ως προς την γενική της κατεύθυνση, αναφορικά με τα κυρίαρχα προβλήματα που θα κληθεί να αντιμετωπίσει η ίδια αλλά και ο πλανήτης συνολικά.
Η Αμερικανική κοινωνία βγαίνει διχασμένη, ουσιαστικά κατακερματισμένη την επόμενη των προεδρικών εκλογών και το διχαστικό φορτίο που τροφοδότησε η πολωτική αντιπαράθεση, φαίνεται πως δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμο με εργαλείο τις παραδοσιακές πολιτικές αποφάσεις.
Στο περιβάλλον αυτού του διχασμού, αντικατοπτρίζεται η γενικευμένη σύγκρουση αντιλήψεων που διαπερνά συνολικά το Αμερικανικό σύστημα εξουσίας, και η οποία αφορά στον ρόλο και την θέση από την οποία καλείται να αντιμετωπίσει η καταρρέουσα Υπερδύναμη τις σύγχρονες προκλήσεις με τις οποίες βρίσκεται αντιμέτωπη, τόσο στο εσωτερικό της χώρας, όσο και στο νέο διεθνές περιβάλλον.
Η Αμερικανική κοινωνία διχάστηκε επικίνδυνα, επειδή ακριβώς εργαλειοποιήθηκε αδίστακτα στο πλαίσιο αυτής της σύγκρουσης. Και αυτός ο διχασμός δεν είναι ένα περιστασιακό σύμπτωμα, αλλά ενσωματώνεται στα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά της στρατηγικής της επόμενης μέρας.
Η επίπλαστο δημοκρατικό αφήγημα πάνω στο οποίο οικοδομήθηκε η εικόνα της Αμερικής την περίοδο της παντοδυναμίας της, βγαίνει από τις εκλογές πολλαπλά τραυματισμένο, πλήρως αποδομημένο και με συνέπειες που θα σημαδεύουν επί μακρόν ΚΑΙ την κοινωνική ζωή… ΚΑΙ την πολιτική διεργασία… Αλλά ΚΑΙ την Διεθνή εικόνα της πρώην υπερδύναμης που έστησε το αφήγημά της σε ένα πλεόνασμα υποκρισίας.
Το κύρος των θεσμικών οργάνων, ο υποτιθέμενα αδιαπραγμάτευτος σεβασμός στα νομοθετήματα και στα νομοθετικά σώματα, και εν τέλει ακόμη και αυτοί οι θεμελιώδεις δημοκρατικοί κανόνες, κατέρρευσαν, με καταγγέλλοντες και βιαστές τους ίδιους τους διεκδικητές της Αμερικανικής προεδρίας.
Το σημαντικότερο όμως ζήτημα, είναι το γεγονός πως η επόμενη προεδρική περίοδος, θα είναι μια διαρκής προσπάθεια διαχείρισης ισορροπιών και ανατροφοδοτούμενων αντιθέσεων, για την έκβαση της οποίας δεν μπορούν να υπάρξουν ασφαλείς προβλέψεις. Υπάρχουν ωστόσο κρίσιμες παράμετροι που θα καθορίσουν την φυσιογνωμία αυτών των εξελίξεων, και θα πρέπει να τις απαριθμήσουμε.
Η πρώτη παράμετρος, είναι η ίδια η θητεία Τραμπ που έχει προηγηθεί. Κάποιοι την εξέλαβαν ως μια περίοδο αντισυμβατικά «επαναστατική». Αρκετοί ήταν αυτοί που αποδέχτηκαν τις επιλογές του ως ιστορικά αναγκαίες. Από άλλους εξελήφθη ως μια θητεία με καθαρά αντισυστημικό πρόσημο. Και φυσικά όπως κάθε φορά, έτσι και αυτήν την φορά, δεν έλλειψαν οι παραλογισμοί και οι ακραία γραφικές προσεγγίσεις.
Σε κάθε περίπτωση, η θητεία Τραμπ είναι μια ημιτελής και ανεκπλήρωτη προσπάθεια προσαρμογής στα νέα δεδομένα, την οποία επιχείρησε να δρομολογήσει ένα μέρος του Αμερικανικού συστήματος Εξουσίας που είχε την διορατικότητα να βιαβλέψει τα αδιέξοδα και προσπάθησε να προλάβει τις εξελίξεις.
Η αντισυμβατική προσωπικότητα του Τραμπ ήταν ένα χρήσιμο εργαλείο για την προώθηση συγκεκριμένων πολιτικών, αλλά γρήγορα εξελίχτηκε σε τροχοπέδη, αφού κατά βάση λειτούργησε με όχημα το ένστικτο και τον παρορμητισμό, υποτιμώντας όμως κατάφορα την πολιτική και τον αναγκαίο πολιτικό σχεδιασμό, την χρησιμότητα του οποίου δεν διέθετε την ικανότητα να κατανοήσει.
Η φυσική συνέπεια αυτής της αντιφατικής διαδρομής, ήταν να αποσυσπειρώσει ένα μέρος του συστήματος που τον στήριξε στο ξεκίνημα της θητείας του… Να συσπειρώσει γύρω από συνθήματα καθυστερημένες πολιτικά μάζες οπαδών σε ολόκληρο τον κόσμο… Και να διευκολύνει φαινόμενα ανεξέλεγκτης και επιθετικής γεωπολιτικής αυτονόμησης, συμβάλλοντας έτσι στην δημιουργία ενός περιβάλλοντος γεωπολιτικής ζούγκλας.
Η δεύτερη παράμετρος αφορά στην νέα περιφερειακή και διεθνή τάξη που διαμορφώνεται, με πρωταγωνιστές δυνάμεις που διαθέτουν σαφώς πιο συγκροτημένο πολιτικό και στρατηγικό σχεδιασμό, οι οποίες έσπευσαν να αξιοποιήσουν την αποσπασματικότητα της διαχείρισης Τραμπ, για να προετοιμάσουν καλύτερα την θέση τους στις διεθνείς και περιφερειακές εξελίξεις.
Η ικανότητα λοιπόν του Τραμπ να ανοίγει μέτωπα στον συνδυασμό της με την πλήρη ανικανότητά του να τα «κλείνει» στην βάση ενός ολοκληρωμένου στρατηγικού σχεδιασμού, συνέβαλε στην περαιτέρω ενδυνάμωση και στρατηγική ισχυροποίηση, όχι μονάχα των κύριων ανταγωνιστών των ΗΠΑ (Ρωσίας και Κίνας) αλλά στην αντίστοιχη ενδυνάμωση και μικρότερων περιφερειακών δρώντων, με την εκτρωματική αποθράσυνση της Τουρκίας να αποτελεί το χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα, και φυσικά δεν υποτιμούμε καθόλου την λογική του «τρώγοντας ανοίγει η όρεξη» την οποία όλο και πιο εμφανώς ενστερνίζεται η Γερμανική πολιτική ηγεσία.
Μια τρίτη παράμετρος η οποία βεβαίως δεν είναι εμφανής με την πρώτη ματιά, σχετίζεται με το καταστροφικό αποτέλεσμα που δημιουργεί η συνισταμένη των παραπάνω δύο παραμέτρων. Η εκφυλιστική πολιτικά περίοδος της προεδρικής θητείας Τραμπ που μεσολάβησε, δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα προσδοκιών και προκλήσεων, το οποίο θα σύρει συνολικά την πολιτική τάξη των ΗΠΑ σε ακόμη πιο αντιδραστική κατεύθυνση, σε ακόμη πιο ακραίες διαχειριστικές επιλογές.
Το εμφυλιοπολεμικό κλίμα το οποίο έχει ξεσπάσει μέσα στην Αμερικανική κοινωνία, στην προσπάθειά του να αναζητήσει νέα σημεία ισορροπίας, θα απαιτήσει και εντέλει θα επιβάλει τόσο στους Δημοκρατικούς όσο και στους Ρεπουμπλικάνους, να υιοθετήσουν οι μεν τα πιο ακραία στοιχεία της ατζέντας των δε, και αυτό θα επιβαρύνει με τρόπο δραματικό τις διεθνείς εξελίξεις. Πολύ δε περισσότερο που απέναντι σε αυτόν τον διαφαινόμενο παραλογισμό, το σύνολο των ανταγωνιστών (παλιών και νέων) τοποθετούνται με ασυμβίβαστο πλαίσιο διεκδικήσεων, γεωπολιτικών φιλοδοξιών και στρατηγικών «κεκτημένων».
Στην πατρίδα μας, φαίνεται πως όλα αυτά έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα. Η πολιτική τάξη και δυστυχώς ένα μεγάλο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας, παραμένει ανησυχητικά προσκολλημένο στην λογική του παρασιτικού προστατευτισμού και επιλέγει είτε να στοιχηθεί πίσω από την επανεκλογή Τραμπ, θεωρώντας ότι αυτός είναι ο ασφαλέστερος τρόπος προκειμένου να διεκδικήσει δια της πλαγίας την εθνική του χειραφέτηση, είτε να εναποθέσει τις ελπίδες του στην εκλογή Μπάιντεν, πιστεύοντας ότι θα είναι αυτός που θα σπάσει τα αυγά τα οποία δεν έσπασε ο Τραμπ και θα μαλώσει επιτέλους τον Ερντογάν για την πειρατική και προκλητική συμπεριφορά του. Σε ότι μας αφορά πάντως, θα θέλαμε γι’ ακόμη μια φορά να είμαστε ξεκάθαροι και απολύτως κατηγορηματικοί.
Ούτε ο Μπάιντεν θα είναι ο ηγέτης της Υπερδύναμης που θα μας σώσει απ’ τους Τούρκους, αν δεν σχεδιάσουμε αυτοτελώς την υπεράσπιση της πατρίδας μας και της αξιοπρέπειάς μας μακριά από αυταπάτες και παραμύθια ανυπόστατα, ούτε τον Τραμπ τον πήρε ο πόνος για την γεωπολιτική χειραφέτηση της περιφέρειας που τελεί υπό ασφυκτική Αμερικανική κηδεμονία. Το ίδιο σύστημα εξουσίας υπηρετούν και οι δυό.
Ο ένας διαχειρίζεται τις αυταπάτες της δήθεν παντοδυναμίας του και ο άλλος αναζητεί διέξοδο από τα πολλαπλά αδιέξοδά του. Όσο για τους γνωστούς ελληνόφωνους φιρφιρίκους που αναζητούν απαντήσεις με αβασάνιστες στοιχίσεις και απαράδεκτους συνειρμούς, θα τους θυμίσουμε απλώς ότι κυνηγούν ψίχουλα κάτω από το τραπέζι, αλλά αυτό δεν συνιστά στάση ευθύνης απέναντι στα προβλήματα με τα οποία βρίσκεται αντιμέτωπη η πατρίδα μας.Â
K. Kυριακόπουλος, militaire.gr
ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 5/11/2020 #ODUSSEIA #ODYSSEIA