Κάθε έμφρων που διαβάζει το βιβλίο αυτό είναι αδύνατο να μην πονέσει, να μην δακρύσει, να μην οργισθεί. Μέσα από τα ανορθόγραφα ολιγόλεξα σημειώματα των κατάδικων, πράγματι παίρνουν οι τοίχοι φωνή. Βογγούν από τα βασανιστήρια. Προσεύχονται στην Παναγιά. Υψώνουν κραυγές αγωνίας για το αύριο κι υπερηφάνειας για την Ελλάδα, αλλά και οργής για τους προδότες. Δεν υπάρχει ίχνος λύπης ή δειλίας ή φόβου για το επικείμενο τέλος. -Αυτό το παράφορο ετούτου του λαού μπροστά στον θάνατο είναι συνταρακτικό-. Ο σεβασμός που δείχνει ο λόγιος Ν. Τζουγανάτος κατά την αντιγραφή όλων των μηνυμάτων, έχει σαν αποτέλεσμα την ακριβή μεταφορά των συναισθημάτων των πρόσκαιρων συγγραφέων και χαρακτών των τοίχων της φυλακής Χατζηκώνστα.
«Συγκλονιστικό» χαρακτήρισε ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος το έργο όταν το πήρε στα χέρια του για να το προλογίσει. Ο δε μελετητής της ιστορίας τής εν λόγω περιόδου Στρατής Μπουρνάζος που ακολουθεί κάνοντας πλήρη και μεστή βιβλιοπαρουσίαση και που την αποκαλεί «Επίμετρο» σημειώνει: «Ο θερμός λόγος [του Τζουγανάτου] αναζητά τη χαμένη δικαιοσύνη… Μια αύρα διαπερνά τα ντουβάρια του κελλιού, ενώ το φως ξεπροβάλλει μέσα από τον ζόφο που κυριαρχεί. Και το φως αυτό καίει μέχρι σήμερα, η φλόγα του φτάνει και σε μας, τους σημερινούς αναγνώστες».
Ευρυδίκη Λειβαδά