Τα κακά νέα είναι ότι συνεχίζουν να κατευθύνονται το ένα προς το άλλο στις ίδιες ράγες.
Ο νεοεκλεγείς πρόεδρος Τζο Μπάιντεν βρίσκεται τώρα στη διόλου αξιοζήλευτη θέση του μηχανοδηγού που φρενάρει… και δεν μπορεί να περιμένει πολλή βοήθεια από τον ομόλογό του στο άλλο τρένο.
Για τον Μπάιντεν, η πρόκληση θα είναι να ελαχιστοποιηθεί η ζημιά που μπορεί να κάνει η Τουρκία στα συμφέροντα των ΗΠΑ χωρίς να προκαλέσει νέες συγκρούσεις ή να αποκλείσει τη δυνατότητα μελλοντικής συνεργασίας.
Το έργο του πρέπει να ξεκινήσει με την παραδοχή ότι η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να σώσει μεμονωμένα την αμερικανικοτουρκική συμμαχία, ούτε ο Ερντογάν ποτέ θα προσφέρει πραγματική αποκατάσταση των σχέσεων- ανεξάρτητα από το πόσες φορές φαίνεται να το κάνει.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Τουρκία θα συνεχίσουν να εργάζονται σε πολλαπλά επίπεδα και θα συνεχίσουν να υπάρχουν περισσότερες κρίσεις.
Εάν όλοι είναι τυχεροί, θα υπάρξουν επίσης περίοδοι ανάπαυλας και κάποια πρόοδος σε τομείς κοινού ενδιαφέροντος.
Για την καλύτερη στρατηγική σε αυτήν την κατάσταση χωρίς νίκη, η Ουάσιγκτον θα πρέπει να είναι ξεκάθαρη για το ρόλο της Τουρκίας στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, καθώς και για το δικό της ρόλο στην εσωτερική τουρκική πολιτική: Θα είναι σχεδόν αδύνατο να συνεργαστεί με την Τουρκία όταν η τουρκική κυβέρνηση βλέπει τις Ηνωμένες Πολιτείες ως απειλή, και θα είναι δύσκολο να υποστηρίξουμε την τουρκική δημοκρατία όταν αυτό κάνει και μεγάλο μέρος της τουρκικής αντιπολίτευσης.
Έχει δοθεί μια σειρά εξηγήσεων σχετικά με το γιατί η Τουρκία έχει υιοθετήσει μια πιο συγκρουσιακή προσέγγιση έναντι των Ηνωμένων Πολιτειών και των άλλων δυτικών συμμάχων της τα τελευταία χρόνια.
Ορισμένοι αναλυτές έχουν επισημάνει τα εγχώρια πολιτικά οφέλη που αντλεί ο Ερντογάν από την αντιδυτική του στάση, ιδιαίτερα τώρα που βρίσκεται σε μια εκλογική συμμαχία με το υπερεθνικιστικό κόμμα της Τουρκίας.
Άλλοι έχουν τονίσει το ρόλο της ισλαμιστικής ιδεολογίας και των φιλοδοξιών του Ερντογάν για ηγεμονία στον μουσουλμανικό κόσμο.
Άλλοι επισημαίνουν μια σειρά από συγκεκριμένα τουρκικά παράπονα, όπως η υποστήριξη της Ουάσιγκτον στους Κούρδους μαχητές στη Συρία ή την άρνησή της να εκδώσει τον Τούρκο ιεροκήρυκα Φετουλάχ Γκιουλέν στην Τουρκία, και υποστηρίζει ότι αυτά εξηγούν ή δικαιολογούν την τουρκική εχθρότητα.
Υπάρχει μεγάλη αλήθεια σε όλες αυτές τις εξηγήσεις.
Και αυτό, από μόνο του, είναι λόγος να υποπτευόμαστε ότι η προσέγγιση μπορεί να είναι δύσκολη.
Ωστόσο, μόνες τους, δεν αναδεικνύουν ολόκληρο το εύρος της πρόκλησης.
Η πιο ανησυχητική πραγματικότητα είναι ότι η ιδεολογία, τα παράπονα και η εγχώρια πολιτική έχουν διαμορφώσει από κοινού ένα νέο τουρκικό δόγμα ασφάλειας, το οποίο, με συνεκτικό ή όχι απαραίτητα ακριβή τρόπο, προσδιορίζει τις Ηνωμένες Πολιτείες ως μια μεγάλη απειλή που πρέπει να ξεπεραστεί με επιθετικά αντίμετρα.
Τούρκοι φιλοκυβερνητικοί αναλυτές ήταν πρόθυμοι να αναδείξουν τη σκέψη της νέας εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας.
Πιστεύουν ότι οι δυτικές δυνάμεις ανησυχούν για τη νεοαποκτηθείσα ανεξαρτησία της Τουρκίας και, ως εκ τούτου, εργάζονται σε πολλά μέτωπα για να ελέγξουν την άνοδο της χώρας.
Και όμως, επειδή η δύναμη της Δύσης μειώνεται και ο κόσμος γίνεται πολυπολικός, πιστεύουν επίσης ότι η Τουρκία μπορεί να χρησιμοποιήσει «σκληρή ισχύ» και επιλεκτική συνεργασία με τη Ρωσία για να ξαναγράψει τους κανόνες του παιχνιδιού υπέρ της.
Αυτή η προσέγγιση για τον κόσμο είναι δημοφιλής στους ψηφοφόρους του Ερντογάν, ταιριάζει καλά με τις ιδεολογικές παραδοχές του προέδρου και έχει λάβει αρκετή εξωτερική επικύρωση ώστε να είναι δύσκολο να δυσφημιστεί.
Για την Ουάσινγκτον, το να εκλάβουν σοβαρά τη νέα εξωτερική πολιτική της Τουρκίας σημαίνει ότι αποδέχονται ότι κανένας συνδυασμός απειλών ή κινήτρων δεν θα αποκαταστήσει μια σχέση συνεργασίας σύντομα.
Αντίθετα, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής των ΗΠΑ αντιμετωπίζουν μια πιο μακροπρόθεσμη πρόκληση στη διάψευση των παραδοχών που καθοδηγούν την τουρκική πολιτική.
Αυτό θα απαιτήσει διαρκή πίεση για να δείξουν στην Άγκυρα ότι ο ανταγωνισμός των πρώην συμμάχων της έχει συνέπειες.
Αλλά απαιτεί επίσης να αφήσουν την πόρτα ανοιχτή για να αποκλιμάκωση εάν η Άγκυρα το αποφασίσει.
Με άλλα λόγια, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής δεν πρέπει να προστρέχουν σε κάθε συμφωνία συμφιλίωσης από τον Ερντογάν ή να βλέπουν τις προσφορές του για επανεκκίνηση (σχέσεων) ως λόγο να υποκύψουν στην Άγκυρα.
Ταυτόχρονα, πρέπει να αναγνωρίσουν ότι οι διαπραγματεύσεις και οι ομάδες εργασίας μπορούν να διαδραματίσουν πολύτιμο ρόλο στην τοποθέτηση προβλημάτων στον πάγο, ακόμη και όταν καμία πλευρά δεν περιμένει να επιλυθούν σύντομα.
Πράγματι, δεδομένης της εντεινόμενης απογοήτευσης της Ουάσιγκτον με τον Ερντογάν, ορισμένοι έχουν ήδη καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η πραγματική συνεργασία με την Τουρκία θα είναι δυνατή μόνο όταν ο Ερντογάν φύγει από την εξουσία.
Υπάρχει σίγουρα λόγος να ελπίζουμε ότι μια κυβέρνηση υπό την ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης της Τουρκίας, του Λαϊκού Κόμματος των Ρεπουμπλικανών, θα ήταν λιγότερο ανταγωνιστική έναντι των Ηνωμένων Πολιτειών και της ΕΕ.
Μια τέτοια κυβέρνηση μπορεί επίσης να αποδειχθεί πιο πρόθυμη να συμφιλιωθεί με γείτονες όπως η Αίγυπτος, ενώ θα δείχνει λιγότερο ενθουσιασμό για άλλους περιφερειακούς φορείς όπως η Χαμάς.
Ωστόσο, υπάρχει επίσης κάθε λόγος να πιστεύουμε ότι η τουρκική αντιπολίτευση συμμερίζεται πολλές από τις υποψίες της κυβέρνησης για την Ουάσιγκτον και υποστηρίζει πολλές από τις προσπάθειες του Ερντογάν για το κάνει πίσω.
Επιπλέον, αν βρεθούν στην εξουσία, θα αντιμετωπίσουν σχεδόν σίγουρα νέες πολιτικές πιέσεις, απαιτώντας τους να αποδείξουν τις εθνικιστικά τους διαπιστευτήρια.
Φυσικά, ένας από τους κύριους λόγους που τόσο ο Ερντογάν όσο και οι αντίπαλοί του είναι καχύποπτοι για την Ουάσιγκτον είναι η κοινή τους πεποίθηση ότι η αμερικανική υποστήριξη για τη δημοκρατία στην Τουρκία εξαρτάται πάντα από το τι μπορεί να σημαίνει το εσωτερικό σύστημα της Τουρκίας για τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Το ιστορικό της Ουάσιγκτον στον Ψυχρό Πόλεμο δείχνει σίγουρα ότι η προσέγγισή της στην τουρκική δημοκρατία περιστρεφόταν συχνά γύρω από τα κόμματα που πίστευαν ότι υποστήριζαν τα συμφέροντα της Αμερικής.
Το αποτέλεσμα είναι ότι, σήμερα, η ρητή υποστήριξη στην αντιπολίτευση της Τουρκίας δεν είναι απαραίτητα ο καλύτερος τρόπος για την υποστήριξη της αντιπολίτευσης της Τουρκίας.
Το περασμένο καλοκαίρι, κυκλοφόρησε ένα βίντεο που δείχνει τον Μπάιντεν, σε μια προηγούμενη συνομιλία με το συντακτικό προσωπικό των New York Times, που καλούσε την Αμερική να ενθαρρύνει εκείνους που βρίσκονται στην Τουρκία να εργαστούν για να ανατρέψουν τον Ερντογάν μέσω της εκλογικής διαδικασίας.
Σχεδόν αστραπιαία τόσο ο Ερντογάν όσο και οι ηγέτες της αντιπολίτευσης της Τουρκίας έσπευσαν να καταδικάσουν τα σχόλια του Μπάιντεν.
Αποδοκίμασαν την αμερικανική παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις της Τουρκίας και επέμειναν ότι δεν θα συμμετάσχουν στο ιμπεριαλιστικό παιχνίδι της Ουάσιγκτον.
Αυτή η αντίδραση μιλά για μια βαθύτερη διαίρεση μεταξύ της εθνικιστικής αντιπολίτευσης της Τουρκίας σχετικά με το πώς πιστεύουν ότι η Ουάσινγκτον μπορεί να βοηθήσει καλύτερα τη χώρα τους.
Επιμένοντας ότι «η Τουρκία είναι μεγαλύτερη από τον Ερντογάν», πολλοί από τους αντιπάλους του Ερντογάν υποστήριξαν ότι οι δυτικές χώρες δεν πρέπει να τιμωρήσουν όλη την Τουρκία λόγω του θυμού τους για τον επικεφαλής.
Ισχυρίζονται ότι για να αποφύγουν την απώλεια του 50% της Τουρκίας που μισεί τον Ερντογάν, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η ΕΕ θα πρέπει να προσφέρουν στην Τουρκία βελτιωμένες εμπορικές ευκαιρίες αντί για κυρώσεις, ενώ εργάζονται για να αντιμετωπίσουν ευρέως κοινές τουρκικές ανησυχίες σχετικά με το κίνημα Γκιουλέν, το YPG και την Ανατολική Μεσόγειο.
Το πρόβλημα, φυσικά, είναι ότι άλλα ειλικρινέστερα μέλη της αντιπολίτευσης επιμένουν ότι αυτή η προσέγγιση απλώς θα ενίσχυε τον Ερντογάν σε βάρος τους.
Δίνοντας στον Ερντογάν νίκες εξωτερικής πολιτικής υψηλού προφίλ, επιμένουν, απλώς του δίνει περισσότερο θάρρος.
Και η αποφυγή επιβολής κυρώσεων στην Τουρκία, πολύ περισσότερο η παροχή μέτρων όπως μια αναθεωρημένη τελωνειακή ένωση με την ΕΕ, δίνει στον Ερντογάν μια ζωτική οικονομική στήριξη για να διατηρήσει τον αυταρχικό του ρόλο.
Ενόψει αυτών των αντιφατικών προσδοκιών, ο Μπάιντεν πρέπει απλώς να είναι συνεπής στην κριτική της αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς του Ερντογάν.
Πρέπει να καταδικάσει τη σύλληψη των δημοκρατικών αντιπάλων του Ερντογάν και να πιέσει για την απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων.
Αυτό από μόνο του θα ήταν μια ευπρόσδεκτη αλλαγή, τόσο από τον απελπισμένο ηθικό εναγκαλισμό του Ερντογάν με τον απερχόμενου πρόεδρο των ΗΠΑ, αλλά και από την περιστασιακή προθυμία του πρώην προέδρου Μπαράκ Ομπάμα να μην είναι επικριτικός με την ελπίδα ότι θα εξασφαλιστεί η συνεργασία της Άγκυρας.
Ο πρόεδρος δεν χρειάζεται να υποστηρίξει ανοιχτά την αντιπολίτευση, αλλά δεν πρέπει επίσης να διστάσει να απαντήσει στις προκλήσεις εξωτερικής πολιτικής του Ερντογάν με την ελπίδα να κερδίσει τη συμπάθειά τους.
Σε τελική ανάλυση, διαχωρίζοντας την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών για τη δημοκρατία από τις συγκεκριμένες γεωπολιτικές φιλοδοξίες τους μπορεί να είναι ο καλύτερος τρόπος για να δείξουμε ότι οι Αμερικανοί στηρίζουν πραγματικά την τουρκική δημοκρατία για δικό τους καλό.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες επικρίνονται επί μακρόν για τη συνεργασία τους με αυταρχικά καθεστώτα στη Μέση Ανατολή.
Ο Τραμπ το ενίσχυσε αυτό, διευκολύνοντας τον αυταρχισμό του Ερντογάν και δεν έλαβε καν τη συνεργασία του ως αντάλλαγμα.
Ο Μπάιντεν μπορεί να έχει κληρονομήσει ένα ατύχημα εν εξελίξει, αλλά τουλάχιστον δεν έχει περιθώριο ηθικού συμβιβασμού.
Δεν μπορείς να συνεργαστείς με ένα αυταρχικό καθεστώς που είναι στοχοπροσηλωμένο ενάντια στη συνεργασία μαζί σου.
Νίκολας Μπερνς: Το ΝΑΤΟ είναι συμμαχία δημοκρατιών – Πρέπει να παραγκωνιστούν οι Τούρκοι
Τη σθεναρή υποστήριξή του στην απόφαση της διοίκησης Τραμπ να επιβάλει κυρώσεις στην Τουρκία, εξέφρασε ο πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Νίκολας Μπερνς, μιλώντας στη 2η Διάσκεψη για τα θέματα Νοτιοανατολικής Ευρώπης και Ανατολικής Μεσογείου, η οποία πραγματοποιείται διαδικτυακά.
Ο Νίκολας Μπερνς υπογράμμισε πως οι ΗΠΑ είχαν ζητήσει από την Τουρκία να επανεξετάσει την απόφασή της για τους S-400, όμως η Άγκυρα δεν το έχει πράξει και είναι ορθό να επιβάλει κυρώσεις, προσέθεσε.
Πρέπει να υπάρχει κύρωση στους Τούρκους γι’ αυτό, σημείωσε.
Ο Νίκολας Μπερνς, ο οποίος διδάσκει διπλωματική πρακτική και διεθνείς σχέσεις στο Harvard, εξέφρασε την πεποίθηση πως σήμερα βρισκόμαστε στην πιο δύσκολη περίοδο των αμερικανοτουρκικών σχέσεων για πάνω από μια γενιά.
«Πρέπει κάποιος να πάει πίσω τέσσερις και πέντε δεκαετίες για να βρει παρόμοια δύσκολη στιγμή, λόγω της απόφασης της Τουρκίας για τους S-400, που είναι πολύ επικίνδυνη» προσέθεσε.
Αναφερόμενος στη σημερινή Τουρκία, είπε πως έχει γίνει με πολλούς τρόπους αυταρχική, με επικεφαλής έναν αυταρχικό ηγέτη.
Σημείωσε πως δεν μπορείς να τη χαρακτηρίσεις μια δημοκρατία.
Σε ό,τι αφορά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, είπε πως η Τουρκία αμφισβητεί αδίκως την κυριαρχία της Ελλάδας στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, παρεμβαίνοντας στα δικαιώματα για φυσικό αέριο της Ελλάδας, της Κύπρου και του Ισραήλ.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο Νίκολας Μπερνς είπε πως είναι σημαντική η επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία και προσέθεσε:
«Εάν οι Τούρκοι αποχωρήσουν; Αμφιβάλλω.
»Το ΝΑΤΟ εξακολουθεί να είναι σημαντικό για αυτούς, αλλά ίσως υπάρχει κάποια στιγμή όπου πρέπει να παραγκωνιστούν οι Τούρκοι».
Στο σημείο αυτό, ανέφερε πως το ΝΑΤΟ παραγκώνισε την Ελλάδα κατά τη διάρκεια της δικτατορίας μεταξύ του 1967 και του 1974 και συμπλήρωσε πως ίσως χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε μια παραλλαγή του ίδιου θέματος σήμερα με την Τουρκία.
Επίσης, υποστήριξε πως πρέπει να επιβληθούν κυρώσεις κατά της Τουρκίας εντός του ΝΑΤΟ, επειδή συμπεριφέρεται με αυταρχικό τρόπο, όπως επίσης στην Ουγγαρία και στην Πολωνία.
Εξήγησε πως τόσο το ΝΑΤΟ όσο και η ΕΕ είναι δημοκρατικοί οργανισμοί, συμμαχίες δημοκρατιών και δεν θέλουμε να έχουμε αυταρχικές χώρες.
ΟΔΥΣΣΕΙΑ,17/12/2020 #ODUSSEIA #ODYSSEIAÂ