εἰς τούς Τούρκους νά ἐξέλθωσιν εἰς τό Αἰγαῖον.
Ἀπεφασίσθη ἐπίσης, ὃπως οἱ πολυάριθμοι ξένοι, οἱ ὁποῖοι κατέφθανον διά νά πολεμήσωσι μαζί μέ τούς Ἓλληνας, ἐπειδή δέν ἐγνώριζον τήν γλῶσσαν, θά άπετέλουν ξεχωριστόν σῶμα, ὀνομασθέν «Τό Τάγμα τῶν Φιλελλήνων». Ἐπί κεφαλῆς διοικητής τούτου ἀνέλαβεν ὁ Γερμανός (Βυρτεμβέργιος) Στρατηγός Normann. Ἐξαίρεσιν διά κατάταξιν εἰς τό Τάγμα τῶν Φιλελλήνων ἀπετέλουν ἐκεῖνοι οἱ ξένοι στρατιωτικοί, οἱ ὁποῖοι εἶχον γνώσεις τοῦ Μηχανικοῦ καί Πυροβολικοῦ καί ἦσαν πολύ χρήσιμοι εἰς τούς ὁπλαρχηγούς, ὡς π.χ. ἡ περίπτωσις τοῦ Olivier Voutier. Αὐτοί ἐνεσωματώνοντο εἰς τό Ἑλληνικόν στράτευμα.
Τέλος Τρίτου Μέρους (Συνέχεια)
Λάμπης Γ. Κωνσταντινίδης
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 23/11/2022 #ODUSSEIA #ODYSSEIA