Ο τίτλος ανήκει σέ ενα ποίημα τού αείμνηστου φίλου Καθηγητή Φιλοσοφικής
Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Σπύρου Κυριαζόπουλου από τή Συλλογή «Η Πολιορκία»:
Λέτε νά ξανάρθει ο καιρός
Πού άγιαζαν στούς κήπους τού Ακάδημου
Οσοι δέν ήθελαν νά ξαίρουν
Τήν οδόν εις αγοράν
Ουδέ όπου δικαστήριον ή βουλευτήριον
Η τί κοινόν άλλο τής πόλεως συνέδριον;
Αναρωτιέται ο ποιητής εάν θά έλθει πάλι ο καιρός πού
οι άνθρωποι λόγω (ναυτίας) θά συγκεντρώνονται
κάπου απόμερα νά συζητούν διά τά συμβαίνοντα γύρω τους μή θέλοντας
νά ξαίρουν τούς δρόμους πού οδηγούν στό Δικαστήριο στήν αγορά ή
τό Βουλευτήριο μή έχοντες ουδεμία ανάμειξη μέ τά κοινά,
Λιποτάκτες φυγάδες, κρίνοντας περιττόν νά αναμειχθούν εις
τά όζοντα κοινά τής πόλης. Ισως αυτοί είναι οι ρομαντικοί οραματιστές
μιάς ιδεώδους αγοράς, ιδεώδους Δικαστηρίου ή Βουλευτηρίου. Μιάς
πόλης μέ ιδεώδεις πολίτες, τό κατά πόσον η φυγή από τήν Κοινωνία αποτελεί
λύση συζητήσιμο είναι εκείνο πού είναι υποκειμενικώς αναμφισβήτητο.
Είναι ότι εκείνοι πού έχουν τό δυσμενές προνόμιο τής ευαισθησίας
δέν έχουν χώρο να σταθούν στα κοινά τής πόλης… Παραμένοντας στη σκιά
προστατεύουν τήν ευαισθησία τους. Η λιποταξία είναι ασπίδα γι αυτούς
Φαίνεται πώς για όλους κάποτε έρχεται η στιγμή πού θέλουν να ξεχάσουν
τήν οδόν πρός τή αγορά. Εμείς οι ίδιοι πού είμαστε κύτταρα κάποιας κοινωνίας
φθάνουμε σε σημείο να δημιουργούμε μιά Κοινωνία πού δέν τήν υποφέρουμε
Και τότε έρχεται η παρόρμηση να ξεριζωθούμε να γίνουμε αναχωρητές,
αδυναμία λέγεται, ηττοπάθεια, ανικανότητα προσαρμογής.
Θαυμαστοί οι αδύνατοι καί λιποτάκτες γιατί μπορεί νά είναι ποιό αληθινοί
Από τούς δυνατούς. Οι δυνατοί δέν έχουν ανάγκη εγκωμίων γι’ αυτό αυτές
τίς λίγες γραμμές στούς (ασκητές) αφιερώνουμε.
Ζολιώ Λαδά Βαρβαρέσου
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 11/7/2021 #ODUSSEIA #ODYSSEIAÂ