ΣΑΡΑΝΤΑ ΟΚΤΩ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ
«Αν αυτοί οι άνθρωποι παραμείνουν ατιμώρητοι, τότε η έννοια του νόμου θα έχει χάσει το νόημά της και η υπόλοιπη ανθρωπότητα θα πρέπει να ζήσει στον φόβο»
Αυτά ήταν τα λόγια του Μπένζαμιν Φεράντζ, ενός από τους κατηγόρους στη δίκη της Νυρεμβέργης.
Σάββατο πρωί, της 20ης Ιουλίου 197, 05.30΄ το πρωί, όταν από την οροσειρά του Πενταδάκτυλού φάνηκαν δύο Τούρκικα μαχητικά αεροσκάφη F 104, σε ιδιαίτερα χαμηλή πτήση, να κατευθύνονται με ταχύτητα προς το στρατόπεδο της Ελληνικής Δύναμης Κύπρου. Σπάζοντας το φράγμα του ήχου και αγγίζοντας κυριολεκτικά τις κορυφές των δένδρων του στρατοπέδου, εξαπέλυσαν το φονικό τους φορτίο.
Την ίδια ώρα όλα τα στρατόπεδα της Λευκωσίας δέχονταν εκατοντάδες βόμβες από τα Τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη, τα οποία μετέτρεψαν το όμορφο πρωινό σε πραγματική κόλαση για τους Ελλαδίτες και Ελληνοκυπρίους στρατιώτες .
Ένα δεύτερο κύμα Τουρκικών μαχητικών ευθύς αμέσως, άφησε το καταστροφικό του φορτίο, στον πρωταρχικό και κύριο στόχο των Τούρκων. Την ΕΛ.ΔΥ.Κ.!
Οι πρώτες βόμβες έπεσαν τραυματίζοντας τον Υπολοχαγό Πίο, τον Στρατιώτη Τριανταφυλλόπουλο και τον Στρατιώτη Σολωμού…
Το πρώτο Ελληνικό αίμα ποτίζει την μαρτυρική γη της Κύπρου μας… Η Τιτανομαχία άρχιζε Προηγήθηκε η ηρωική έξοδος των Κυπριακών τορπιλακάτων, της Τ3 με Κυβερνήτη τον Υποπλοίαρχο Ελευθέριο Τσομάκη και της Τ1 με Κυβερνήτη τον Σημαιοφόρο Νικόλαο Βερύκιο, στις 05.05’ από το λιμάνι της Κερύνειας. Λίγα λεπτά αργότερα Τουρκικά αεροσκάφη πλήττουν καίρια την Τ1 τραυματίζοντας 6 από το προσωπικό της. Έτσι άρχισε ο πόλεμος που τελειώσε με πολύ αίμα των παλληκαριών μας, και πολύ πόνο του Ελληνισμού, ενώ η προδοσία είχε ανοίξει την Κερκόπορτα της άμυνας μας.
“Τότε πεθαίνουν οι νεκροί,
όταν τους λησμονούνε”.
Κωστής Παλαμάς
Τα χρόνια πέρασαν ,η ελπίδα δεν έσβησε, ούτε θα σβήσει ποτέ στις ψυχές μας, όμως μαθαμε την πιο πικρή αλήθεια της ιστορίας . Ότι η λευτεριά κάθε κατακτημένου τόπου, όπως η Κύπρος εξαρτάται από την απόφαση εκείνων που θέλουν να την υπερασπισθούν. Ότι ο Αττίλας θέλει να πατάει η αρβύλα του για πάντα στο νησί όσο οι Έλληνες θα βρισκόμαστε σ’ αυτή την θλιβερή κατάσταση που βιώνουμε και ότι οι «διαπραγματεύσεις» Μιλίων και Αθηναίων θα συνεχίζονται 48 χρόνια, προς δόξα του διεθνούς δικαίου, της Ευρωπαϊκής αλληλεγγύης και όλων των υπόλοιπων που ενίοτε ενθυμούμεθα σε στιγμές εθνικής απόγνωσης. Αυτοί όμως οι επίορκοι που άφησαν τον ΑΤΤΙΛΑ στις 20/7/1974 να περάσει και οι παρόμοιοί τους της 15ης του Ιούλη 1974 παρέμειναν εντελώς ατιμώρητοι…
Όλοι μας (υπαίτιοι και αναίτιοι) «ζητάμε» συγγνώμη (κανείς δεν φιλοτιμήθηκε μέχρι σήμερα), που «καταστρέψαμε» έναν ηρωικό λαό, έναν χώρο αγώνων, μια ελπίδα στα νιάτα.
Ένας λαός συντρίφτηκε στην εθνική μας ταπείνωση του Ιούλη του 1974. Ένας λαός τιμωρήθηκε άδικα και ταπεινώθηκε για τα λάθη της Ηγεσίας του ,τον Ιούλη του 1974.
Αλλά η Ιστορία φαίνεται ότι δεν μας έγινε μάθημα. Γεννάται σήμερα το ερώτημα αν η ιστορία θα επαναληφθεί ή ήδη επαναλαμβάνεται Το 386 π.χ. ο Σπαρτιάτης πολιτικός ΑΝΤΑΛΚΙΔΑΣ ήρθε σε συμφωνία με τους Πέρσες και αφού μετέβησαν οι αντιπρόσωποι των Ελληνικών πόλεων στην Περσία τους ανακοινώθηκαν(!!!) οι όροι της ειρήνης
Η Ανταλκίδειος ειρήνη, υπήρξε αναμφίβολα ταπεινωτική για την Ελλάδα, τόσο για το περιεχόμενό της, όσο και για το προσβλητικό ύφος της διατυπώσεώς της και ορθώς ο Ισοκράτης την χαρακτήρισε ως «επιταγήν του βασιλέως προς τους Έλληνες». Με την συνθήκη αυτή παρεδίδοντο αδόξως και αμαχητί οι Ελληνικές Πόλεις της Μικράς Ασίας.
Ο Σουλτάνος , απειλεί με casus belli την Ελλάδα, θεωρεί «ζωτικής σημασίας» τα συμφέροντα της Άγκυρας στο Αιγαίο και δηλώνει πώς το Ναυτικό της χώρας τους ενισχύεται και εξοπλίζεται γι’ αυτόν ακριβώς το σκοπό. Να επικρατήσει δηλαδή στο Αιγαίο, στην Κυπριακή ΑΟΖ και γενικότερα στην Ανατολική Μεσόγειο. Δεν χρειάζεται καμία εξήγηση που αποσκοπεί, ΘΈΛΕΙ ΤΑ ΝΗΣΙΆ ΜΑΣ . Είναι αυτονόητο πώς στόχος είναι τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων, είναι η επανίδρυση της αυτοκρατορίας .
Η Ελλάδα βιώνει την εθνική κρίση και προσπαθεί μέσα στα όρια της αντοχής της ν’ αντεπεξέλθει, ο ποιητής μας δίνει γλαφυρά της εικόνα:
«Το ψωμί σώθηκε, τα βόλια σώθηκαν, γεμίζουν τώρα τα κανόνια τους μόνο με την καρδιά τους. Τόσα χρόνια πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα όλοι πεινάνε, όλοι σκοτώνονται και κανένας δεν πέθανε – πάνου στα καραούλια λάμπουνε τα μάτια τους, μια μεγάλη σημαία, μια μεγάλη φωτιά κατακόκκινη και κάθε αυγή χιλιάδες περιστέρια φεύγουν απ’ τα χέρια τους για τις τέσσερις πόρτες του ορίζοντα.»
(Ρωμιοσύνη, Ρίτσος Γιάννης)
Επίλογος: Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα το μέλλον, ο καλύτερος τρόπος να προβλέψεις το μέλλον σου είναι να το δημιουργήσεις. Ένας νέος κύκλος της Ελληνικής ιστορίας φαίνεται να έρχεται και μάλιστα σύντομα.
Αντώνης Αργυρός
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ,19/7/2022 #ODUSSEIA #ODYSSEIA
