Το όνειρο κάθε Αθηναίου πρώην επαρχιώτη λοιπόν το σπιτάκι του νάχει «φως-νερό-τηλέφωνο».
Το αυθαίρετο σιγά σιγά έγινε πολυκατοικία ,ένεκα η ανοικοδόμηση, η οικογένεια μεγάλωσε, οι δουλειές αυξήθηκαν, οι Τράπεζες δάνειζαν αφειδώς για να αυξήσουν και οι τραπεζίτες τις προμήθειες τους, τα χρόνια πέρασαν τα μαλλιά άσπρισαν οι πρώτοι οικιστές των αυθαιρέτων άφησαν σιγά σιγά και αναγκαστικά το «κλεινόν Αστυ» και οδηγήθηκαν οίκαδε και ακούσια στην αγαπημένη πατρίδα στο χωριό τους, στην πλέον μόνιμη και τελευταία κατοικία τους.
Πολλοί εκπλήρωσαν τ’ όνειρο τους από ξεπαπούτσωτοι φτωχοί επαρχιώτες έκαμαν οικογένεια μεγάλωσαν και σπούδασαν παιδιά, έζησαν στην ειρήνη σε αντίθεση με τους προγόνους τους που πολεμούσαν συνέχεια κι έλεγαν το ψωμί-ψωμάκι και τελικά πολλοί τα κατάφεραν. Η Ελλάδα ήταν μέχρι πρόσφατα μια χώρα με ποσοστό ιδιοκατοίκησης 80%, και μάλιστα οι περισσότεροι εκτός από την πρώτη κατοικία διέθεταν και το εξοχικό ή το σπίτι στο χωριό.
Η νέα γενιά οι απόγονοι των επαρχιωτών άλλαξε ρότα, έγιναν απόφοιτοι Ανωτάτων Ιδρυμάτων ανέβηκαν και σε οικονομική επιφάνεια αλλά και σε ιδιοκτησία στα «καλά» προάστια, ώσπου μαζί με άλλα εγγενή προβλήματα τους έπεσε τελευταία και η άτιμη η πανδημία. Η πρόσφατη πανδημία COVID-19 αποτελεί μια συνεχή, ασύμμετρη και απρόβλεπτη απειλή για την ανθρωπότητα, επηρεάζοντας έντονα την ποιότητα της ζωής μας. Η κοινωνική αποστασιοποίηση (αναβολή ή και ακύρωση συναθροίσεων σε κοινωνικές εκδηλώσεις όπως γάμοι, βαφτίσια, θρησκευτικές, αθλητικές ή καλλιτεχνικές εκδηλώσεις) είναι το σημαντικότερο γεγονός της γενιάς μας. Διαβάζουμε στους FinancialTimes ότι τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι οι φτωχοί έχουν περισσότερες πιθανότητες να προσβληθούν και να χάσουν τη ζωή τους, γιατί μένουν σε πυκνοκατοικημένες περιοχές και μικρά σπίτια, όπου είναι αδύνατη η κοινωνική αποστασιοποίηση, γιατί επέστρεψαν στις δουλειές τους, όπου συνήθως δεν τηρούνται τα αναγκαία μέτρα προστασίας, γιατί εργάζονται στις μεταφορές, σε χώρους υγείας, σουπερμάρκετ, ντελίβερι, γιατί κινούνται με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, γιατί είναι άνεργοι και δεν έχουν καμία ασφάλιση υγείας. Η σπουδαία νομπελίστρια συγγραφέας Όλγα Μποταρτσούκ στην αρχή ήδη της επιδημίας δήλωνε: « Όχι, δεν είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στο θάνατο».Νομίζω πως τα πράγματα την διαψεύδουν.
Πολλοί όμως που είχαν την λεγόμενη «άνεση» φρόντιζαν μέχρι τότε για την ιδιωτική ασφάλεια τους σε μεγάλα πολυτελή νοσοκομεία. Όμως όπως λένε «όταν σχεδιάζει ο άνθρωπος ο Θεός γελάει» κι έτσι ήρθε η αρρώστια. Εκεί που κάποιοι σχεδίαζαν «αν ο μη γένοιτο» τους συμβεί κακό νάχουν την καλοπληρωμένη ιδιωτική περίθαλψη, ήλθε ο ακατανόμαστος ιός και τους έστειλε σε κάτι τεράστιους θαλάμους μ΄ άλλους φτωχούς και πλούσιους, επίσημους και επώνυμους κι ανώνυμους να παρακαλούν την τύχη τους να μην τους οδηγήσει η αρρώστια να μπούν στον θάλαμο της εντατικής. Όταν η κρίση αγγίζει τα όρια της απελπισίας, πώς αποφασίζει άραγε ένας γιατρός το ποιος ασθενής θα εισαχθεί στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας; Κάθε μέρα είναι μία μάχη στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) εκεί δεν υπάρχουν διακρίσεις εκεί υπάρχουν μόνο ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Έτσι επήλθε ένα σημαντικό και απρόβλεπτο γεγονός που αποδεικνύει αναμφισβήτητα πως όλοι είμαστε απολύτως ίσοι μπροστά στην δυστυχία όπως και ακόμη μπροστά στον θάνατο. Μπροστά στην αρρώστια είναι το ίδιο όλοι χωρίς καμμιά διάκριση παρά μόνο με τον τρόμο της άγνοιας της επόμενης μέρας.
«Eventsmydear… events», ήταν η απάντηση του Βρετανού Πρωθυπουργού Χάρολντ Μακ Μίλαν, στα τέλη της δεκαετίας του ’50, όταν ρωτήθηκε από ένα νέο βουλευτή, τι είναι εκείνο που μπορεί να κλονίσει μια παντοδύναμη κυβέρνηση… Έτσι και τώρα, η πανδημία του κορωνοϊού είναι ένα γεγονός τεραστίων διαστάσεων, που πέρα από το θάνατο τόσων ανθρώπων ανά την υφήλιο, προκαλεί σοκ στις αγορές , κλονίζει την παγκόσμια οικονομία και εκθέτει την ανικανότητα ή αναδεικνύει την αποτελεσματικότητα των κυβερνήσεων! Τις συνέπειες του κορωνοϊού είναι πολύ νωρίς να τις φαντασθούμε! Ίσως αποδειχθεί μεγαλύτερης σημασίας γεγονός, ακόμη και από την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ και την Παγκόσμια Οικονομική Κρίση του 2008!
Αλλά δεν έφτανε αυτό το κακό , εκείνες τις άσημες μέρες του αναγκαστικού εγκλεισμού λόγω πανδημίας και τα κανάλια φρόντιζαν να «απαλύνουν» βγάζοντας τόνους της υποκρυπτόμενης κάτω από τα φωτεινά ονόματα βορβορώδους παλιανθρωπιάς στην επιφάνεια, ήρθε ο κακός καιρός να μετατρέψει το «κλεινόν Αστύ» σε στέπα της Σιβηρίας. Την ίδια ώρα συνεχίζεται με αμετροέπεια το καθημερινό «βρισίδι» από τα ενημερωτικά μας κανάλια που ενημερώνουν και τα παιδιά μας που βρίσκονται στο σπίτι λόγω πανδημίας.
Ο Φλεβάρης θέλοντας να κρύψει τις ντροπές του μας έπνιξε στο χιόνι.
Δεν άργησε και το χιόνι τα κατάφερε και σιγά σιγά ακόμη και το Κέντρο της Αθήνας έγινε απόκεντρο και το όλο σύστημα το πήρε ο διάολος και το φως κόπηκε και το νερό και το τηλέφωνο μα έτσι δεν υπήρχε και το διαδίκτυο. Έτσι για δει κανείς πως ζούσανε οι πρόγονοι μας με τις λάμπες και έβγαζαν νερό απ’ τα πηγάδια τους που τώρα δεν υπάρχουνε και τηλέφωνο δεν υπάρχει πλέον χωρίς ρεύμα.
Έτσι για να θυμόμαστε τα καλά της τεχνολογίας και όποιος θέλει να μάθει τα νέα ν’ ανοίξει το ραδιοφωνάκι του αν έχει φροντίσει να έχει στο σπίτι μπαταρίες. Τυχερός εκείνος που έχει δοχεία ν’ αποθηκεύσει νερό και κεριά της λαμπρής να φωτισθεί.
Κάπως έτσι θα γίνουν τα πράγματα αν του’ ρθει του «αγαπημένου» μας γείτονα (που κακό χρόνο νά’ χει πούλεγε η νόνα μου για το σόι του) να θελήσει να πάρει εκδίκηση για την σφαγή του Δράμαλη που φέτος που γιορτάζουμε τα 200 χρόνια!
Έτσι που λέτε καλό είναι να κοιτάξουμε την δυσκολία μας και να βάλουμε λίγο μυαλό, γιατί τίποτα δεν είναι σίγουρο σ ’αυτή την κοσμοχαλασιά ούτε το φως, ούτε το νερό, ούτε το τηλέφωνο, μα ούτε η ζωή μας.
Συγγνώμη μα κάποιος πρέπει να τα πεί.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ.
ΥΓΟΓΡΑΦΤΗΚΕ ΧΩΡΙΣ ΦΩΣ
Εστάλη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 17/2/2021 #ODUSSEIA #ODYSSEIAÂ