Συνεχίζω την καταγραφή των σπουδαιότερων γεγονότων με τον Νοέμβριο, και όταν βρίσκω κάποιο γεγονός που μου έχει διαφύγει, επιστρέφω και το προσθέτω στον αντίστοιχο μήνα. Ελπίζω να καλύψω με γεγονότα όλες τις ημέρες του έτους με αποτέλεσμα να έχω ένα πλήρες (στο μέτρο του δυνατού εννοείται) ημερολόγιο του Αγώνα το οποίο, ευελπιστώ να εκδώσω.
Η καταγραφή παρουσιάζεται ανά 10ήμερο. Αυτό είναι το πρώτο του Νοεμβρίου.
Νοέμβριος:
1829: Λειτούργησε στην Αίγινα το Κεντρικόν Σχολείον. Ήταν το πρώτο ανώτερο εκπαιδευτικό ίδρυμα στο νεοελληνικό κράτος. Ιδρύθηκε από τον Καποδίστρια μαζί με το Ορφανοτροφείο και τα Αλληλοδιδακτικά Σχολεία. Ο Κυβερνήτης έδινε ιδιαίτερη σημασία στην Παιδεία την οποία έθεσε πρωταρχικό στόχο για την ανασυγκρότηση του έθνους και του νεοσύστατου κράτους. Αντικείμενο του Κεντρικού Σχολείου ήταν η παραγωγή επιστημονικά καταρτισμένων δασκάλων και η προπαρασκευή όσων νέων ήθελαν να ακολουθήσουν ανώτατες σπουδές σε άλλους κλάδους, ενώ η φοίτηση ήταν τριετής και τα μαθήματα θεωρητικής κατεύθυνσης κυρίως. Πολλοί από τους αποφοίτους του αποτέλεσαν τα πρώτα στελέχη της δημόσιας διοίκησης.
1 Νοεμβρίου:
1800: Ημέρα επίσημης αναγνώρισης του πρώτου μετά την Άλωση ημιανεξάρτητου και υπό ρωσοτουρκική επικυριαρχία νεοελληνικού κράτους. Οι αντιπρόσωποι της Γερουσίας των Ιονίων Νικόλαος Δεσύλλας Σιγούρος και Αντώνιος Μαρία Καποδίστριας έγιναν δεκτοί στην Κωνσταντινούπολη και παρέλαβαν από τον Μεγάλο Βεζίρη το Σύνταγμα το οποίο αναγνώριζε την αυτονομία της Επτανήσου, ενώ τη σημαία του νέου κράτους ευλόγησε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Νεόφυτος Ζ΄. Αναγνωρίστηκε το κράτος αμέσως επίσημα από την Αγγλία, ενώ δεν άργησαν και άλλα ευρωπαϊκά κράτη να το αποδεχθούν νόμιμα κι επίσημα. Την δε 1η ημέρα του νέου αιώνα (1/1/1801) πραγματοποιήθηκαν με όλες τις τιμές τα επίσημα εγκαίνια του νέου κράτους. Κατέβηκαν οι σημαίες της Ρωσίας και της Τουρκίας και υψώθηκε η σημαία του νεοσύστατου κράτους, της Επτανήσου Πολιτείας, όπου εικονιζόταν το φτερωτό λιοντάρι του Αγίου Μάρκου που κρατούσε κλειστό ευαγγέλιο και γύρω του είχε επτά βέλη δεμένα με ταινία όπου αναγραφόταν η χρονολογία 1800. Κόπηκε αναμνηστικό μετάλλιο και ψηφίστηκε η ανασυγκρότηση της Χρυσής Βίβλου.
1822: Κατά τον έρανο που έγινε για την εκκίνηση του στόλου, ο Νικηταράς προσέφερε ένα πολεμικό σπαθί που εκτιμήθηκε 3.000 γρόσια, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Αυτό έχω, αυτό δίνω». Αλλά όμως οι Υδραίοι το επέστρεψαν πίσω με την ακόλουθη επιστολή: «Το όπλο τούτο αξίζει όχι 3.000 γρόσια, αλλά είναι ανεκτίμητο όταν είναι εις χείρας σου».
Ο Νικηταράς είχε κατανοήσει πόση σημασία έχει το ανεβασμένο ηθικό των στρατιωτών. Για αυτό περιέβαλε με ιδιαίτερη στοργή τον περίφημο «Τσοπανάκο», Παναγιώτη Κάλα από τη Δημητσάνα, που είχε θέρμη για την ελευθερία και ικανότητα στη στιχουργική. Ο Φωτάκος στο βιβλίο του «Βίοι Πελοποννησίων Ανδρών» αναφέρει για αυτόν: «Κατήγετο απὸ την Δημιτσάναν. Κατὰ δε την αρχὴν της επαναστάσεως μη δυνάμενος να φέρη όπλα, διότι ήτον αδυνάτου σώματος καμπούρης και στραβοπόδης, ούτος ο πυγμαίος, αν και του έλειπαν όλα, είχεν όμως μεγάλον τον Ελληνικὸν αίσθημα κατὰ των τυράννων, διότι έτρεχεν εις τα στρατόπεδα των Ελλήνων, και εις τας πολιορκίας, ενθουσιάζων τους στρατιώτας, και γράφων και στίχους επαινετικοὺς εις τους στρατηγοὺς και τους καπεταναίους, ήτον ο νέος ποιητὴς της επαναστάσεως. Αγαπούσε πολὺ να βλέπη τον στρατηγὸν Νικήταν Σταματελόπουλον, και όπου και αν επήγαινε και εστέκετο τους στίχους τους οποίους έκαμνε τους ανεγίνωσκε πρώτον του Νικήτα, και έπειτα επήγαινεν εις τους άλλους και τους έψαλλεν. Ευρεθεὶς δε εις μίαν μάχην, εις την οποίαν ο στρατηγὸς Νικήτας ενίκησεν, και οι στρατιώται του επήραν πολλὰ λάφυρα και ζώα, έλαβεν ένα άλογον, το οποίον του εχάρισεν ο Νικήτας δια να περιπατή καβάλα· αλλ᾿ επειδὴ ήτο πτωχὸς και δεν είχεν έξοδα να το θρέψη, έκαμεν ένα γράμμα του Νικηταρά, ούτως τότε έλεγον, και του έγραφε «Τὸ δώρο σου Νικηταρά, άλογο χωρὶς νουρὰ, ή μου στέλλεις καὶ κριθάρι, ή σου στέλνω το τομάρι».
1824: Ο Ανδρέας Μιαούλης καταδιώκοντας τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο του Χοσρέφ υπό τον Ναύαρχο Ιμπραήμ, συναντήθηκε με αυτόν έξω από το Ηράκλειο. Στη ναυμαχία που έγινε ο Μιαούλης κυρίευσε 7 φορτηγά πλοία που ήταν γεμάτα αποσκευές και στρατό. Ο εχθρικός στόλος καταδιώχθηκε μέχρι την Κάρπαθο.
1825: Μάχη μεταξύ Λάσπες και Εριβίου Θηβών. Μεγάλη νίκη των Ελλήνων υπό τον Γεώργιο Καραϊσκάκη και ήττα του Ντελήμπαση. Οι Έλληνες εξόντωσαν 60 πεζούς και ιππείς του εχθρού και απέκτησαν πολλά λάφυρα και 500.000 γρόσια της χρηματαποστολής τους, είχαν δε 2 νεκρούς και 2 τραυματίες.
2 Νοεμβρίου:
1821: Μάχη του Χαλανδρίου κατά την οποία οι Έλληνες νίκησαν τους Τούρκους που εξήλθαν από την Αθήνα.
1826: (έως 4 Νοεμβρίου) Αμφίρροπες μάχες ανάμεσα στις δυνάμεις του Καραϊσκάκη και 800 Τούρκους υπό τον φοβερό Τουρκαλβανό Μουσταφάμπεη στην περιοχή της Δόμβραινας Θηβών (Δομβού). Τελικά, με την επέμβαση του Χατζημιχάλη Νταλιάνη και των ιππέων του οι Τουρκαλβανοί υποχώρησαν (στις 4 του μηνός). Τη νίκη επισκίασε ο θάνατος του Γιαννάκη Σουλτάνη.
1828: Ο Δυοβουνιώτης κινήθηκε εναντίον των τουρκικών φρουρών του Διστόμου, του Στενού του Ζεμενού και της μονής του Οσίου Λουκά και στις 2 Νοεμβρίου έπειτα από συνθήκες οι τουρκικές φρουρές συνθηκολόγησαν. 250 άνδρες συνολικά παραδόθηκαν και αναχώρησαν για τη Λιβαδειά με τον οπλισμό τους. Η χιλιαρχία του Βάσου Μαυροβουνιώτη αμέσως κατόπιν κατέλαβε τη Γρανίτσα, με τη συνδρομή του ιππικού, ενώ ο Υψηλάντης έμεινε ο ίδιος στο οχυρό Στεβένικο.
3 Νοεμβρίου:
1822: Ο Κεφαλλονίτης Ανδρέας Μεταξάς ως αντιπρόσωπος, μαζί με τον Γάλλο φιλέλληνα πλοίαρχο Ζουρνταίν (Jourdin) αποβιβάστηκαν στην Αγκώνα, αλλά αρνήθηκαν να τους δεχθούν οι μετέχοντες στο συνέδριο της Βερόνας.
1825: Ολοκαύτωμα του Μαυρομματίου. Ο οπλαρχηγός Αθ. Σκουρτανιώτης έπεσε στην Αγία Σωτήρα Μαυρομματίου Θηβών με 50 άντρες, έχοντας προηγουμένως αντιμετωπίσει 600-700 Τούρκους.
4 Νοεμβρίου:
1798: Έφθασε στην γαλλοκρατούμενη Κέρκυρα ο ρωσοτουρκικός στόλος με τον Ουσακώφ (Uchakow). Η κατάληψη όμως αποδείχθηκε πως δεν ήταν τόσο εύκολη όσο και στα λοιπά Επτάνησα. Η πολιορκία από τους συμμάχους κράτησε τέσσαρις μήνες και τέλος, στις 4 Μαρτίου 1799, Ρωσότουρκοι και Γάλλοι υπέγραψαν τη συνθηκολόγηση, την «Καπιτουλατσιόν της Χώρας των Κορυφών». Άρχιζε για τα νησιά μια νέα περίοδος, ενώ παράλληλα άρχισαν τα προβλήματα στις σχέσεις Ρώσων και Τούρκων. Θα πρέπει να σημειωθεί πως οι Ρώσοι υποστήριζαν με θέρμη την παραχώρηση δημοκρατικού πολιτεύματος στα Επτάνησα, γεγονός που εύρισκε αντίθετη την Πύλη.
1821: Άρχισε υπό τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, στο Μεσολόγγι η συνέλευση της Δυτικής Χέρσου Ελλάδας. Η Συνέλευση εξέλεξε τη Γερουσία της Δυτικής Χέρσου με πρόεδρο τον Μαυροκορδάτο. Ψήφισε τον Οργανισμό της Γερουσίας με μορφή καταστατικού – Συνταγματικού Χάρτη. Ο Μαυροκορδάτος εμφανίστηκε ως εκπρόσωπος και πληρεξούσιος του Δημητρίου Υψηλάντη στον όποιο έχει υποσχεθεί πίστη και αφοσίωση. Βέβαια αμέσως μετά την εδραίωσή του στο Μεσολόγγι αποκήρυξε και κατήγγειλε και τον Δημήτριο Υψηλάντη και τον Αλέξανδρο.
1821: Δύναμη 1.000 Ελλήνων υπό τον Κτενά άρχισε νέα πολιορκία της Ακροπόλεως μετά από αιφνιδιαστική τους είσοδο την προηγούμενη. Οι Τούρκοι πρόλαβαν και κλείστηκαν μέσα στον Ιερό Βράχο.
5 Νοεμβρίου:
1815: Ο Καποδίστριας ορίστηκε να διαπραγματευθεί για την τύχη της πατρίδας του στο Συνέδριο της Βιέννης όπου έδωσε σκληρές μάχες χωρίς όμως σημαντικά οφέλη. Οι διαπραγματεύσεις στο συνέδριο κράτησαν μήνες. Τελικά, μετά από διπλωματικές μηχανορραφίες και πολιτικούς μυστικούς συνασπισμούς, η ανεξαρτησία των Ιονίων έμεινε στις φιλολογικές συζητήσεις. Υπογράφηκαν μεν οι τελικές πράξεις και αποφάσεις του συνεδρίου της Βιέννης στις 9 Ιουνίου 1815 , όμως η συνθήκη για τα Επτάνησα υπεγράφη στο Παρίσι στις 5 Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου. Τα νησιά θα αποτελούσαν «ενιαίον κράτος ελεύθερον και ανεξάρτητον» «… υπό την προστασίαν της Μεγάλης Βρετανίας» . Το νέο κράτος εκλήθη: «Ηνωμένα Κράτη των Ιονίων Νήσων» ή «Ηνωμέναι Πολιτείαι των Ιονίων Νήσων». Από δε τις επιστολές του Καποδίστρια προς τον πατέρα του πληροφορούμεθα τα άδολα συναισθήματα πατριωτισμού που τον κατείχαν, τις δολοπλοκίες που συνέβαιναν γύρω του κατά τη διάρκεια του συνεδρίου, την βαθιά γνώση του γεγονότος ότι η υπογραφή αυτή για τα Ιόνια ήταν κοντύτερα στην αποτυχία, παρά στην αναμενόμενη επιτυχία, την αδυναμία και την ατολμία του τσάρου Αλέξανδρου. Ο Καποδίστριας έγραψε για τους Άγγλους και την πολιτική που ασκούσαν στα Ιόνια: «… Οι Άγγλοι θα αντισταθούν προς αυτό. Δεν αγαπούν αυτοί να παραχωρούν τον λόγον εις εκείνους οι οποίοι δύνανται επωφελώς να υπερασπίσουν την υπόθεσίν των…».
Με το τέλος του Συνεδρίου της Βιέννης η Μ. Βρετανία έστειλε στα Ιόνια Αρμοστή, με πρώτο τον Τόμας Μέϊτλαντ (Sir Thomas Maitland. Υπηρέτησε στον στρατό και στην Ινδία 1778–1790, ήταν μέλος του Κοινοβουλίου 1790–1813. Υπηρέτησε στον Άγιο Δομήνικο 1795–1798, στην Κεϋλάνη 1805–1811 και τέλος στη Μάλτα και στα Ιόνια 1813–1824 –έτος θανάτου του). Το πρώτο Σύνταγμα το οποίο συνετάχθη από τον ίδιο, εφαρμόστηκε στα νησιά και ήταν ανελεύθερο με αποτέλεσμα σύντομα να δημιουργηθούν μεγάλες αντιδράσεις. Αντίθετα με τη Συνθήκη των Παρισίων, η Αγγλία θεώρησε τα νησιά ως αποικία και ο Ιωάννης Καποδίστριας ζήτησε την αντικατάσταση του «King Tom» όπως σκωπτικά αποκαλούσαν τον Maitland. Ο Αρμοστής αυτός ήταν που πούλησε την Πάργα στον Αλή πασά το 1819. Ο Ιωάννης Καποδίστριας, που βρισκόταν τότε στην Κέρκυρα παρουσίασε αργότερα τα γεγονότα στον τσάρο Νικόλαο Α’: «Η θυσία της Πάργας συνετελέσθη υπό τα όμματά μου. Είχα την δυστυχίαν να βλέπω τους Παργινούς καταφθάνοντας εις τας ακτάς της Κερκύρας, εκπατριζομένους λόγω της κακής πίστεως και των εσφαλμένων υπολογισμών των Βρετανών πρακτόρων, αναγκαζομένους να εγκαταλείψουν εις τον Αλή πασάν αντί ευτελούς χρηματικού ποσού τας αρχαίας των εστίας και συναποκομίζοντας μόνον τα οστά των πατέρων των…».
1828: Κατελήφθη η Λιβαδειά με συνθηκολόγηση. Περίπου 1000 πεζοί και ιππείς αναχώρησαν, άλλοι για το Ζητούνι (Λαμία) και άλλοι για την Εύβοια με ελληνική συνοδεία υπό τον Διονύση Ευμορφόπουλο. Η είσοδος του Υψηλάντη στην πόλη ήταν συγκινητική. Αφού έγινε δεκτός έξω από την πόλη από τον αρχιερέα Άνθιμο και όλο το ιερατείο, μπήκε στην πόλη περνώντας ανάμεσα από τους άνδρες του στρατεύματος, που είχαν παραταχθεί τιμητικά σε δύο σειρές, ενώ λαός και στρατεύματα τον επευφημούσαν.
6 Νοεμβρίου:
1824: Διαλύθηκε το στρατόπεδο του Ομέρ Βρυώνη στον Καρβασαρά.
1825: Ο αιγυπτιακός στόλος κατέφθασε στα παράλια της Δυτικής Ελλάδας και συγκεκριμένα έξω από το Μεσολόγγι.
1828: Κατελήφθη από τον Ιθακήσιο Διονύσιο Ευμορφόπουλο η Πέτρα (πολεμούσε τότε με τον Δημήτριο Υψηλάντη στην Ανατολική Στερεά). Οι Τούρκοι έφευγαν από την Σκριπού και άλλες περιοχές, ενώ εκκενώθηκε με τη βία η Αταλάντη, μετά από αιφνίδια επίθεση του «προσκυνημένου» οπλαρχηγού Μ. Λιακόπουλου εναντίον του βοεβόδα της πόλης μετά από συνεννόηση με τον Έλληνα στρατάρχη. Αμέσως ακολούθησε η παράδοση του φρουρίου της Βοδονίτσας (Μενδενίτσας).
1828: Η κατάσταση στην Πάτρα εξακολουθούσε να ήταν χαώδης. Διαβάζουμε:
«Αριθ. 2185. Ελληνική Πολιτεία.
Προς τον εξοχώτατον Κυβερνήτην [εννοείται τον Ι. Καποδίστρια]
Ο κατά την Αχαΐαν έκτακτος επίτροπος.
Όσα παιδία ευρισκόμενα εις αιχμαλωσίαν πλησίον εις τους Τούρκους, ελευθερώθησαν από τους Γάλλους παρεδόθησαν εις εμέ δια να τα δώσω εις τους συγγενείς των. Εκ τούτων τινά μεν γνωρισθέντα από τους συγγενείς των επάρθησαν χωρίς να μείνουν πολλάς ημέρας πλησίον μου, άλλα διέμειναν έως να προσκαλέσω τους συγγενείς των να τα λάβωσι και άλλα τελευταίον δεν γνωρίζουν κανένα συγγενή των, και είμαι αναγκασμένος να τα τρέφω. Έχουν μάλιστα και ανάγκην ενδυμάτων, επειδή αρπασθέντα δια της βίας από τους Τούρκους, δεν έλαβον μεθ’ εαυτών άλλο ένδυμα παρ’ ότι εφορούσαν. Κατάλογον λεπτομερή τών όσοι ελευθερώθησαν ενταύθα θέλω πέμψει με νεώτερον, επί του παρόντος δε εγκλείω σημείωσιν των ονομάτων, των όσα δεν γνωρίζουν κανένα συγγενή των, και τα οποία είναι απαραίτητος ανάγκη να οικονομηθώσιν από τροφάς και ενδύματα, και περιμένω οδηγίαν σας. Μένω δε με σέβας βαθύτατον.
Εκ Πατρών τη 6 Νοεμβρίου 1828.
Ο κατά την Αχαΐαν έκτακτος Επίτροπος.
Γεώργιος Μαυρομμάτης».
7 Νοεμβρίου:
1797: Πρώτη γαλλοκρατία στα Ιόνια. Ο Ναπολέων με διάταγμα καθόρισε την διοικητική διαίρεσή τους. Έτσι τα νησιά -και οι ηπειρωτικές περιοχές- απετέλεσαν τρεις νομούς: της Κέρκυρας, της Ιθάκης ή μικρής Κεφαλληνίας, με πρωτεύουσα το Αργοστόλι και του «Αιγαίου Πελάγους». Η Κεφαλλονιά, με επικεφαλής τον πολιτικό επίτροπο Ποσόλ (Pocholle), απέκτησε πλήρες αυτοδιοικητικό σύστημα ενώ το Γαλλικό Σύνταγμα της 22ας Αυγούστου 1795 -5ης Φρουκτιδώρ, έτους ΙΙΙ- θα διοικούσε νησί και κατοίκους από τούδε και στο εξής. Οι Γάλλοι, κάνοντας επαρχία τους την Κεφαλλονιά, εκτός από το γεγονός ότι στήριξαν την παιδεία κι εφάρμοσαν για πρώτη φορά στον ελλαδικό χώρο τις αρχές της τοπικής αυτοδιοίκησης, εφάρμοσαν και τις αρχές της ισότητας, της αδελφοσύνης της ελευθερίας, με δυο λόγια της λαϊκής κυριαρχίας. Όμως, λόγω της άθλιας οικονομικής κατάστασης, της επαχθούς φορολογίας , της περιφρονητικής θρησκευτικής στάσης και των εκβιαστικών μέτρων που έπαιρναν οι Γάλλοι, αλλά και της προπαγάνδας που έκαναν οι ευγενείς οι οποίοι είχαν περιθωριοποιηθεί, επήλθε σύντομα μεταστροφή του λαϊκού φρονήματος. Κι έτσι, γρήγορα, οι Κεφαλλονίτες άρχισαν να δυσανασχετούν και στράφηκαν εναντίον των νέων κατακτητών τους. Στο μεταξύ, στην Κέρκυρα ο Γάλλος στρατηγός Σαμπό (Chabot) είχε ήδη μάθει πως Ρώσοι και Τούρκοι, γεφυρώνοντας, με άξονα τα πολιτικά τους οφέλη, τις αξεπέραστες θρησκευτικές τους διαφορές, αποφάσισαν κοινή δράση στη Μεσόγειο και πως ο ενωμένος πλέον ρωσοτουρκικός στόλος με επικεφαλής τον αντιναύαρχο Ουσακώφ (Uchakow) είχε ανοίξει πανιά και δεν άργησε να κηρυχθεί πόλεμος εναντίον της Γαλλίας από τους Ρωσότουρκους που οδήγησε στην ίδρυση του πρώτου Ελληνικού κράτους, της Επτανήσου Πολιτείας.
8 Νοεμβρίου:
1822: Μοίρα του ελληνικού στόλου υπό τον Ανδρέα Μιαούλη έλυσε την από θαλάσσης πολιορκία του Μεσολογγίου.
1866: Το ολοκαύτωμα της Μονής Αρκαδίου προκάλεσε παγκόσμιο ενδιαφέρον και προέβαλε το Κρητικό ζήτημα διεθνώς. Όπως είχε συμβεί με την καταστροφή των Ψαρών και την Έξοδο του Μεσολογγίου, συγκίνησε όλο τον χριστιανικό κόσμο κι ένα νέο κύμα φιλελληνισμού δημιουργήθηκε στην Ευρώπη. Ο Τζουζέπε Γκαριμπάλντι και ο Βίκτωρ Ουγκώ, πήραν θέση υπέρ του Κρητικού Αγώνα και ξένοι εθελοντές έσπευσαν να ενισχύσουν από κοντά την Επανάσταση. Σημαντικές ήταν και οι χρηματικές συνεισφορές από τη Ρωσία και τις ΗΠΑ με προεξάρχοντα τον φιλέλληνα Σαμουήλ Χάου. Η Κρητική Επανάσταση φυλλορρόησε τον Ιανουάριο του 1869, όμως ο Σουλτάνος δεν μπόρεσε να καθυποτάξει ολοκληρωτικά τους Χριστιανούς της Κρήτης. Υπό την πίεση των Μεγάλων Δυνάμεων αναγκάστηκε να παραχωρήσει τον «Οργανικό Νόμο» (3 Φεβρουαρίου 1868), ένα είδος Συντάγματος, που προέβλεπε προνόμια για τους χριστιανούς και καθεστώς ημιαυτονομίας για το νησί. Η Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα πήρε αναβολή για το 1912.
8-11 Νοεμβρίου:
1825: Εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του Ιμπραήμ στην Ηλεία.
9 Νοεμβρίου:
1815: Υπεγράφη η αγγλορωσική συνθήκη στο Παρίσι και τα Ιόνια μπήκαν υπό την Αγγλική Προστασία.
1822: Οκτώ υδραίϊκα και σπετσιώτικα πλοία διέσπασαν τον κλοιό του τουρκικού στόλου του Γιουσούφ πασά και εφοδίασαν το Μεσολόγγι.
10 Νοεμβρίου:
1825: Οι κάτοικοι του Βαρθολομιού στην Ηλεία απέκρουσαν τους εισβολείς Αιγυπτίους του Ιμπραήμ. Οι πολιορκημένοι στη Μονή Έλληνες, αφού ενισχύθηκαν με 200 μαχητές, απέκρουσαν ισχυρές επιθέσεις των Αιγυπτίων προκαλώντας σε αυτούς μεγάλες απώλειες.
1836: Ο Όθωνας παντρεύτηκε μυστικά τη δούκισσα Αμαλία στο Όλντενμπουργκ που ήταν και η γενέτειρά της. Tο ζευγάρι έφτασε στην Αθήνα στις 2 Φεβρουαρίου 1837. O γάμος έγινε χωρίς να έχει ενημερωθεί προηγουμένως η Βουλή, κατόπιν προσωπικής απόφασης του ίδιου του Όθωνα, προκειμένου έτσι να μη μαθευτεί στις Μεγάλες Δυνάμεις. Αυτό όμως δημιούργησε πρόβλημα στον Όθωνα, κατά την επιστροφή του, που όμως ξεπεράστηκε. Με τον ερχομό της στην Ελλάδα εγκαταστάθηκε στην οικία του Αφθονίδη προ του κήπου Κλαυθμώνος που γρήγορα είχε διασκευαστεί σε πρώτο ανάκτορο. Εκεί δέχθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 1837 για πρώτη φορά την αθηναϊκή κοινωνία με διερμηνέα τον Αλέξανδρο Ραγκαβή. Η επίσημη όμως υποδοχή της από τον ελληνικό λαό με αποθεωτικές εκδηλώσεις έγινε στις 25 Μαρτίου του 1837, όπου και εμφανίσθηκε δημόσια στο πλευρό του Βασιλιά. Τον επόμενο χρόνο με διάταγμα του Όθωνα η ημερομηνία αυτή ορίσθηκε ως πρώτη εθνική επέτειος συνδυαζόμενη πρώτιστα με τον εορτασμό της ελληνικής ανεξαρτησίας.
1848: Πέθανε στο Κάϊρο ο Ιμπραήμ από φυματίωση. Είχε γεννηθεί στην Καβάλα το 1789.
Ευρυδίκη Λειβαδά
Εικόνα: Ο Διονύσιος Ευμορφόπουλος. Γεννήθηκε πιθανόν στην Εξωγή το 1780 και έφηβος όταν ήταν ακολούθησε τον πατέρα του και έγινε ναυτικός. Όταν βρέθηκε στο Γαλάτσι της Ρουμανίας τον χειμώνα του 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και από τότε όλη η ζωή του πλέχθηκε άρρηκτα με την Εθνική Παλιγγενεσία. Επί Όθωνα ήταν μέλος της επιτροπής η οποία ασχολήθηκε με τα δικαιώματα των αγωνιστών. Αν και ανήκει στους μεγάλους ήρωες του Αγώνα, εντούτοις δεν είναι ευρέως γνωστός. Για τις υπηρεσίες του τιμήθηκε με τον βαθμό του Υποστρατήγου της Φάλαγγας. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε στην Πάτρα όπου πέθανε το 1861.