λειτουργών της –και μάλιστα με τη μορφή και την ένταση που παίρνουν προσφάτως- δεν μπορεί να μας αφήσουν αδιάφορους και δεν πρέπει να θεωρηθούν τυχαίες και αμελητέες, ενώ εμφανίζονται κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δεν επιτρέπεται να περάσουν απαρατήρητες οι συμπεριφορές αυτές . Οι έκνομες συμπεριφορές αυτές παίρνουν ενίοτε και την μορφή απειλών και προειδοποιήσεων προκειμένου δικαστικοί λειτουργοί να «υποχρεωθούν» να ασκήσουν το δικαιοδοτικό τους έργο σύμφωνα με τις απόψεις και επιθυμίες συγκεκριμένων συμφερόντων και προβαίνουν σε υποδείξεις-πιέσεις προς δικαστικούς λειτουργούς και εκτοξεύουν νέες «απειλές-προειδοποιήσεις» εναντίον τους με ανοίκειες εκφράσεις. Το ζήτημα έλαβε έκταση τελευταίως και αποτελεί απειλή για την λειτουργία του δημοκρατικού μας πολιτεύματος και αφορά την ιδία την λειτουργία της Ανεξάρτητης δικαιοσύνης. Οι Έλληνες δικαστές αποφαίνονται απολύτως ελεύθερα, η θεσμική ανεξαρτησία του δικαστικού σώματος δεν μπορεί να υπονομευθεί και οι απειλές και επιθέσεις πέφτουν στο κενό. Όμως τα Ελληνικά Δικαστήρια και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, παραμένουν άγρυπνοι φρουροί όταν μάλιστα απειλούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Το Συμβούλιο της Επικρατείας (2942/1964) χαρακτήρισε τις προσπάθειες και πρακτικές επηρεασμού της συνείδησης των δικαστών ως «προσβάλλουσες την δικαστική ανεξαρτησίαν» . Η εμπέδωση της ύπαρξης κράτους δικαίου ορίζονται κατά κανόνα από την ύπαρξη ελέγχου και διαφάνειας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στον Τόπο μας λειτουργούν σε κάθε περίπτωση τα ένδικα μέσα και «οι κρίνοντες κρίνονται» και ο δικαστής υπέχει πειθαρχικές ευθύνες εάν η ουσιαστική του κρίση υπερβαίνει τα ακραία όρια της δικαιοδοτικής του ευχέρειας.
«Το μήνυμα-και το παράδειγμα-της παρρησίας(του δικαστή)ως εκφράσεως του ηθικού θάρρους, αυτού, που έχει ως αναπόφευκτο τίμημα την παρενόχληση και συνακόλουθα την εξέγερση των φαύλων, των μικρόψυχων και των ασήμαντων. Που συνασπίζονται και ασχημονούν. Που φοβούνται και αντεπετίθενται. Αυτό το θάρρος το ηθικό, το δύσκολο και πολύτιμο, είναι για τον λειτουργό της Δικαιοσύνης η αρετή sine qua non. Με αυτήν οπλισμένος, καλείται κάποιες φορές να πατήσει «επάνω όφεων και σκορπίων» (Χ.Σαρτζετάκης)
Στην Ελληνική δικαστική ιστορία υπάρχουν δικαστές που με το κύρος, την επιστημοσύνη, το ήθος και την παρρησία τους στάθηκαν και στέκονται φάροι και ελπίδα της Κοινωνίας.
Η Δικαιοσύνη κατά τον Γεώργιο Παπανδρέου είναι το «Οχυρό της Δημοκρατίας»
Ναι, υπάρχουν δικαστές στην Αθήνα… Και αποδεικνύουν ότι στέκονται όρθιοι και άξιοι μαχητές στο οχυρό της Δημοκρατίας.
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 23/5/2021 #ODUSSEIA #ODYSSEIA